III SA/Kr 1540/13

Uzasadnienie

Prezydent Miasta decyzją z dnia [...] 2012 r. znak [...] działając na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych oraz art. 104 K.p.a. orzekł o anulowaniu czynności materialno – technicznej polegającej na zarejestrowaniu w dniu 27 kwietnia 2011 r. pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące w okresie od 27 kwietnia 2011 r. do 27 kwietnia 2016 r. D. M. – K. w lokalu 1 przy ul. M w K.

W uzasadnieniu organ wskazał, że w dniu 11 lipca 2011 r. na wniosek A. H. – D. zostało wszczęte postępowanie w sprawie o wymeldowanie D. M. – K. z przedmiotowego lokalu. W toku prowadzonego postępowania wnioskodawczyni domagała się przekwalifikowania wniosku na anulowanie czynności materialno – technicznej polegającej na zarejestrowaniu w dniu 27 kwietnia 2011 r. pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące. Materialną podstawę prawną w niniejszej sprawie stanowiła ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Zgodnie z art. 7 ust. 1 tej ustawy pobytem czasowym jest przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod innym adresem. Zgodnie z art. 47 ust. 1 zameldowanie jest rejestracją danych o osobie i miejscu jej pobytu. Dokonywane jest ono na podstawie zgłoszenia, w drodze czynności materialno – technicznej, która nie ma cech aktu administracyjnego i nie kończy postępowania w konkretnej sprawie. Materialnoprawną przesłankę meldunku stanowi natomiast faktyczne zamieszkiwanie w określonej miejscowości, pod wskazany adresem z zamiarem stałego przebywania w nim. W świetle okoliczności niniejszej sprawy powstały wątpliwości, co do prawidłowości czynności rejestracyjnej.

Po przeprowadzonym postępowaniu wyjaśniającym Prezydent Miasta decyzją z dnia [...] 2012 r. orzekł o anulowaniu wskazanej czynności materialno – technicznej. Wojewoda decyzją z dnia [...] 2012 r. uchylił decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Organ odwoławczy wskazał że przeprowadzając ponownie postępowanie wyjaśniające należy ponad wszelką wątpliwość ustalić jak zakończyły się zawisłe w sądach postępowania oraz kwestia ich prawomocności jak również w sposób bezsporny ustalić prawidłowy krąg stron przedmiotowego postępowania meldunkowego. Zgodnie z zaleceniami organu II instancji w dniu 22 sierpnia 2012 r. przeprowadzono rozprawę administracyjną, o której zostały zawiadomione wszystkie strony postępowania. Organ orzekający ustalił również, że sprawa w sądzie dotycząca nabycia spadku po zmarłym E. D. o sygn. [...] jest nadal zawieszona z uwagi na toczące się postępowanie wydziedziczenia jednego ze spadkobierców. Ustalono również, że postanowienie sądu z dnia 16 października 2007 r. w sprawie [...] o przysądzeniu prawa własności udziału należącego do A. H. – D. i E. D. w nieruchomości przy ul. M w K na rzecz P. K. nie jest prawomocne.

Mając na uwadze powyższe ustalenia oraz wiedzę i zasady wynikające z doświadczenia życiowego organ I instancji uznał, że D. M. – K. w dacie dokonania rejestracji pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące weszła do lokalu przy ul. 1 M w K. Wprowadziła do niego swoje rzeczy osobiste i codziennego użytku, posiadała klucze a tym samym swobodny dostęp do mieszkania. Niemniej jednak dokonanie zameldowania na pobyt czasowy trwający ponad 3 miesiące w przedmiotowym lokalu posiadając równocześnie zameldowanie na pobyt stały w lokalu sąsiednim oznaczonym nr 2 przedmiotowej nieruchomości w ocenie organu I instancji nie nosi znamion pobytu czasowego i woli koncentracji w nim swoich spraw życiowych.

