IV SAB/Wr 200/13

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 8 listopada 2012 r. A. K. wystąpił do [...] S.A. o udostępnienie informacji publicznej , dotyczącej organizacji kontroli biletów w autobusach tego przedsiębiorstwa , domagając się , aby objęte wnioskiem informacje były aktualne na dzień doręczenia wniosku. Wnioskodawca sformułował w tym zakresie następujące pytania :

"1) ile osób jest upoważnionych do kontroli biletów,

2) czy kontrolerzy zatrudnieni są bezpośrednio w Państwa Przedsiębiorstwie, czy też kontrolę biletów realizuje podmiot zewnętrzny? O ile jest to podmiot zewnętrzny, proszę o wskazanie: a) nazwy i adresu tego podmiotu, b) okresu, na jaki zawarto umowę na usługę kontroli biletów, c) ogólnej informacji, na jakich zasadach podmiot jest wynagradzany za wykonanie tej usługi (stawki za kontrolę, procent od wpływów, itd.). Wnioskodawca nie wymaga podawania konkretnych kwot. Jeżeli umowy na usługę kontroli biletów zawarto z więcej niż jednym podmiotem, proszę by powyższe informacje dotyczyły każdego z nich.

3) Proszę o przesłanie wzoru (szaty graficznej) identyfikatora upoważniającego do prowadzenia kontroli biletów. Jeżeli w Państwa Przedsiębiorstwie stosowanych jest kilka wzorów, proszę o przesłanie każdego z nich".

W odpowiedzi na przedmiotowy wniosek [...] S.A. pismem z dnia 28 listopada 2012 r. poinformowało wnioskodawcę, że:

ad.1/ do kontroli biletów upoważnione są średnio 3 osoby,

ad.2/kontrolę biletów realizuje podmiot zewnętrzny, dane podmiotu zewnętrznego realizującego kontrolę biletów (nazwa, adres, czas trwania umowy, zasady wynagradzania podmiotu) stanowią tajemnicę przedsiębiorcy stosownie do art. 5 ust. 2 ustawy, a ponadto dane te nie mają charakteru informacji publicznej,

ad.3/ przedsiębiorstwo nie dysponuje fizycznie wzorem (szatą graficzną) identyfikatora upoważniającego do kontroli biletów. Wzór taki jest w posiadaniu podmiotu zewnętrznego dokonującego kontroli biletów.

Pismem z dnia 16 czerwca 2013 r. A. K. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na bezczynność [...] S.A. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, o którą wystąpił wnioskiem z dnia 8 listopada 2012 r. Według skarżącego udzielono mu niepełnej informacji , albowiem uzyskał informację wyłącznie w zakresie objętym punktem 1 wniosku , a nie podano mu informacji wnioskowanych w punktach 2 i 3 tego wniosku, odmawiając im przymiotu informacji publicznej. Skarżący podniósł, że [...] S.A. jest podmiotem wykonującym zadania publiczne z zakresu transportu zbiorowego oraz dysponującym majątkiem publicznym, toteż w myśl art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej podmiot ten jest zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej. W szczególności przedsiębiorstwo to otrzymuje za pośrednictwem Marszałka Województwa D. dopłaty z budżetu państwa do biletów z ulgą ustawową , zatem dysponuje publicznym majątkiem, zaś 100% akcji tego przedsiębiorstwa posiada powiat o. Zdaniem skarżącego informacje , o które wnioskował stanowią - zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b, c, i f ustawy o dostępie do informacji publicznej - informację publiczną i podlegają udostepnieniu.

W odpowiedzi na skargę [...] S.A. wniosło o jej oddalenie. Strona przeciwna podniosła, że skarżącemu udzielono informacji publicznej z wyłączeniem pkt 2 wskazując, że przedmiotowe informacje stanowią tajemnicę przedsiębiorcy, a ponadto dane te nie mają charakteru informacji publicznej. Skoro zatem forma decyzji administracyjnej jest zastrzeżona wyłącznie dla informacji publicznej, a żądanie w pkt 2 nie dotyczy informacji publicznej, to odmówiono jej udostępnienia zwykłym pismem, sporządzonym z zachowaniem terminów. Strona przeciwna wskazała ,że przepisy art. 5 ust. 1 i ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej określają jako podstawę dopuszczalności ograniczenia prawa do informacji publicznej – ochronę informacji niejawnych zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych, tajemnicę ustawowo chronioną, prywatność osoby fizycznej i tajemnicę przedsiębiorstwa.

