VI SA/Wa 2091/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Urząd Patentowy RP utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] sierpnia 2012 r. odmawiającą udzielenia prawa ochronnego na zgłoszony przez "L" Sp. z o.o. z siedzibą w O., obecnie D. Sp. z o.o., skarżącą w niniejszej sprawie, znak towarowy POLSKIE ZOO (nr [...]).

Decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym.

W dniu [...] lipca 2010 r. L. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (obecnie D. Sp. z o.o. z siedzibą w O. - skarżąca w niniejszej sprawie) zgłosiła w celu uzyskania ochrony znak towarowy słowny polskie zoo nr [...] przeznaczony do oznaczania następujących towarów w klasie 30: ciasta, ciastka, ciasteczka, torty, wyroby cukiernicze, pieczywo cukiernicze, pizze, słodycze, wyroby czekoladowe, kakao, kawa, herbata, lody, sorbety.

Urząd Patentowy RP pismem z dnia [...] sierpnia 2011 r. poinformował Zgłaszającego o tym, że ww. znak towarowy słowny, jest podobny w rozumieniu art. 132 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm., dalej p.w.p.) do zarejestrowanych znaków towarowych:

- słowno-graficznego ZOO zarejestrowanego z pierwszeństwem od dnia [...].04.1996 r. pod numerem [...] na rzecz B. przeznaczonego do oznaczenia towarów zawartych w klasie 30: Wyroby cukiernicze i słodycze, herbatniki, wafle, czekolady;

- słownego ZOO - zarejestrowanego z pierwszeństwem od dnia [...].04.1990 r. pod numerem [...] na rzecz B. przeznaczonego do oznaczenia towarów zawartych w klasie 30: kawa, herbata, kakao, cukier, ryż, tapioka, sago, namiastki kawy; mąka i preparaty zbożowe, chleb, biszkopty, ciastka, wyroby cukiernicze, słodycze, lody jadalne, miód, syrop z melasy, drożdże, proszki do pieczenia, sól, musztarda, pieprz, ocet, sosy, przyprawy, lód.

W związku z powyższym Urząd Patentowy wezwał skarżącą do wypowiedzenia się w sprawie w terminie jednego miesiąca od dnia doręczenia pisma. W zakreślonym terminie skarżąca nie udzieliła odpowiedzi.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] Urząd Patentowy RP odmówił udzielenia prawa ochronnego na ww. znak na podstawie art. 132 ust. 2 pkt 2 oraz art. 145 ust. 1 p.w.p.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że niedopuszczalna jest rejestracja znaku towarowego, jeśli jest on podobny do wcześniej zarejestrowanego znaku towarowego dla oznaczenia towarów i usług identycznych lub podobnych, jeśli zachodzi niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd odbiorców, co do pochodzenia usług bądź towarów. Aby takie ryzyko zaistniało muszą być spełnione takie przesłanki jak: jednorodzajowość towarów, do których znaki towarowe są przeznaczone oraz znaki towarowe muszą być do siebie podobne. W ocenie organu przedmiotowy znak spełnia warunki stanowiące podstawę do odmowy uznania ochrony dla towarów znajdujących się w klasie 30.

Urząd Patentowy RP porównując znaki [...] i [...] wskazał, że wskazane znaki są bardzo podobne w warstwie fonetycznej, znaczeniowej na co w większości wskazuje wspólny element słowny zoo. Podkreślił, że towary są jednorodzajowe, bowiem oba analizowane znaki służą do oznaczenia produktów z tej samej branży. Ocena podobieństwa oznaczeń opierać się musi na ogólnym wrażeniu z uwzględnieniem w szczególności ich znamion odróżniających i dominujących. Zatem istnieje ryzyko wprowadzenia w błąd odbiorców, co powoduje iż nie jest spełniona podstawowa funkcja znaku jaką jest odróżnienie określonych towarów pochodzących z jednego przedsiębiorstwa od towarów identycznych lub podobnych pochodzących od innego podmiotu gospodarczego. Zdaniem organu współistnienie znaków przy wielu zbieżnościach głównie w warstwie słownej nie może być zaakceptowane.

Pismem z dnia [...] listopada 2012 r. skarżąca wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy podnosząc, iż oznaczenie POLSKIE ZOO odróżnia się w sposób dostateczny od znaków towarowych zarejestrowanych z wcześniejszym pierwszeństwem i zasługuje na ochronę.