Od tej decyzji odwołanie wniosła D. M. – K. podnosząc, że narusza ona art. 7 K.p.a. i art. 77 K.p.a. przez niewłaściwe wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy i nierozpatrzenie całego materiału dowodowego, z którego wynika brak podstawy prawnej do anulowania czynności materialno – technicznej w przedmiotowym zakresie. Ponadto zarzucono naruszenie art. 107 § 1 K.p.a. przez niepodanie w decyzji podstawy prawnej jej wydania, gdyż przepisy art. 47 ust. 2 w związku z art. 10 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych oraz art. 104 K.p.a. nie stanowią podstawy prawnej anulowania czynności materialno – technicznej W konkluzji odwołująca się wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Wojewoda decyzją z dnia 31 stycznia 2013 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, korygując jedynie podstawę prawną decyzji z art. 15 ust. 2 na art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że zameldowanie na pobyt czasowy jest dokonane prawidłowo, jeżeli w dacie rejestracji pobytu osoba legitymuje się pobytem w przedmiotowym lokalu, to jest przebywaniem bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod innym adresem. Brak wyżej wymienionej przesłanki powoduje wadliwość dokonanego zameldowania i w konsekwencji skutkuje jego anulowaniem w oparciu o przepis art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, zgodnie, z którym, jeżeli zgłoszone dane budzą wątpliwości, o dokonaniu zameldowania lub wymeldowania rozstrzyga właściwy organ gminy. Organ I instancji kilka razy przeprowadził rozprawę administracyjną. Dowodami w sprawie w szczególności były dołączone do akt sprawy przez strony postępowania dokumenty oraz zeznania, zarówno samej D. M. – K. jak i członków jej rodziny, zwłaszcza P. K., męża wymienionej.

D. M. – K. w dniu 14 marca 2012 r. stwierdziła, że jakkolwiek jej życie osobiste nadal koncentruje się w miejscu pobytu stałego w lokalu nr 2 przy ul. M w K, to 27 kwietnia 2011 r. po wprowadzeniu swoich rzeczy do sąsiedniego lokalu nr 1, gdzie przebywa jej ojciec, którym wymieniona się opiekuje, dokonała zgłoszenia pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące w lokalu przy ul. 1 M w K.

Z zeznań, P. K. wynikało, że meldunek jego żony w lokalu przy ul. M 1 w K spowodowany był tym, że małżonkowie chcieli objąć przedmiotowe mieszkanie w posiadanie, aby w przyszłości przekazać je swoim dzieciom. Wymieniony potwierdził ponadto, że w dacie rejestracji pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące żona nie skoncentrowała swoich spraw życiowych w tym lokalu a swoje centrum życiowe nadal koncentruje w lokalu nr 2 przy ul. M w K.

Organ odwoławczy uznał, że dokonanie zameldowania na pobyt czasowy trwający ponad 3 miesiące nie nosi znamion pobytu czasowego i woli koncentracji w tym lokalu swoich spraw życiowych. Ponadto skarżąca w postępowaniu przed organem I instancji nie przedłożyła dokumentów i innych dowodów, które wskazywałyby, że w dniu 27 kwietnia 2011 r., tj. w dacie rejestracji pobytu czasowego, faktycznie legitymowała się pobytem czasowym trwającym ponad 3 miesiące w przedmiotowym lokalu, to jest czasowym w nim przebywaniem. Należy zaznaczyć, że zgłoszenie pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące wskazuje, że osoba opuszcza czasowo miejsce pobytu stałego i zamieszkuje w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod innym adresem, z zamiarem czasowego tam przebywania. W rozpatrywanej sprawie D. M. – K. w dacie dokonywania zameldowania na pobyt czasowy trwający ponad 3 miesiące, faktycznie w lokalu nr 1 przy ul. M w K nie przebywała, wymieniona - jak sama przyznała - nadal zamieszkuje w miejscu pobytu stałego w lokalu nr 2 przy ul. M w K, koncentrując w nim swoje najważniejsze sprawy życiowe. W lokalu, w którym wymieniona dokonała zgłoszenia pobytu czasowego przebywał natomiast jej ojciec oraz osoba, której rodzina użyczyła jeden z pokoi. Ustalenia te w ocenie organu II instancji nie budziły żadnych wątpliwości, z tym, że stwierdził, że w decyzji Prezydenta Miasta błędnie wskazano podstawę prawną decyzji art. 15 ust. 2, w związku, z czym organ II instancji powołał art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych jako właściwą podstawę wydanej decyzji.

W świetle orzecznictwa sądów administracyjnych, organ II instancji rozpatrując sprawę ponownie co do jej istoty, jest obowiązany usunąć te wadliwości decyzji, których dopuścił się organ I instancji, a zatem władny jest dokonać naprawy wad prawnych organu I instancji co w niniejszej decyzji zostało przez organ II instancji uczynione przez wskazanie prawidłowej podstawy prawnej.

