II OSK 334/13

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 17 października 2012 r. sygn. akt IV SA/Wr 374/12, oddalił skargę T.D. na decyzję Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] kwietnia 2012 r. Nr [...] w przedmiocie anulowania czynności materialno-technicznej w sprawie zameldowania na pobyt stały.

Wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Prezydent Miasta J. wszczął postępowanie w sprawie wymeldowania T.D. (dalej jako skarżący) wraz z córką M. z miejsca stałego pobytu w lokalu przy ul. M. [...] w J.. Fakt niezamieszkiwania zainteresowanych w spornym lokalu wskazany został przez D.D., który stwierdził, że w/w osoby, tj. jego brat wraz z córką przebywają w N. i nigdy fizycznie nie zamieszkiwały w spornej nieruchomości, nie posiadają też w niej rzeczy osobistych. Organ prowadząc postępowanie wyjaśniające przesłuchał świadków na tę okoliczność. Oświadczenia złożone przez sąsiadów i rodzinę potwierdziły twierdzenia D.D..

W dniu [...] grudnia 2011 r. zeznania do protokołu złożył T.D.. Oznajmił, że nie będzie zajmował stanowiska w tej sprawie, lecz wyznaczy do tych czynności pełnomocnika. Pełnomocnik skarżącego – D.K. złożył w imieniu skarżącego pisemne zeznania, z których wynikało, że T.D. jest zameldowany w spornym lokalu od 2001 r. W 2008 r., w celu podjęcia kształcenia, wyjechał do miejscowości A., w N., lecz nigdy nie porzucił zamiaru zamieszkiwania na stałe w spornej nieruchomości. W dniu [...] grudnia 2011 r. pod danym adresem doszło do interwencji Policji, z uwagi na niemożność dostania się zainteresowanego do wspomnianego lokalu.

Z oświadczenia S. D., siostry stron postępowania wynikało, że wraz z mamą i braćmi zamieszkiwali w lokalu przy ul. G. [...] w J.. Po wyprowadzeniu się mamy z tego adresu, ona została głównym najemcą mieszkania. Z uwagi na planowany remont budynku, otrzymała możliwość zamieszkania w lokalu przy ul. M. [...] w J. (wraz z tytułem najmu) gdzie wprowadził się jednak tylko D.D. z rodziną. Jak stwierdziła, T.D. nigdy nie zamieszkał w przedmiotowym lokalu, a około roku 2005-2006 wyjechał do N. Na koniec dodała, że w czerwcu 2011 r. zrzekła się prawa do spornej nieruchomości, na rzecz braci.

W dniu [...] stycznia 2012 r. dokonano oględzin lokalu przy ul. M. [...] w J.. Ustalono, że w mieszkaniu nie ma żadnych rzeczy należących do zainteresowanego. Obecna w trakcie czynności R. D. oznajmiła, że w/w nigdy nie mieszkał w tym miejscu. Z kolei K. G., znajomy wnioskodawcy, dodał, że nigdy nie widział wymienionego ani jego córki.

W oparciu o powyższe ustalenia Prezydent J. stwierdził, że zainteresowany nigdy nie mieszkał w miejscu zameldowania na pobyt stały i decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] orzekł o anulowaniu czynności materialno - technicznej w przedmiocie zameldowania T.D. wraz z małoletnią córką M. na pobyt stały w lokalu przy ul. M. [...] w J.. Pełnomocnik skarżącego wniósł odwołanie.

