II GSK 1562/12

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w P. wyrokiem z dnia 19 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Po 397/12 oddalił skargę [...] S.A. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego przez umieszczenie reklamy bez pozwolenia.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji powołał następujące okoliczności faktyczne i prawne.

W dniu 27 października 2010 r. Zarząd Dróg Miejskich w P. przeprowadził kontrolę, podczas której stwierdzono zajęcie przez spółkę [...] pasa drogowego ul. S. pod reklamę o powierzchni 12,50 m2 bez wymaganego zezwolenia. Organ wszczął postępowanie administracyjne. W ramach oględzin przeprowadzonych w dniu 4 stycznia 2011 r. przedstawiciele ZDM stwierdzili pozostawanie reklamy we wskazanym miejscu. W dniu 18 stycznia 2011 r. dokonano ponownej kontroli potwierdzającej dalsze zajęcie pasa drogowego.

Decyzją z dnia [...] września 2011 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 40 ust. 1, 12 i 13 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r., Nr 19, poz. 115) oraz przepisów uchwały Nr [...] Rady Miasta P. z dnia [...] maja 2004 r. w sprawie wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg publicznych w granicach administracyjnych miasta P. (Dziennik Urzędowy Województwa [...] z 2004 r., Nr 101), Zarząd Dróg Miejskich w P., nałożył na [...] S.A. w W., karę pieniężną w wysokości 10 500,00zł za zajęcie pasa drogowego ul. S. w P., poprzez umieszczenie reklamy o pow. 12,50 m2 bez zezwolenia zarządcy drogi.

W odwołaniu spółka zarzuciła organowi naruszenie art. 7, 77 § 1,10, 68 § 1 k.p.a. oraz 107 § 3 k.p.a. Według strony, protokół oględzin nie spełniał wymagań określonych w k.p.a. Kara została nałożona na podstawie własnych notatek służbowych, które nie mogą zastępować ustawowych środków dowodowych. Wskazano, że w aktach sprawy nie ma dokumentów dotyczących pomiaru powierzchni reklamy, ani certyfikatów użytego sprzętu pomiarowego. Spółka podniosła, iż organ nie przedstawił dokumentu urzędowego (geodezyjnego) oznaczającego granice pasa drogowego, brak jest również dokumentu potwierdzającego umocowanie do działania w imieniu spółki rzekomego jej przedstawiciela, który wziął udział w oględzinach. Wskazano ponadto, iż strona nie była zawiadomiona o przeprowadzaniu obu kontroli.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ odwoławczy wyjaśnił, że pomiaru powierzchni reklamy dokonano za pomocą specjalistycznego sprzętu w dniach 27 października, 4 i 18 stycznia 2011 r., a dokumenty dotyczące certyfikatów tego sprzętu znajdują się w aktach sprawy. Dalej, powołując się na uchwałę składu pięciu sędziów NSA z 19 czerwca 2000 r. sygn. akt OPK 3/00 (ONSA 2001/1/12) SKO argumentowało, iż o umieszczeniu reklamy w pasie drogowym decyduje takie jej zlokalizowanie w przestrzeni nad wydzielonym pod drogę pasem terenu, że jest ona widoczna dla użytkowników danej drogi. W ocenie Kolegium organ I instancji wyznaczył granicę pasa drogowego i granicę działki (między innymi na wycinku z mapy zasadniczej) w sposób jednoznaczny i czytelny urządzeniem posiadającym stosowne certyfikaty. Natomiast zdjęcia załączone do akt sprawy obrazują sposób ekspozycji przedmiotowej reklamy i wskazują, że była ona umieszczona na ogrodzeniu działki, odgradzającym ją od pasa drogi i jednoznacznie z nich wynika, że reklama wystawała poza nieruchomość prywatną i zajmowała tzw. "słup powietrza" nad pasem drogowym. Zaznaczono ponadto, iż organ pouczył prawidłowo stronę o możliwości zapoznania się z aktami sprawy w trybie art. 10 k.p.a., wobec tego zarzuty pozbawienia jej możliwości udziału w postępowaniu były bezzasadne.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. spółka [...] wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej zarzucając im naruszenie art. 7 w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. poprzez brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, art. 2 pkt 1 i art. 43 pkt 1 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne poprzez dokonanie pomiarów geodezyjnych przez nieuprawnione osoby oraz art. 107 § 3 k.p.a. poprzez niewłaściwe i niepełne uzasadnienie decyzji.

