VI SA/Wa 1608/13

Uzasadnienie

Decyzją z [...] marca 2012 r. Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 131 ust. 2 pkt 1 oraz art. 246 i 247 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, ze zm.), dalej jako p.w.p. oraz art. 98 k.p.c. w związku z art. 256 ust. 2 p.w.p., unieważnił prawo ochronne na znak towarowy ALOTEX o numerze [...], udzielone na rzecz A. M. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowa S. z siedzibą w G. (dalej jako uprawniony, Skarżący).

Decyzję wydano w następujących ustaleniach;

Urząd Patentowy [...] lutego 2005 r., odnotował wpływ podania A. M. o udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy słowny ALOTEX. Zgłoszenie ogłoszono w Biuletynie Urzędu Patentowego nr [...] z [...] maja 2005 r.

Wobec powyższego zgłoszenia, pismem z [...] listopada 2005 r., K. Sp. z o.o. z siedzibą w B., będąca następcą prawnym U. Sp. z o.o. z siedzibą w B. (dalej jako sprzeciwiający się, uczestnik), wniosła uwagi, podnosząc iż wnioskujący podmiot działał w celu wrogiego przejęcia ugruntowanej na rynku nazwy. Do pisma załączono szereg dokumentów świadczących o posługiwaniu się przedmiotowym znakiem przez spółkę K.

Pismem z [...] stycznia 2006 r., uczestnik uzupełnił wniesione uwagi o odpis nieprawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w G. z [...] listopada 2005 r., sygn. akt [...], w przedmiocie nakazania A. M. zaprzestania oznaczania i posługiwania się nazwami ELATEX i ALOTEX.

Pismem z [...] lutego 2007 r., uczestnik uzupełnił dokumentację dodatkowo o postanowienie Sądu Okręgowego w G. z [...] października 2006 r., sygn. akt [...], w którym to, na podstawie art. 177 § 1 pkt 3 k.p.c., zawieszono postępowanie z uwagi na rozstrzygnięcie postępowania w przedmiocie udzielenia prawa ochronnego przez Urząd Patentowy RP oraz o postanowienie Sądu Apelacyjnego w G. z [...] grudnia 2006 r., oddalające zażalenie w przedmiocie zawieszenia postępowania.

Pismem z [...] sierpnia 2008 r., A. M. zajął stanowisko w sprawie odnosząc się do zarzutów uczestnika postępowania.

Decyzją z [...] marca 2011 r., na podstawie art. 147 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 224 ust. 1 p.w.p., w związku z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 sierpnia 2001 r. w sprawie opłat związanych z ochroną wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych (Dz. U. 2001 r. Nr 90, poz. 1000 ze zm.), udzielono prawa ochronnego na wymieniony słowny znak towarowy na rzecz A. M. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowa S. z siedzibą w G. Znak został przeznaczony do oznaczania towarów klasyfikacji nicejskiej w: klasie 03 - środki do ścierania, szlifowania, polerowania, materiały ścierne, polerskie w tym papier, płótno, szmergiel, ścierniwo, kamień i łupki polerskie; klasie 07 - maszyny, obrabiarki i części do nich, urządzenia ścierne, szlifierki, polerki i gładziarki, wycinarki, urządzenia do cięcia, urządzenia czyszczące do powierzchni twardych, maszyny do obróbki drewna, kamienia, metalu; klasie 08 -narzędzia, przyrządy ręcznie sterowane i części do nich, przyrządy do cięcia, tarcze cierne, tarcze do szlifowania, polerowania, cęgi, dłuta, brzeszczoty, dziurkacze, narzędzia do frezowania, narzędzia do gwintowania, gwintownice, imadła, kielnie, kilofy, kleszcze do osadzania kołków, klucze, krążki czepne, łomy, młotki, nożyce, nitownice, napinacze, obcęgi, ostrzarki, pilniki, piły, przecinaki, punktaki, siekiery, przyrządy ręczne do szlifowania i polerowania, szczypce, śrubokręty, świdry, topory, ubijaki, wiertarki, wiertła, wyrzynarki.