Organ II instancji utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, bowiem w jego ocenie materiał dowodowy zebrany przez organ I instancji dowiódł, że T.D. nie mieszkał w lokalu ul. M. [...] w J. w dacie dokonywania zameldowania. Organ odwoławczy nie zgodził się z twierdzeniami pełnomocnika skarżącego, że doszło do naruszenia art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 j.t. z późn. zm. dalej jako k.p.a.). Organ ten uznał, że brak było podstaw do zanegowania prawdziwości oświadczeń złożonych w sprawie, które to oświadczenia były kluczowymi dla sprawy. Wskazał również na okoliczność, że skarżący nie ukrywał, że faktycznie wyjechał za granicę w 2008 r. W ocenie tego organu oznacza to, iż od ponad 4 lat zainteresowany nie dopełnił nałożonych nań obowiązków meldunkowych. Organ nie podzielił twierdzeń pełnomocnika skarżącego, że wyjazd za granicę był jedynie tymczasowy. W ocenie Wojewody Dolnośląskiego, trudno było uznać za tymczasowy wyjazd, który trwa tak długi czas i w trakcie którego za granicą rodzi się córka zainteresowanego. Okoliczność ta dowodzi, że to właśnie w N. strona założyła centrum życiowe, mieszka, pracuje i opiekuje się rodziną.

W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu pełnomocnik T.D. wniósł o jej uchylenie. Skarżący nie podzielił stanowiska organu odwoławczego w zakresie dopuszczalności anulowania czynności materialno-technicznej zameldowania, albowiem jego zdaniem, stan faktyczny wskazywał, że T.D. zamieszkiwał w rzeczonym lokalu z zamiarem stałego w nim pobytu. Zameldowanie pod wskazanym adresem również było prawidłowe, ponieważ dane wskazane we wniosku o dokonanie zameldowania (w chwili dokonania zameldowania T.D.) były zgodne z istniejącym stanem faktycznym. Zarzucił organowi uchybienia w zakresie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, niezapełnienia skarżącemu czynnego udziału w postępowaniu, w tym możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów. Wskazał na wadliwe sporządzenie uzasadnienia zaskarżonej decyzji polegające na przytoczeniu tylko okoliczności wskazanych przez D.D.. Ponadto skarżący zauważył, że przedmiotem niniejszego postępowania mogła być ewentualnie kwestia wymeldowania skarżącego wraz z jego córką z rzeczonego lokalu, a nie orzeczenie o anulowaniu jego zameldowania.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Dolnośląski wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje wcześniejsze stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 17 października 2012 r. sygn. akt IV SA/Wr 374/12, oddalił skargę, uznając że zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Sąd I instancji stwierdził, że zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 j.t. z późn. zm. - dalej jako ustawa) obowiązek meldunkowy polega na między innymi na zameldowaniu się w miejscu pobytu stałego lub czasowego. Z kolei, w myśl art. 10 ust. 1 ustawy, osoba, która przebywa w określonej miejscowości pod tym samym adresem dłużej niż trzy doby, jest obowiązana zameldować się na pobyt stały lub czasowy najpóźniej przed upływem czwartej doby, licząc od dnia przybycia. Sąd I instancji wskazał, że zameldowanie się nie jest uprawnieniem lecz obowiązkiem. Z kolei, z przepisu art. 9 ust. 2b tej ustawy, zgodnie z którym zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w tym lokalu, wynika w sposób jednoznaczny, iż zameldowanie nie jest za zależne od prawa do lokalu. Sąd podkreślił, że celem ewidencji ludności jest jedynie odzwierciedlanie przez właściwe organy w stosownym rejestrze danych faktycznych o rzeczywistym zamieszkiwaniu i przebywaniu osób pod danym adresem. Sąd wojewódzki zaznaczył, że podstawę do zameldowania powinno stanowić ustalenie, czy osoba zgłaszająca przebywa pod danym adresem (art. 7 ust. 1 w związku z art. 10 ustawy).

Sąd I instancji wyjaśnił, że w sytuacji, gdy zgłoszone dane nie budzą wątpliwości, organ dokonuje rejestracji w formie czynności materialno-technicznej, rodzącej skutki prawne, niemniej jednak ustawa przewiduje, m.in. w art. 47 ust. 2 wyjątki od tej zasady, dopuszczające wydanie decyzji. W niniejszym postępowaniu wystąpił przypadek przewidziany w art. 47 ust. 2. W myśl powołanego przepisu, w sytuacji, gdy dane zawarte w zgłoszeniu osoby wykonującej obowiązek meldunkowy budzą wątpliwości, organ ewidencyjny jest upoważniony rozstrzygnąć o dokonaniu zameldowania lub wymeldowania. W niniejszej sprawie, organ, zgodnie z tym przepisem, badał w postępowaniu administracyjnym, czy osoba ubiegająca się o zameldowanie zamieszkiwała pod danym adresem w czasie dokonywania zameldowania. Akt meldunku ma bowiem potwierdzać stan aktualny, a nie przyszły lub przeszły.

