• II SA/Ke 460/13 - Wyrok W...
  19.03.2024

II SA/Ke 460/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
2013-07-11

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Dorota Chobian
Jacek Kuza /przewodniczący sprawozdawca/
Sylwester Miziołek

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Kuza (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędzia WSA Sylwester Miziołek, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Joanna Dziopa, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 11 lipca 2013 r. sprawy ze skargi G. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję wydaną w dniu [...] przez Burmistrza Miasta i Gminy, ustalającą warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na: budowie budynku inwentarskiego – hali na niestały pobyt zwierząt (o obsadzie poniżej 40 DJP) i 2 zbiorników na gnojowicę o pojemności 20 m³ wraz z niezbędnymi urządzeniami infrastruktury technicznej na działce nr ewid. 234/3, w miejscowości P., gm. C..

W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia organ II instancji wyjaśnił, że sprawa ustalenia, na rzecz W. W., warunków zabudowy dla opisanej wyżej inwestycji, była już przedmiotem analizy i oceny Kolegium, które działając w trybie odwoławczym, decyzją z dnia [...] uchyliło w całości poprzednią decyzję Burmistrza Miasta i Gminy z dnia [...] przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 'budynku mieszkalnego wraz niezbędnymi elementami infrastruktury technicznej na działce nr ewid. 234/1 oraz budowie budynku inwentarskiego - hali na niestały pobyt zwierząt i 2 zbiorników na gnojowicę na działce m 234/3 w miejscowości P., gm. C. Wobec niewykonania wszystkich zaleceń Kolegium zawartych w ww. decyzji, Kolegium uchyliło ponownie w całości także następną decyzję organu I instancji z dnia [...] i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania. W ponownym postępowaniu organ I instancji przeprowadził postępowanie uzupełniające, w zakresie wskazanym przez Kolegium; eliminując wszystkie uchybienia wskazane przez Kolegium w poprzedniej decyzji, a następnie wydał w dniu [...] nową decyzję o warunkach zabudowy.

Od ww. decyzji organu I instancji odwołała się ponownie G. J. zarzucając, że decyzję wydano po uprzednim dokonaniu analizy w zakresie funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania w obszarze analizowanym, którego to obszaru w decyzji nie podano. Zdaniem strony, nie ma w promieniu 1km wokół przedmiotowej nieruchomości podobnego, choćby zbliżonego przedsięwzięcia o charakterze chowu lub przetrzymywania takiej liczby tuczników. Nadto, w niniejszej sprawie nie została uwzględniona zasada dobrego sąsiedztwa, a załączona do akt analiza nie uzasadnia wydania ustalonych kwestionowaną decyzją warunków. W dalszej części odwołania strona, powołując się na § 109 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. wskazała, że hodowla wskazanych w decyzji jedynie 50 cieląt wymaga tylko około 15m2 powierzchni. Zdaniem strony, określony w decyzji wskaźnik powierzchni zabudowy do 40% bez ograniczenia gabarytów budynku, pozwala inwestorowi na dowolne kształtowanie jego powierzchni. Ze względu na usytuowanie chlewni w środku zabudowy wiejskiej organ powinien określić maksymalną powierzchnię zabudowy budynku. Nadto zarzuciła, że w decyzji nie określono odległości zbiorników na gnojowicę od działek sąsiednich, jak również

od otworów okiennych i drzwiowych pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi. W decyzji nie zostały uwzględnione kwestie dotyczące zapachów, wydzielania substancji toksycznych, zagrożenia wybuchem gazu. Decyzja powinna także uwzględniać przepisy rozdziału 5 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 7 października 1997 r. i zapewniać bezpieczeństwo pożarowe. Przed wydaniem decyzji o warunkach zabudowy powinien ponadto zostać sporządzony rzetelny raport o oddziaływaniu tego przedsięwzięcia na środowisko.

