II SA/Łd 1061/13

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...], Nr [...], po rozpoznaniu odwołania "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...], Nr [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Jak wynika z dokumentów załączonych do akt administracyjnych organ pierwszej instancji decyzją z dnia [...], po rozpatrzeniu wniosku "B" Spółki Akcyjnej z siedzibą w L. Oddziału Ł. z siedzibą w Ł., ustalił lokalizację inwestycji celu publicznego dla przedsięwzięcia polegającego na budowie sieci kablowej SN 15kV w rejonie ul. C i D w Ł., na działkach nr ewid. 90/12, 90/20, 88/10, 88/7, 88/6, 88/11, 87/20, 87/22, 42/11, 42/16, 42/25, 42/14 i 42/13 w obrębie [...] oraz na działkach nr ewid. 79/6, 79/18, 79/12, 76/4, 76/7, 67/2, 66/2, 69/120, 69/137, 69/125, 68/10 i 69/163 w obrębie [...].

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał przepis art. 50 ust. 1, art. 51 ust. 1 pkt 2 i art. 54 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz. U. z 2012 roku, poz. 647, dalej jako u.p.z.p.), przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanego w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz. U. Nr 164, poz. 1589) oraz art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej jako k.p.a.).

W odwołaniu od powyższej decyzji uczestnik postępowania – "A" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zarzucił naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

a) art. 53 ust. 3 pkt 2 u.p.z.p. poprzez niedokonanie przez właściwy organ analizy stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji celu publicznego;

b) art. 7 k.p.a. poprzez naruszenie zasady prawdy materialnej

i niewyjaśnienie w sprawie, jakiemu celowi publicznemu ma służyć przeprowadzenie inwestycji przez nieruchomość i budynek należący do strony odwołującej się,

w szczególności w sytuacji, gdy przeprowadzenie inwestycji w tym zakresie nie służy

w żadnym wypadku stronie odwołującej się, ani osobom wynajmującym nieruchomość od niej oraz niewyjaśnienie w sprawie, czy inwestycja może zostać zlokalizowana

z pominięciem działki nr 90/20 należącej do strony odwołującej się, tj. np. w drodze publicznej w szczególności w sytuacji, gdy jej przeprowadzenie przez nieruchomość strony odwołującej się w sposób istotny narusza jej prawa i następuje bez tytułu prawnego oraz w żadnym zakresie nie służy jej oraz jej najemcom z uwagi na fakt, iż nieruchomość ta jest zasilana z odrębnego przyłącza poprzez dostarczoną przez samą stronę trafostację, zaś trafostacja do której miały być dopięte nowe kable dawno już temu miała być zabrana przez inwestora;

c) art. 77 § 1 i 80 k.p.a. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i całkowicie dowolne przyjęcie, iż przeprowadzenie inwestycji jest niezbędne akurat przez działkę nr 90/20 w sytuacji, gdy istniejąca na tej działce infrastruktura funkcjonuje bez tytułu prawnego do gruntu oraz w budynku, w którym się ona znajduje

i dodatkowo w żadnym zakresie nie będzie służyła stronie odwołującej się oraz jej najemcom, zaś wyłącznie będzie ograniczała jej możliwości inwestycyjne.

Na tej podstawie strona odwołująca się wniosła o uchylenie decyzji organu pierwszej instancji w całości i ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na rozbudowie sieci kablowej SN 15 kV w rejonie ul. C i ul. D w Ł. z pominięciem działki gruntu o numerze 90/20.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpoznaniu odwołania, utrzymało

w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W motywach rozstrzygnięcia organ opisał dotychczasowy przebieg postępowania, wskazując następnie, iż zgodnie z treścią art. 50 ust. 1 u.p.z.p. inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku – w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Legalna definicję "inwestycji celu publicznego" zawarta jest w art. 2 ust. 5 u.p.z.p., który stanowi, że są to działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 roku Nr 102, poz. 651 ze zm., dalej jako u.g.n.).

