• II FSK 926/12 - Wyrok Nac...
  28.03.2024

II FSK 926/12

Wyrok
Naczelny Sąd Administracyjny
2014-03-21

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Jan Grzęda
Jerzy Rypina
Małgorzata Wolf- Kalamala /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA del. Jan Grzęda, Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. S.A. z siedzibą w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 stycznia 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 1336/11 w sprawie ze skargi G. S.A. z siedzibą w G. na postanowienie Ministra Finansów z dnia 25 lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o żądanej treści 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od G. S.A. z siedzibą w G. na rzecz Ministra Finansów kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 1336/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę G. S.A. z siedzibą w G. (zwanej dalej: "Spółką") na postanowienie Ministra Finansów z dnia 25 lutego 2011 r. w przedmiocie wydania zaświadczenia.

W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że w dniu 20 lutego 2009 r. do Ministerstwa Finansów wpłynęło pismo Spółki dotyczące kwestii dokumentu dostawy wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie. Następnie pismem z dnia 30 grudnia 2010 r. Skarżąca złożyła do Ministra Finansów wniosek o wydanie zaświadczenia potwierdzającego niewydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego w ustawowym terminie (na podstawie art. 306a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). W uzasadnieniu wskazała, że pismo z dnia 20 lutego 2009 r. stanowiło wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów podatkowych, o którym mowa w art. 14b Ordynacji podatkowej. Skarżąca stwierdziła, że z uwagi na to, iż Minister Finansów nie wydał w terminie trzech miesięcy interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, wiążące jest jej stanowisko zawarte w tym wniosku (tzw. "milcząca interpretacja").

Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2011 r. Minister Finansów odmówił wydania zaświadczenia na podstawie art. 306c Ordynacji podatkowej. Po rozpoznaniu zażalenia Spółki, Minister Finansów postanowieniem z dnia 25 lutego 2011 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie wydane w pierwszej instancji.

Organ, analizując treść pisma z dnia 20 lutego 2009 r., zauważył, że zostało ono napisane "w związku z wejściem w życie - z dniem 1 marca 2009 r. - ustawy o podatku akcyzowym z dnia 6 grudnia 2008 r. oraz w związku z wątpliwościami wynikającymi z brzmienia projektów niektórych aktów wykonawczych do tejże ustawy", a Skarżąca wnosiła w nim o "zajęcie stanowiska i ewentualną akceptację propozycji" dotyczących wskazanych przez nią rozwiązań. Ponadto Skarżąca w piśmie zaproponowała konkretne propozycje rozwiązań, które - w jej ocenie - zabezpieczałyby Skarb Państwa i byłyby zgodne z "nowym" stanem prawnym, prosząc o "akceptację propozycji i uznanie przedstawionych argumentów". Zdaniem Ministra Finansów, treść i charakter pisma potwierdzały, że nie stanowiło ono wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego. Ponadto organ wskazał, że pismo nie zostało złożone na wymaganym dla wniosku formularzu; nie zostało opłacone zgodnie z art. 14f Ordynacji podatkowej; nie zostało wniesione przez osobę upoważnioną; nie zawierało oświadczenia, o jakim mowa w art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej; nie zawierało pytania do organu podatkowego, a jedynie przedstawiało poglądy Spółki co do projektowanego stanu prawnego.

W skardze do sądu administracyjnego Spółka zarzuciła naruszenie art. 14b § 3 i § 5, art. 14d, art. 14g i art. 14o Ordynacji podatkowej.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczas prezentowane stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w motywach rozstrzygnięcia, powołując się na art. 306a § 2 oraz art. 306b § 1 Ordynacji podatkowej, podkreślił po pierwsze, że przedmiotem zaświadczenia nie może być okoliczność faktyczna lub prawna, która nie wynika z żadnego rejestru, ewidencji lub innego źródła danych. Po drugie przedmiotem zaświadczenia nie może być kwestia, której ustalenie wymaga czegoś więcej, niż prostego postępowania wyjaśniającego, o którym mowa w art. 306b § 2 Ordynacji, a po trzecie wydanie zaświadczenia jest niemożliwe także wtedy, gdy ze źródeł, jakimi dysponuje organ, wynika stan faktyczny lub prawny inny, niż wskazany przez wnioskodawcę.

