• I OW 326/13 - Postanowien...
  29.03.2024

I OW 326/13

Postanowienie
Naczelny Sąd Administracyjny
2014-03-06

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Dorota Jadwiszczok
Irena Kamińska
Wiesław Morys /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie NSA Irena Kamińska del. WSA Dorota Jadwiszczok Protokolant asystent sędziego Agnieszka Chorab po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pruszkowie o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy Naczelnikiem Urzędu Skarbowego w Pruszkowie a Prezydentem Miasta Stołecznego Warszawy w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku T. Sp. z o.o. w sprawie przyznania wynagrodzenia za dozór pojazdu postanawia: wskazać Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy jako organ właściwy w sprawie.

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Pruszkowie pismem z dnia 16 grudnia 2013r. (data wpływu) wystąpił, na podstawie art. 4 w związku z art. 15 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej P.p.s.a., do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy nim a Prezydentem Miasta Stołecznego Warszawy w sprawie z wniosku T. Sp. z o.o. o przyznanie wynagrodzenia za dozór pojazdu Łada nr rej. [...], poprzez wskazanie jako organu właściwego do załatwienia tej sprawy Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy. W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż przedmiotem żądania strony jest wynagrodzenie za przechowywanie w/w pojazdu w okresie od dnia następnego po upływie 6 miesięcy od dnia usunięcia go z drogi, zgodnie z obowiązującym wówczas przepisem art. 130 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137). Pojazd został zlikwidowany przez wnioskodawcę w roku 2008. Zgodnie z brzmieniem art. 130a ust. 10h przywołanej ustawy koszty związane z usuwaniem, przechowaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe do momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego podjazdu w dniu wydania owej dyspozycji. Decyzję o zapłacie kosztów wydaje starosta. Przepis ten został dodany przez art. 1 pkt 10 lit. k ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 152, poz. 1018) i obowiązuje od dnia 4 września 2010 r. Ustawa ta w art. 13 rozstrzygnęła o kosztach przechowania pojazdów, które powstały po upływie terminu, o którym m owa w art. 130a ust. 10 Prawa o ruchu drogowym. Wskazując na Skarb Państwa nie sprecyzowano jego jednostki organizacyjnej. Zdaniem wnioskodawcy, jeżeli jednak właściwym organem do załatwianie tego rodzaju spraw jest starosta, to ten organ jest właściwy również w niniejszej sprawie. Skoro Prezydent m.st. Warszawy odmówił rozpatrzenia sprawy, konieczne stało się złożenie wniosku o rozstrzygnięcie sporu.

Odpowiadając na wniosek Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy postulował wskazanie jako organu właściwego w przedmiotowej sprawie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pruszkowie. W uzasadnieniu pisma podważył zasadność oparcia się w tej materii na przepisie art. 130a ust. 10h Prawa o ruchu drogowym, gdyż przepis ten określa starostę jako organ właściwy w sprawie w zakresie orzekania o kosztach ponoszonych przez właściciela pojazdu. Także nowela tej ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. nie wskazała w przepisach międzyczasowych na starostę jako organ właściwy w tych sprawach. Jej przepis art. 13 dotyczy innego zagadnienia, mianowicie tylko kosztów przechowania pojazdu w określonym czasie, którego niniejsza sprawa nie obejmuje. W związku z tym, w jego ocenie, zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Z 2010 r. Nr 46, poz. 275 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 46, poz. 237). Zgodnie z art. 102 § 2 wyżej powołanej ustawy i § 4 ust. 1 powyższego rozporządzenia, starosta jest właściwy w sprawach z zakresu pojazdów przejętych na rzecz powiatu i to po 4 września 2010 r. Po myśli § 4 ust. 1 pkt 2 w pozostałych sprawach właściwy jest naczelnik urzędu skarbowego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - sądy administracyjne rozstrzygają spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej, oraz spory kompetencyjne miedzy organami tych jednostek a organami administracji rządowej. Wedle brzmienia art.15 § 1 pkt 4 tej ustawy właściwym w tych sprawach jest Naczelny Sąd Administracyjny. W niniejszej sprawie do rozstrzygnięcia przedstawiony został spór kompetencyjny, i to spór negatywny, bowiem żaden z organów nie uważa się za właściwy do rozpatrzenia zgłoszonego w sprawie administracyjnej żądania. Jego podmiotami są: organ samorządowy z jednej strony oraz organ administracji rządowej z drugiej.

Nie budzi wątpliwości fakt, że wspomniane wyżej podanie wszczęło postępowanie w sprawie o przyznanie kosztów dozoru pojazdu usuniętego z drogi. Po myśli art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji przechowawcy pojazdu usuniętego z drogi w trybie art. 130a Prawa o ruchu drogowym należy się wynagrodzenie i zwrot wydatków z tego tytułu. W istocie obowiązujące obecnie przepisy nie precyzują podmiotu, który jest obowiązany do ich zapłaty w zakresie przechowania pojazdu usuniętego z drogi w okresie objętym żądaniem zgłoszonym w niniejszej sprawie. Generalnie czyni to właściwy organ egzekucyjny, którym dotychczas był właściwy organ skarbowy (naczelnik urzędu skarbowego), bo pojazdy takie przechodziły na własność Skarbu Państwa. W wyniku nowelizacji Prawa o ruchu drogowym dokonanej mocą ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 152, po. 1018) zadania z tego zakresu wykonują starostowie jako ich zadania własne (art. 130a ust. 5f Prawa o ruchu drogowym), m.in. zabezpieczając pojazdy i kierując do sądów wnioski o nabycie ich własności (art. 130a ust. 10 tej ustawy), wykonują orzeczenia sądów (art. 130a ust. 10f tej ustawy) i wydają decyzje o zapłacie kosztów przechowania pojazdów (art. 130a ust. 10h tej ustawy). Z tymi przepisami skorelowano przepisy przywołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Przewidują one właściwość starostów w tym zakresie (§ 4 ust. 1 pkt 2 lit. b). Przeto obowiązujące obecnie przepisy wprowadziły jako regułę kompetencje starostów w tych sprawach. Poprzednie regulacje zostały zaś uchylone i nie można ich stosować. Zasadnym i celowym jest zatem, aby ten organ był również organem właściwym w sprawach z zakresu zapłaty wynagrodzenia i zwrotu wydatków z tytułu dozoru pojazdów usuniętych z drogi w omawianym trybie w okresie poprzednim. Takie też stanowisko zajmuje Naczelny Sąd Administracyjny (p. postanowienia: z dnia 25 sierpnia 2011 r., sygn. akt I OW 96/11, z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. akt I OW 152/11, z dnia 16 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OW 226/12, publ. w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Przy czym nie rozstrzyga to kwestii pochodzenia środków na ten cel.