Jak napisał organ, pierwszą cechą charakteryzującą inwestycję celu publicznego jest jej zakres, tj. określenie, czy dane przedsięwzięcie można zaliczyć do działań o znaczeniu lokalnym, ponadlokalnym czy krajowym, zaś drugą cechą jest cel danego zamierzenia, tj. czy stanowi on realizację celów, o których mowa w art. 6 u.g.n.. Tylko łączne spełnienie tych dwóch przesłanek może przesądzić, iż dane przedsięwzięcie spełnia wymogi, by można je zaliczyć do inwestycji celu publicznego. W sprawie niniejszej, zdaniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, spełnione zostały obie wymienione przesłanki.

Jak następnie wskazał organ odwoławczy, decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego służy określeniu sytuacji prawnej obszaru pozbawionego planu miejscowego (art. 50 u.p.z.p.). Decyzję tę wydaje się na wniosek inwestora (art. 52 ust. 1 u.p.z.p.), a organ jest związany wnioskiem i nie może tego wniosku interpretować zawężająco, czy też zmieniać np. w zakresie lokalizacji. Skoro bowiem we wniosku inwestora wskazano jako teren inwestycji działki o określonych numerach ewidencyjnych, to organ orzekający zobowiązany był do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w przedmiocie dopuszczalności lokalizacji inwestycji właśnie na tym terenie.

W stanie faktycznym sprawy planowana inwestycja to budowa energetycznej linii kablowej. W toku postępowania poprzedzającego wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego organ przeprowadza analizę warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych (art. 53 ust. 3 pkt 1 u.p.z.p.) oraz analizę prawną i faktyczną dotyczącą terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji (art. 53 ust. 3 pkt 2 u.p.z.p.). Decyzja

o lokalizacji inwestycji celu publicznego dotyczy fazy projektowania inwestycji,

a realizację robót budowlanych można rozpocząć po uzyskaniu decyzji o pozwoleniu na budowę. Organ w toku postępowania zmierzającego do wydania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego nie bada uprawnień inwestora do dysponowania gruntem na cele budowlane; tę kwestię będzie rozstrzygał organ administracji architektoniczno – budowlanej w toku postępowania zmierzającego do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego określa m. in. warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, w szczególności w zakresie wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich (art. 54 pkt 2 lit. "d" u.p.z.p.). Odnosząc powyższe do okoliczności sprawy organ odwoławczy stwierdził, że decyzja organu pierwszej instancji uwzględnia wymagania w zakresie ochrony osób trzecich w stopniu, jaki wymagany jest na etapie planowania inwestycji. Przedwczesne na tym etapie są obawy odwołujących się związane z obniżeniem wartości ich nieruchomości. Ponadto decyzja lokalizacyjna –

w punkcie 2 – ustala wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich, stanowiąc, że na etapie projektu budowlanego należy zapewnić poszanowanie uzasadnionych interesów osób trzecich. Tym samym, sprzeciw właścicieli przeciwko lokalizacji inwestycji na terenie wskazanym przez inwestora, nie poparty żadnym przepisem prawa, nie stanowi przesłanki do odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego.

W konkluzji uzasadnienia, odnosząc się do zarzutu odwołania dotyczącego rozbudowy bezprawnie ułożonej na terenie nieruchomości pozostającej w użytkowaniu wieczystym odwołującego się linii kablowej, organ wskazał, że przedmiotem decyzji organu pierwszej instancji jest budowa sieci kablowej SN 15kV, co oznacza, że będzie ona stanowić nowy element istniejącej infrastruktury technicznej. Natomiast fakt istnienia samowoli budowlanej musiałby być stwierdzony odpowiednim dokumentem, na który można byłoby powoływać się w trakcie postępowania. W sprawie taka sytuacja nie zaistniała. Brak uprawnień inwestora do dysponowania terenem inwestycji na cele budowlane nie stanowi przeszkody do wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

W skardze na powyższą decyzję "A" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. - wnosząc o jej uchylenie - zarzuciła naruszenie art. 53 ust. 3 pkt 2 u.p.z.p. poprzez zaniechanie przeprowadzenia przez organ analizy stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji. Nadto zdaniem strony w sprawie doszło także do naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i prawdy materialnej i w konsekwencji niewyjaśnienie w sprawie, jakiemu celowi publicznemu ma służyć przeprowadzenie inwestycji na nieruchomości strony skarżącej, zwłaszcza, że inwestycja znacząco ograniczy możliwość swobodnej zabudowy tej nieruchomości

i obniży jej wartość.