Sąd I instancji stwierdził, że organy meldunkowe prawidłowo oceniły, że zgłoszony brak przesłanki faktycznego przebywania skarżącego pod oznaczonym adresem w czasie dokonania aktu zameldowania wypełnia dyspozycję określoną w art. 47 ust. 2 ustawy, powodując konieczność przeprowadzenia w sprawie postępowania i rozstrzygnięcia przez właściwy organ w drodze decyzji administracyjnej.

Sąd wojewódzki wskazał, że w niniejszej sprawie przeprowadzono postępowanie dowodowe z zachowaniem wymagań art. 7 i 77 k.p.a., a organy nie uchybiły wymogom art. 80 k.p.a. i zasadnie oceniły, że skarżący (wraz z córką) w ogóle nie zamieszkał w lokalu przy ul. M. [...] w J., a ta kwestia miała decydujące znaczenie przy ocenie prawidłowości zameldowania. Sąd I instancji zaznaczył, że skarżący oświadczył, że jest zameldowany w przedmiotowym mieszkaniu od 2001 r., a we wrześniu 2008 r. wyjechał tymczasowo do N. w celu podjęcia kształcenia zawodowego, ale bez zamiaru stałego opuszczenia lokalu. Jednakże inne osoby przesłuchane w sprawie: D.D. (zamieszkujący w spornym mieszkaniu), S. D. (siostra stron), J. W., E. S., R. W., J. K. (sąsiedzi) jednoznacznie oświadczyły – pod rygorem odpowiedzialności karnej – że T.D. nigdy nie mieszkał w spornym lokalu. Również przeprowadzone oględziny lokalu potwierdziły, że skarżący nie posiadał w nim żadnych rzeczy osobistych lub majątkowych, a uczestniczące w oględzinach osoby: R. D. (żona D. D.) oraz K. G. (znajomy D. D.) również potwierdziły, że T. D. w ogólne nie zamieszkał w przedmiotowym lokalu.

W kwestii utrudniania skarżącemu dostępu do spornego mieszkania, Sąd wskazał, że z akt sprawy w żaden sposób nie wynikało, by skarżący podjął jakieś kroki prawne w celu zmiany tej sytuacji. Zatem, w ocenie Sądu I instancji, organ prawidłowo skonstatował, że za równoznaczną z opuszczeniem lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy należy uznać sytuację, w której osoba dotychczas zameldowana nie jest do niego dopuszczana, nie skorzystała we właściwym czasie z przysługujących jej środków prawnych umożliwiających powrót do lokalu.

Zauważono, że wprawdzie w postępowaniu administracyjnym, jak i w skardze do sądu, pełnomocnik skarżącego twierdził, że T. D. w chwili zameldowania w 2001 r. zamieszkał w przedmiotowym lokalu, jednak twierdzenie to – w świetle zgromadzonego materiału dowodowego – trzeba uznać za gołosłowne, tym bardziej, że nie zostało ono udokumentowane jakimkolwiek dowodem, który poddawał by w wątpliwość wnioski płynące z materiału dowodowego zebranego przez organ. Materiał dowodowy nie stwarzał również podstaw do oceny sprawy w kontekście postępowania o wymeldowanie. Byłoby to możliwe tylko w sytuacji, gdyby ustalono, że skarżący po zameldowaniu, a przed opuszczeniem miejsca pobytu stałego, najpierw w nim zamieszkał. Takich dowodów w sprawie nie przedstawiono. Dlatego postępowanie wszczęte pierwotnie jako postępowanie o wymeldowanie organ prawidłowo przekwalifikował na postępowanie w przedmiocie uchylenia czynności materialno-technicznej.

