VII SA/Wa 1279/13

Uzasadnienie

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...].03.2013 r., znak: [...] po rozpatrzeniu odwołania Gminy [...] od decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...].08.2012, nr [...], znak [...] odmawiającej udzielenia pozwolenia na podział nieruchomości gruntowych położonych w [...] przy ul. [...], działając na podstawie art. 89 pkt 1 i art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.) oraz art. 17 pkt 2 i art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Z akt postępowania administracyjnego wynika, że postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie miało następujący przebieg:

Burmistrz Miasta [...] złożył do [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wniosek o wydanie pozwolenia na podział nieruchomości gruntowych, stanowiących własność Gminy [...], położonych w [...] przy ul. [...], oznaczonych w ewidencji gruntów numerami [...], [...], [...] i [...], obręb [...] miejscowość [...].

W uzasadnieniu wnioskodawca wskazał, że celem podziału jest wydzielenie gruntów pod schodami budynków stanowiących własność osób fizycznych, zgodnie z dołączonym wstępnym projektem podziału nieruchomości, a następnie ich sprzedaż na poprawę warunków zagospodarowania przyległych nieruchomości.

Nieruchomości objęte planem podziału znajdują się na obszarze historycznego układu urbanistycznego [...], który na podstawie decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...].10.1957 r. wpisany został do rejestru zabytków pod nr [...], oraz na terenie nawarstwień kulturowych starego miasta [...], które na podstawie decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...].01.1992 r., wpisany został do rejestru zabytków pod nr [...].

[...] Wojewódzki Konserwator Zabytków decyzją z dnia [...].08.2012, nr [...], znak [...], po rozpatrzeniu wskazanego wyżej wniosku, na podstawie art. 104 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - kodeksu postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000r., nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) oraz art. 6 pkt 5 i art. 96 ust. 1a Ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r., Nr 102, poz. 651 ze zm.), art. 3 ust 1, art. 4 pkt 2, 3, 5, art. 6 ust. 1 pkt 3, art. 7 pkt 1, art. 36 ust. 1, pkt 8 Ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2003 r. Nr 162, poz. 1568 ze zm.) oraz § 15, ust., ust. 4, pkt. 1 i 3 Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Miasta [...] (Uchwala Nr [...]), w tym Rozporządzenia Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 27 lipca 2011 r. w sprawie prowadzenia prac konserwatorskich, prac restauratorskich, robót budowlanych, badań konserwatorskich, badań architektonicznych i innych działań przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków oraz badań archeologicznych (Dz.U. z 2011 r., nr 165, poz. 987) postanowił odmówić udzielenia pozwolenia na podział nieruchomości gruntowych opisanych powyżej.

Odwołanie od wskazanej wyżej decyzji wniosła Gmina [...].

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...].03.2013 r., znak: [...], działając na podstawie art. 89 pkt 1 i art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.) oraz art. 17 pkt 2 i art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego po rozpatrzeniu wskazanego odwołania utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Organ w uzasadnieniu decyzji wskazał, że wymóg uzyskania pozwolenia konserwatora zabytków na podział nieruchomości ma na celu zapewnienie właściwych warunków utrzymania i zachowania dziedzictwa kulturowego i zabytków. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 b ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, ochronie i opiece podlegają, bez względu na stan zachowania zabytki nieruchome będące w szczególności układami urbanistycznymi, ruralistycznymi i zespołami budowlanymi. Z kolei stosownie do treści art. 3 pkt 12 cyt. ustawy, historyczny układ urbanistyczny jest to przestrzenne założenie miejskie, zawierające zespoły budowlane, pojedyncze budynki i formy zaprojektowanej zieleni, rozmieszczone w układzie historycznych podziałów własnościowych i funkcjonalnych, w tym ulic lub sieci dróg. Zgodnie natomiast z punktem 13 tego artykułu, przez historyczny zespół budowlany należy rozumieć powiązaną przestrzennie grupę budynków wyodrębnioną ze względu na formę architektoniczną, styl, zastosowane materiały, funkcję, czas powstania lub związek z wydarzeniami historycznymi.

