II SA/Wr 857/13

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 27 września 2013 r. D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego we W. (dalej DWINB) utrzymał w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla miasta Wrocławia (dalej PINB) z dnia 26 czerwca 2013 r. nakładające na C. M. grzywnę w celu przymuszenia w kwocie 3000 zł w związku z niewykonaniem obowiązku przywrócenia obiektu do stanu poprzedniego.

Przedmiotowe postanowienie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Decyzją z dnia 11 maja 2010 r. PINB, działając na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 – Prawa budowlanego, nakazał skarżącej - jako inwestorowi samowolnie wykonanych robót budowlanych w budynku przy ul. O. [...]- doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego poprzez:

- demontaż samowolnie wybudowanego balkonu, usytuowanego po stronie południowej przedmiotowego budynku;

- przywrócenie poprzednich wymiarów otworu okiennego w lokalu nr [...] (obecnie drzwi balkonowych;

- przywrócenie podziału stolarki okiennej oraz odtworzenie elewacji w miejscach zdemontowanych elementów budynku.

Decyzja ta stała się ostateczna gdyż, odwołanie wniesione przez skarżącą nie zostało uwzględnione. DWINB orzeczeniem z dnia 22 czerwca 2010 r. utrzymał ją w mocy, dokonując jedynie zmiany w części dotyczącej adresata decyzji określając, że jest nim C. M. a nie C. S. - jak podano w decyzji pierwszoinstancyjnej.

Zamierzonego efektu nie przyniosła również skarga na tę decyzję, gdyż Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 23 listopada 2010r., sygn. akt II SA/Wr 458/10 skargę tę oddalił.

W dniu 19 września 2011 r. PINB przeprowadził czynności kontrolne podczas których ustalił, że obowiązek wynikający z powyższych decyzji nie został wykonany. W dniu 4 października 2011 r. organ wystosował do skarżącej upomnienie wzywające ją do wykonania decyzji w terminie 7 dni z zagrożeniem skierowania sprawy do postępowania egzekucyjnego.

W dniu 28 października 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny wstrzymał wykonanie zaskarżonej decyzji, w związku ze skargą kasacyjną wniesioną od wyroku z dnia 23 listopada 2010 r. Następnie wyrokiem z dnia 11 maja 2012 r., sygn. akt II OSK 305/11 oddalił skargę kasacyjną.

W dniu 22 sierpnia 2012 r. do PINB wpłynęło pismo skarżącej, w którym poinformowała o "wykonaniu demontażu balkonu z powrotem muru do stanu poprzedniego".

W dniu 9 października 2012 r. organ pierwszej instancji – po uprzednim zawiadomieniu skarżącej - przeprowadził ponowne czynności kontrolne. W protokole z kontroli odnotowano, że po stronie południowej budynku brak jest balkonu przynależnego do lokalu nr 3, brak również drzwi balkonowych - w ich miejsce zamontowano stolarkę okienną dwudzielną koloru białego z PCV. Według ustaleń organu opisane okno ma inną wysokość niż wysokość sąsiedniego okna na tej samej kondygnacji. Nadto stwierdzono, że pod otworem okiennym odtworzono ścianę.

W tych okolicznościach PINB uznał, że nakazany obowiązek nie został wykonany w całości, gdyż nie przywrócono poprzednich wymiarów okna i nie przywrócono poprzedniego podziału stolarki okiennej. Zamontowana stolarka nie jest symetryczna do sąsiedniego okna w szczycie budynku. O powyższym stanowisku organ zawiadomił skarżącą uprzedzając, że zostaną podjęte czynności egzekucyjne.

Z tym stanowiskiem skarżąca się nie zgodziła i w piśmie z dnia 27 maja 2013r. stwierdziła, że wykonała nałożone obowiązki i przywróciła stan poprzedni okna jaki istniał przed samowolnym wykonaniem robót budowlanych.

W dniu 21 czerwca 2013 r. PINB wystawił tytuł wykonawczy nr [...] wzywający do wykonania obowiązku, oraz wydał postanowienie nakładające na skarżącą grzywnę w celu przymuszenia w kwocie 3000 zł. Tytuł wykonawczy wraz z postanowieniem o wymierzeniu grzywny doręczono skarżącej w dniu 2 lipca 2013 r.