W piśmie procesowym z dnia 29 listopada 2013 r. skarżący dodatkowo podniósł, że nie jest kwestią sporną, że pismem z dnia 8 listopada 2012 r. wystąpił do Przedsiębiorstwa o udostępnienie informacji publicznej, zaś w odpowiedzi na to pismo organ udzielił informacji niepełnej, tj. pominąwszy pkt 2 i 3 wniosku. Skoro w tym zakresie strona przeciwna ani nie udzieliła wnioskowanej informacji publicznej, ani też nie wydała decyzji odmownej, to zarzut bezczynności jest w pełni uzasadniony. Z kolei odnosząc się do argumentacji organu skarżący stwierdził ,że błędne jest stanowisko organu , według którego wnioskowane dane nie stanowiły informacji publicznej, albowiem kwestia ta została jednoznacznie przesądzona w orzecznictwie sądowo-administracyjnym. Natomiast powoływanie się na ograniczenie w dostępie do informacji publicznej ze względu na ochronę tajemnicy przedsiębiorcy nie ma w tej sprawie racji bytu, skoro organ nie skorzystał z takiej możliwości ograniczenia, tj. nie wydał decyzji odmownej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści przepisu art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2004 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) – (zwanej dalej p.p.s.a)., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów. Uwzględniając skargę na bezczynność sąd administracyjny zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa - art. 149 p.p.s.a. W tym zakresie stwierdzić należy, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w określonym w prawie terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub, gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (por. Woś, H. Krysiak-Molczyk i M. Romańska, Komentarz do ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wydawnictwo Prawnicze "Lexis Nexis", Warszawa 2005, str. 86). Wniesienie skargi na bezczynność organu jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu , mimo istnienia ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu. Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracyjny zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności. Innymi słowy bezczynność organu administracyjnego można najogólniej określić jako taki stan rzeczy, w którym zawisła przed organem sprawa nie została załatwiona, mimo upływu przewidzianych w przepisach prawa terminów, a organ nie podejmuje w tym zakresie żadnych działań.

Przechodząc od tych ogólnych uwag do realiów badanej sprawy stwierdzić należy, że przedmiotem skargi jest prawo do informacji publicznej udzielanej na zasadach i w trybie ustawy z dnia 6 września 2001r . dostępie do informacji publicznej ( Dz. U. Nr 112, poz.1198 ze zm.) . Powyższa ustawa w kompleksowy sposób reguluje procedurę dostępu do informacji publicznej, nie zawiera jednak przepisów, które dotyczyłyby bezczynności organu. Jednocześnie powołana ustawa w bardzo wąskim zakresie odsyła do przepisów k. p. a. stanowiąc, że jedynie w kwestii wydania decyzji stosuje się przepisy k.p.a.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej, przewiduje, wymienione w art. 7 ust. 1 różne sposoby udostępniania. Jednym z nich jest udostępnianie informacji publicznej na wniosek, o czym stanowi art. 10 tej ustawy. Pozostaje poza sporem, że stosowny wniosek skarżący złożył, zaś adresat wniosku [...] S.A. żądanych informacji w pełnym zakresie skarżącemu nie udostępnił.

W niniejszej sprawie przedmiotem wniesionej skargi jest zatem bezczynność [...] S.A. w zakresie rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 8 listopada 2012 r. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej w zakresie dotyczącym organizacji kontroli biletów w autobusach tegoż przedsiębiorstwa

W związku z tak sformułowanym żądaniem niezbędne jest ustalenie, czy

w stanie faktycznym niniejszej sprawy podmiot, do którego skierowano wniosek

o udzielenie informacji jest podmiotem zobowiązanym do jej udostępniania. Niezbędne jest przy tym również rozstrzygnięcie, czy dane, o których udostępnienie zwrócił się skarżący, stanowią informację publiczną, bowiem charakter żądanej informacji determinuje formę udzielonej odpowiedzi. Jak wynika z ustawy o dostępie do informacji publicznej, podmiot, do którego został złożony wniosek, w zależności od tych okoliczności, zobowiązany jest:

- udostępnić żądaną informację publiczną, w terminie wskazanym w art. 13 ustawy

(w formie czynności materialno-technicznej),

- wydać decyzję o odmowie udostępnienia informacji (art. 16 ust. 1 ustawy), bądź

- wydać decyzję o umorzeniu postępowania (art. 14 ust. 2 ustawy).