Organ wskazał, że wpis do rejestru zabytków układu urbanistycznego i zespołu budowlanego oznacza, że ochronie konserwatorskiej podlega parcelacja, gabaryty zabudowy, relacje przestrzenne pomiędzy elementami zabudowy, a także wygląd elewacji.

Rozpatrując sprawy dotyczące podziału nieruchomości wpisanych do rejestru zabytków organy konserwatorskie kierują się jedną z głównych zasad doktryny konserwatorskiej tj. zasadą integralności i niepodzielności zabytkowych założeń. Ewentualny podział nie może prowadzić do istotnego przekształcenia nieruchomości wpływając na obniżenie ich wartości zabytkowych, a także pogarszać warunków utrzymania zabytku i jego ochrony.

Zgodnie z treścią art. 4 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, ochrona zabytków polega, w szczególności, na zapobieganiu zagrożeniom mogącym spowodować uszczerbek dla wartości zabytków, udaremnianie niszczenia i niewłaściwego korzystania z zabytków. Zadaniem organów ochrony zabytków jest zatem zapobieganie wszelkim działaniom, które mogłyby wpłynąć negatywnie na utrzymanie zabytkowego terenu w jego pierwotnym układzie przestrzenno - architektonicznym, uniemożliwić jego zachowanie, czy też spowodować obniżenie lub utratę jego zabytkowych walorów (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15.12.2006 r., sygn. akt I SA/Wa 1572/06).

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że historyczny układ ul. [...] w [...] wyznacza m. in. zachodnia pierzeja ulicy, która mimo, iż składa się z budynków współczesnych, pokrywa się z historyczną linią zabudowy, potwierdzoną w przekazach kartograficznych. W ocenie organu pierwszej instancji, planowane wydzielenie kilku działek o różnej głębokości i szerokości zmieni trwale linie zabudowy ul. [...] w [...] i wprowadzi element dysharmonizujący układ urbanistyczny, ponadto nie posiada żadnego uzasadnienia historycznego.

Również zdaniem organu odwoławczego, proponowany podział przedmiotowych działek naruszałby zachowaną historyczną parcelację, cenną z punktu widzenia ochrony układu urbanistycznego i prowadził do trwałego wyodrębnienia wtórnej, ahistorycznej parceli. W ramach bowiem układu urbanistycznego ochronie konserwatorskiej podlega historyczny układ ulic, placów i działek, relacje przestrzenne pomiędzy obiektami zabudowy, współzależność miedzy zabudową zielenią a otwartą przestrzenią.

Przedmiotowy podział nieruchomości pozostaje w sprzeczności z zasadą ochrony zabytku, jakim jest historycznie ukształtowany układ urbanistyczny, któremu należy zagwarantować warunki trwałego zachowania pierwotnego układu funkcjonalno - przestrzennego. Spowodowałby on istotne przekształcenie historycznie ukształtowanej nieruchomości, wpływając na obniżenie wartości zabytkowych całego terenu i zakłóciłby zintegrowaną przestrzeń jego układu. Wartością bowiem tego typu obszarów jest powstały w wyniku pierwotnej parcelacji kształt, wielkość oraz rozplanowanie działek rozmieszczonych w układzie historycznych podziałów własnościowych i funkcjonalnych (wyrok NSA z dnia 21.07.2010 r., II OSK 1565/09). Proponowany podział naruszyłby zasadę integralności i niepodzielności zabytkowych założeń.

Należy zauważyć, że organ jest zobowiązany załatwić sprawę zgodnie ze słusznym interesem wnioskodawcy, jeżeli ten interes nie jest sprzeczny z interesem społecznym. Uwzględnienie wniosku Gminy [...] o podział nieruchomości naruszyłoby przepis art. 4 ustawy o ochronie zabytków poprzez naruszenie istniejącej struktury funkcjonalno-przestrzennej.