Mając powyższe na uwadze Sąd zwrócił uwagę, że Minister Finansów nie prowadzi żadnego rejestru bądź ewidencji podatników korzystających z dobrodziejstwa tzw. "milczącej interpretacji", natomiast pismo z dnia 20 lutego 2009 r. nie mogło zostać uznane za wniosek o interpretację z następujących względów:

1) pismo nie zostało złożone na formularzu ORD-IN;

2) pismo nie zostało podpisane przez osobę, która była umocowana do reprezentowania Skarżącej wobec osób, organów i podmiotów trzecich, na takie umocowanie się nie powoływała i nie załączyła stosownego pełnomocnictwa;

3) Spółka nie uiściła wymaganej opłaty za udzielenie interpretacji, ani też nie złożyła oświadczenia, o którym mowa w art. 14b § 4 Ordynacji;

4) pismo stanowiło jedno z kilku pism, jakie Spółka wystosowała w związku z wejściem w życie w dniu 1 marca 2009 r. ustawy o podatku akcyzowym oraz w związku z trwającymi pracami dotyczącymi przepisów wykonawczych (co słusznie organ zakwalifikował jako działalność lobbingową, uregulowaną ustawą o działalności lobbingowej. Nie zmienia tego fakt, że pismo to nie miało też formy wniosku wymaganego przez tę ustawę, i że wystosowano je po zażądaniu przez Ministra nadania wcześniejszemu pismu formy wymaganej przez ustawę o działalności lobbingowej);

5) o wydanie zaświadczenia Skarżąca wystąpiła nie wkrótce po upływie 3 miesięcy od złożenia pisma, lecz dopiero po upływie 22 miesięcy;

6) treść pisma z dnia 20 lutego 2009 r. potwierdza, że Skarżąca istotnie próbowała w nim wpłynąć na treść przepisów wykonawczych, a nie uzyskać stanowisko Ministra Finansów w rozumieniu art. 14c § 1 i 2 Ordynacji podatkowej;

7) pismo z dnia 20 lutego 2009 r. nie zostało zaadresowane do właściwego miejscowo dyrektora izby skarbowej, posiadającego konieczne upoważnienie do wydawania interpretacji w imieniu Ministra Finansów, ani nawet nie bezpośrednio do Ministra Finansów, lecz do imiennie wskazanej osoby zajmującej stanowisko dyrektora departamentu w Ministerstwie Finansów.

Z powyższych względów Sąd – w ślad za organem - uznał, że wobec Spółki nie wystąpiły skutki opisane w art. 14o § 1 Ordynacji podatkowej. Odmowa wydania zaświadczenia była więc – według Sądu - w pełni zasadna. Szereg okoliczności złożenia przedmiotowego pisma, ujmowanych łącznie, wykluczało bowiem wniosek, że pismo to zainicjowało postępowanie o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W skardze kasacyjnej G. S.A. wniosła o uchylenie powyższego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

Zaskarżonemu orzeczeniu, na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej: "p.p.s.a."), zarzucono wydanie z naruszeniem przepisów postępowania, które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co narusza art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 141 § 4, art. 134 § 1, art. 135 oraz art. 151 p.p.s.a., art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), art. 3 § 1 i § 2 pkt 4a p.p.s.a. w związku z naruszeniem:

(i) art. 306a § 1-4 oraz art. 306b Ordynacji podatkowej - poprzez błędną wykładnię tych przepisów dokonaną przez WSA w wyroku, zgodnie z którą organ interpretujący nie może wydać zaświadczenia potwierdzającego niewydanie interpretacji indywidualnej w ustawowym terminie, podczas gdy możliwość wydania tego zaświadczenia wynika z przepisów Ordynacji podatkowej, gdyż organ interpretujący posiada wszelkie ku temu dane, tj. wiedzę o momencie wpływu wniosku o wydanie interpretacji, podjętych czynnościach w sprawie, oraz o wydaniu lub nie interpretacji w ustawowym terminie;