Ustawa o dostępie do informacji publicznej służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do wiedzy na temat funkcjonowania organów władzy publicznej. Używając w art. 2 ust. 1 ustawy pojęcia "każdemu", ustawodawca precyzuje zastrzeżone w Konstytucji obywatelskie uprawnienie, wskazując, że każdy może z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach. Przedmiotowa ustawa reguluje zasady i tryb dostępu do informacji mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje mogą zostać udostępnione. Ustawa ta znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy.

Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 tej ustawy obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne,

w szczególności:

1) organy władzy publicznej,

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Z brzmienia cytowanego przepisu wynika, że wyliczenie zawarte w powołanym przepisie nie ma wyczerpującego charakteru, niemniej jednak wskazuje na intencje ustawodawcy dotyczące określenia kategorii podmiotów objętych obowiązkiem udzielenia informacji.

Jako bezsporny w badanej sprawie przedstawia się fakt , potwierdzony dokumentem w postaci odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego Nr [...], że [...] S.A. stanowi spółkę akcyjną, której jedynym akcjonariuszem jest Powiat O. Z wspomnianego odpisu z Rejestru Przedsiębiorców wynika dalej ,że wskazana spółka powstała w wyniku przekształcenia aktem komercjalizacji [...]. Jedną z kategorii podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej na podstawie art. 4 ustawy są podmioty reprezentujące osoby prawne samorządu terytorialnego. Wprawdzie ustawa nie definiuje tego pojęcia, jednak, poza samym województwem, powiatem czy gminą, będą to również osoby prawne powołane lub tworzone przez organy jednostek samorządu terytorialnego – zgodnie z treścią ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o Gospodarce Komunalnej (Dz. U. z 2011 r., nr 45, poz. 236). Zgodnie z art. 1 ust. 1 powołanej ustawy gospodarka komunalna obejmuje w szczególności zadania o charakterze użyteczności publicznej, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych. W skład tego pojęcia wchodzą również usługi transportu publicznego. W myśl art. 9 usługi takie mogą być świadczone m.in. przez spółki kapitałowe założone przez jednostki samorządu terytorialnego, co oznacza, że takie spółki są jednoosobowymi spółkami danej jednostki samorządu terytorialnego, gdyż ich wyłącznym akcjonariuszem jest taka jednostka, lub podmioty, w których jednostki samorządu terytorialnego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów w ochronie konkurencji i konsumentów. Podmioty takie, zaspokajają zbiorowe potrzeby społeczności lokalnej, zwierzchnictwo nad nimi wykonuje jednostka samorządu terytorialnego i gospodarują w oparciu o część przydzielonego im mienia, na które jednostka samorządu ma określony wpływ (por. T. Dybowski, Mienie komunalne, ,,Samorząd Terytorialny" 1991, nr 1-2, s. 6 oraz wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 6 marca 2013r. sygn. akt IV SAB/Wr 2/13 ).