Dodatkowo wskazać trzeba, że odmowa pozwolenia na podział nieruchomości nie narusza przepisów o wykonywaniu prawa własności. Stosownie bowiem do treści art. 140 kodeksu cywilnego właściciel może, z wyłączeniem innych osób. korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, jednakże w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego. W rozpoznawanej sprawie ograniczenie praw właściciela wynika z przepisów powołanej wyżej ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Skargę na powyższą decyzję wniosła Gmina [...], zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej uchylenie oraz o uchylenie decyzji organu I instancji.

Skarżący zarzucił naruszenie przez organ art. 7 i art. 8 Kodeksu postępowania administracyjnego (jednolity tekst Dz. U. z 2013r., poz.267) w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, poprzez nie zbadanie, czy decyzja wydana w oparciu o treść art. 36 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 23 lipca 2003r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami ( Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.), a mająca charakter decyzji uznaniowej, nie naruszyła słusznego interesu wnioskodawcy oraz interesu społecznego i słusznego interesu obywateli.

Skarżący wskazał, że odmowa udzielenia pozwolenia na podział nieruchomości gruntowych położonych przy ul. [...] w [...] jest działaniem, które nie uwzględnia interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Podział przedmiotowych nieruchomości, stanowiących własność Gminy [...], ma na celu wydzielenie gruntów, na których usytuowane są schody wybudowane przez osoby fizyczne będące właścicielami przyległych nieruchomości zabudowanych budynkami użytkowo-mieszkalnymi, do których te schody prowadzą. Jedynie podział geodezyjny stworzy Gminie możliwość zbycia gruntów pod schodami na rzecz właścicieli przyległych nieruchomości, celem poprawy warunków ich zagospodarowania, o co mieszkańcy zabiegają. Wskazanie przez organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że uwzględnienie wniosku Gminy o podział nieruchomości naruszyłoby przepis art. 4 ustawy o ochronie zabytków poprzez naruszenie istniejącej struktury funkcjonalno - przestrzennej jest niezrozumiałe .

W ocenie skarżącego uwzględnienie wniosku nie narusza żadnego z celów wymienionych art. 4 cytowanej ustawy. Przepis nie zawiera zakazu podziału nieruchomości gruntowych, a w następstwie sprzedaży wydzielonych działek celem uregulowania stanu własnościowego do terenów od lat zajętych pod schody wybudowane na planowanych do wydzielenia działkach. Dlatego też nie można zgodzić się z tym, że linie podziału geodezyjnego, które uwidocznione będą wyłącznie na mapach naruszą "istniejącą strukturę funkcjonalno-przestrzenną" - sformułowanie użyte w uzasadnieniu decyzji, a nie zdefiniowane w ustawie. Skoro Minister Kultury i [...] Konserwator Zabytków uważają, że projektowany podział geodezyjny, w tej indywidualnej sprawie, niekorzystnie wpłynie na historyczny układ urbanistyczny [...] , to winni dokładnie wskazać na czym opierają swój pogląd i na czym w tej konkretnej sytuacji polega ochrona zabytku, tak by wydana decyzja nie sprawiała wrażenia dowolności, czy braku dobrej woli.

W odpowiedzi na skargę Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Sąd administracyjny właściwy jest do kontroli decyzji wydawanych przez organy administracji publicznej tylko w oparciu o kryterium legalności, a więc zgodności z prawem. Uwzględnienie skargi przez Sąd następuje jedynie w przypadku naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu. W rozpoznawanej sprawie tego rodzaju wady i uchybienia nie wystąpiły i w związku z tym skarga została oddalona.

Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie jest decyzja Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego utrzymująca w mocy decyzję organu I instancji odmawiającą udzielenia zezwolenia na podział nieruchomości gruntowych, stanowiących własność Gminy [...], położonych w [...] przy ul. [...], oznaczonych w ewidencji gruntów numerami [...], [...], [...] i [...], obręb [...] miejscowość [...].