Ponawiając zarzuty przedstawione w odwołaniu skarżąca podniosła, iż kara pieniężna została nałożona w oparciu o notatki służbowe sporządzone przez pracowników ZDM bez udziału strony. Według skarżącej, przebieg granicy pasa drogowego nie został udokumentowany. W aktach sprawy nie ma dowodu potwierdzającego wykonanie pomiarów przez geodetę, ponadto organ nie wyjaśnił sposobu dokonania pomiarów przez pracowników ZDM. Strona argumentowała, że dołączony do akt wydruk z systemu iGeoMap może być wykorzystywany wyłącznie w celach informacyjnych, nie może zatem stanowić dowodu w rozpatrywanej sprawie. Ponadto na wydruku tym nie została wskazana granica pasa drogowego, ani sporny nośnik reklamowy. Mapa znajdująca się w aktach nie ma podanej skali, ani legendy. Zdaniem strony, organ nie ustalił faktu zajęcia pasa drogowego, ani prawidłowego wymiaru powierzchni przedmiotowej reklamy.

Organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd ten zauważył, iż zarzut skargi obejmujący naruszenie art. 7 w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. odnosi się do sposobu dokonywania pomiarów i użytych do tego urządzeń. Jednocześnie jednak strona nie kwestionuje powierzchni reklamy ustalonej w toku kontroli i przyjętej jako podstawa naliczenia kary, zwłaszcza nie twierdzi ona jednoznacznie i kategorycznie, że powierzchnia ta była mniejsza lub większa od przyjętej przez organ. Zarzutów w tym zakresie strona nie podniosła również w toku postępowania administracyjnego. Sąd pierwszej instancji zaznaczył przy tym, że w aktach sprawy znajduje się świadectwo odbiornika GPS marki Topcon i certyfikat kalibracji dalmierza laserowego Hilti PD 32, na których wykorzystanie wskazano w protokołach kontroli i oględzin oraz w decyzji I instancji. Zdaniem WSA, nie ma również podstaw do kwestionowania uprawnień i kompetencji pracowników organu dokonujących pomiarów w ramach obowiązków zawodowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zauważył ponadto, iż podnosząc zarzut niedokładnego ustalenia granicy pasa drogowego, skarżąca sama nie określiła właściwego przebiegu tej granicy. Tak sformułowane zarzuty - w ocenie WSA - nie podważają trafności ustaleń poczynionych w toku postępowania administracyjnego. Nie zasługuje bowiem na uwzględnienie zarzut wadliwego ustalenia przebiegu granicy drogi w sytuacji, gdy zgłaszający powyższy zarzut nie zna usytuowania tej granicy i nie potrafi wskazać właściwego jej przebiegu.

Sąd pierwszej instancji przyznał, że załączona do akt administracyjnych mapa nie obrazuje w sposób wystarczający miejsca usytuowania reklamy w stosunku do granicy drogi. Podzielił jednocześnie stanowisko organów, że mapa w powiązaniu z załączoną do akt dokumentacją zdjęciową jednoznacznie tę kwestię wyjaśnia. W ocenie WSA, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości trafność ustalenia, że objęta postępowaniem reklama, umieszczona jest nad chodnikiem (pasem drogowym) ul. S., w tzw. "słupie powietrza".

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż przytoczone wyżej ustalenia co do miejsca usytuowania reklamy i obrazujący to usytuowanie materiał zdjęciowy, zwalniały organy administracji w rozpoznawanej sprawie, z obowiązku wskazywania przebiegu granicy pasa drogi za pośrednictwem geodety.

Zdaniem WSA, nie mogły prowadzić do uwzględnienia skargi również zarzuty dotyczące przeprowadzenia czynności kontrolnych bez udziału strony. Jak wynika bowiem z akt administracyjnych, skarżąca została zawiadomiona o wszczęciu postępowania oraz o terminie dowodu z oględzin. Sama zatem decydowała o tym czy i kto stawi się na oględzinach. Sąd przyjął, iż uczestnictwo etatowego pracownika wydelegowanego przez skarżącą do udziału w oględzinach, pomimo braku pełnomocnictwa w aktach sprawy, nie potwierdza tezy, iż stronę pozbawiono prawa do czynnego uczestniczenia w postępowaniu.