Rozpatrując sprawę ponownie SKO stwierdziło, że materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowią przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, dalej ustawa o planowaniu (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 647 z późn. zm.), a kluczowe znaczenie ma przepis art. 52 ust. 1 w zw. z art. 64 ust.. 1 który stwierdza, że ustalenie warunków zabudowy następuje na wniosek inwestora, czego konsekwencją jest związanie treścią wniosku. Uwzględniając więc określoną we wniosku planowaną do hodowli ilość trzody chlewnej - do 50 cieląt, a tylko taka ilość mogła być brana pod uwagę przy związaniu organu treścią wniosku, brak było podstaw prawnych do zastosowania przepisów ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. nr 199, poz. 1227 ze zm.). Wielkość hodowli określona we wniosku nie przekracza w żadnym wypadku 40 DJP (dużych jednostek przeliczeniowych inwentarza) co oznacza, że w sprawie nie mógł mieć zastosowanie przepis art. 72 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. Zamierzenie chowu do 40 DJP nie zostało bowiem wymienione w wykazie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. nr 213, poz. 1397), a zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 102 i 103 tego rozporządzenia, do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, nie zalicza się chowu lub hodowli zwierząt w liczbie mniejszej niż 40 DJP.

Przytaczając treść art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu określającego warunki wydania decyzji o warunkach zabudowy, Kolegium zauważyło, że określony w art. 61 ust. 1 pkt 1 wymóg tzw. dobrego sąsiedztwa musi być w niniejszej sprawie spełniony. Ponieważ W. W. nie posiada gospodarstwa rolnego, to nie spełnia wymogu, o jakim mowa w art. 61 ust. 4 ustawy o planowaniu warunkującego potrzebę stosowania art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu (powierzchnia gospodarstwa rolnego związanego z planowaną zabudową nie przekracza średniej powierzchni gospodarstwa rolnego w gminie C.). Zasada dobrego sąsiedztwa została natomiast w sprawie zachowana, ponieważ lokalizacja budynku inwentarskiego nie jest sprzeczna z istniejącą na tym obszarze trwałą zabudową zagrodową. Organ przyjął przy tym, że w braku definicji pojęcia "zabudowa zagrodowa" w ustawie o planowaniu, należy posiłkować się definicją zawartą w § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75, poz. 690 ze zm.), gdzie wyjaśniono, że przez zabudowę zagrodową należy rozumieć w szczególności budynki mieszkalne, budynki gospodarcze lub inwentarskie w rodzinnych gospodarstwach rolnych, hodowlanych lub ogrodniczych oraz w gospodarstwach leśnych.

Spełnienie warunków "dobrego sąsiedztwa" potwierdza sporządzona w sprawie analiza obszaru wyznaczonego zgodnie z § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dalej rozporządzenie w/s wymagań nowej zabudowy (Dz. U. z 2003r. Nr 164, poz. 1588), której wyniki stanowią załącznik do badanej decyzji, stosownie do przepisu § 9 ust. 2 ww. rozporządzenia.

W § 3 ust. 2 powołanego rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003r. podano minimalne granice obszaru, który ma być analizowany pod względem funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu. W analizie wskazano, że wyznaczając obszar analizowany znacznie większy niż trzykrotna szerokość frontu działki kierowano się koniecznością objęcia analizą obszaru stanowiącego pewną urbanistyczną całość oraz koniecznością objęcia terenu zabudowy rozproszonej, tworzącego pewną strukturę osadniczą w celu zachowania charakteru istniejącej zabudowy.

W tak przyjętych granicach obszaru analizowanego organ ustalił, że istniejąca zabudowa pozwala na ustalenie warunków zabudowy dla wnioskowanej inwestycji, ponieważ na tym terenie znajdują się budynki o funkcji gospodarczo-inwentarskiej (na działkach nr ewid.:234/4, 231, 440, 438 i 437). W ocenie Kolegium, obszar analizowany został przez organ I instancji wyznaczony prawidłowo i wyniki przeprowadzonej w sprawie analizy, w tym ustalenie kontynuacji funkcji planowanego budynku nie budzi wątpliwości organu kolegialnego.