Decyzja będąca przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu ma charakter uznaniowy, a sądowa kontrola takiej decyzji sprowadza się do oceny czy przy jej wydawaniu nie doszło do przekroczenia granic swobodnej oceny a więc czy decyzja nie jest dowolna i czy prawidłowo został w niej uzasadniony podjęty wybór. Jeżeli decyzja spełnia te kryteria nie można jej odmówić legalności. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż obie decyzje są zgodne z prawem i nie przekraczają granic uznania administracyjnego.

Przedmiot, zakres i formy ochrony zabytków oraz opieki nad nimi określa ustawa z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.) – dalej zwana "u.o.z.". Częściowo w zakresie formy ochrony zabytków właściwa jest również ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity) – dalej zwanej "u.g.n."

Przedmiotem ochrony zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1) lit. b) u.o.z. są między innymi zabytki nieruchome będące układami urbanistycznymi, ruralistycznymi i zespołami budowlanymi.

Ustawodawca zawarł definicję legalną zarówno pojęcia zabytek jak i pojęcia układ urbanistyczny, ruralistyczny i zespół budowlany.

Zgodnie z art. 3 pkt 1) u.o.z. przez zabytek należy rozumieć nieruchomość lub rzecz ruchomą, ich części lub zespoły, będące dziełem człowieka lub związane z jego działalnością i stanowiące świadectwo minionej epoki bądź zdarzenia, których zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadaną wartość historyczną, artystyczną lub naukową.

Natomiast zgodnie z art. 3 pkt 12) u.o.z. przez historyczny układ urbanistyczny lub ruralistyczny należy rozumieć przestrzenne założenie miejskie lub wiejskie, zawierające zespoły budowlane, pojedyncze budynki i formy zaprojektowanej zieleni, rozmieszczone w układzie historycznych podziałów własnościowych i funkcjonalnych, w tym ulic lub sieci dróg.

Układ urbanistyczny miasta w sposób bezpośredni jest kształtowany przez:

a) historyczne rozplanowanie przebiegu, szerokości, przekroju placów, ulic,

b) wygląd zewnętrzny budowli określony skalą, rozmiarami, stylem, konstrukcją, materiałami, kolorem i wystrojem,

c) współzależność między zabudową, zielenią a otwartą przestrzenią,

d) współzależność między miastem lub dzielnicą zabytkową, a otaczającym je środowiskiem naturalnym i kulturowym,

e) różne funkcje, które miasto lub dzielnice spełniały w przeszłości.

Układ urbanistyczny miasta w sposób pośredni jest również kształtowany, przez historyczny kształt i wielkość działek, który z kolei wpływa na ich sposób zagospodarowania (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lipca 2005 r., I SA/Wa 2217/05).

Ustalając natomiast zakres ochrony należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 4 pkt 2) u.o.z. ochrona zabytków polega, w szczególności, na podejmowaniu przez organy administracji publicznej działań mających na celu zapobieganie zagrożeniom mogącym spowodować uszczerbek dla wartości zabytków.

Za ochronę zabytków w rozumieniu ustawowym należy uznać ogół działań podejmowanych w odniesieniu do zabytków, mających na celu zachowanie ich wartości zabytkowej. Przez wartość zabytkową, co wynika z przytoczonej wyżej definicji zabytku należy rozumieć wartość historyczną, artystyczną lub naukową.

Zakres ochrony w cytowanym powyżej przepisie został ukształtowany w sposób szeroki i obejmuje obowiązek organu przeciwdziałania już tym zagrożeniom, które jedynie mogą spowodować uszczerbek dla wartości zabytku. Tym samym zakres ochrony nie jest zawężony do przeciwdziałania zagrożeniom, które taki uszczerbek powodują (tak: w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2006 r., I SA/Wa 1572/06).

Jedną z form ochrony zabytków jest przewidziana w art. 96 ust. 1a u.g.n. kompetencja organu do wyrażania zgody na podział geodezyjny nieruchomości. Zgodnie z powyższym przepisem w odniesieniu do nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków decyzję, o której mowa w ust. 1 (tj. dotyczącą podziału nieruchomości), wydaje się po uzyskaniu pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków na podział tej nieruchomości.