Sąd podkreślił, że kierowanie się zasadami wyrażonymi w art. 7 oraz 77 § 1 k.p.a. przy wydaniu rozstrzygnięcia nie zawsze musi oznaczać zadośćuczynienie żądaniu strony postępowania, jednak musi zawsze wykazywać, że wydane orzeczenie wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu. W niniejszej sprawie postulat ten został spełniony. Sąd zaznaczył, że z art. 7 i 77 § 1 k.p.a. wynika, iż obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego ciąży na organie prowadzącym postępowanie administracyjne. Nie znaczy to, że strona jest zwolniona od współudziału w realizacji tego obowiązku, zwłaszcza, iż nie udowodnienie określonej czynności faktycznej może prowadzić do rezultatów dla niej niekorzystnych. Tymczasem z akt sprawy nie wynika, by strona skarżąca w jakimkolwiek zakresie skorzystała z przysługującego jej prawa inicjatywy dowodowej.

Sąd I instancji uznał za niezasadne także dalsze zarzuty skargi w zakresie kompletności uzasadnienia badanej decyzji oraz naruszenia art. 10 § 1 k.p.a. poprzez niezapewnienie stronie czynnego udziału w postępowaniu.

Skarżący reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł skargę kasacyjną od powyższego wyroku, domagając się jego uchylenia w całości i ponownego rozpoznania sprawy a nadto zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.

W skardze kasacyjnej skarżący zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 47 ust. 2 ustawy poprzez błędną wykładnie i niewłaściwe zastosowanie ujawniające się nieuzasadnionym przyjęciem, iż w okolicznościach niniejszej sprawy brak było ustawowych przesłanek uzasadniających zameldowanie skarżącego w przedmiotowym lokalu, w sytuacji gdy dane wskazane we wniosku o dokonanie zameldowania (w chwili dokonania zameldowania T.D.) były zgodne z istniejącym stanem faktycznym, tj. T.D. zamieszkiwał w rzeczonym lokalu z zamiarem stałego w nim pobytu;

2. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 47 ust. 2 ustawy poprzez błędne jego zastosowanie polegające na uznaniu, iż ustalony w sprawie stan faktyczny uzasadnia orzeczenie o anulowaniu zameldowania T.D. wraz z córką M. w rzeczonym lokalu mieszkalny, podczas gdy skarżący w chwili zameldowania zamieszkiwał w mieszkaniu pod adresem: ul. M. [...] w J.;

3. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 3 § 1 ustawy z dnia z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej jako p.p.s.a.) i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 80 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a. przejawiające się w tym, że Sąd w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, uznając tym samym za słuszne stanowisko organu administracyjnego (poczynione w oparciu o błędne ustalenie stanu faktycznego zaistniałego w niniejszej sprawie) przyjmujące, iż T.D. wraz córką M. nie mieszkał w lokalu mieszkalnym położonym w J. przy ul. M. [...] w chwili ich zameldowania pod ww. adresem (ani też później), podczas gdy T.D. w rzeczonym mieszkaniu w chwili zameldowania mieszkał i dopiero we wrześniu 2008 roku wyjechał tymczasowo do N. do miejscowości A. w celu podjęcia kształcenia zawodowego, przy czym nigdy nie miał zamiaru stałego opuszczenia wskazanego powyżej lokalu mieszkalnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jedynie pod rozwagę z urzędu nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego, dlatego Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznanie sprawy ograniczył do zbadania zasadności zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.

Przedmiotem kontroli Sądu I instancji była decyzja Wojewody Dolnośląskiego z dnia [...] kwietnia 2012 r. Nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta J. z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] orzekającą o anulowaniu czynności materialno - technicznej w przedmiocie zameldowania T.D. wraz z małoletnią córką M. na pobyt stały w lokalu przy ul. M. [...] w J..