Normy te zostały także naruszone poprzez zaniechanie wyjaśnienia, czy inwestycja może być zrealizowana z pominięciem nieruchomości strony skarżącej, szczególnie

w obliczu kwestionowanej przez stronę legalności wykonania istniejących urządzeń, które w wyniku realizacji inwestycji miałyby być rozbudowane. Zdaniem strony Samorządowe Kolegium Odwoławcze naruszyło przepis art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji, która wydana została

z naruszeniem przepisów prawa.

W motywach skargi jej autor podniósł w szczególności, iż organy obu instancji nie rozważyły, w jakim celu następuje realizacja inwestycji i w kontekście art. 6 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. - czy zachodzi potrzeba jej realizacji w kształcie zgłoszonym przez inwestora. Jest to, w ocenie strony, szczególnie istotne naruszenie bowiem na skutek realizacji inwestycji pas gruntu na nieruchomości pozostającej w użytkowaniu wieczystym strony skarżącej, zostanie wyłączony ze swobodnego zagospodarowania. Również istotne, zdaniem autora skargi, jest to, że istniejąca infrastruktura, którą inwestor planuje rozbudować, została wykonana niezgodnie z prawem i wbrew woli strony skarżącej. Niewątpliwie dopiero na etapie postępowania zmierzającego do wydania pozwolenia na budowę organ ocenia, czy inwestor legitymuje się prawem do dysponowania gruntem na cele budowlane, niemniej okoliczność ta podważa twierdzenia inwestora, powodując, w odczuciu strony skarżącej, konieczność analizy stanu faktycznego sprawy

w kontekście oceny planowanego przedsięwzięcia w zakresie zgodności z przepisami odrębnymi w rozumieniu art. 56 u.p.z.p.

Reasumując, strona uznała, że decyzja organu odwoławczego została wydana

z naruszeniem przepisów prawa, bowiem organ ten utrzymał w mocy decyzję, która narusza prawo.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu kwestionowanego w skardze rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do postanowień art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm., dalej jako p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej. Oznacza to, iż sąd bada zgodność z prawem (legalność) zaskarżonego aktu pod kątem jego zgodności

z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" – "c" p.p.s.a.). W razie nieuwzględnienia skargi, sąd skargę oddala (art. 151 p.p.s.a.).

Oceniając legalność zaskarżonej decyzji sąd uznał, że organy prawidłowo przeprowadziły postępowanie administracyjne, ustaliły stan faktyczny i wydały rozstrzygnięcia odpowiadające prawu.

W stanie faktycznym sprawy przedmiotem skargi uczestnika postępowania administracyjnego jest decyzja organu odwoławczego utrzymująca w mocy decyzję organu pierwszej instancji w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie sieci kablowej SN 15kV na terenie oznaczonych nieruchomości.

W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę strony skarżącej, że inwestor planuje budowę sieci kablowej, a nie jej rozbudowę. Z wniosku złożonego przez pełnomocnika inwestora, a który zainicjował postępowanie w sprawie (a także

z załącznika do tego wniosku pt. "Założenia projektowe") wynika, że istniejąca sieć kablowa jest trwale uszkodzona i nie nadaje się do naprawy. Decyzja organu pierwszej instancji w swojej sentencji wskazuje, że inwestor planuje budowę sieci. Tym samym nie znajdują uzasadnienia w dokumentach zgormadzonych w aktach informacje podane przez stronę skarżącą jakoby inwestor planował rozbudowę istniejącej sieci.

Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowiły przepisy powoływanej już ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z treścią przepisu art. 50 ust. 1 u.p.z.p. inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku – w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Przy czym, zgodnie z treścią art. 2 pkt 5 u.p.z.p., inwestycjami celu publicznego są działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 u.g.n.

Zgodnie z art. 6 u.g.n. celami publicznymi w rozumieniu ustawy jest m. in. budowa

i utrzymywanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń.

Okoliczność zakwalifikowania planowanego przedsięwzięcia, jako inwestycji celu publicznego, nie jest kontestowana przez żadną ze stron, zatem wystarczy jedynie wskazać, że rzeczona inwestycja ma takowy charakter. Pojęcie inwestycji celu publicznego oraz ogólna charakterystyka inwestycji tego typu zostały wyjaśnione

w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, dlatego nie ma potrzeby ponownego wyjaśniania kwestii ogólnych.

Tytułem wstępu wskazać również należy, iż stosownie do treści art. 53 ust. 3 u.p.z.p. właściwy organ w postępowaniu związanym z wydaniem decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dokonuje analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych oraz stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji.

W sprawie niniejszej analiza opracowana przez organ pierwszej instancji w toku postępowania wykazała możliwość realizacji planowanej inwestycji. W toku analizy organ ustalił w szczególności, że zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o drogach publicznych, jak

i rozporządzeniami wykonawczymi. Inwestycja planowana jest do realizacji na terenie należącym do zabudowy usługowo – mieszkaniowej dzielnicy Ś.. Teren ten nie jest objęty strefą ochrony przyrody i krajobrazu, ani ochrony archeologicznej. Przedsięwzięcie nie jest zaliczone do mogących znacząco oddziaływać na środowisko

i zdrowie mieszkańców. Wobec takich ustaleń stwierdzić należy, iż planowana inwestycja jest możliwa do realizacji na terenie wskazanym we wniosku inicjującym postępowanie w sprawie. Przygotowany w oparciu o powyższą analizę projekt decyzji został sporządzony przez osobę wpisaną na listę urbanistów lub architektów, zatem przez osobę uprawnioną - stosownie do treści art. 50 ust. 4 u.p.z.p.

Podsumowując powyższe uwagi skład orzekający w pełni podziela stanowisko organów obu instancji odnoszące się do możliwości realizacji planowanej inwestycji. Dodać wypada, iż budowa sieci kablowej średniego napięcia na terenie, na którym występuje zabudowa usługowo – mieszkaniowa, czyli na terenie wysoko zurbanizowanym, jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania śródmieścia miasta. Fakt, że nieruchomość pozostająca w użytkowaniu wieczystym strony skarżącej zaopatrzona jest trafostację, zatem jest samowystarczalna w zakresie zapewniania dostaw prądu, nie przekreśla możliwości realizacji inwestycji, szczególnie wobec tego, że inwestycja ma zaopatrywać w prąd większą ilość odbiorców. Nie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że na terenie planowanej inwestycji znajduje się już sieć kablowa, która uległa trwałemu uszkodzeniu i nie nadaje się do naprawy.

Rekapitulując, ustalony w sprawie przez organ stan faktyczny i prawny terenu, na którym planuje się realizację inwestycji, nie nasuwa wątpliwości składu orzekającego, co czyni odpowiedni zarzut skargi nieuzasadnionym.

Uzupełniając powyższe uwagi dostrzec wypada, że w sprawie spełnione zostały wszystkie wymagania formalne niezbędne do wydania decyzji pozytywnej dla inwestora.

Po pierwsze, zgodnie z art. 53 ust. 1 u.p.z.p. o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz postanowieniach i decyzji kończącej postępowanie strony zawiadamia się w drodze obwieszczenia,

a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości. Inwestora zaś i właścicieli oraz użytkowników wieczystych nieruchomości, na których będą lokalizowane inwestycje celu publicznego, zawiadamia się na piśmie. Te wymogi zostały przez organy zachowane (obwieszczenie o wszczęciu postępowania z dnia 14 maja 2013 roku oraz obwieszczenie o wydaniu decyzji z dnia 17 czerwca 2013 roku) oraz odpowiednie pisma skierowane do inwestora i uczestników postępowania.