Jak wynika ze sporządzonej w sprawie analizy linię zabudowy oraz wielkość

powierzchni zabudowy działki, a także cechy zabudowy takie jak geometria dachu, wysokość górnej krawędzi, szerokość elewacji frontowej, ustalono w nawiązaniu do istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich.

Odnośnie przyjętej linii zabudowy stwierdzono, że obrębie obszaru analizowanego nie wykształciła się wyraźna linia zabudowy wymagająca kontynuacji. Zabudowa sąsiednia w szerokim rozumieniu charakteryzuje się układem o kompozycji swobodnej w zabudowie wiejskiej oraz bardzo zróżnicowaną linią zabudowy budynków położonych w obszarze analizowanym. Mając na uwadze powyższe, ostatecznie linię zabudowy ustalono w sposób nie naruszający prawa, w tym również przepisu art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21.03.1985r. o drogach publicznych /t.j. Dz. U. z 2013r. , poz. 260/, tj. w odległości 6m od pasa drogi gminnej.

Odnośnie wskaźnika intensywności zabudowy Kolegium wyjaśniło, że z załączonej do akt sprawy analizy urbanistyczno-architektonicznej wynika, iż w

obszarze analizowanym wskaźnik intensywności zabudowy jest bardzo zróżnicowany i wynosi 25-30%, średnia wartość 27,5%. Mając powyższe na uwadze, w tym wniosek inwestorów ustalono wskaźnik inwestycji w liczbie 40%. Oznacza to, że planowana inwestycja nie przekroczy tej wartości. Jak wynika z treści analizy odstąpienie od standardów wynikających z rozporządzenia podyktowane zostało uwzględnieniem celowości, na które składają się zarówno wymogi zachowania ładu przestrzennego jak i zakres wniosku inwestorskiego.

Wielkość parametru szerokości elewacji frontowej dla budynku inwentarskiego ustalono na podstawie § 6 ust. 1 rozporządzenia w/s wymagań nowej zabudowy, jako średnią z szerokości elewacji frontowych budynków wskazanych w załączonej do analizy tabeli, z uwzględnienie możliwości zwiększenia tego parametru. Dopuszczalna szerokość elewacji została określona na 12 m z tolerancją 20%, co znajduje uzasadnienie w analizie oraz występuje w obszarze analizowanym.

Stosownie do § 7 ust. 1 w/w rozporządzenia określono wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej. W obszarze analizowanym występuje zabudowa o wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej budynków od 3,0 m do 4,0 m. Jak wynika z treści ww. analizy, ustalona wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej w wysokości 4m występuje w granicach obszaru analizowanego i nie powoduje zaburzenia występującego na tym terenie ładu przestrzennego.

Na podstawie § 8 rozporządzenia ustalono geometrię dachu. Istniejąca zabudowa charakteryzuje się dachami dwuspadowymi lub czterospadowymi o kącie nachylenia w granicach 15 do 35 stopni. W oparciu o powyższe, tj. różnorodną geometrię dachów występującą w granicach obszaru analizowanego oraz parametry wskazane we wniosku inwestorskim, organ I instancji zasadnie zdaniem Kolegium i zgodnie z ww. przepisami określił możliwe do zastosowania: dach jednospadowy, dwuspadowy lub wielospadowy z kalenicą ułożoną prostopadle lub równolegle do podłużnych granic działki inwestora.