Informacja o udzieleniu prawa ochronnego została opublikowana w Wiadomościach Urzędu Patentowego nr [...].

[...] marca 2012 r., na podstawie art. 246 p.w.p. w związku z art. 131 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 oraz art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p., do Urzędu Patentowego RP wpłynął sprzeciw K. Sp. z o.o. z siedzibą w B. wobec decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy ALOTEX o nr [...] na rzecz uprawnionego A. M., w części dotyczącej towarów z klasy 03. Podstawę sprzeciwu, stanowiło powołanie się na naruszenie praw majątkowych, poprzez posługiwanie się spornym znakiem podmiotu nieuprawnionego. Podkreślono, że K. Sp. z o.o. z siedzibą w B., jako następca prawny U. Sp. z o.o. z B. od roku 2001 r. oraz przed datą zgłoszenia w 2005 r. znaku spornego, stosował i stosuje nazwę ALOTEX, co potwierdzały załączone dokumenty. Wyjaśniono, że od wielu lat na rynku wyrobów ściernych oznaczenie ALOTEX kojarzone było wyłącznie z firmą wnoszącego sprzeciw i nabyło cechy oznaczenia powszechnie znanego. Dodatkowo podniesiono, iż mimo prób wyjaśnienia sytuacji i wystosowania wezwań do zaprzestania działań niedozwolonych, zostały one przez A. M. zignorowane.

Poinformowano dodatkowo o postepowaniu prowadzonym przed sądem powszechnym w przedmiocie działań noszących znamiona czynów nieuczciwej konkurencji.

Istotną okolicznością w sprawie - zdaniem uczestnika - był fakt, że przedstawiciele handlowi firmy U. Sp. z o.o. sprzedawali wyrób o nazwie ALOTEX firmie F. Sp. z o.o., z którą powiązany był A. M. Jednocześnie zwrócono uwagę, iż podczas targów budowlanych BUDMA w Poznaniu w 2005 r., przedstawiciele firmy G. Sp. z o.o., która również miała konotacje z osobą uprawnionego do znaku ALOTEX, byli zainteresowany materiałami ściernymi oferowanymi przez U. Sp. z o.o. z B. Zdaniem wnoszącego sprzeciw, w ramach postepowania zgłoszeniowego, doszło tym samym naruszenia dobrych obyczajów kupieckich.

Na potwierdzenie używania oznaczenia w obrocie, załączono szereg dokumentów (m.in. kopie faktur, katalogów)

W wyniku zawiadomienia o sprzeciwie, uznając go za bezzasadny, uprawniony do znaku, pismem z [...] czerwca 2012 r., przedstawił swe stanowisko w sprawie.

Odnosząc się do zarzutów wyjaśnił, iż były one wcześniej wskazane w uwagach do zgłoszenia znaku spornego, z którymi Urząd się zapoznał, a mimo to udzielił prawa ochronnego na sporny znak. Uprawniony oświadczył, iż znak towarowy ALOTEX powstał jako odmiana znaku ELATEX dla oznaczania różnych narzędzi ściernych, w tym płótna ściernego. Zbieżność oznaczeń ELATEX oraz jego odmiany ALOTEX (OLATEX) była przypadkowa, o czym nie mógł wiedzieć, zatem nie mógł działać w złej wierze. Ponadto uprawniony stwierdził, iż jako właściciel Firmy Handlowej S. nigdy nie współpracował z K. Sp. z o.o. i nie mógł wiedzieć o nazwie handlowej stosowanej dla oznaczania płótna ściernego, a gdyby o tym wiedział nie wystąpiłby o rejestrację znaku spornego, zwłaszcza, że dopełnił staranności poprzez zlecenie profesjonalnemu pełnomocnikowi - rzecznikowi patentowemu - przeprowadzenia wstępnego rozeznania zdolności rejestrowej obydwu znaków ELATEX i ALOTEX. Ponadto uprawniony zakwestionował przedłożone przez wnoszącego sprzeciw materiały stwierdzając, że faktury, na które powołuje się wnoszący sprzeciw wydane dla innych firm nie mogą być dowodem w sprawie znajomości użytej nazwy ALOTEX dla oznaczania płótna ściernego, gdyż są w posiadaniu sprzedawcy i odbiorcy, nie mają do nich dostępu osoby trzecie, w tym również uprawniony. Zdaniem uprawnionego, skoro wnoszący sprzeciw nie zastrzegł na swoją rzecz znaku ALOTEX, to oznaczenie nie było powszechnie znane i trzeba było liczyć się z ryzykiem zaistnienia sytuacji udzielenia prawa ochronnego na rzecz innego podmiotu. Wyjaśnił, że ma już kilkadziesiąt zarejestrowanych znaków towarowych i gdyby wiedział o stosowaniu tejże nazwy przez inną firmę to nie ponosiłby kosztów na postępowanie związanych z rejestracją nazwy, która nie miałaby szans na uzyskanie prawa ochronnego. Dodatkowo zakwestionował część dowodów przedstawionych przez wnoszącego sprzeciw.

