PB3-2763-IP-8214-251/2000

Podstawowym przepisem odnoszącym się do kosztów uzyskania przychodów jest art. 15 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.). Z art. 15 ust. 1 wynika, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo dla określenia dochodu podlegającego opodatkowaniu (a w pewnych sytuacjach również zwolnionego od opodatkowania) zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie poniesione wydatki, pod warunkiem jednak, iż wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie miało lub mogło mieć związek z wielkością uzyskanego przychodu. Natomiast przepis art. 15 ust. 4 nie stanowi samoistnej podstawy do uznania określonego wydatku za koszt uzyskania przychodu, lecz reguluje jedynie zasadę uznania poniesionych wydatków za koszty uzyskania przychodów danego roku podatkowego.

Istnieją sytuacje, w których poniesione koszty dotyczą kilku źródeł przychodów. Jeżeli w sytuacjach takich wystąpi konieczność ustalenia kosztów uzyskania przychodów ze źródła, w którym dochód podlega opodatkowaniu oraz kosztów związanych z przychodami z innych źródeł, wówczas ma zastosowanie przepis art. 15 ust. 2 omawianej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z przepisu tego jasno wynika, że zastosowanie tej metody jest możliwe jedynie wówczas, gdy na każdą z prowadzonych działalności są faktycznie ponoszone koszty, lecz nie jest możliwe ich bezpośrednie ustalenie na każde z tych źródeł.