Analizując zasadność zarzutów odwołania w zakresie braku kontynuacji funkcji Kolegium wyjaśniło, że w zakresie kontynuacji funkcji mieści się taka zabudowa, która nie godzi w zastany stan rzeczy. Rozumienie kontynuacji funkcji zabudowy i zagospodarowania terenu należy więc traktować szeroko, zgodnie z wykładnią systemową, która każe rozstrzygać wątpliwości na rzecz uprawnień właściciela czy inwestora po to, by mogła być zachowana zasada wolności zagospodarowania terenu, w tym jego zabudowy. Należy uznać, że przyczyną odmowy ustalenia warunków zabudowy może być tylko projektowanie

inwestycji sprzecznej z dotychczasową funkcją terenu, czyli niedającą się z nią w praktyce pogodzić. Nie wolno kwestii funkcji interpretować zawężająco, np. jako możliwości powstawania budynków tylko tego samego rodzaju, co już istniejące. Podstawą odmowy wydania decyzji musiałaby być sprzeczność projektowanej inwestycji z funkcją obiektów już istniejących, którą organ potrafiłby racjonalnie wykazać w uzasadnieniu decyzji. Nie można uznać, że podstawą decyzji odmownej byłby sam brak zgodności pomiędzy inwestycją a zastanym zagospodarowaniem terenu, rozumiany jako brak tożsamości obiektu projektowanego z obiektem istniejącym. Celem ustawodawcy jest zachowanie ładu przestrzennego, a nie zablokowanie inwestycji w razie braku planu miejscowego.

SKO podzieliło natomiast zarzut odwołania dotyczący braku określenia w decyzji granic obszaru analizowanego. Kolegium wyjaśniło jednak, że brak ten został skutecznie wyeliminowany w postępowaniu odwoławczym, poprzez doręczenie stronom części graficznej wyników analizy, a zatem obecnie nie jest zasadny i naruszenie to nie miało wpływu na wynik sprawy. Parametry nowej zabudowy ustalono w decyzji organu I instancji w sposób jednoznaczny, czytelnie i jasno, przez co są dopuszczalne w świetle przytoczonych wyżej przepisów.

Organ II instancji wyjaśnił również, że w decyzji Burmistrza Miasta i Gminy nie określono żądanych w odwołaniu parametrów, tj. gabarytów wnioskowanego budynku, maksymalnej powierzchni zabudowy budynku, jak również rozwiązania kwestii związanych z zapachem, wydzielaniem substancji toksycznych, zagrożenia wybuchem gazu, zapewnienia bezpieczeństwa pożarowego, ponieważ cechy nowej zabudowy zostały określone w przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury w/s wymagań nowej zabudowy, a podanych w odwołaniu cech rozporządzenie to nie określa.

Ponieważ obowiązujące przepisy nie wymagają dla podanego zakresu inwestycji przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, to brak jest podstaw prawnych do nałożenia, zgodnie z wnioskiem G. J., takiego obowiązku na inwestora. Decyzja o warunkach zabudowy wydawana jest na wniosek inwestora. W związku z tym organ administracyjny związany jest granicami wniosku i nie może orzec poza jego granice lub niezgodnie z zakresem inwestycji w nim określonym. Nadto Kolegium wyjaśniło, że określony w art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy o planowaniu warunek zgodności decyzji o warunkach zabudowy z przepisami odrębnymi, nie dotyczy przepisów określających warunki techniczne, jakie powinny spełniać budynki, lecz przepisów, przez pryzmat których jest dokonywana ocena zgodności zamierzenia inwestycyjnego, a to zależy od położenia terenu będącego przedmiotem ustaleń. Zbadanie czy planowana inwestycja będzie spełniać warunki techniczne jest możliwe dopiero na etapie oceny konkretnego projektu budowlanego przy wydawaniu pozwolenia na budowę. Ochrona interesów osób trzecich w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy (art. 54 pkt 2 lit. d ww. ustawy w związku z art. 64 ust. 1 ww. ustawy) może następować tylko w takim zakresie, w jakim nie jest objęty przepisami Prawa budowlanego, a więc w granicach określonych ustaleniami przepisów odrębnych w razie braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Skoro bowiem celem decyzji, która zapada w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy jest - w przypadku braku planu - przesądzenie o zgodności zamierzonej inwestycji z przepisami odrębnymi, to ochrona interesów osób trzecich może być rozważana w postępowaniu o ustalenia warunków zabudowy w tych tylko granicach. Ustalona linia orzecznicza sądów administracyjnych przyjmuje, że nie jest dopuszczalne przekształcenie

postępowania o ustalenie warunków zabudowy w postępowanie o wydanie pozwolenia na budowę (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 października 2006 r., IV SA/Wa 1323/06, LEX 283553).