Taki kierunek rozpoznania wniosku złożonego w niniejszej sprawie uzasadniony jest faktem wniesienia podania w tej materii w dniu 26 lutego 2013 r., stąd żądanie to winno znaleźć swą podstawę w aktualnie obowiązujących przepisach. Z tej też przyczyny nie mają tu zastosowania przepisy przejściowe przywołanej ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. Przepisy jej art. 10, art. 11, art. 12 nie dotyczą stanu faktycznego przedstawionego przez organy. Natomiast art. 13 obejmuje swym zasięgiem wąski zakres, a mianowicie dotyczy tylko tych kosztów, które powstały po upływie terminu, o którym mowa w art. 130a ust. 10 Prawa o ruchu drogowym, do dnia wejścia w życie noweli, ale tylko w odniesieniu do pojazdów, których 6-miesięczny termin od dnia ich usunięcia upłynął w okresie od dnia 11 czerwca 2009r. do dnia wejścia w życie tej ustawy. Wówczas koszty te ponosi Skarb Państwa (czyli właściwy naczelnik urzędu skarbowego, bowiem tak było do tej pory). Chodzi zatem tu tylko o koszty powstałe po terminie do odebrania pojazdów i dotyczące przechowania podjazdów, dla których termin ten upłynął pomiędzy 11 czerwca 2009 r. i 3 września 2010 r. Intencją ustawodawcy było umożliwienie uzyskania zapłaty za przechowanie pojazdów w tym okresie, w którym poprzednio nie istniała ku temu podstawa prawna, bo dotychczasowe przepisy w tej materii zostały wyeliminowane przez Trybunał Konstytucyjny (p. wyrok z dnia 3 czerwca 2008 r., sygn. akt P 4/06 (OTK A 5/2008), opublikowany w Dz. U. Nr 100, poz. 649 z dnia 11 czerwca 2008 r.), do czasu uchwalenia nowych. Żaden z organów występujących w niniejszej sprawie nie wykazał, aby przesłanki w/w przepisu były spełnione w odniesieniu do spornego pojazdu. Brak przepisów intertemporalnych pozwalających na zastosowanie w niniejszej sprawie przepisów dotychczasowych skutkuje dojściem do głosu przepisów obecnie obowiązujących, które nie przewidują właściwości organów skarbowych w tych sprawach. Co prawda literalnie rzecz ujmując przepis § 4 ust. 1 pkt 2 lit. b cytowanego wyżej rozporządzenia ogranicza zakres właściwości starostów do likwidacji ruchomości (a więc ściśle wykładając tylko do czynności związanych ze sprzedażą, nieodpłatnym przekazaniem lub zniszczeniem – p. § 2 rozporządzenia – czyli nie obejmuje działań z zakresu przechowywania) przejętych na podstawie przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym jedynie do tych, które zostały przejęte na rzecz powiatu, a wydaje się, że sporny pojazd stał się własnością Skarbu Państwa. Natomiast w pozostałych sprawach statuuje właściwość naczelników urzędów skarbowych. Jednakowoż w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego przepisy tego rozporządzenia nie mają zastosowania w sprawie. Wedle brzmienia jego § 1 pkt 3 (inne jednostki nie mają tu odniesienia) określa ono sposób rozliczania wydatków związanych z przechowywaniem lub sprzedażą ruchomości niestanowiących własności Skarbu Państwa. Pomijając już zatem wątpliwości czy pod pojęciem sposobu rozliczania można ujmować również wskazanie organu właściwego w tych sprawach, jak też dalej idącą kwestię upoważnienia do tego rodzaju regulacji zawartego w treści art. 174 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, trzeba stwierdzić, że skoro objęty żądaniem podania wszczynającego sprawę, w której powstał niniejszy spór pojazd stanowi własność Skarbu Państwa, to przepisy tego rozporządzenia do niej nie mają zastosowania. I nie ma tu znaczenia, że pojazd ten dopiero po okresie, za który ma zostać przyznane wynagrodzenie stał się jego własnością, bo decyduje stan obecny – w chwili rozpatrywania żądania. Przepisy Prawa o ruchu drogowym mają tu charakter przepisów szczególnych w stosunku do przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, zatem w tej sytuacji istniały powody dla uwzględnienia wyprowadzonej wyżej reguły właściwości starosty.

Z tych przyczyn należało wskazać jako organ właściwy w sprawie pełniącego funkcję starosty Prezydenta m. st. Warszawy, o czym orzeczono na zasadzie art. 15 § 1 pkt 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

-----------------------

1

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...