PO 2/AS-0179-1782/98

Na podstawie art. 14 § 1 pkt 2ustawy z 29.8.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. 1997 r. Nr 137 poz. 926 i Dz.U. 1997 r. Nr 160 poz. 1083), w związku z napływającymi zapytaniami dotyczącymi kwalifikacji wydatków poniesionych przez agentów lub doradców ubezpieczeniowych na zakup stroju służbowego, w celu zapewnienia jednolitego stosowania przepisów podatkowych, uprzejmie wyjaśniam:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 1993 r. Nr 90 poz. 416 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Użyty w tym przepisie zwrot "w celu" oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź na funkcjonowanie źródła przychodu.

Ponieważ pomiędzy powstaniem lub zwiększeniem uzyskiwanego przez agentów lub doradców ubezpieczeniowych przychodu a poniesieniem wydatków na zakup stroju służbowego (butów, koszuli, garnituru itp.) trudno dopatrzyć się takiego związku, brak jest podstawy do zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez nich działalności.

Omawiane wydatki mają charakter wydatków typowo osobistych, a zatem nie można uznać ich za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu powołanego na wstępie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bez wpływu na powyższą zasadę pozostaje okoliczność, iż z umowy o współpracę, jaką agent lub doradca ubezpieczeniowy zawiera z agencją ubezpieczeniową, wynika obowiązek świadczenia pracy w takim stroju.

Powyższe stanowisko zgodne jest z dotychczasowym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku z 22.3.1995 r. SA/Bk 353/94 oraz wyrok NSA z 29.11.1994 r. SA/Wr 1242/94).