Sam fakt, że ustawodawca przewidział taką normę kompetencyjną dla organu nadzoru konserwatorskiego świadczy o tym, że uznał, że podział geodezyjny nieruchomości może stanowić zagrożenie dla zabytku. Tym samym przed dokonaniem podziału koniecznym jest, aby właściwy w sprawie organ rozważył, czy in concreto w obliczu planowanego podziału takie zagrożenie istnieje.

Należy zauważyć, że o ile sam podział ewidencyjny nie ma wpływu na walory zabytkowego obiektu i opiekę nad nim, o tyle wpływ taki może mieć w praktyce skutek dalej idący, jakim jest podział prawny nieruchomości i pojawienie się nowego właściciela części obiektu oraz ewentualnie nowego sposobu zagospodarowania jej (tak: Ustawa o gospodarce nieruchomościami. Komentarz, wyd. II, Komentarz do art. 96 ustawy o gospodarce nieruchomościami, Ewa Bończak-Kucharczyk).

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że ochrona zabytku w postaci układu urbanistycznego może także polegać na przeciwdziałaniu niekorzystnemu z punktu widzenia ochrony układu urbanizacyjnego podziałowi geodezyjnemu nieruchomości, na których danych zabytek się znajduję. Powyższe jest również zgodne z zakresem ochrony przewidzianym w przepisie art. 4 ust 1 pkt 4 w myśl którego odmowę zgody na planowany podział może uzasadniać już tylko potencjalne zagrożenie dla wartości zabytku.

W orzecznictwie został także wyrażony pogląd, że organ może odmówić zgody na podział nieruchomości, który zmierza do utrwalenia lub pogłębienia niekorzystnych zmian w istniejącym sposobie zagospodarowania zabytku. Zadaniem organów w zakresie ochrony zabytków jest bowiem zapobieganie wszelkim działaniom, które mogłyby utrudnić utrzymanie zabytkowego terenu w jego pierwotnym układzie przestrzennym, umożliwić jego zachowanie, czy też spowodować obniżenie lub utratę jego zabytkowych walorów. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że organ powinien przeciwdziałać takiemu podziałowi nieruchomości, który utrwala stan niezgodny z założeniami przestrzennymi układu urbanistycznego (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2010 r., I SA/Wa 1093/2010).

Organ w uzasadnieniu decyzji wskazał, że: "planowane wydzielenie kilku działek o różnej głębokości i szerokości zmieni trwale linie zabudowy ul. [...] w [...] i wprowadzi element dysharmonizujący układ urbanistyczny, ponadto nie posiada żadnego uzasadnienia historycznego.", że "podział przedmiotowych działek naruszałby zachowaną historyczną parcelację, cenną z punktu widzenia ochrony układu urbanistycznego i prowadził do trwałego wyodrębnienia wtórnej, ahistorycznej parceli.", oraz, że "Uwzględnienie wniosku Gminy [...] o podział nieruchomości naruszyłoby przepis art. 4 ustawy o ochronie zabytków poprzez naruszenie istniejącej struktury funkcjonalno-przestrzennej."

Z powyższych sformułowań wynika, że organ odmawiając zgody na planowany podział nieruchomości miał na uwadze okoliczność, że planowany podział geodezyjny utrwali niekorzystne zmiany w układzie urbanistycznym miasta, które polegają na zmianie linii zabudowy ul. [...] w [...] dysharmonizującej układ urbanistyczny i zakłócającej podziały funkcjonalne, co wymierzone jest w wartość historyczną układu urbanistycznego.

Co prawda organ wydając decyzję nie ustrzegł się błędów, które jednak nie miały zasadniczego znaczenia dla poprawności wydanego w sprawie rozstrzygnięcia. W uzasadnieniu decyzji w sposób nieścisły wskazał m.in., że "Wartością (...) tego typu obszarów (układów urbanistycznych wpisanych do rejestru zabytków – uwaga Sądu) jest powstały w wyniku pierwotnej parcelacji kształt, wielkość oraz rozplanowanie działek rozmieszczonych w układzie historycznych podziałów własnościowych i funkcjonalnych." Z powyższego twierdzenia wynika, że wartością zasługującą na ochronę jest sama zastosowana na danym obszarze parcelacja, a nie wytworzony w wyniku tego, układ przestrzenny, z którym wiążą się określone wartości historyczne, artystyczne i naukowe. Przyjmując taki pogląd należałoby uznać żadna zmiana raz przyjętej parcelacji na obszarze objętym ochroną nie jest możliwa.