Na tą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniosła D. M. – K. domagając się jej uchylenia oraz uchylenia poprzedzającej ją decyzji organu I instancji i przekazania sprawy Prezydentowi Miasta do ponownego rozpoznania. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

1/ art. 139 K.p.a. przez wydanie zaskarżonej decyzji na niekorzyść skarżącej w oparciu o art. 47 ust 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych, a na której to podstawie prawnej nie orzekał w sprawie organ I instancji, orzekając wyłącznie na podstawie art. 15 ust. 2 (ten przepis prawny, jako podstawę rozstrzygnięcia nie powołał organ II instancji, zarazem ustalając, że "organ II instancji stwierdził natomiast uchybienie proceduralne polegające na naruszeniu przez organ wydający zaskarżoną decyzję przepisu art. 107 § 1 K.p.a." i zarazem podając, że "organ I instancji winien jednak unikać w przyszłości podobnych naruszeń przepisów prawa"), a w konsekwencji doszło do naruszenia bezspornie przez organ I instancji przepisu art. 107 § 1 K.p.a., a które to uchybienie z naruszeniem prawa usankcjonował organ II instancji zaskarżoną decyzją, przyjmując bez konsekwencji prawnych fakt w tym zakresie naruszenia prawa przez organ I instancji. Powyższym postępowaniem organ II instancji naruszył przepis art. 139 K.p.a.;

2/ art. 7 K.p.a. w związku z art. 107 § 1 K.p.a. przez usankcjonowanie przez organ odwoławczy braku w sprawie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego polegającym na:

a/ nieprzeprowadzeniu dowodu w sprawie z wyjaśnienia zarzutu D. M. –K., ze lokale nr 1 i 2 położone w budynku w K przy ul. M stanowią jedną całość i skoro ta bezspornie zamieszkuje na stałe od dawna w lokalu nr 2 i ten jest połączony z lokalem nr 1 , to nie można mówić, że nie zamieszkuje ona w lokalu nr 1, gdzie jest zameldowany jej ojciec, gdyż oba lokale mieszkalne stanowią jedną całość gospodarczą i użytkową, a co należało stwierdzić przez przeprowadzenie na miejscu wizji, a czego w sprawie nie dokonano,

b/ błędnym ustaleniu treści postanowień Sądu Rejonowego Wydziału Cywilnego z 18 września 2012 r. wydanego do sygn. [...] oraz wydanego w tej sprawie w II instancji postanowienia przez Sad Okręgowy z dnia 8 stycznia 2013 r. sygn. [...], a to przez błędne ustalenie, ze A. H. – D., która jest wnioskodawczynią tej sprawie, jako współwłaścicielka nieruchomości posiada prawa do przedmiotowej nieruchomości, a co za tym idzie jest legitymowana prawnie do złożenia wniosku w sprawie, gdy tymczasem powyższe orzeczenia sądu dotyczyły jedynie faktu, że organ I instancji w sprawie żądał od skarżącej zaopatrzenia przez sąd w klauzulę prawomocności postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 16 kwietnia 2007 r. [...] o odjęciu dłużnikom A. H. – D i E. D. zarządu udziałem w wysokości 18/72 części nieruchomości położonej w K przy ul. M nr [...], dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą Nr [...] i ustanowił męża skarżącej, zarządcą tego udziału. Z powyższych postanowień nie wynikało, aby A. H. – D. jako współwłaścicielka przedmiotowej nieruchomości posiadała nadal uprawnienia do wystąpienia z wnioskiem w sprawie, gdyż odjęto jej zarząd posiadanym udziałem przedmiotowej nieruchomości;

