• I SA/Gl 1742/13 - Postano...
  29.03.2024

I SA/Gl 1742/13

Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
2014-01-20

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Bożena Miliczek-Ciszewska /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Miliczek – Ciszewska po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności osoby trzeciej za zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2009 r. w kwestii wniosku strony skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta U. z dnia [...] r. nr [...] orzekającą o solidarnej odpowiedzialności M. K. – członka zarządu A Sp. z o.o. w W. za zaległości podatkowe tej Spółki w podatku od nieruchomości za okres od stycznia do czerwca 2009 r. w kwocie [...] zł wraz z odsetkami za zwłokę od tych zaległości.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na powyższą decyzję Kolegium skarżący wniósł o wstrzymanie jej wykonania przez organ, a w przypadku, gdyby organ nie uwzględnił wniosku – wniósł o uwzględnienie go przez sąd.

Uzasadniając wniosek podkreślił, że skala nieprawidłowości proceduralnych oraz naruszeń prawa materialnego, których dopuścił się organ przy wydawaniu zaskarżonej decyzji jest tak znaczna, że jej wykonanie spowoduje wyrządzenie szkody skarżącemu i konieczność skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego celem odzyskania nienależnie pobranych przez organ pierwszej instancji środków.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 61 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej zwanej w skrócie: P.p.s.a., w razie wniesienia skargi na decyzję lub postanowienie – organ, który wydał decyzję lub postanowienie, może wstrzymać, z urzędu lub na wniosek skarżącego, ich wykonanie w całości lub w części, chyba że zachodzą przesłanki, od których w postępowaniu administracyjnym uzależnione jest nadanie decyzji lub postanowieniu rygoru natychmiastowej wykonalności albo, gdy ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.

W rozpatrywanej sprawie zawarty w skardze wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji adresowany był w pierwszej kolejności do organu (skarżący powołał art. 61 § 2 pkt 1 P.p.s.a.). Z akt sprawy nie wynika jednak, aby organ odniósł się do złożonego wniosku, co należy ocenić krytycznie.

Podkreślić jednocześnie należy, że od chwili przekazania skargi przez organ sądowi administracyjnemu właściwy do rozpoznania wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest już tenże sąd. W rozpatrywanej sprawie jako podstawę wniosku podano wszak, obok art. 61 § 2 pkt 1 P.p.s.a., również art. 61 § 3 tej ustawy.

Zgodnie zatem z art. 61 § 3 P.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1 ustawy, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (wskazane orzeczenie może obejmować także akty wydane lub podjęte we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy).

Zaakcentować trzeba, że inicjatywa do wskazania na istnienie przesłanek wstrzymania wykonania aktu (decyzji) przysługuje stronie skarżącej, która winna taki stan rzeczy uprawdopodobnić w uzasadnieniu swego wniosku. Tylko bowiem na podstawie jej twierdzeń Sąd może ocenić istnienie przesłanek pozwalających na wstrzymanie wykonania decyzji. Użyte w wyżej cytowanym przepisie pojęcia nieostre, wymagają skonkretyzowania poprzez dokładną i wyczerpującą argumentację czy też zobrazowania za pomocą odpowiednich dokumentów.

Warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu (decyzji) jest zatem wskazanie we wniosku na okoliczności uzasadniające możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymywanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione (zob. B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Komentarz, Zakamycze 2005, s. 168).

W orzecznictwie akcentuje się, że obowiązek uprawdopodobnienia istnienia przesłanek z art. 61 § 3 P.p.s.a. spoczywa na wnioskodawcy. Przepis ten zobowiązuje stronę do wskazania przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, nie nakładając obowiązku ich udowodnienia, przy czym uprawdopodobnienie nie może z reguły opierać się na samych twierdzeniach strony. Sąd musi opierać się na jakimś materiale pozwalającym zająć stanowisko. Ciężar uprawdopodobnienia spoczywa na stronie, która wywodzi skutki prawne ze swych twierdzeń (por. postanowienie NSA z dnia 13 grudnia 2012 r., sygn. akt II OSK 2914/12, opubl. w zbiorze orzeczeń LEX pod nr 1240731). Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu (decyzji) musi zostać w sposób dostateczny uzasadniony, tj. należy wskazać na okoliczności, z których wynikałoby, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Uzasadnienie takiego wniosku powinno się odnosić do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy. Twierdzenia powinny być poparte dokumentami źródłowymi, zwłaszcza dotyczącymi jego sytuacji finansowej oraz majątkowej (por. postanowienie NSA z dnia 5 grudnia 2012 r., sygn. akt II FZ 988/12, opubl. w zbiorze orzeczeń LEX pod nr 1240582).

Nadto wskazać należy, iż Sąd badając wystąpienie przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu, powinien swoje rozstrzygnięcie oprzeć nie tylko na ocenie wniosku strony skarżącej ale również na analizie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy.

Odnosząc przytoczoną wyżej regulację prawną do rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, zawarty w skardze nie zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim podkreślić trzeba, że oprócz ogólnikowych, nie popartych szczegółową argumentacją ani też jakąkolwiek dokumentacją twierdzeń o spowodowaniu skarżącemu znacznej szkody w wyniku wykonania decyzji, podstawę wniosku o wstrzymanie wykonania stanowią w istocie argumenty skarżącego dotyczące wadliwości zaskarżonej decyzji.

Zaznaczyć należy, że bez przedstawienia stosownych dokumentów, obrazujących w szczególności sytuację majątkową strony, które potwierdzałyby wystąpienie przesłanki "znacznej szkody" lub "trudnych do odwrócenia skutków", o których mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a., nie jest zdaniem Sądu możliwa w niniejszej sprawie ocena wniosku pod kątem spełnienia warunków uzasadniających wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

Co więcej, argumentem przemawiającym za wstrzymaniem wykonania decyzji nie mogą być twierdzenia strony o wadliwości samej decyzji. Zbadanie, czy zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów prawa (tak materialnego, jak i procesowego) może nastąpić jedynie w fazie sądowego postępowania rozpoznawczego, które zakończone zostanie wydaniem wyroku, rozstrzygającego merytorycznie postępowanie sądowe w niniejszej sprawie. W postępowaniu wpadkowym, dotyczącym wstrzymania wykonania aktu (decyzji), bez znaczenia są bowiem zarzuty merytoryczne, dotyczące wadliwości samego aktu – przesłanki wstrzymania wykonania aktu przez sąd administracyjny odnoszą się jedynie do niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Reasumując, strona skarżąca w złożonym wniosku nie uargumentowała w sposób przekonujący, że w niniejszej sprawie zachodzą okoliczności, przemawiające za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji. Również z analizy akt administracyjnych nie wynika, aby istniały przesłanki do uwzględnienia złożonego wniosku.

Mając powyższe na względzie, w oparciu o treść art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a., Sąd orzekł zatem jak w sentencji postanowienia.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...