Po drugie, zgodnie z wymogami określonymi w art. 53 ust. 4 u.p.z.p. organ przed wydaniem decyzji w sprawie uzyskał uzgodnienie wojewódzkiego konserwatora zabytków (postanowienie z dnia 4 czerwca 2013 roku) oraz zwrócił się do zarządcy drogi z wnioskiem o uzgodnienie (pismo z dnia 14 maja 2013 roku).

Po trzecie, stosownie do treści art. 54 u.p.z.p. decyzja organu pierwszej instancji

o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego określa rodzaj inwestycji; warunki

i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające

z przepisów odrębnych, a w szczególności w zakresie: warunków i wymagań ochrony

i kształtowania ładu przestrzennego, ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej, obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji, wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich oraz ochrony na podstawie przepisów odrębnych. Załącznikiem do decyzji jest także rysunek zawierający linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej skali.

Zasygnalizować jedynie należy, że zgodnie z art. 50 ust. 1 zdanie drugie u.p.z.p.,

w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego należy uwzględnić warunek wynikający z art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p., czyli okoliczność ewentualnego uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze

i nieleśne. Ten warunek nie zachodzi w tej sprawie, ponieważ teren inwestycji znajduje się w granicach miasta, a zgodnie z art. 5b ustawy z dnia 3 lutego 1995 roku o ochronie gruntów rolnych i leśnych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 roku, poz. 1205), przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych nie stosuje się do gruntów rolnych stanowiących użytki rolne położonych w granicach administracyjnych miast.

Ustosunkowując się do zarzutów zawartych w skardze skład orzekający uznał, że nie zasługują one na uwzględnienie. Przede wszystkim, wbrew argumentom skargi, sąd nie dostrzegł naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, ani zasady prawdy materialnej. Ustalenia organów obu instancji znajdują swoje potwierdzenie

w dokumentach załączonych do akt administracyjnych, a wnioski organów oparte na tych ustaleniach nie naruszają zasad swobodnej oceny dowodów.

Skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 15 stycznia 2013 roku (sygn. akt: II SA/Kr 1576/12, Lex Nr 1274543), iż żaden przepis nie uzależnia ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego od zgody właściciela nieruchomości, po której taka inwestycja będzie przebiegać. Nie ma również możliwości analizowania różnych wariantów przebiegu danej inwestycji, skoro takiej możliwości nie zawiera wniosek inwestora. Ustalanie inwestycji celu publicznego nie polega na analizowaniu różnych wariantów przedkładanych przez uczestników tego postępowania nie będących inwestorami. Jak słusznie zatem wskazało Samorządowe Kolegium Odwoławcze organ orzekając w sprawie lokalizacji inwestycji celu publicznego nie ma uprawnień do oceny celowości realizacji inwestycji, ani do modyfikowania treści wniosku inwestora

(w zakresie zmiany przebiegu inwestycji). Nawet przyjmując konieczność badania celu, któremu ma służyć inwestycja, dostrzec należy fakt, że stara sieć uległa trwałemu uszkodzeniu i nie nadaje się do naprawy. Kwestia ewentualnej legalności istniejącej sieci nie znajduje swojego potwierdzenia w żadnym dokumencie i jako taka nie może mieć wpływu na rozstrzygnięcie. Powtórzyć za Samorządowym Kolegium Odwoławczym należy, że na etapie postępowania prowadzonego na podstawie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym organy orzekające nie badają legitymacji inwestora do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Konkludując powyższe rozważania, Sąd uznał działanie organów administracji w sprawie za zgodne z regulacją prawa materialnego. Skład orzekający nie dopatrzył się naruszenia przepisów procedury w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, wobec czego - na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - orzekł o oddaleniu skargi.

B.A.