IBPBII/1/415-248/10/MK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 05 lutego 2010r. (data wpływu do Organu – 08 lutego 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku obowiązku prowadzenia przez oddelegowanego do odbycia podróży służbowej pracownika ewidencji przebiegu pojazdów dla jazd zamiejscowych – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 08 lutego 2010r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku obowiązku prowadzenia przez oddelegowanego do odbycia podróży służbowej pracownika ewidencji przebiegu pojazdów dla jazd zamiejscowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W trakcie wykonywania działalności leśnej pracownicy Nadleśnictwa są delegowani do odbycia podróży służbowej zamiejscowej (nie dotyczy jazd lokalnych) samochodem będącym własnością pracownika. Koszty tej delegacji są związane tylko z działalnością leśną, o której mowa w ustawie ustawy z dnia 29 września 1991r. o lasach (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 45, poz.435 ze zm.)

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów dla jazd zamiejscowych (nie dotyczy jazd lokalnych) wynika z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy, art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia przychody pracownika z podatku dochodowego z tytułu zwrotu kosztów za wykorzystanie samochodu prywatnego dla potrzeb pracodawcy dla jazd zamiejscowych, nie nakładając na pracownika obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Warunkiem zwolnienia jest tylko fakt aby odbyte delegacje wyczerpały zapisy art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych a kwoty za 1 km nie przekraczały kwot ustalonych przez właściwego ministra. Gdyby ustawodawca chciał nałożyć taki obowiązek na pracownika odbywającego podróż służbową w jazdach zamiejscowych, to uczyniłby stosowny zapias, taki jaki ma miejsce w przypadku jazd lokalnych, dla których obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu wynika wprost z art. 21 ust. 1 pkt 23b.

Nadleśnictwo uważa, że dla jazd zamiejscowych wykonywanych przez pracownika samochodem prywatnym ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie nakłada obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku obowiązku prowadzenia przez oddelegowanego do odbycia podróży służbowej pracownika ewidencji przebiegu pojazdów dla jazd zamiejscowych.

W pozostałym zakresie, tj. w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną Znak: IBPB I/2/423-351/10/PC.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Definicję podróży służbowej zawiera art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Wynika z niego, że podróżą służbową jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy pracownika. Nie można zatem uznać za podróż służbową:

* podróży do i w obrębie miejscowości, w której pracownik ma stałe miejsce pracy,

* podróży do i w obrębie miejscowości, w której pracodawca ma siedzibę jeżeli pracownik w umowie o pracę ma wyznaczone jako miejsce pracy siedzibę firmy.

Z treści przytoczonego przepisu Kodeksu pracy wynika zatem, iż podróż służbową odbywa ten pracownik, który wyjeżdża w celu załatwienia konkretnej sprawy służbowej wyraźnie poleconej przez pracodawcę poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza miejscem ustalonym w umowie o pracę jako miejscem jej wykonywania.

Zasady rozliczania krajowych podróży służbowych reguluje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).

Z przepisu § 5 ust. 3 tego rozporządzenia wynika, iż na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 06 września 2001r. o transporcie drogowym (t. j. z 2007r. Dz. U. Nr 125, poz. 874 ze zm.). Przy czym przepisami wydanymi na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy o transporcie drogowym jest rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27 poz. 271 ze zm.).

W świetle powyższego stwierdzić należy, że należności otrzymywane przez pracownika tytułem zwrotu kosztów używania prywatnego samochodu dla celów podróży służbowej korzystają – w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w ww. rozporządzeniu Ministra Infrastruktury – ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przyznać przy tym należy rację podatnikowi, iż przywołany powyżej przepis określający przedmiotowe zwolnienie istotnie nie określa obowiązku prowadzenia dodatkowej ewidencji przebiegu pojazdu, takiej o jakiej mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z tym przepisem wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Podkreślić jednakże należy, iż przepisy powołanych powyżej rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej oraz Ministra Infrastruktury, do których bezpośrednio i pośrednio odsyła ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazują, iż zwrot kosztów przejazdu przysługuje w wysokości ustalonej wg wzoru: ilość przejechanych kilometrów pomnożona przez stawkę za jeden kilometr przebiegu.

Z powyższego zatem wynika, iż do ustalenia kwoty zwrotu kosztów przejazdu niezbędny jest dokument, z którego będzie wynikało jaka ilość kilometrów została przejechana. Może nim więc być ewidencja przebiegu, ale też każdy inny dowód, na podstawie którego możliwe będzie ustalenie wysokości kosztów przejazdu dokonanego samochodem pracownika, na którego użycie dla celów służbowych pracodawca wyraził zgodę.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.