Niezasadny - w ocenie Sądu pierwszej instancji - był również zarzut wydania decyzji o nałożeniu kary pieniężnej na podstawie notatek służbowych pracowników organu. Z protokołu oględzin wynika bowiem jasno, kto uczestniczył w oględzinach oraz co stwierdzono w ich trakcie. Wskazano tam również na sprzęt pomiarowy użyty do ustalenia powierzchni reklamy. Podstawą wydania decyzji był całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym mapa zasadnicza z zaznaczonym pasem drogowym i zdjęcia spornego obiektu.

Korzystając ze skargi kasacyjnej spółka [...] zaskarżyła powyższy wyrok w całości, wniosła o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w P., a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.) wyrokowi Sądu pierwszej instancji zarzucono naruszenie przepisów postępowania tj. art. 145 §1 pkt 1 lit c p.p.s.a. poprzez nieuchylenie zaskarżonej decyzji pomimo niedopełnienia przez SKO obowiązków wynikających z art. 7, 77 §1, art. 68 §1 oraz art. 80 k.p.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu, kwestionując przyjęte przez Sąd pierwszej instancji ustalenia organów, strona wnosząca skargę kasacyjną podniosła, iż w aktach sprawy brak jest wskazania granicy pasa drogowego oraz faktycznego miejsca posadowienia reklamy. Podniosła również, że WSA błędnie stwierdził, iż reklama umieszczona została nad chodnikiem, chociaż ze zdjęć wynika, że reklama wisiała kilka metrów od chodnika, nad zielenią znajdującą się przy ogrodzeniu.

Strona powołała się na stanowisko zawarte w wyroku z dnia 16 września 2009 r. sygn. akt IV SA/Po 522/09, zgodnie z którym, dowód na okoliczność zajęcia pasa drogowego nie będzie pełny i wiarygodny, jeżeli w materiałach dowodowych sprawy nie zostanie przedstawiony urzędowy dokument geodezyjny określający, z jednej strony linie graniczne pasa drogowego, a z drugiej - kolizje, które wskażą na faktyczne zajęcie pasa drogowego. W powołanym wyroku stwierdza się, iż o ile nie w każdym przypadku niezbędny jest geodezyjny pomiar zajętego pasa, to jednak w każdej sytuacji niezbędnym jest odniesienie się do dokumentu geodezyjnego odzwierciedlającego linię graniczną, gdyż tylko wówczas można stwierdzić zajęcie pasa drogowego. Notatki dotyczące pomiarów, dokumentacja fotograficzna mogą mieć jedynie znaczenie pomocnicze. Wskazano, iż w rozpatrywanej sprawie ustalenia ZDM i SKO w omawianym zakresie opierają się wyłącznie na dowodach pośrednich.

Zdaniem wnoszącej skargę kasacyjną, załączone do akt zdjęcia nie wskazują, że reklama znajduje się nad przestrzenią pasa drogowego, ani, że reklama znajduje się przy ul. S. Z załączonych do akt map, w tym iGeoMapy i kopii mapy zasadniczej nie wynika też przebieg granicy pasa drogowego. Co więcej, mapy te nie mogą zostać uznane za dokument urzędowy i nie mogą stanowić wiarygodnej podstawy do określenia przebiegu granicy pasa drogowego, ponieważ nie wiadomo kto i kiedy je sporządził, na jakiej podstawie, w oparciu o jakie pomiary, materiały, czy bazę danych i na ile są one aktualne. Nieznana jest skala mapy, a zielona linia, przedstawiająca prawdopodobnie granicę pasa drogowego, jest krzywa i o różnej grubości.

Podkreślono, iż proces wymierzania kar pieniężnych należy postrzegać w kontekście stosowania instrumentów władztwa administracyjnego. Wymierzenie kary powinno być skutkiem zaistnienia stanu niezgodnego z prawem, zatem okoliczności faktyczne, które mają uzasadniać wymierzenie stosownej kary administracyjnej, ustalone muszą zostać w toku postępowania administracyjnego w sposób niebudzący wątpliwości.

W nawiązaniu do zarzutu naruszenia art. 68 §1 k.p.a. strona zakwestionowała stanowisko WSA, zgodnie z którym, znajdujące się w aktach protokoły potwierdzają zajęcie pasa drogowego przez reklamę podnosząc, iż brak jest jakichkolwiek wskazówek, jak zostało to ustalone. Wnosząca skargę kasacyjną zauważyła, iż w protokołach kontroli pasa drogowego nie ma adnotacji odnośnie do przeprowadzenia pomiarów ustalających przebieg linii granicznych pasa drogowego i miejsca posadowienia nośnika reklamowego. Świadczy to - zdaniem strony - o tym, że wskazane okoliczności nie zostały zbadane.