(ii) art. 14b § 3 i § 5, art. 14d, art. 14g i art. 14o Ordynacji podatkowej - poprzez niewłaściwe niezastosowanie tych przepisów przez WSA w wyroku, co doprowadziło do błędnej akceptacji przez WSA poglądu Ministra Finansów, iż odmowa wydania przez Ministra Finansów zaświadczenia potwierdzającego niewydanie interpretacji indywidualnej w ustawowym terminie była zasadna ze względu na to, iż wniosek z dnia 20 lutego 2009 r. nie stanowił wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej (a stanowił tylko pismo wystosowane dla celów albo w ramach działalności lobbingowej), podczas gdy prawidłowym powinno być uznanie przez WSA w wyroku, iż wniosek z dnia 20 lutego 2009 r. stanowił wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej, przez co uzasadnione było wydanie przez organ interpretujący zaświadczenia potwierdzającego niewydanie interpretacji indywidualnej w ustawowym terminie;

(iii) art. 169 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej - poprzez nie odniesienie się przez WSA w wyroku do tego, że Minister Finansów w sytuacji, gdy powziął wątpliwość co do treści złożonego wniosku z dnia 20 lutego 2009 r. w świetle regulacji art. 14b Ordynacji podatkowej, a także, gdy wniosek z dnia 20 lutego 2009 r. zawierał braki formalne powinien był wezwać stronę do wyjaśnienia zakresu żądania oraz usunięcia braków formalnych wniosku z dnia 20 lutego 2009 r., co w niniejszej sprawie nie miało miejsca;

(iv) art. 170 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej - poprzez nie odniesienie się przez WSA w wyroku do tego, że Minister Finansów w sytuacji, gdy był organem niewłaściwym do rozstrzygnięcia wniosku z dnia 20 lutego 2009 r. w świetle regulacji art. 14b Ordynacji podatkowej, powinien przekazać wniosek według właściwości, zawiadamiając o tym Spółkę, co w tej sprawie nie miało miejsca;

co w konsekwencji doprowadziło do (i) błędnego oddalenia skargi, (ii) błędnego uzasadnienia wyroku oraz (iii) nie wywiązania się przez WSA z obowiązku rozpoznania istoty sprawy będącego wyrazem kontroli działań administracji publicznej;

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Minister Finansów wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

W pierwszej kolejności przypomnieć należy, że przedmiotem oceny dokonanej przez Sąd pierwszej instancji było postanowienie organu podatkowego rozstrzygające kwestię związaną z odmową wydania zaświadczenia żądanej treści. W takiej sytuacji kluczowe dla oceny prawidłowości działań administracji publicznej pozostają odpowiednie regulacje zawarte w Dziale VIIIa Ordynacji podatkowej, na których oparto pierwszą ze sformułowanych podstaw kasacyjnych.

Otóż zgodnie z art. 306a Ordynacji podatkowej organ podatkowy wydaje zaświadczenie na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie (§ 1), przy czym zaświadczenie wydaje się, jeżeli:

1) urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa;

2) osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego (§ 2).

Stosownie do art. 306a § 3 Ordynacji podatkowej, zaświadczenie potwierdza stan faktyczny lub prawny istniejący w dniu jego wydania.

Z kolei w myśl art. 306b § 1 powołanej ustawy, w przypadkach, o których mowa w art. 306a § 2, organ podatkowy jest obowiązany wydać zaświadczenie, jeżeli chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów lub z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Organ podatkowy, przed wydaniem zaświadczenia, może przeprowadzić w niezbędnym zakresie postępowanie wyjaśniające (art. 306b § 2).

Odmowa wydania zaświadczenia lub zaświadczenia o treści żądanej przez osobę ubiegającą się o nie następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie (art. 306c Ordynacji podatkowej).