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości, że [...] S.A. jest osobą prawną samorządu terytorialnego i mieści się w zakresie podmiotowym stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej, wynikającym z art. 4 ust. 1 tej ustawy. Tym samym jest podmiotem zobowiązanym do rozpatrzenia wniosku skarżącego z uwzględnieniem ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie orzekającym w niniejszej sprawie w pełni aprobuje pogląd i zasadniczy tok rozważań tutejszego Sądu , zaprezentowany w wyroku z dnia z dnia 6 marca 2013r. sygn. akt IV SAB/Wr 2/13 , a także w wyroku WSA w Gliwicach z dnia z 22 listopada 2012 r., sygn. akt IV SAB/Gl 122/12, według którego zapytanie, jaka liczba osób kontroluje bilety w komunikacji zbiorowej , na jakich zasadach zatrudniania są w autobusach komunikacji wykonywanej przez państwową osobę prawną kontrolerzy biletów, jaka jest nazwa i adres dokonującej tego firmy zewnętrznej , od kiedy obowiązuje umowa z tą firmą , jakie są kwoty i zasady wynagradzania za usługi kontroli biletów obejmuje zagadnienia z zakresu organizacji podmiotu i wydatkowania przez niego majątku. Jeśli jest to podmiot dysponujący majątkiem publicznym jest on zobowiązany do przekazania takich informacji. Pojęcie ,,majątek publiczny", który tak, jak ,,informacja publiczna" nie znajduje uściślenia w ustawie zdefiniować można jako ,,mienie państwowe, komunalne oraz mienie należące do podmiotów sektora finansów publicznych w rozumieniu ustawy o finansach publicznych oraz mienie należące do banków i spółek prawa handlowego, w których Skarb Państwa posiada ponad 50% udziałów w kapitale zakładowym" (por. biuletyn Komisji Nadzwyczajnej dla rozpatrzenia projektów ustaw nr 8 z dnia 27 marca 2001 r. druk sejmowy nr 79132 ). W związku z tym informację publiczną może stanowić także treść umów cywilnoprawnych dotyczących wykonywania władztwa nad majątkiem państwowej osoby prawnej (por. wyrok WSA w Gliwicach z 22 listopada 2012 r. sygn. akt IV SAB/Gl 122/12 , podobnie wyrok WSA w Opolu z dnia 30 września 2010r., sygn. akt IISAB /Op 12/10).

Pojęcie informacji publicznej określone zostało w art. 1 ust. 1 ustawy. W jego świetle, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych,

a w szczególności wymienionych w art. 6 ustawy. Informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych,

a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Zatem jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Niezależnie od powyższego, aby konkretna informacja posiadała walor informacji publicznej, to musi się odnosić do sfery faktów. Natomiast jest rzeczą oczywistą, że taka forma informacji publicznej może być udostępniona po uwzględnieniu ograniczeń wynikających z treści art. 5 ustawy.

Zatem w świetle powyższego uznać należy, że dane objęte przedmiotowym wnioskiem mają walor informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Porównanie zakresu żądanej przez skarżącego informacji z treścią odpowiedzi organu na przedmiotowy wniosek świadczy o tym , że w istocie udzielono wnioskodawcy odpowiedzi wyłącznie na pierwsze pytanie. Natomiast adresat wniosku pozostaje w bezczynności w zakresie załatwienia wniosku w części dotyczącej danych objętych pytaniem 2 wniosku z dnia 8 listopada 2012r., zaś jego reakcja na wniosek skarżącego w tym zakresie świadczy o niekonsekwencji i sprzeczności stanowiska w tym zakresie. Z jednej strony bowiem podmiot zobowiązany pismem informacyjnym odmawia udzielenia wnioskowanych informacji z powołaniem się na tajemnicę przedsiębiorcy , stosownie do art.5 ust.2 ustawy o dostępie do informacji publicznych , a z drugiej strony jednocześnie twierdzi, że dane w tym zakresie nie mają charakteru informacji publicznej.

Z kolei przedstawienie informacji niepełnej świadczy o bezczynności podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej, do którego skierowano wniosek o jej udostępnienie, co niewątpliwie narusza regulację zawartej w art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej . Ocena w takim kontekście dotychczasowych działań organu podjętych w celu załatwienia wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej w zakresie , o którym była mowa wyżej , uzasadnia zarzut jego bezczynności. W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się pogląd, wedle którego rozpoznanie części wniosku nie zwalnia organu od zarzutu bezczynności ( por. wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2011r. sygn. akt I OSK 125/11). Podkreślić w tym miejscu należy, że bezczynność podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej w zakresie dostępu do informacji publicznej jest wówczas, gdy podmiot zobowiązany nie podejmuje żadnych działań wobec wniosku o udzielenie takiej informacji lub odmawia udzielenia informacji w nieprzewidzianej dla tej czynności formie prawnej, względnie nie podejmuje innej czynności uzasadnionej przepisami powołanej ustawy. Z taką sytuacją mamy do czynienia w analizowanej sprawie. Natomiast nie do zaakceptowania jest stanowisko, że niezależnie od treści i formy udzielonej odpowiedzi, jakikolwiek przejaw działania ze strony podmiotu zobowiązanego w sprawie udzielenia informacji wyklucza zarzut bezczynności.