W sprawie niniejszej skarżący kasacyjnie powołał obie podstawy kasacji przewidziane w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., zarzucając Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania. Zasadą w takiej sytuacji jest w pierwszej kolejności rozpoznanie zarzutów procesowych, ponieważ dopiero po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został dostatecznie podważony, można przejść do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez sąd I instancji przepis prawa materialnego (por. wyrok NSA z 9.03.2005 r., FSK 618.04; ONSAiWSA z 2005 r., nr 6, poz. 120.).

W ramach zarzutów naruszenia przepisów postępowania, skarżący kasacyjnie wskazuje na art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 80 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a., stwierdzając, że Sąd dokonał niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej, bowiem nie zastosował środka określonego w ustawie p.p.s.a. Zdaniem skarżącego, Sąd bezpodstawnie zaakceptował ustalenia organów, iż on wraz córką M. nie mieszkał w lokalu mieszkalnym położonym w J. przy ul. M. [...] w chwili ich zameldowania pod ww. adresem (ani też później). Skarżący, wbrew temu co ustaliły organy twierdzi, że w rzeczonym mieszkaniu w chwili zameldowania mieszkał i dopiero we wrześniu 2008 roku wyjechał tymczasowo do Niemiec w celu podjęcia kształcenia zawodowego, przy czym nigdy nie miał zamiaru stałego opuszczenia wskazanego powyżej lokalu mieszkalnego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że takie ujęcie zarzutu skargi kasacyjnej sprowadza się w istocie do kwestionowania ustaleń faktycznych organów administracji przyjętych przez Sąd w zaskarżonym wyroku, choć nie zastosowano w tym celu prawidłowej konstrukcji skargi kasacyjnej. Wyjaśnić należy, że prawidłową podstawę zarzutu błędnych ustaleń faktycznych stanowi art. 141 § 4 p.p.s.a., który jako jeden z elementów uzasadnienia wyroku wskazuje "zwięzłe przedstawienie stanu sprawy", co oznacza przytoczenie ustaleń dokonanych przez organ oraz ich ocenę pod względem zgodności z prawem (por. wyrok NSA z dnia 2 lutego 2006 r., sygn. akt IOSK 404/05, Legalis). Rozpoznając powyższy zarzut pomimo jego nieprecyzyjnego sformułowania, Naczelny Sąd Administracyjny miał na uwadze uchwałę pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2009 r., I OPS 10/09 (ONSAiWSA z 2010 r. Nr 1, poz.1), wskazującą na obowiązek Naczelnego Sądu Administracyjnego odniesienia się do wszystkich zarzutów skargi kasacyjnej.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy przyznać rację Sądowi I instancji, który w niniejszej sprawie nie dopatrzył się naruszenia przez organ odwoławczy, a także przez organ I instancji, naruszenia art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., które to naruszenie – zdaniem skarżącego kasacyjnie - doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych.

Zgodnie z art. 80 k.p.a.: "Organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona."

W niniejszej sprawie udowodnienia wymagała okoliczność zamieszkiwania skarżącego wraz z córką w lokalu przy ul. M. [...] w J.. Okoliczność ta wywoływała wątpliwości, w związku z czym zachodziła przesłanka do rozstrzygnięcia przez organ w kwestii zameldowania skarżącego, zgodnie z treścią normy zawartej w art. 47 ust. 2 ustawy.