Pismem z [...] grudnia 2012 r. K. Sp. z o.o. wniosła o przesłuchanie w charakterze świadka J. K., na okoliczność, iż był świadkiem spotkania i uczestniczył w rozmowach z M. Z. prezesem G. Sp. z o.o. oraz uprawionym do spornego znaku A. M. na targach BUDMA, 25-28 stycznia 2005 r., które dotyczyły warunków zakupu, m.in. arkuszy ściernych ALOTEX i ELATEX.

Na rozprawie [...] grudnia 2012 r., uprawniony sprzeciwił się wnioskowi o przesłuchanie świadka, z uwagi na znaczny upływ czasu od wydarzenia, jednakże organ nie uwzględnił stanowiska uprawnionego. Podczas rozprawy świadek zeznał, że był pracownikiem wnoszącego sprzeciw od 1990 r., obecnie jako doradca techniczno-handlowy w zakresie doboru materiałów ściernych i doradza we wszystkich sprawach handlowych na terenie działalności wnoszącego sprzeciw. Zeznał, iż w 2005 r. w styczniu na targach BUDMA był świadkiem rozmowy A. M. z prezesem K. K. prezesem spółki U. Świadek zeznał, że A. M. chciał kupować materiały ścierne, przede wszystkim chodziło o arkusze U. Świadek stwierdził, że firma wnoszącego sprzeciw chciała sprzedać wszystkie materiały ścierne, ale Pan M. był zainteresowany arkuszami przede wszystkim, papierowymi i płóciennymi. Był zainteresowany arkuszami ALOTEX i ELATEX. Świadek stwierdził, że wyroby ALOTEX i ELATEX były obecne na rynku w latach 90, mniej więcej między 1993 -1997. Wyroby te były z pewnością eksportowane, jednakże nie mógł stwierdzić na jakie rynki. Fakt, że świadek zapamiętał zainteresowanie A. M. wyrobami ALOTEX i ELATEX, wytłumaczył tym, że przypominał sobie tę okoliczność z uwagi na to, że wówczas mało było klientów, którzy chcieli kupować taką dużą ilość materiałów ściernych tego typu. Świadek zeznał, iż katalogi były przekazane uczestnikom tragów, w tym A. M., bo taki jest zwyczaj na targach handlowych.

Na rozprawie [...] lutego 2013 r. strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie, po wysłuchaniu argumentacji, organ postanowił odroczyć ogłoszenie decyzji na [...] marca 2013 r.