Decyzją z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] Urząd Patentowy RP na podstawie art. 245 ust. 1 w związku z art. 132 ust. 2 pkt. 2 p.w.p. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że znak towarowy ma pełnić rolę odróżniającą w taki sposób, aby nie wprowadzał w błąd uczestników obrotu gospodarczego, co do źródła pochodzenia towarów/usług. O niebezpieczeństwie wprowadzenia w błąd, a więc o istnieniu ryzyka konfuzji można mówić wtedy, gdy podobieństwo znaków i towarów sprzyja mylnemu wyobrażeniu odbiorców o pochodzeniu towarów/usług. Niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd odbiorców, co do źródła pochodzenia towarów/usług jest wypadkową podobieństwa towarów/usług i podobieństwa oznaczeń. W kwestii rejestracji znaków zawierających podobne elementy słowne każdy znak towarowy, jest przedmiotem odrębnego postępowania administracyjnego i jest oceniany w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w tym konkretnym postępowaniu. Znakiem towarowym w rozumieniu ustawy może być znak nadający się do odróżniania towarów określonego przedsiębiorstwa, od towarów tego samego rodzaju pochodzących z innych przedsiębiorstw.

W skardze na tę decyzję skarżąca reprezentowana przez rzecznika patentowego zarzuciła:

Naruszenie prawa procesowego, które miało znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy tj.: art. 7, 11, 77, 80, 107 § 3 kpa w zw. z art. 127 § 3 kpa oraz w zw. z art. 244 p.w.p. poprzez:

- ograniczenie się w zaskarżonej decyzji wydanej w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy do przedstawienia jedynie ogólnikowych stwierdzeń dotyczących prawa znaków towarowych bez odniesienia ich do stanu faktycznego i materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i bez rozpoznania sprawy po raz kolejny w jej całokształcie;

- pominięcie w uzasadnieniu decyzji mających znaczenie dla rozstrzygnięcia okoliczności faktycznych podnoszonych przez stronę w szczególności: faktu rejestracji na rzecz innych podmiotów znaków zawierających element słowny ZOO, faktu konotacji znaczeniowych związku frazeologicznego "POLSKIE ZOO" jako opisującego stan klasy politycznej/społeczeństwa polskiego,

- niedostateczne porównanie podobieństwa znaków w warstwie graficznej, fonetycznej i znaczeniowej.

Naruszenie prawa materialnego - art. 132 ust. 2 pkt 2 poprzez:

- przyjęcie nieuprawnionego założenia, że tożsamość pojedynczego elementu słownego w dwóch znakach zawsze musi prowadzić do ich podobieństwa, podczas gdy tożsamość pojedynczego słowa nie ma charakteru przesądzającego;

- zaniechanie porównania znaków jako całości.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy RP wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej przy czym stosownie do § 2 powołanego artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej p.p.s.a.).

Badając skargę z uwzględnieniem powyższych kryteriów Sąd uznał, iż skarga zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżona decyzja narusza bowiem prawo w stopniu uzasadniającym w świetle art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ppsa jej uchylenie.

W niniejszej sprawie organ związany był rygorami procedury administracyjnej, określającej jego obowiązki w zakresie prowadzenia postępowania i orzekania (art. 256 p.w.p.). Związanie rygorami procedury administracyjnej oznacza m.in. w szczególności, że organ winien w sposób wyczerpujący zebrać i ocenić cały materiał dowodowy (art. 77 i 80 kpa) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie według wymagań określonych w art. 107 § 3 kpa.

Podkreślić przy tym należy, iż w postępowaniu z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy do obowiązku organu należy rozpoznanie sprawy w jej całokształcie z uwzględnieniem wymogu art. 107 § 3 kpa, co oznacza, iż również decyzja zapadła w wyniku rozpoznania wniosku, o którym mowa w art. 127 § 3 kpa winna być uzasadniona w sposób odpowiadający wymogom określonym w powołanym przepisie.

Zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a. uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa.

Uzasadnienie zaskarżonej decyzji w żadnym zakresie powyższych wymogów nie spełnia. Jego treść ogranicza się bowiem jedynie do przytoczenia treści decyzji z dnia [...] sierpnia 2012 r. wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, powołania art. 132 ust. 2 pkt 2 pwp stanowiącego podstawę materialno-prawną obu decyzji oraz ogólnikowych twierdzeń dotyczących znaków towarowych (m.in. znak towarowy w rozumieniu ustawy, niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd) bez jakiegokolwiek odniesienia do stanu faktycznego i materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Uchybienie przez organ w sposób oczywisty i jaskrawy wymogowi z art. 107 § 3 kpa uniemożliwia kontrolę zaskarżonej decyzji przez Sąd i mogąc mieć wpływ na wynik sprawy stanowi o jej wadliwości w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ppsa.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie powołanego przepisu orzekł jak w pkt 1 sentencji, w pkt 2 po myśli art. 152 ppsa, zaś o kosztach orzeczono uwzględniając art. 200 ppsa.