W terminie 7 dni od dnia doręczenia powyższych dokumentów strona złożyła pismo nazwane zażaleniem, w którym domagała się umorzenia postępowania egzekucyjnego, w związku z wykonaniem wszystkich nakazów wynikających z decyzji z dnia 11 maja 2010 r. Podkreśliła, że okno w obecnych rozmiarach odpowiada oknu w rozmiarach z 1984 r., kiedy nabyła przedmiotowy lokal. Strona uznała, że organ egzekucyjny nakazuje jej zmienić rozmiar okna na inny niż ten, który istniał przed wybudowaniem balkonu. Zaznaczyła, że pierwotnie okno było o 12 cm dłuższe od sąsiedniego. Skarżąca podkreśliła, że egzekucja - wraz z grzywną - powinna być umorzona wobec wykonania obowiązku w całości, gdyż przedmiot egzekucji nie istnieje. Zaznaczyła również, że stosowany środek jest dla niej - ubogiej emerytki - zbyt uciążliwy.

DWINB rozpoznał powyższe pismo jako zażalenie na postanowienie o wymierzeniu grzywny i utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ wskazał, że w przypadku gdy zobowiązany uchyla się od wykonania obowiązku wierzyciel powinien podjąć czynności zmierzające do zastosowania środków egzekucyjnych. W niniejszej sprawie, zdaniem organu, zastosowanie powinna mieć grzywna w celu przymuszenia, co nie jest efektem swobodnej oceny organu ale ma charakter związany, gdyż wynika wprost z treści art. 122 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (dalej u.p.e.a). W przypadku obowiązków wynikających z przepisów Prawa budowlanego organ egzekucyjny ma do dyspozycji tylko dwa środki egzekucyjne: grzywnę w celu przymuszenia i wykonanie zastępcze.

Mając na uwadze zasadę stosowania środka najmniej uciążliwego dla zobowiązanego (art. 7 § 2 u.p.e.a), organ II instancji zgodził się ze stanowiskiem PINB, że w niniejszej sprawie środkiem najmniej uciążliwym dla skarżącej jest właśnie grzywna w celu przymuszenia. Istnieje bowiem możliwość umorzenia nałożonych i nieściągniętych grzywien lub też zwrotu grzywien ściągniętych w przypadku wykonania obowiązku (art. 125, 126 u.p.e.a.). Natomiast wykonanie zastępcze jest dla strony bardziej uciążliwe, gdyż koszty wykonania zastępczego mogą znacznie przewyższyć koszty, które strona sama poniesie wykonując we własnym zakresie obowiązek.

Organ II instancji zgodził się również z wysokością nałożonej grzywny w kwocie 3000 zł, która nie narusza wytycznych wynikających z ustawy – nie przekracza kwoty 10.000 zł. Organ I instancji zasadnie wyjaśnił, że ustalona kwota grzywny będzie skutecznie mobilizować skarżącą do wykonania obowiązku. Perspektywa konieczności uiszczenia takiej kwoty, przy trudnej sytuacji finansowej w jakiej znajduje się strona, będzie – zdaniem organu - skutecznie mobilizować ją do wykonania obowiązków, tym bardziej, że z tej kwoty można sfinansować konieczne roboty budowlane.

Odnosząc się do zarzutów zażalenia zmierzających do wykazania, że skarżąca wykonała obowiązek w całości, organ wyższego stopnia, powołując się na ustalenia organu I instancji poczynione podczas oględzin stwierdził, że nowo wstawione okno posiada inną szerokość niż wysokość sąsiedniego okna na tej samej kondygnacji. Tymczasem z pisma Miejskiego Konserwatora Zabytków z dnia 17 sierpnia 2009 r. wynika, że elewacja powinna być przywrócona do stanu poprzedniego z dwoma symetrycznymi dwudzielnymi oknami w szczycie budynku. Również w uzasadnieniu decyzji z dnia 11 maja 2010 r. organ przytoczył zapisy z protokołu z oględzin z dnia 3 stycznia 2008 r. w którym stwierdzono, że samowolnie wykonane roboty budowlane polegały na budowie balkonu o konstrukcji drewnianej oraz wymianie stolarki okiennej na plastikową o wymiarach i podziale odmiennym od analogicznego okna istniejącego na tym samym poziomie południowej elewacji budynku.

Niezależnie od powyższych wywodów organ wskazał, że zobowiązanemu służy prawo zgłoszenia zarzutów i wniesienia zażalenia w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Zarzuty są środkiem zaskarżenia do tytułu wykonawczego zaś zażalenie do postanowienia o wymierzeniu grzywny. Różny jest też przedmiot zaskarżenia obu aktów. W kontekście omówionych wyżej argumentów zażalenia organ zauważył, że kwestie wykonania lub umorzenia w całości lub w części obowiązku stanowić mogą tylko podstawę zarzutów. Powołując się na orzecznictwo sądowe wskazał, że w zażaleniu na środek egzekucyjny nie jest dopuszczalne powoływanie się na okoliczności które mogą stanowić podstawę dla wniesienia zarzutów. W konsekwencji, postanowienie o wymierzeniu grzywny w celu przymuszenia można kwestionować zażaleniem, jedynie w części dotyczącej rozmiarów grzywny.