3/ art. 77 § 1 K.p.a. w związku z art. 107 § 1 K.p.a. przez wydanie zaskarżonej decyzji przy usankcjonowaniu braku przez organ I instancji zebrania materiału dowodowego w sprawie w sposób wyczerpujący, przy równoczesnym ustaleniu błędnego stanu faktycznego sprawy, co polegało na: a/ nieprzeprowadzeniu dowodu w sprawie z wyjaśnienia zarzutu skarżącej, że lokale nr 1 i 2 położone w budynku w K przy ul. M stanowią jedną całość i skoro ta bezspornie zamieszkuje na stale od dawna w lokalu nr 2 i ten jest połączony z lokalem nr 1 to nie można mówić, ze nie zamieszkuje ona w lokalu nr 1, gdzie jest zameldowany jej ojciec, a co należało stwierdzić przez przeprowadzenie na miejscu wizji; b/ błędnym ustaleniu treści postanowień Sądu Rejonowego Wydziału Cywilnego z 18 września 2012 r. oraz wydanego w tej sprawie w II instancji postanowienia z dnia 8 stycznia 2013 r. sygn. [...], a to przez błędne uznanie, że na podstawie tych postanowień można stwierdzić, że A. H. – D. jako współwłaścicielka nieruchomości posiada prawa do przedmiotowej nieruchomości, a co za tym idzie jest legitymowana do złożenia wniosku w sprawie.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując całość argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz. 1269) sądy administracyjne sprawują kontrolę wykonywania administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Zatem rozpoznając skargę na decyzję Sąd dokonuje oceny, czy przy jej wydaniu nie zostały naruszone przepisy prawa materialnego bądź też procesowego, obowiązujące w dacie orzekania przez organy administracji. Przy czym Sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Wzruszenie zaskarżonego rozstrzygnięcia następuje w razie, gdy przedmiotowa kontrola wykaże naruszenie przepisów prawa materialnego lub postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem skargi jest decyzja Wojewody z dnia 31 stycznia 2013r. utrzymująca w mocy decyzję organu I instancji orzekającej o anulowaniu czynności materialno- technicznej polegającej na zarejestrowaniu pobytu czasowego D. M. – K. w lokalu nr 1 przy ul. M w K.

Podstawą rozstrzygnięcia organu odwoławczego był art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (jednolity tekst Dz.U. z 2006 r. Nr 139, poz.993 ze zm.), zwanej dalej ustawą, który w dacie orzekania przez organy stanowił, że jeżeli zgłoszone dane budzą wątpliwości, o dokonaniu zameldowania lub wymeldowania rozstrzyga właściwy organ gminy. W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, że zameldowanie jest czynnością polegająca na dokonaniu wpisów w określonej ewidencji, bowiem ustawodawca przewiduje załatwianie tych spraw administracyjnych w formie czynności materialno-technicznej. Przyjmuje się też, że załatwianie spraw administracyjnych w formie czynności materialno-technicznej zameldowania jest zasadą. Natomiast eliminacja czynności materialno-technicznej oraz jej skutków z obrotu prawnego następuje w drodze czynności prawnej właściwego organu dokonanej w formie decyzji administracyjnej anulującej materialno-techniczną czynność zameldowania. Podstawę prawną dla takiego działania organu i wydania decyzji jest art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności. Czynność materialno-techniczna, jaką jest zameldowanie, nie ma cech ostateczności, ani prawomocności, co oznacza, iż w każdym czasie możliwe jest skorygowanie błędnego wpisu ewidencyjnego. Stwierdzenie nieważności (anulowanie) czynności materialno-technicznej jest instytucją wyjątkową, mającą zastosowanie w sytuacjach, gdy wątpliwości, o których mowa w art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności ujawniły się już po dokonanej czynności materialno-technicznej związanej z zarejestrowaniem faktu zameldowania.

Przekładając powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że ustalenia stanu faktycznego organów oraz dokonana przez organ odwoławczy kwalifikacja prawna sytuacji skarżącej jest prawidłowa. Postępowanie zostało wszczęte na wniosek A. H. – D. o wymeldowanie D. M. – K. z pobytu czasowego z lokalu przy ul. M 1 w K. W toku postępowania wniosek ten został przekwalifikowany na wniosek o anulowanie czynności materialno - technicznej polegającej na zarejestrowaniu pobytu czasowego D. M. – K. tym w lokalu. Wojewoda decyzją z dnia 31 stycznia 2013 r. znak: [...] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] 2012r. znak: [...] uznając, że ocena materiału dowodowego dokonana przez organ pierwszej instancji jest prawidłowa, a także, że organ ten wyeliminował nieprawidłowości formalne, które miały miejsce na etapie rozpoznawania sprawy po raz pierwszy. Jednocześnie, uznał że w zaskarżonej decyzji powołano błędną podstawę prawną. Wojewoda usunął tą wadę wskazując w podstawie prawnej rozstrzygnięcia odwoławczego przepis właściwy tj. art.47 ust.2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.