Jak wynika z przytoczonych przepisów, postępowanie w przedmiocie wydawania zaświadczeń ma charakter bardzo uproszczony. Obowiązkiem organu podatkowego, do którego skierowano stosowne żądanie jest dokonanie w pierwszej kolejności porównania treści żądania strony ze stanem rzeczy wynikającym z prowadzonych przez niego ewidencji, rejestrów lub innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że wydanie zaświadczenia jest czynnością materialno-techniczną i urzędowym zarazem potwierdzeniem określonych faktów lub stanu prawnego. Nie rozstrzyga ono o żadnych prawach lub obowiązkach i nie może tworzyć nowej sytuacji prawnej. Zaświadczenie nie może rozstrzygać czegokolwiek, zwłaszcza o istnieniu lub nieistnieniu obowiązku. Jest zatem wyłącznie przejawem tego, co zawarte jest w źródłach, na których bazuje organ wydający zaświadczenie.

Przedmiotem postępowania o wydanie zaświadczenia nie może być więc analizowanie zmian w stanie prawnym i wyprowadzanie z tego odpowiednich wniosków, ani też dokonywanie ocen prawnych. Na postępowanie wyjaśniające, poprzedzające wydanie zaświadczenia lub odmowę jego wydania, składają się czynności materialno-techniczne. W ramach takiego postępowania organ bada, jakiego rodzaju źródło może zawierać żądane dane, a także czy dane te dotyczą stanu faktycznego bądź stanu prawnego, którego poświadczenia żąda wnioskodawca. Nie można drogą zaświadczenia wywołać skutków kształtujących stosunki prawne, tj. przyznać albo ograniczyć, bądź pozbawić uprawnienia, albo też nałożyć, zdjąć lub ograniczyć obowiązki (por. wyroki NSA: z dnia 15 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1533/10 i z dnia 20 stycznia 2006 r., sygn. akt I FSK 528/05 oraz prawomocne wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 marca 2006 r., sygn. akt I SA/Wa 1356/04, oraz z dnia 21 listopada 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1612/08, a także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 834/09, dostępne w CBOSA na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Biorąc pod uwagę powyższą charakterystykę postępowania dotyczącego wydania zaświadczenia, za niezasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 306a § 1-4 oraz 306b Ordynacji podatkowej, przejawiający się w błędnym uznaniu, że organ interpretacyjny nie mógł w niniejszej sprawie wydać zaświadczenia potwierdzającego niewydanie interpretacji indywidualnej w ustawowym terminie.

Nie ulega watpliwości żadnej ze stron, że żądana informacja nie wynikała z jakiegokolwiek rejestru bądź ewidencji. Bezspornie bowiem organ podatkowy nie gromadzi w tej formie danych na temat tzw. milczących intepretacji. Z tego względu wydanie zaświadczenia wnioskowanej treści nie mogło nastąpić na tej podstawie.