W odniesieniu natomiast do naruszenia art. 80 k.p.a. argumentowano, że WSA uznał, że okoliczność zajęcia pasa drogowego ustalona została na podstawie całokształtu materiału dowodowego, pomimo, iż materiał ten zawiera istotne dla sprawy luki i niejasności.

Według wnoszącej skargę kasacyjną, powołane naruszenia przepisów postępowania w zakresie prowadzenia postępowania dowodowego, mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ okoliczności, przy ustalaniu których doszło do tych naruszeń, mają zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż dotyczą podstawowej przesłanki nałożenia kary pieniężnej tj. zajęcia pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi.

Powołane naruszenia powinny - zdaniem strony - prowadzić do uchylenia na podstawie art. 145 §1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. zaskarżonej decyzji, ewentualnie również decyzji ją poprzedzającej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało dotychczasowe stanowisko, wniosło o oddalenie tej skargi i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie ze względu na brak uzasadnionych podstaw.

Na wstępie podkreślenia wymaga, iż stosownie do art. 183 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn. Dz. U z 2012 r. poz. 270 z późn. zm. (powoływana jako: p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, której przesłanki określone zostały w §2 tego artykułu. Ponieważ w rozpatrywanej sprawie nie występuje żadna z przesłanek, mogących świadczyć o nieważności postępowania sądowego prowadzonego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w P., zakres kontroli instancyjnej wyznaczał zarzut sformułowany w skardze kasacyjnej.

Autor skargi kasacyjnej wskazał na naruszenie przez Sąd pierwszej instancji art. 145 §1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. przez jego niezastosowanie i oddalenie skargi pomimo naruszenia przez organ administracji zasad dotyczących gromadzenia i oceny materiału dowodowego określonych w art. 7, 77 §1, art. 68 §1 oraz art. 80 k.p.a.

Powołany jako podstawa zarzutu art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego statuuje zasadę prawdy obiektywnej, zgodnie z którą, w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki, które są niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Z zasady tej wynika obowiązek wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych związanych z określoną sprawą, aby w ten sposób stworzyć jej rzeczywisty obraz i uzyskać podstawę do trafnego zastosowania przepisów prawa. Dopełniający tę regulację art. 77 k.p.a. nakłada na organ prowadzący postępowanie administracyjne obowiązek wyczerpującego ustalenia stanu faktycznego sprawy i przeprowadzenia w tym celu wszelkich niezbędnych dowodów. Zgodnie z art. 80 k.p.a. ocena, czy dana okoliczność została udowodniona, dokonywana ma być na podstawie całokształtu materiału dowodowego. Istotną przesłanką prawidłowości swobodnej oceny dowodów jest to, aby organ administracji publicznej ocenił "nie tylko każdy dowód z osobna, ale wszystkie dowody w łączności" (E. Iserzon, Komentarz IV, 1970, s. 156).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie stanowi naruszenia powołanych zasad postępowania przeprowadzenie i ocena istotnych w sprawie dowodów, w sposób, w jaki w rozpatrywanej sprawie uczyniły to organy administracji. Zasad tych nie naruszył również Sąd pierwszej instancji potwierdzając zgodność z prawem dokonanej przez organy rekonstrukcji stanu faktycznego sprawy.

Wbrew twierdzeniom strony wnoszącej skargę kasacyjną, organy obu instancji dokonały analizy istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności w sposób kompletny i wystarczający, przeprowadziły też niezbędne dowody. Ustalenia organu na okoliczność usytuowania reklamy w granicy pasa drogowego oraz jej powierzchni są jednoznaczne i spójne. Mają one potwierdzenie w zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym. W aktach tych znajdują się bowiem m.in. protokół kontroli pasa drogowego oraz protokół oględzin przeprowadzonych w dniu 4 stycznia 2011 r., certyfikaty urządzeń, użytych do dokonania pomiarów, fragment mapy zasadniczej z naniesioną linią oznaczającą - jak wynika wprost z uzasadnienia zaskarżonej decyzji - przyjętą przez organy obu instancji granicę pasa drogowego, wydruk mapy z elektronicznego systemu informacyjnego, a także bogata dokumentacja zdjęciowa.

Jak trafnie zauważył Sąd pierwszej instancji, poczynione przez organ ustalenia faktyczne, nie zostały w rozpatrywanej sprawie skutecznie zakwestionowane. Zarzucając organom naruszenia natury formalnej w zakresie postępowania dowodowego oraz naruszenie zasad oceny zgromadzonych dowodów strona skarżąca nie przedstawiła bowiem żadnych argumentów wskazujących na wadliwość wyniku dokonanych przez te organy ustaleń.