Reasumując organ uznał, że zaskarżone postanowienie nie narusza prawa.

Na powyższe postanowienie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniosła C. M.. Domagając się "umorzenia całej sprawy" i "oddalenia grzywny w celu przymuszenia" stwierdziła, że organ opiera się tylko na poszlakach, gdyż nie udowodnił, że nie wykonała nałożonego obowiązku. Skarżąca podobnie jak w zażaleniu, powtórzyła, że doprowadziła obiekt do stanu poprzedniego tj. takiego który zastała w 1984 r. zakupując lokal. Uważa, że z załączonej przez nią dokumentacji fotograficznej wynika jasno, że otwór okienny umieszczony jest w symetrycznej odległości z drugim oknem znajdującym się na tej samej ścianie i na tej samej wysokości.

W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie podtrzymując w całości argumentację i wywody zawarte w zaskarżonym postanowieniu.

W piśmie procesowym, złożonym w dniu 17 lutego 2014 r. pełnomocnik skarżącej poparł skargę wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz postanowienia organu pierwszej instancji. Wniósł również o zasądzenie od organu albo przyznanie od Skarbu Państwa, nieopłaconych przez skarżącą kosztów zastępstwa adwokackiego świadczonego z urzędu.

Pełnomocnik zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie art. 6, art. 7, art. 9 i art. 11 k.p.a. przez nałożenie grzywny w celu przymuszenia pomimo, że skarżąca wykonała obowiązek wynikający z decyzji PINB z dnia 11 maja 2010 r. Fakt ten potwierdził organ administracji na str. 4 zaskarżonego postanowienia, wiersz 30-42 od góry. Pomimo tego wskazał, że okno objęte obowiązkiem posiada inną szerokość niż wysokość sąsiedniego okna na tej samej kondygnacji. Nie wyjaśnił jednak dlaczego inna szerokość przedmiotowego okna niż wysokość sąsiedniego okna wskazuje na niewykonanie obowiązku. Pełnomocnik uważa, że przyznając, iż skarżąca wykonała nałożone na nią obowiązki przez usunięcie balkonu i zamontowanie w miejscu dawnych drzwi balkonowych okna, organ nie udowodnił, że w wyniku tych prac nie przywrócono stanu poprzedniego. Tym samym egzekwowany jest obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego bez podania wymiernych, rzetelnych kryteriów tego działania.

W piśmie procesowym postawiono też zarzut nadużycia art. 119 ustawy egzekucyjnej przez zastosowania grzywny w celu przymuszenia bez uprzedniego wykazania, że wykonanie zastępcze będzie znacząco droższe od wymierzenia grzywny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej (§ 1), przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 przywołanego przepisu). Sądy administracyjne kierując się kryterium legalności dokonują zatem oceny zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Rozstrzygając w granicach danej sprawy, Sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że ma prawo wziąć pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze (art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm - zwanej dalej u.p.p.s.a.). Ponadto według art. 135 u.p.p.s.a Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach w granicach sprawy. Przywołane przepisy w niniejszej sprawie znalazły zastosowanie.

Dokonana zgodnie z przedstawionymi kryteriami sądowa kontrola zaskarżonego aktu wykazała konieczność zastosowania w niniejszej sprawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Po myśli przywołanego przepisu zaskarżony akt podlega uchyleniu, jeżeli Sąd stwierdzi naruszenie przepisów postępowania stanowiące naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest postanowienie organu II instancji wydane na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 144 k.p.a., utrzymujące w mocy postanowienie organu I instancji o nałożeniu na skarżącą grzywny w celu przymuszenia do wykonania, wynikającego z decyzji PINB z dnia z dnia 11 maja 2010r., obowiązku doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego poprzez: demontaż samowolnie wybudowanego balkonu, usytuowanego po stronie południowej przedmiotowego budynku; przywrócenie poprzednich wymiarów otworu okiennego w lokalu nr 3 (obecnie drzwi balkonowych); przywrócenie podziału stolarki okiennej oraz odtworzenie elewacji w miejscach zdemontowanych elementów budynku.