Po przeprowadzeniu rozprawy, została wydana wymieniona na wstępie decyzja administracyjna, w której organ przywołał stan faktyczny sprawy. Wskazując na treść art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. uznał, że zgłoszenie spornego znaku dokonane zostało w warunkach istnienia złej wiary. Wyjaśniając swe stanowisko, powołał się na poglądy doktryny i orzecznictwa, gdzie m.in. uznano, że okoliczności sprawy, w tym naganność postępowania uprawnionego, polegająca m.in. na dokonaniu zgłoszenia nie tylko w celu odróżniania własnych towarów powinno się ocenić w kontekście całokształtu ustalonego stanu faktycznego. Tym samym uznał, że wnoszący sprzeciw wykazał, że uprawniony do spornego znaku wiedział, że znak ten jest używany do oznaczania towarów przez przedsiębiorstwo wnoszącego sprzeciw, zwłaszcza, iż podejmował kroki mające na celu podjęcie współpracy handlowej.

Wskutek wykazania przez uczestnika postępowania następstwa prawnego pomiędzy wcześniej działającym przedsiębiorstwem U. Sp. z o.o. z siedzibą w B., organ wziął pod uwagę materiały dowodowe pochodzące z okresu przed powstawaniem K. Sp. z o.o. Organ uznał, że wnoszący sprzeciw wykazał, iż przed datą zgłoszenia spornego znaku towarowego tj. przed [...] lutego 2005 r. wprowadzał na rynek towary - materiały ścierne pod nazwą ALOTEX. Świadczyły o tym dokumenty przedłożone w toku postepowania, m.in. faktury wystawiane na różne podmioty gospodarcze z lat: 2002, 2003, 2004, oraz katalogi, w których zawarte były wskazane produkty z lat: 2001, 2004, 2005. Zdaniem organu uprawniony zgłaszając do ochrony znak ALOTEX, wiedział, iż to spółka U. wprowadzała go na rynek, a dokonując zgłoszenia tego znaku miał świadomość, iż jest to cudzy znak. Potwierdzały to kontakty A. M. z firmą U., a także udział uprawnionego w targach branży budowlanej BUDMA w styczniu 2005 r., gdzie zapoznając się z ofertą firmy U., dowiedział się o produktach ściernych ALOTEX, co potwierdził świadek powołany przez uczestnika postępowania.

Organ uznał, iż obecność A. M. na targach budowlanych BUDMA umożliwiała mu zapoznanie się z ofertą prezentowanych tam produktów, w tym produktów firmy U. Ponadto, organ poddał w wątpliwość twierdzenie o niewiedzy uprawnionego o istnieniu oznaczenia ALOTEX w obrocie przed zgłoszeniem go do ochrony, skoro uprawniony raz twierdził, że istnienie oznaczeń ALOTEX i ETALEX uprawnionego względem tych samych oznaczeń wnoszącego sprzeciw było całkowicie przypadkowe, a następnie stwierdził, że skoro wnoszący sprzeciw sam nie zgłosił oznaczeń do ochrony to powinien liczyć się z tym, że zrobi to ktoś inny. Dodatkowo organ wyjaśnił, iż A. M. był wspólnikiem firmy F. Sp. z o. o., która m. in. [...] stycznia 2004 r. nabyła od innego przedsiębiorstwa towary o nazwie ALOTEX. Okoliczność ta dowiodła, iż skoro firma z którą związany był uprawniony nabyła towary o nazwie ALOTEX i ELATEX od innego przedsiębiorcy, to zgłoszenie takich samych oznaczeń przez uprawnionego, na jego rzecz, świadczyło o nieuczciwości uprawnionego, a zbieżność oznaczeń nie mogła być przypadkowa.

Organ odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p., uznał, że wnoszący sprzeciw nie wykazał praw osobistych lub majątkowych, które mogłyby być naruszone poprzez używanie spornego znaku. Nie wykazał również, iż doszło do udzielenia spornego prawa ochronnego z naruszeniem porządku publicznego czy dobrych obyczajów, o których mowa w art. 131 ust. 1 pkt 2 p.w.p., gdyż nie przełożył na tę okoliczność żadnych materiałów dowodowych.