Nie jest jednak prawdą, jak sugeruje autor skargi kasacyjnej (str. 5), że powołana okoliczność (brak rejestru lub ewidencji) była zasadniczą przyczyną odmowy wydania zaświadczenia. Zarówno z treści zaskarżonego wyroku, jak i ocenianego postanowienia jednoznacznie wynika, że uwzglednienie żądania strony nie było możliwe z uwagi na brak innych danych znajdujących się w posiadaniu organu, które potwierdzałyby stan faktyczny i prawny opisany przez Spółkę. Sąd pierwszej instancji wyraźnie wskazywał, że odmowa wydania zaświadczenia ma miejsce także wówczas, gdy ze źródeł, jakimi dysponuje organ wynika inny stan faktyczny lub prawny niż postulowany przez stronę. Zatem okoliczność, że wnioskodawca odmiennie interpretuje określone zdarzenia i na tej podstawie wyciąga pewne wnioski, nie obliguje organu do potwierdzenia stanowiska strony w drodze zaświadczenia. Przyjęcie odmiennego założenia, że zaświadczenie mogłoby służyć weryfikacji ocen prawnych forsowanych przez wnioskodawcę kłóciłoby się z sensem omawianej instytucji. Prowadziłoby bowiem do przekształcenia uproszczonego postępowania o charakterze materialno-technicznym w procedurę rozstrzygania o prawach i obowiązkach konkretnych podmiotów. Charakter postępowania w przedmiocie wydawania zaświadczeń wyklucza więc ze swej istoty możliwość potwierdzania okoliczności spornych. O ile bowiem samo uzyskanie zaświadczenia potwierdzającego wydanie milczącej interpretacji jest dopuszczalne - na co zresztą wskazywano w judykaturze (zob. np. wyrok WSA w Krakowie z dnia 9 lutego 2011 r., sygn. akt III SA/Kr 766/10; wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 lutego 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 4285/06 – orzeczenia dostępne w CBOSA), o tyle nie obejmie to sytuacji, gdy kwestia istnienia tego rodzaju interpretacji pozostaje niejednoznaczna, a więc gdy z danych jakimi dysponuje organ nie wynika jasno przedmiotowa okoliczność (np. sporne pozostaje zachowanie przez organ terminu do wydania interpretacji – zob. wyrok NSA z dnia 22 kwietnia 2011 r., sygn. akt II FSK 2093/09 oraz wyrok WSA w Poznaniu z dnia 22 lipca 2009 r, sygn. akt I SA/Po 453/09 - dostępne w CBOSA). Zaświadczenie służy potwierdzaniu obiektywnie zaistniałych (istniejących) stanów prawnych i faktycznych; zdarzeń, które miały odbicie w rzeczywistości, a nie opinii prawnych podatników. Organ nie może zatem zaświadczać o faktach niewynikających z posiadanych przez niego informacji, a tego w istocie domagała się Spółka będąca stroną w niniejszym postępowaniu. Na podstawie danych, jakimi dysponował Minister Finansów nie było możliwe potwierdzenie wydania milczącej interpretacji. W rozpatrywanym przypadku brak było bowiem wniosku o wydanie interpretacji podatkowej, co wykluczało możliwość potwierdzenia stanu prawnego wynikajacego z art. 14o Ordynacji podatkowej. Twierdzenie spółki, że wnioskiem takim było pismo z dnia 20 lutego 2009 r., należało uznać za całkowicie nieuzasadnione z przyczyn szczegółowo opisanych zarówno przez organ, jak i Sąd pierwszej instancji. W rozstrzygnięciu Ministra Finansów, a także zaskarżonym obecnie wyroku przedstawiono szeroką i wyczerpującą argumentację wyjaśniającą, dlaczego sporne pismo nie inicjowało postępowania w sprawie wydania interpretacji podatkowej. Jak zasadnie podnoszono, zarówno sama treść oraz forma analizowanego pisma, jak i okoliczności towarzyszące jego złożeniu nie pozwalały na przyjęcie, że Spółka złożyła wniosek o wydanie interpretacji podatkowej.

Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela prezentowaną ocenę konieczną dla kwalifikacji przedmiotowego pisma uznając, że przeprowadzone przez organ postępowanie wyjaśniające, o jakim mowa w art. 306b § 2 Ordynacji podatkowej, doprowadziło Ministra Finansów do trafnego wniosku o braku podstaw do wydania zaświadczenia o żądanej przez Spółkę treści.

W świetle przedstawionych uwag zamierzonego przez skarżącą skutku nie mogły również wywrzeć pozostałe sformułowane w skardze kasacyjnej zarzuty. Pomijając zasadność argumentacji opierającej się na twierdzeniu, ze pismo tak dalece odbiegające charakterem od wniosku o wydanie interpretacji powinno być tak kwalifikowane przez organ i niejako nabrać właściwego kształtu dopiero w drodze uzupełnienia braków formalnych na żądanie organu, dostrzec należy, że dokonywanie oceny, czy Minister Finansów powinien był wzywać Spółkę do uzupelnienia pisma z dnia 20 lutego 2009 r., czy też przekazywać je do rozpoznania według właścwości, wykraczało poza ustalenia dokonywane w ramach uproszczonego postępowania wyjaśniającego w przedmiocie wydania zaświadczenia. Analizowanie wskazywanych przez Spółkę rzekomych naruszeń, jakie miały – zdaniem strony - miejsce w toku postępowania w przedmiocie interpretacji pozostawało poza granicami rozpoznawanej sprawy, co czyniło całkowicie bezpodstawnymi zarzuty nieuwzględnienia czy też pominięcia tych uchybień przez Sąd pierwszej instancji.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną. O kosztach postępowania kasacyjnego orzekł zgodnie z art. 204 pkt 1 i art. 205 § 2 p.p.s.a w związku z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. c) i pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490).

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...