Instytucje grzywny w celu przymuszenia regulują przepisy rozdziału 2, działu III ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (dalej u.p.e.a). Stosowanie do art. 122 § 1 ww. ustawy, organ egzekucyjny nakładając grzywnę w celu przymuszenia doręcza zobowiązanemu odpis tytułu wykonawczego, który powinien zawierać treści wskazane w art. 27 ustawy, oraz postanowienie o nałożeniu grzywny, którego treść określa art. 122 § 2 ww. aktu. W związku z tym należy zauważyć, że zobowiązanemu - w myśl art. 122 § 3 ustawy - służą zróżnicowane środki zaskarżenia, a mianowicie prawo zgłoszenia zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego (art.33) oraz prawo wniesienia zażalenia na postanowienie o wymierzeniu grzywny.

W orzecznictwie podkreśla się, że zbieg w czasie przystąpienia do egzekucji, z czym wiąże się doręczenie odpisu tytułu wykonawczego i pouczenie o prawie wniesienia zarzutów w sprawie postępowania egzekucyjnego z doręczeniem postanowienia o zastosowaniu środka egzekucyjnego zawierającego pouczenie o prawie wniesienia zażalenia, niesie za sobą niebezpieczeństwo niewłaściwego zakwalifikowania wniesionego przez zobowiązanego środka prawnego (por. NSA w wyroku z dnia 31 października 2001 r. II SA/Gd 1512/99, LEX 654923). Należy mieć na uwadze, że ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji przewiduje określone sekwencje czynności, jakie organ podejmuje w celu wyegzekwowania ciążącego na zobowiązanym obowiązku. Tym samym w sytuacji wykazywania przez stronę niezasadności prowadzenia wobec niej egzekucji, organ egzekucyjny, przed przejściem do kolejnych etapów postępowania egzekucyjnego, nie może ignorować stanowiska zobowiązanego, a wręcz przeciwnie powinien je rozważyć z punktu widzenia możliwości lub niemożliwości zakwalifikowania do uzasadnionych przypadków dających możliwość wstrzymania postępowania egzekucyjnego. Przede wszystkim, na organie ciąży obowiązek rozstrzygania w formie prawem przewidzianej środków prawnych składanych przez zobowiązanego, w tym zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego i zażaleń na postanowienia w sprawie zastosowania środka egzekucyjnego. W sytuacji gdy organ nie wydaje postanowienia w sprawie zgłoszonych zarzutów, na które służy zobowiązanemu zażalenie, przejście do kolejnych czynności egzekucyjnych, uznaje się za działanie przedwczesne (por. wyrok WSA w Krakowie z dni 5 września 2009 r. II SA/Kr 135/06, nsa.gov.pl).

Judykatura podkreślała wielokrotnie, że podstawowym środkiem zaskarżenia na etapie wszczęcia postępowania egzekucyjnego, jest instytucja zarzutu. Służy ona do ochrony zobowiązanego przed naruszeniem podstawowych zasad tego postępowania, jak również przed niedopuszczalną egzekucją (por. NSA w wyroku z dnia 16 listopada 2001 r. , I SA/Gd 1637/2001). Dlatego tak istotną sprawą jest prawidłowe rozgraniczenie pomiędzy zarzutami w postępowaniu egzekucyjnym a zażaleniem na postanowienie w sprawie zastosowania środka egzekucyjnego. Wadliwa kwalifikacja w tym zakresie polegająca na uznaniu zarzutów za zażalenie na postanowienie może prowadzić do sytuacji, w której zobowiązany zostanie pozbawiony zagwarantowanych prawnie możliwości dochodzenia swoich racji na wcześniejszym etapie postępowania, a do zarzutów odniesienie się organ niewłaściwy pozbawiając zobowiązanego jednej instancji.

Oceniając czy podanie wniesione przez zobowiązanego po doręczeniu mu tytułu wykonawczego i postanowienia o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia, zawiera zarzuty, czy też stanowi zażalenie na postanowienie, należy mieć na uwadze zasadę, zgodnie z którą, w postępowaniu egzekucyjnym podobnie jak w postępowaniu administracyjnym , o znaczeniu pisma decyduje jego treść a nie forma. Nie jest bowiem istotna nazwa podania ale jego treść. W orzecznictwie sądowym oraz doktrynie prawniczej podkreśla się, że "jeżeli zobowiązany nie nazwie pisma zarzutami, lecz użyje jakiejkolwiek innej nazwy, a wniesie je w terminie 7 dni od doręczenia mu postanowienia o wszczęciu egzekucji i zastosowania odpowiedniego środka, pismo to winno być zawsze rozpatrzone z punktu widzenia zarzutów ( glosa M. Jaśkowskiej do postanowienia NSA z dnia 28 grudnia 1990 r. SA/Wr 1180/90, opubl: OSP z 1992 r. nr 4, poz. 92; wyrok NSA z dnia 26 listopada 2002 r. II SA/ Łd 96/99; wyrok WSA w Krakowie z dnia 5 września 2007 r. II SA/Kr 135/06; wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 grudnia 2007 r. VII SA/Wa 1360/07; WSA w Olsztynie z dnia 6 października 2011 r. I SA/Ol 420/11 – nsa.gov.pl).