Od decyzji, Pan A. M. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, domagając się jej uchylenia. Zarzucił jej naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 131 ust. 2 pkt. 1 p.w.p.; art. 2558 p.w.p. oraz przepisów postępowania art. 8 k.p.a. Podtrzymując argumentację prezentowaną na etapie postępowania administracyjnego i kontrargumentując rozstrzygnięcie organu, podniósł, iż organ rozpoznając sprawę naruszył zasadę prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, poprzez przyznanie ochrony znakowi spornemu, pomimo podnoszenia w trakcie postępowania rejestrowego przez spółkę K. Sp. z o.o. tych samych zarzutów co przed wydaniem zaskarżonej decyzji, a następnie unieważnienie o oparciu o te same dowody prawa ochronnego na znak sporny. Dodatkowo odmówił wiarygodności zeznaniom świadka, na których oparł rozstrzygnięcie organ.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy wnosił o jej oddalenie, podkreślając że prawidłowo wskazał podstawy prawne i wyczerpująco wyjaśnił zaskarżone rozstrzygnięcie. Zdaniem organu zarzuty skarżącego stanowiły powielenie jego stanowiska w niniejszej sprawie i były w istocie polemiką z ustaleniami poczynionymi w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje;

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanych przepisów cyt. ustawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. - dalej p.p.s.a.).

W ocenie Sądu, analizując pod tym kątem skargę Pana A. M., należy przyjąć, że nie zasługuje ona na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja Urzędu Patentowego RP z [...] marca 2013 r., unieważniająca prawo ochronne na sporny znak towarowy ALOTEX nr [...], nie narusza przepisów prawa materialnego, w tym przede wszystkim art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. oraz art. 2558 p.w.p., jak również przepisów postępowania administracyjnego, w tym w szczególności 8 k.p.a., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przechodząc do oceny zarzutów skargi w pierwszej kolejności rozważenia wymagały zarzuty natury procesowej, ponieważ dopiero po stwierdzeniu ich braku, tj. w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym sprawy można podnosić naruszenie prawa materialnego.

Zdaniem Sądu, organ prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, należycie ocenił zgromadzony w toku postępowania spornego materiał dowodowy, dokonując jego wszechstronnej analizy i w konsekwencji zasadnie unieważnił prawo ochronne na sporny znak towarowy.

Na wstępie, ustosunkowując się w sposób ogólny do zarzutów Strony Skarżącej, w szczególności w zakresie, w którym Skarżący odwoływał się do naruszenia zasady zaufania obywateli do organów państwa, należy podnieść, iż zeznania świadka J. K., miały kluczowe znaczenie w kontekście potwierdzenia faktu prowadzenia negocjacji handlowych z podmiotem, którego wspólnikiem był A. M. Organ prawidłowo zatem wywiódł, iż na etapie postępowania zgłoszeniowego, okoliczności mogące stanowić o odmowie udzielenia prawa ochronnego na sporny znak, nie były potwierdzone. Sąd uznał tym samym, iż organ prawidłowo wywnioskował z argumentacji wnoszącego sprzeciw, iż zaistniały przesłanki wynikające z przepisu art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. Spółka K. bowiem, (jako sukcesor spółki U.), wykazała, iż w dacie zgłoszenia spornego znaku towarowego spółka U. wprowadzała na rynek materiały ścierne pod nazwą ALOTEX, co potwierdziły faktury wystawione na różne podmioty gospodarcze z lat: 2002, 2003, 2004, oraz katalogi, w które zawierały wskazane produkty z lat: 2001, 2004, 2005. Organ prawidłowo wywiódł, iż uprawniony zgłaszając do ochrony znak ALOTEX, wiedział, iż to spółka U. wprowadza go na rynek, a dokonując zgłoszenia tego znaku miał świadomość, iż posługiwać się będzie cudzym znakiem. Okoliczność, ta dodatkowo została potwierdzona zeznaniami świadka, który wyjaśnił okoliczności spotkania Pana A. M. z przedstawicielami firmy U. podczas targów budowlanych w 2005 roku.