Z przyjętego przez Sąd I instancji stanu faktycznego ustalonego w postępowaniu przed organami administracyjnymi wynika, że skarżący (wraz z córką) w ogóle nie zamieszkał w lokalu przy ul. M. [...] w J., a ta kwestia miała decydujące znaczenie przy ocenie prawidłowości zameldowania.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji prawidłowo ocenił postępowanie dowodowe prowadzone przez organ I instancji i argumentację organu odwoławczego w świetle tych dowodów. Sąd wskazał, że w toku postępowania organy, w związku z wątpliwościami dotyczącymi zameldowania T.D. pod wskazanym adresem badały, czy T.D. zamieszkiwał pod danym adresem w czasie dokonywania zameldowania. Organ I instancji przesłuchał trzech sąsiadów wnioskodawcy – zamieszkującego sporne mieszkanie: E. S., J. K. i J. W., nadto przyjął oświadczenie od siostry stron postępowania, S. D.. Żadna z tych osób nie potwierdziła faktu zamieszkania T.D. pod wskazanym adresem w żadnym czasie, który to fakt zgłosił D.D., inicjując postępowanie w sprawie wymeldowania. Sąd I instancji zwrócił uwagę, że osoby zeznające do protokołu są każdorazowo pouczane o odpowiedzialności karnej za składane zeznania. Również przeprowadzone oględziny lokalu potwierdziły, że skarżący nie posiadał w nim żadnych rzeczy osobistych lub majątkowych, a uczestniczące w oględzinach osoby: R. D. (żona D. D.) oraz K. G. (znajomy D. D.) potwierdziły stanowisko, że T. D. w ogólne nie zamieszkał w przedmiotowym lokalu. W tym stanie rzeczy Sąd I instancji zasadnie zgodził się z organem odwoławczym, że ogół przeprowadzonych przez organ I instancji czynności dowodowych był wystarczający do wydania decyzji o anulowaniu czynności materialno - technicznej w przedmiocie zameldowania T.D. wraz z małoletnią córką M. na pobyt stały w przedmiotowym lokalu. Materiał dowodowy jednoznacznie wskazywał bowiem, że skarżący nigdy nie mieszkał w spornym lokalu, a skarżący nie wskazał na żaden dowód, który potwierdzałby jego wersję zamieszkiwania w lokalu. Powyższy stan rzeczy znalazł odzwierciedlenie kolejno w obu decyzjach, które Sąd I instancji trafnie uznał za odpowiadające wymogom określonym w art. 107 § 3 k.p.a.

W tym stanie rzeczy należy uznać prawidłowość akceptacji przez Sąd I instancji ustaleń poczynionych przez organy. Wobec tego, zarzut naruszenia przepisów postępowania okazał się nieskuteczny.

W świetle powyższej konstatacji nie można również uznać za trafny zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 47 ust. 2 ustawy poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie "ujawniające się nieuzasadnionym przyjęciem, iż w okolicznościach niniejszej sprawy brak było ustawowych przesłanek uzasadniających zameldowanie skarżącego w przedmiotowym lokalu."

W pierwszej kolejności podnieść należy, że skarżący kasacyjnie nie wskazał, na czym polegał błąd Sądu w rekonstrukcji treści normy zawartej w art. 47 ust. 2 ustawy i nie podał, jaka powinna być właściwa wykładnia tego przepisu (zob. m. in. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz pod red. R. Hausera i M. Wierzbowskiego, C. H. Beck 2011, s. 586-587), stąd nie sposób odnieść się do tego zarzutu.

Wobec powyższego, Naczelny Sąd Administracyjny może odnieść się do zarzutu błędnego zastosowania tego przepisu, przyjmując akceptowaną interpretację zastosowaną przez Sąd I instancji, zgodną z ugruntowaną linią orzecznictwa. Reprezentuje ją pogląd, iż dla zastosowania instytucji anulowania czynności materialno-technicznej w sprawie zameldowania na pobyt stały decydujące jest to, czy fakt pobytu oznaczonej osoby w konkretnym lokalu znajdzie potwierdzenie w dowodach przeprowadzonych w postępowaniu administracyjnym (zob. wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2012 r., sygn. akt II OSK 1434/11, cbois). Z uwagi na to, że – jak wskazano wyżej – okoliczności takiej w odniesieniu do skarżącego kasacyjnie nie udowodniono, to nie można zarzucić Sądowi, iż błędnie ocenił zaskarżoną decyzję w przedmiocie anulowania czynności materialno-technicznej w sprawie zameldowania na pobyt stały. Tak więc, i zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego okazał się niezasadny.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny uznając skargę kasacyjną za pozbawioną usprawiedliwionych podstaw, na mocy art. 184 p.p.s.a. rozstrzygnął jak w sentencji wyroku.