Organ wyjaśnił na koniec, że Inwestor uzyskując decyzję o

warunkach zabudowy, uzyskuje bowiem tylko ogólną informację, iż możliwa jest realizacja określonego rodzaju inwestycji na jego działce. Nie oznacza to jednak, że otrzyma on pozwolenie na budowę co do konkretnej, określonej w projekcie budowlanym inwestycji. W przypadku złożenia przez inwestora wniosku o pozwolenie na budowę możliwość realizacji konkretnej inwestycji będzie oceniana w świetle przepisów Prawa budowlanego i wydanych na jego postawie aktów wykonawczych.

Skargę na tę decyzję złożyła G. J., właścicielka nieruchomości oznaczonej jako działka nr 233 o pow. 1,10 ha, sąsiadującej z działkami nr 234/1 i 234/3 należącymi do inwestora i jego żony M. W.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Zarzuciła, że jako osoba trzecia ma prawo domagać się od organu administracji publicznej ochrony jej interesu prawnego przy wydawaniu decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu należącego do innych osób.

Nie formułując żadnego konkretnego zarzutu podniosła, że zgodnie z § 109 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. pomieszczenie przeznaczone dla inwentarza żywego powinno odpowiadać potrzebom wynikającym z zasad racjonalnego utrzymania zwierząt.

Zauważyła ponadto, że ponieważ inwestor określił wielkość planowanej inwestycji na 50 sztuk cieląt, co przeliczył na poniżej 40 DJP, to wystarczająca powierzchnia dla tej ilości cieląt w kojcu grupowym wynosi 15 m². Określony natomiast w decyzji wskaźnik powierzchni zabudowy do 40% bez ograniczenia gabarytów budynku pozwala na dowolne kształtowanie powierzchni chlewni. Ze względu natomiast na wyjątkowe jej usytuowanie w środku wsi pośród zabudowań mieszkalnych, Burmistrz wydając decyzję powinien bezwzględnie określić maksymalną powierzchnię zabudowy budynku.

W zaskarżonej decyzji zostało pominięte oddziaływanie planowanej inwestycji na działki sąsiadujące, a zwłaszcza to, że wobec budowy hali hodowlanej i zbiorników na gnojowicę nie dojdzie do skutku planowana przez skarżącą budowa domu jednorodzinnego, a także budowy planowane przez inne, nie określone bliżej w skardze osoby. W decyzji nie wzięto również pod uwagę, że jej działka w najbliższym czasie zostanie podzielona na kilka mniejszych, zmieniając tym samym możliwość posadowienia budynku i w związku z tym uzasadnienie SKO mówiące o 80-cio metrowej odległości zbiorników na gnojowicę jest błędne. Faktyczna odległość może bowiem wynieść kilkanaście lub nawet kilka metrów.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W piśmie z dnia 5 lipca 2013 r. skierowanym do Sądu, W. W. w odpowiedzi na skargę oświadczył, że legalną działalność gospodarczą w zakresie obrotu zwierzętami hodowlanymi i rzeźnymi prowadzi od 1978 r. w centrum miasta C., przy ulicy K., w odległości ok. 40 m od kościoła i 10 – 15 m od domów sąsiadów. Mimo tego nigdy nikt nie skarżył się na jego działalność. Wyjaśnił też, że nie zamierza przetrzymywać, ani hodować świń, od których, w odróżnieniu od bydła rozchodzą się nieprzyjemne zapachy. Poinformował też, że wiosną 2013 r. w P., na działce objętej przedmiotowym wnioskiem, w odległości ok. 15 m od planowanej lokalizacji hali, rozpoczął budowę nowego domu mieszkalnego. W odpowiedzi na zarzut skargi dotyczący powierzchni, jakiej wymaga przetrzymywanie 50 sztuk cieląt, W. W. załączył pismo z Powiatowego Inspektoratu Weterynarii, z którego wynika, że zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 lutego 2010 r. w sprawie wymagań i sposobu postępowania przy utrzymywaniu gatunków zwierząt gospodarskich, dla których normy ochrony zostały określone w przepisach Unii Europejskiej (Dz. U. Nr 56, poz. 344 ze zm.), cielęta powyżej 8 tygodnia życia utrzymuje się w kojcach grupowych, a powierzchnia takiego kojca w przeliczeniu na jedną sztukę powinna wynosić co najmniej: 1,5 m² dla cieląt o masie ciała do 150 kg, 1,7 m² dla cieląt o masie powyżej 150 kg do 220 kg i 1,8 m² dla cieląt o masie powyżej 220 kg.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna, albowiem zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu.