Nie ulega wątpliwości, iż na organie administracji publicznej spoczywa ciężar udowodnienia faktów związanych z naruszeniem przepisów. Zauważyć jednak trzeba, że z zasady oficjalności postępowania dowodowego, nie wynika, iż strona może zachowywać się biernie w toku prowadzonego postępowania administracyjnego. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym konsekwentnie podkreśla się, że strona, która z danych faktów zamierza wywodzić dla siebie korzystne skutki prawne, zobowiązana jest wskazać organowi te okoliczności i zaoferować dowody, które mogą potwierdzić jej stanowisko (por. wyrok NSA z 15 listopada 2000 r., sygn. akt III SA/2431/99, dostępny w internetowej bazie orzeczeń pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl ). Jakkolwiek zatem organ administracji jest zobowiązany do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału, to jednak strona postępowania nie może czuć się zwolniona od współdziałania z organem w realizacji tego obowiązku. Dopuszczona do udziału w postępowaniu strona ma możliwość zaznajomienia się z jego wynikami i może zgłosić nowe dowody. Niejednokrotnie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowany był już pogląd, iż nie można dopatrywać się winy organu, gdy strona mająca obowiązek współdziałania w postępowaniu w zakresie zbierania i przedstawiania korzystnego dla siebie materiału dowodowego nie zgłasza stosownych środków dowodowych. Stanowisko to podziela Sąd w obecnym składzie.

W sprawie będącej przedmiotem rozpatrzenia strona, jako profesjonalny podmiot prowadzący działalność gospodarczą w branży reklamowej (nr KRS 0000079299), umieściła sporną reklamę na zewnętrznej stronie ogrodzenia nieruchomości sąsiadującej bezpośrednio z pasem drogowym, w taki sposób, by była ona widoczna dla użytkowników drogi. W toku postępowania administracyjnego, o którego wszczęciu została prawidłowo powiadomiona, nie przedstawiła jednak żadnych argumentów, bądź dowodów, które świadczyłyby, iż wbrew twierdzeniom organów, reklama usytuowana została poza granicami pasa drogowego, a w związku z tym jej umieszczenie nie wymagało zezwolenia zarządcy drogi. Spółka nie prezentowała również twierdzeń i nie zgłaszała w toku postępowania wniosków dowodowych wskazujących, że powierzchnia reklamy była inna od przyjętej jako podstawa naliczenia kary w zaskarżonej decyzji. Uzasadnienia we wskazanym zakresie nie zawierały również zarzuty strony zgłoszone na etapie postępowania sądowego.

Zgodzić należy się przy tym ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, że możliwość podjęcia czynnego udziału w postępowaniu administracyjnym spółce zapewniono, skoro powiadomiono ją o wszczęciu postępowania, o terminie i miejscu oględzin, a także o przysługujących jej uprawnieniach procesowych do zadawania pytań oraz składania wyjaśnień. Stronę informowano również o możliwości zapoznania się z aktami i wypowiedzenia się co do zebranych dowodów w trybie art.10 §1 p.p.s.a. Okoliczności te znajdują potwierdzenie w aktach sprawy i nie były w rozpatrywanej sprawie kwestionowane.

Sąd pierwszej instancji nie uniknął w rozpatrywanej sprawie nieścisłości przy relacjonowaniu zaaprobowanego stanowiska organów odnośnie do usytuowania reklamy w stosunku do granicy pasa drogi wskazując, że objęta postępowaniem reklama, umieszczona była "nad chodnikiem (pasem drogowym) ul. S.", podczas gdy w zaskarżonej decyzji stwierdza się jedynie, że reklama zajmowała tzw. "słup powietrza" nad pasem drogowym, a z dokumentacji zdjęciowej wynika, że reklama znajdowała się nad pasem zieleni bezpośrednio przylegającym do chodnika. Biorąc jednak pod uwagę, iż - zgodnie z powołaną uzasadnieniu zaskarżonego wyroku definicją zawartą w art. 4 pkt 1 ustawy o drogach publicznych - zarówno chodnik, jak i przylegający do niego pas zieleni mogą stanowić pas drogowy, wskazana nieścisłość nie stanowi naruszenia, które miałoby jakikolwiek, zwłaszcza istotny, wpływ na wynik sprawy.

Z uwagi na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.