W skardze na decyzję Wojewody skarżąca zarzuca naruszenie art. 139 K.p.a. Twierdzi również, że organ odwoławczy utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji naruszył art. 7 K.p.a. w związku z art.107 K.p.a. Naruszenie tych przepisów zdaniem skarżącej polega na niewyjaśnieniu okoliczności, że lokal nr 2, w którym skarżąca bezspornie zamieszkuje i lokal nr 1, gdzie jest zameldowany jej ojciec stanowią jedną całość gospodarczą, wobec czego nie można podważać zamieszkiwania skarżącej w lokalu nr 1. Zarzuca również, że naruszenie przywołanych przepisów polega na dokonaniu błędnych ustaleń, skutkujących błędnym uznaniem, że A. H. – D., na wniosek, której postępowanie zostało wszczęte, była legitymowana do złożenia wniosku o wymeldowanie skarżącej z lokalu nr 1 przy ul. M w K.

W ocenie sądu skarga nie jest zasadna. Zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o art.138 § 1 pkt 1 K.p.a. w związku z art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Zgodnie z przywołanym przepisem art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. organ odwoławczy może utrzymać w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Natomiast zgodnie z przepisem art. 47 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, który jest materialnoprawną podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, organ gminy prowadzący ewidencję ludności jest obowiązany na podstawie zgłoszenia dokonać zameldowania lub wymeldowania przez zarejestrowanie danych dotyczących osoby i miejsca pobytu, jak również innych zdarzeń objętych obowiązkiem meldunkowym. Jeżeli zgłoszone dane budzą wątpliwości, o dokonaniu zameldowania lub wymeldowania rozstrzyga właściwy organ gminy. Organ odwoławczy prawidłowo za organem pierwszej instancji uznał, że zgłoszenie pobytu D. M. - K w lokalu nr 1 przy ul. M w K w dniu 27 kwietnia 2011 r. nie było związane z czasowym jej pobytem w tym lokalu i wolą czasowego koncentrowania w tym lokalu spraw życiowych. Ustalenie to sama skarżąca potwierdziła wyjaśniając w toku postępowania, że pomimo zgłoszenia pobytu czasowego w dniu 27 kwietnia 2011 r. w lokalu nr 1 przy ul. M w K, koncentruje swoje życie osobiste w miejscu zameldowania na pobyt stały w lokalu nr 2 przy ul. M w K, a w lokalu nr 1 bardzo często bywa, gdyż zamieszkuje w nim jej ojciec (k. 272). Ustalenie to potwierdził również jej mąż wyjaśniając do protokołu, że w dacie rejestracji pobytu czasowego w lokalu nr 1 D. M. – K. nie skoncentrowała swoich spraw życiowych w tym lokalu, a swoje centrum życiowe nadal koncentruje w lokalu nr 2, natomiast meldunek czasowy spowodowany był chęcią objęcia mieszkania w posiadanie (k. 201). Takie ustalenie jest logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym w sytuacji, gdy lokale pozostają w bliskim sąsiedztwie, szczególnie gdy sąsiadują ze sobą. Nie nastąpiło, zatem związane z zameldowaniem na pobyt czasowy - czasowe przeniesienie centrum spraw życiowych w inne miejsce. Lokale te są wydzielone i nie ma dla meldunku znaczenia czy stanowią jedną całość gospodarczą, stanowią, bowiem odrębne jednostki ewidencji meldunkowej.

Prawidłowe jest stanowisko organów, że jeżeli - tak jak w niniejszej sprawie – pojawią się wątpliwości, co do prawidłowości rejestracji pobytu po wszczęciu postępowania w przedmiocie wymeldowania, organ meldunkowy powinien zmienić kwalifikację przedmiotu postępowania na postępowanie w przedmiocie uchylenia czynności materialno - technicznej zameldowania, co prawidłowo uczynił, (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 18 kwietnia 2012r. IV SA/Po 83/12 LEX nr 1146118).