Powyższe sformułowanie, co należy podkreślić mogło utrudniać prawidłowe ustalenie motywów rozstrzygnięcia, którymi kierował się organ to jednak nie przekreśla ani zasadności wydanej decyzji, ani prawidłowości sporządzonego do niej uzasadnienia, które w pozostałym zakresie z przyczyn omówionych powyżej zasługuje na uwzględnienie.

Ponadto organ w podstawie wydania decyzji nieprawidłowo obok art. 96 § 1a u.g.n. wskazał również art. 36 ust. 1 pkt 8 u.o.z. Należy wskazać, że art. 96 ust. 1a u.g.n., z uwagi na węższy zakres, odnoszący się tylko do podziału działki ewidencyjnej, a nie ogólnie podziału zabytku nieruchomego stanowi lex specialis w stosunku do art. 36 ust. 1 pkt 8 u.o.z. (por. też wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2009 r., I SA/Wa 125/08, LEX nr 555146). Mając na uwadze powyższe organ w podstawie zaskarżonej decyzji powinien wskazać jedynie art. 96 § 1a u.g.n. jednakowoż rozszerzenie podstawy wydania decyzji o art. 36 ust. 1 pkt 8 u.o.z. nie stanowi istotnego błędu.

Zarzut naruszenia art. 7 k.p.a. polegający na nieuwzględnienie słusznego interesu wnioskodawcy, interesu społecznego oraz słusznego interesu obywateli nie zasługiwał na uwzględnienie. Zgodnie z wskazanym przepisem w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli.

Skarżący uzasadniając swój zarzut wskazał, że "Podział przedmiotowych nieruchomości, (...) ma na celu wydzielenie gruntów, na których usytuowane są schody wybudowane przez osoby fizyczne będące właścicielami przyległych nieruchomości zabudowanych budynkami użytkowo-mieszkalnymi, do których te schody prowadzą. Jedynie podział geodezyjny stworzy Gminie możliwość zbycia gruntów pod schodami na rzecz właścicieli przyległych nieruchomości, celem poprawy warunków ich zagospodarowania, o co mieszkańcy zabiegają."

Z uzasadnienia zarzutu wynika, że w ocenie skarżącego organ rozstrzygający sprawę obok interesu społecznego oraz słusznego interesu wnioskodawcy nie uwzględnił słusznego interesu obywateli, czyli właścicieli nieruchomości, do których miały zostać przyłączone nowo wyodrębnione działki. Jednakże w ocenie Sądu w niniejszej sprawie organ prawidłowo przyznał pierwszeństwo interesowi społecznemu, polegającemu na ochronie zabytku w postaci układu urbanistycznego, która to ochrona tylko wyjątkowo może doznać ograniczenia z uwagi na interes jednostki. Skarżący nie wskazał na żadne okoliczności, które nakazywałyby odmienną ocenę. Samo udogodnienie dla wnioskodawcy lub właścicieli nieruchomości nie może uzasadniać odstąpienia od ochrony interesu społecznego jakim jest ochrona zabytków.

W ocenie Sądu nie zasługiwał na uwzględnienie także zarzut naruszenia art. 8 k.p.a. Zgodnie z wskazanym przepisem organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej.

Skarżący oprócz nie właściwego uzasadnienia wydanego w sprawie rozstrzygnięcia nie wskazał na żadne inne uchybienia proceduralne organu. Sąd uznał, że mimo nieścisłości w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji jest możliwe na jego podstawie ustalenie motywów wydanego w sprawie rozstrzygnięcia i tym samym nie jest uzasadnione uchylenie zaskarżonej decyzji.

W świetle powyższych ustaleń Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.