Związanie rygorami procedury administracyjnej oznacza, że Urząd Patentowy RP był obowiązany m.in. do przestrzegania zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa (art. 8 k.p.a.). Zdaniem Sądu organ uwzględniając powyższą zasadę zobowiązany był dokładnie wyjaśnić okoliczności sprawy, konkretnie ustosunkować się do żądań i twierdzeń Strony oraz uwzględnić w decyzji zarówno interes społeczny, jak i słuszny interes strony postępowania.

Według Sądu podnoszone przez Skarżącego zarzuty nie są trafne, gdyż organ prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, należycie ocenił zgromadzony materiał dowodowy, dokonał jego analizy i unieważnił prawo ochronne na znak towarowy ALOTEX, nie naruszając zasady wynikającej z art. 8 k.p.a. Zasady ogólne postępowania administracyjnego mają bowiem służyć wszystkim podmiotom danego stosunku administracyjnego, mają chronić prawa stron w postępowaniu administracyjnym, nie zwalniając ich od wszelkiej dbałości o własne interesy i od wszelkiej aktywności procesowej. Jak wynika z akt sprawy Strona miała zapewnione czynne prawo udziału w postępowaniu oraz pełną wiedzę na temat materiałów zgromadzonych w sprawie, zatem zmiana stanowiska organu, wskutek nowych dowodów w sprawie nie była dla Strony nieoczekiwana.

Z tej przyczyny należy stwierdzić, iż w spornej decyzji brak jest jakichkolwiek istotnych uchybień formalnych, które organ poczyniłby w toku postępowania spornego, a które uniemożliwiłyby Sądowi dokonanie prawidłowej oceny zarzutów skargi i wypowiedzenie się co do legalności (zasadności) podjętego rozstrzygnięcia pod względem materialnoprawnym.

Dodać należy, iż podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. w zw. z art. 246 i art. 247 ust. 2 p.w.p. Skarga natomiast zarzuca powyższej decyzji dodatkowo naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 255 8 p.w.p., poprzez niedostatecznie i niepełne uzasadnienie decyzji. W ocenie Sądu powyższy zarzut należy uznać za niezasadny, bowiem organ w sposób wyczerpujący wyjaśnił motywy swego rozstrzygnięcia, wskazując poprzez logiczny wywód, konsekwencje uzyskania nowych dowodów, w momencie udzielania prawa ochronnego, które miały wpływ na unieważnienie spornego znaku towarowego.

Organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji uznał, że zgłoszenie to nastąpiło w złej wierze, bowiem uprawniony ze spornego prawa podejmował w przeszłości próbę nawiązania współpracy handlowej z firmą, która posiadała w ofercie sprzedażowej produkty ścierne oznaczone nazwami ELATEX i ALOTEX. Uzgodnienia handlowe nie przyniosły pozytywnych efektów, niemniej jednak materiały reklamowe zawierające sporne oznaczenia materiałów ściernych, zostały przekazane potencjalnemu kontrahentowi. W ocenie organu, okoliczność ta wskazała, iż spółka, z którą związany był Skarżący, bez wątpienia wiedziała, że oznaczeniami ELATEX i ALOTEX posługiwał się inny podmiot. Zatem, zdaniem organu, zaszły przesłanki do uznania, że działanie Skarżącego posiadało znamiona działania w złej wierze.