Z tych względów należy stwierdzić, że podmiot zobowiązany pozostaje w bezczynności w rozpoznaniu wniosku skarżącego z 8 listopada 2012 r. w zakresie pytania objętego punktem 2 , bowiem do dnia orzekania w niniejszej sprawie nie zadziałał we właściwej prawnej formie, tj. formie przewidzianej w ustawie o dostępie do informacji publicznej, a mianowicie: udzielił żądanych informacji (czynność materialno-techniczna) bądź uznając, że informacja nie może być udzielona - nie wydał decyzji o odmowie jej udostępnienia.

Natomiast w pozostałym zakresie nie można pod adresem organu wyartykułować zarzutu bezczynności , bowiem przyjęty przez niego tryb procedowania w odniesieniu do pytania objętego punktem 3 przedmiotowego wniosku, dotyczącego żądania nadesłania wzoru identyfikatora upoważniającego do przeprowadzenia kontroli biletów . ocenić należy jako prawidłowy. Przypomnieć w tym miejscu należy, że z art. 4 ust.3 ustawy o dostępie do informacji publicznej wynika zasada, według której do udzielania informacji publicznej zobowiązane są podmioty będące w jej posiadaniu . Z brzmienia powołanego wyżej przepisu wynika, że adresat wniosku jest zobowiązany do udzielenia informacji publicznej , jeżeli ją ma , bez względu na to , czy wiąże się ona z zakresem jego kompetencji, czy też jest informacją uzyskaną od innych podmiotów. Należy bowiem przyjąć ,że obowiązek informacyjny podmiotu zobowiązanego nie musi być adekwatny do zakresu jego działania , ale jest wyłącznie konsekwencją faktu dysponowania daną informacją. W związku z tym adresat wniosku o udostępnienie informacji publicznej musi za każdym razem dokonać weryfikacji posiadanej informacji , zwłaszcza , jeżeli jest to informacja przekazana przez inne podmioty. Natomiast jeżeli żądana informacja nie znajduje się w posiadaniu adresata wniosku , powinien on zawiadomić o tym wnioskodawcę pismem , co jest traktowane jako czynność materialno-techniczna.

Jak wynika z materiału aktowego badanej sprawy , adresat wniosku w odpowiedzi na pytanie objęte punktem 3 przedmiotowego wniosku, poinformował wnioskodawcę ,że przedsiębiorstwo nie dysponuje fizycznie wzorem (szatą graficzną) identyfikatora upoważniającego do kontroli biletów, zaś wzór taki jest w posiadaniu podmiotu zewnętrznego dokonującego kontroli biletów . Skoro zatem wzmiankowane informacje nie są w posiadaniu adresata wniosku, to w zakresie żądania nadesłania wzoru identyfikatora upoważniającego do kontroli biletów nie pozostaje on bezczynności . Stwierdzenie powyższego oznacza ,że tym zakresie skarga na bezczynność jest bezzasadna i w tej części należało ją oddalić.

W ocenie Sądu stwierdzony stan bezczynności w załatwieniu przedmiotowego wniosku skarżącego w części dotyczącej rozpoznania go w zakresie pytania drugiego nie miał charakteru rażącego naruszenia prawa. Zachowanie podmiotu zobowiązanego w kontrolowanej sprawie świadczyło o błędnym interpretowaniu prawa i nie miało cech lekceważącego traktowania obowiązków nakładanych na niego mocą ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 149 p.p.s.a., Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.

Konsekwencją niniejszego rozstrzygnięcia Sądu jest konieczność ponownego rozpatrzenia przez organ wniosku o udostępnienie informacji publicznej w zakresie dotyczącym pkt 2 , z uwzględnieniem oceny prawnej i wskazań zawartych w uzasadnieniu wyroku, stosownie do treści art. 153 p.p.s.a. W szczególności uznając, że informacje, o które zwrócił się skarżący, mają walor informacji publicznych należy udzielić ich, bądź odmówić ich udzielenia w formie decyzji administracyjnej.