PO 2/4-8010-0525/94

Odpowiadając na pismo z 10.2.1994 r. Ministerstwo Finansów uprzejmie wyjaśnia, co następuje:

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416), w brzmieniu obowiązującym w 1993 r., u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej, prowadzących księgi rachunkowe (handlowe), którzy zgodnie z obowiązującymi ich zasadami rachunkowości sporządzają bilans i rachunek wyników, za dochód z tej działalności stanowiący podstawę obliczenia podatku dochodowego należnego za dany rok podatkowy (obrotowy) uważa się uzyskany w tym roku dochód, wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Z zasady tej wynika, że przy ustalaniu dochodu (wyniku finansowego), o którym wyżej mowa, rozliczenia kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej dokonuje się w okresie objętym księgami rachunkowymi oraz bilansem i rachunkiem wyników, z uwzględnieniem przepisu art. 22 ust. 5 ustawy.

W szczególności dotyczy to również wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy ograniczenia uznawanych za koszty uzyskania przychodów wydatków z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego dla potrzeb działalności gospodarczej, które przy ustalaniu dochodu dla celów obliczenia podatku dochodowego należnego za 1993 r. należy określać za cały okres od wprowadzenia tego ograniczenia, tj. od 16.4.1993 r. (ewentualnie innego dnia, jeżeli podatnik rozpoczął później działalność) do 31.12.1993 r. (ewentualnego dnia zakończenia działalności). Natomiast przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę obliczenia zaliczki miesięcznej na podatek dochodowy - według zasad ustalonych w art. 44 ust. 2 ustawy - stosowany był miesięczny limit wydatków, wynikający z treści art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy.[1]