W tym miejscu należy zgodzić się z takim stanowiskiem Urzędu Patentowego RP, bowiem zgodnie z art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. nie udziela się praw ochronnych na oznaczenia, które zostały zgłoszone w złej wierze do Urzędu Patentowego w celu uzyskania ochrony. Treść tego przepisu daje podstawę do przyjęcia, że przesłanką udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy jest zgłoszenie w dobrej wierze. Odwołując się do rozumienia dobrej i złej wiary na gruncie prawa cywilnego należy przyjąć, że zgłoszenie znaku towarowego w złej wierze ma miejsce wówczas, gdy następuje pomimo wiedzy lub w wyniku niewiedzy, będącej następstwem niedołożenia należytej staranności o istnieniu cudzego prawa podmiotowego lub interesu chronionego w inny sposób, które może być przez to naruszone lub jest dokonane w innym celu niż nabycie prawa do odróżnienia własnych towarów (E. Nowińska, U. Promińska, M. du Vall, Prawo własności przemysłowej, Warszawa 2011, s. 293). W postępowaniu o unieważnienie organ ma do dyspozycji dowody przedstawione przez Wnioskodawcę i dopiero na ich podstawie decyduje, czy zarzut zgłoszenia w złej wierze jest uzasadniony. To na Wnioskującym o unieważnienie spoczywa obowiązek przedstawienia dowodów na okoliczności wskazujące, że zgłoszenie było w swoim całokształcie nieuczciwe. Zatem należy podkreślić, iż materiał dowodowy przedstawiony przez spółkę K., został prawidłowo oceniony i przyjęty jako podstawa uznania zgłoszenia znaku ALOTEX w złej wierze.

W literaturze przedmiotu wśród okoliczności świadczących o złej wierze zgłaszającego wymienia się zgłoszenie znaku identycznego, jak firma konkurencyjnego przedsiębiorcy, jeżeli zmierza do skorzystania z pozytywnych skojarzeń, czy przechwycenia klienteli (E. Nowińska, U. Promińska, M. du Vall, Prawo własności przemysłowej, Warszawa 2007, s. 204-205). W literaturze (praca pod red. P. Kostańskiego, Prawo własności przemysłowej, Warszawa 2010, s. 679-680) i orzecznictwie funkcjonuje przy tym zasada domniemania zgłoszenia znaku towarowego w dobrej wierze, zgodnie z którą ciężar dowodu istnienia złej wiary spoczywa na wywodzącym z tego faktu skutki prawne.

Z akt sprawy nie wynika, by Skarżący przedstawił dowody na poparcie swych twierdzeń, które by świadczyły przy ocenie całokształtu okoliczności sprawy o braku złej wiary w zgłoszeniu spornego znaku. Ponadto należy podkreślić, iż w orzecznictwie sądów administracyjnych, uznano, że zła wiara musi występować w chwili zgłoszenia znaku do rejestracji, niemniej jednak podkreśla się, że przy ocenie przesłanki złej wiary istotna jest chronologia zdarzeń. Zamiar zgłaszającego można "odczytać" poprzez ocenę konkretnych okoliczności sprawy, zaistniałych zarówno przed jaki i po dacie zgłoszenia znaku do rejestracji (por. orzeczenie NSA z 10 marca 2011 r., sygn. akt II GSK 313/10). Zgłoszenie znaku towarowego w złej wierze ma miejsce wówczas, gdy następuje pomimo wiedzy lub niewiedzy będącej następstwem niedołożenia należytej staranności o istnieniu cudzego prawa lub godnego ochrony interesu, które mogą być przez to naruszone (por. orzeczenie WSA z 18 września 2013 r., sygn. akt VI 1580/13).

Działaniem w złej wierze jest nieuczciwe wykorzystanie i zawłaszczenie cudzych oznaczeń, mimo posiadanej wiedzy o rzeczywistym używaniu z sukcesem w określonej branży tego oznaczenia przez innym podmiot, który rejestracji nie dokonał, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Mając powyższe rozważania na uwadze Sąd stwierdził, że organ wykazał, że zgłoszenie spornego znaku towarowego nastąpiło z zamiarem szkodzenia prawom lub godnym ochrony interesom uczestnika postępowania bądź innych podmiotów, które poprzez to zgłoszenie mogły zostać naruszone.

Powyższe, zdaniem Sądu, przemawia za uznaniem zgłoszenia przez Skarżącego spornego znaku towarowego w złej wierze. Sąd uznał, iż wystarczającą podstawę unieważnienia spornego znaku towarowego stanowił przepis art. 132 ust. 2 pkt 1 ustawy p.w.p, który w tej sprawie został zastosowany przez Urząd Patentowy RP prawidłowo.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.