Chybiony jest zarzut skarżącej naruszenie przez Wojewodę art. 139 K.p.a. przez wydanie decyzji na nie korzyść skarżącej, a to przez wskazanie innej kwalifikacji w podstawie prawnej decyzji. Brak przytoczenia właściwej podstawy prawnej w decyzji organu I instancji bądź nieprzytoczenie wszystkich przepisów prawa, które powinny być wskazane, nie powoduje samo przez się takiej wady, która skutkowałaby uchyleniem decyzji tym bardziej, że w uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji przywołał prawidłowe przepisy prawa materialnego, a przedmiot sprawy się nie zmienił. Powołanie prawidłowej podstawy prawnej decyzji nie jest działaniem na niekorzyść strony, ale obowiązkiem organu odwoławczego, co nie może budzić żadnych wątpliwości. W pierwszej i drugiej instancji organy orzekały w tym samym przedmiocie w sprawie o anulowanie czynności materialno- technicznej zameldowania. Teza skarżącej o braku możliwości poprawienia podstawy prawnej przez organ odwoławczy jest sprzeczna z istotą administracyjnego toku instancji, który to polega na dwukrotnym rozstrzygnięciu tej samej sprawy, nie zaś na wyłącznej kontroli zasadności argumentów podniesionych w stosunku do orzeczenia organu I instancji. Stąd też uprawnienie organu odwoławczego do wskazania prawidłowej kwalifikacji do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sprawy, bez konieczności uchylania zaskarżonej decyzji. Zatem w sprawie organ II instancji był organem powołanym do merytorycznego rozpoznania sprawy i usunięcia wyżej wskazanego uchybienia organu I instancji przez przywołanie właściwej podstawy prawnej rozstrzygnięcia zawartego w decyzji. Takie działanie nie było działaniem na niekorzyść strony skarżącej. Zgodnie z art. 138 §1 pkt 1 K.p.a. organ odwoławczy może utrzymać w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Decyzja organu odwoławczego utrzymująca w mocy decyzję organu pierwszej instancji nie może być traktowana, jako decyzja wydana na niekorzyść skarżącej. Zakaz z art. 139 K.p.a. nie odnosi się, bowiem do wszystkich rodzajów decyzji organu II instancji. Ma on zastosowanie do decyzji reformatoryjnej przewidzianej w art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. Zarzut naruszenia przez organ odwoławczy art. 139 K.p.a. jest, zatem niezasadny.

Niezasadny jest również zarzut naruszenia przez organ odwoławczy art. 7 w związku z art. 107 § 1 K.p.a. polegającego zdaniem skarżącej na niewyjaśnieniu kwestii gospodarczego powiązania lokalu nr 1 z lokalem nr 2 przy ul. M w K, co doprowadziło do błędnego ustalenia, iż skarżąca nie zamieszkuje w lokalu nr 1. Podnieść należy, że porządkowe lokale, jako posiadające odrębne numery porządkowe ustalane w oparciu o właściwe przepisy prawa są z ewidencyjnego punktu widzenia odrębnymi miejscami adresowymi. Nadto skarżąca wyjaśniła w toku postępowania, że w lokalu nr 1 przy ul. M bywa twierdząc również, że jej życie osobiste koncentruje się jednak w lokalu nr 2 (karta nr 272 akt sprawy). Powiązania gospodarcze rzeczonych lokali nie decydują więc o przebywaniu skarżącej w lokalu nr 1. Ocena przebywania skarżącej w tym lokalu została dokonana na podstawie obiektywnych okoliczności występujących w sprawie a przede wszystkim na podstawie wyjaśnień skarżącej składanych w toku postępowania.

Odnosząc się do zarzutu braku legitymacji A. H. – D. do zainicjowania postępowania na wniosek strony to również i ten zarzut nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem wnioskodawczyni przedłożyła na żądanie organu odpis z księgi wieczystej ze stanem z dnia 10 maja 2011 r., a następnie z 26 lipca 2012 r. z których to odpisów wynika, że A. H.- D. wraz z mężem E. D. jest współwłaścicielką nieruchomości przy ul. M. W księdze znajduję się wprawdzie ostrzeżenia o wszczęciu egzekucji do udziałów małżonków D., jednak do czasu zakończenia przedmiotowej egzekucji A. H. – D. ma interes prawny odnośnie spraw meldunkowych w tej nieruchomości. Zatem wniosek o wszczęcie postępowania administracyjnego, wbrew twierdzeniu skarżącej, pochodzi od uprawnionej strony.

Z tych względów, wobec braku podstaw do uwzględnienia skargi, Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.