Trzeba mieć również na uwadze, że w postępowaniu egzekucyjnym, podobnie jak w postępowaniu administracyjnym, którego przepisy – zgodnie z art. 18 u.p.e.a. znajdują odpowiednie zastosowanie w postępowaniu egzekucyjnym, dominuje ugruntowane stanowisko, że o tym jaki charakter ma pismo i jaka jest jego intencja decyduje wyłącznie strona postępowania. W tym zakresie samodzielne, arbitralne działanie organu jest niedopuszczalna. Dokonanie własnej wykładni treści pisma bez wcześniejszego wezwania strony do wypowiedzenia się w określonym zakresie jest nie do zaakceptowania, ponieważ takie działanie mogłoby doprowadzić do rozpatrzenia pisma wbrew intencji osoby je wnoszącej – a w rezultacie do naruszenia podstawowych zasad rządzących postępowaniem administracyjnym i egzekucyjnym. Jeżeli treść pisma budzi wątpliwości, bowiem zredagowanie jest niezręcznie i mało zrozumiałe, to organ, stosując art. 64 § 2 k.p.a. w związku z art. 18 u.p.e.a powinien wezwać w pierwszej kolejności zobowiązanego (stronę) do wskazania charakteru i intencji jej pisma.

Odnosząc powyższe uwagi do sprawy będącej obecnie przedmiotem rozpoznania Sądu, zauważyć należy, że zaskarżone postanowienie wydane zostało w toku postępowania zainicjowanego pismem strony nazwanym przez nią zażaleniem. Istotne jednak jest, że w tym podaniu, wniesionym w terminie właściwym dla złożenia zażalenia na postanowienie, jak też do wniesienia zarzutów, skarżąca zawarła wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego oraz zarzut wykonania obowiązku i zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego.

Wobec takiej treści podania zaistniały wątpliwości co do jego charakteru i nie było oczywiste, jak przyjął to organ II instancji, że stanowi ono tylko zażalenie na postanowienie w sprawie wymierzenia grzywny, gdyż przedstawiono w nim argumentację wypełniającą przesłanki zarzutu o którym mowa w art. 33 pkt 1 ustawy egzekucyjnej.

W tych okolicznościach organ nie był uprawniony do samodzielnej kwalifikacji wniesionego pisma, lecz zgodne z art. 64 § 2 k.p.a. zobligowany był do wezwania strony celem wyjaśnienia jego rzeczywistego charakteru i intencji. W szczególności ustalić należało, z udziałem strony, czy stanowi ono zarzuty, zażalenie, czy też zarzuty i zażalenie. W okolicznościach niniejszej sprawy samodzielne zakwalifikowanie pisma jako zażalenia na postanowienie o wymierzeniu grzywny w celu przymuszenia, stanowiło naruszenie zasad ogólnych postępowania zawartych w art. 6, art. 8 i 9 k.p.a. W tych okolicznościach zaskarżone postanowienie należało uznać co najmniej za przedwczesne.

Wyjaśnić również należy, że zarzuty skargi wskazujące na prowadzenia postępowania egzekucyjnego pomimo wykonania nałożonego obowiązku nie podlegają rozpatrzeniu w postępowaniu którego przedmiotem jest postanowienie o wymierzeniu grzywny w celu przymuszenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że istnieje konieczność wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonego postanowienia, zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c u.p.p.s.a.

W ponownym postępowaniu organ winien wyjaśnić jaki jest rzeczywisty charakter wniesionego środka zaskarżenia, a następnie podjąć odpowiednie czynności procesowe, mając na uwadze, że w pierwszej kolejności rozpatrzeniu winny podlegać zarzuty.

Z tych względów orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku. Orzeczenie zawarte w pkt II wynika z konieczności zastosowania w przypadku orzeczenia uwzględniającego skargę art. 152 u.p.p.s.a. O kosztach rozstrzygnięto zaś zgodnie z art. 200 ww. ustawy.