Zgodnie z art.1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153/2002 poz. 1269 ze zmianami) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sądowa kontrola legalności decyzji administracyjnych sprawowana jest w granicach sprawy, a rozstrzygając o zasadności skargi sąd nie jest związany jej zarzutami ani wnioskami oraz powołaną podstawą prawną (art.134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, dalej p.p.s.a. ).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń prawa skutkujących koniecznością uchylenia lub stwierdzenia nieważności decyzji będącej przedmiotem skargi ( art. 145 § 1 ustawy o p.p.s.a.).

Stan faktyczny ustalony przez organy obu instancji znajduje potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Ponadto w skardze nie znalazły się żadne zarzuty dotyczące wadliwych bądź niekompletnych ustaleń faktycznych. Dlatego organy administracji zasadnie orzekały w oparciu o tak ustalony stan faktyczny. Materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji były przepisy ustawy o planowaniu. Brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powodował, że ustalenie warunków zabudowy i zasad zagospodarowania terenu, w tym jego zabudowy, dla zamierzeń inwestycyjnych zgłoszonych we wniosku Włodzimierza Września wymagał wydania decyzji. Takiej decyzji wymagają bowiem przedsięwzięcia pociągające za sobą zmianę zagospodarowania terenu (art. 59 ust. 1 ustawy o planowaniu), do jakich niewątpliwie należy planowana budowa budynku inwentarskiego – hali na niestały pobyt zwierząt i 2 zbiorników na gnojowicę o pojemności 20 m³ wraz z niezbędnymi urządzeniami infrastruktury technicznej.

Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu, wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Możliwość odstąpienia od wymogów, o jakich mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy wynika z ust. 4 tego artykułu ("Przepisów ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do zabudowy zagrodowej, w przypadku gdy powierzchnia gospodarstwa rolnego związanego z tą zabudową przekracza średnią powierzchnię gospodarstwa rolnego w danej gminie."), co jednak nie miało w sprawie zastosowania z uwagi na to, że inwestor W. W. nie posiada gospodarstwa rolnego.

Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o planowaniu, decyzję o warunkach zabudowy wydaje wójt, burmistrz albo prezydent miasta po uzgodnieniu z organami, o których mowa w art. 53 ust. 4 i uzyskaniu uzgodnień lub decyzji wymaganych przepisami odrębnymi.

Spośród tych uzgodnień koniecznymi w niniejszej sprawie ze względu na jej przedmiot były uzgodnienia o jakich mowa w art. 53 ust. 4 pkt 6 i pkt 9 ustawy o planowaniu, tj. uzgodnienia ze Starostą Powiatowym i Zarządem Melioracji i Urządzeń Wodnych, jako organami właściwymi w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz melioracji wodnych oraz uzgodnienie z Generalnym Dyrektorem Dróg Krajowych i Autostrad, jako właściwym zarządcą drogi, kompetentnym w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogowego drogi krajowej nr 78, z której prowadzi istniejący zjazd indywidualny. W postanowieniach z dnia 26 lipca i 3 października 2011 r. Starosta i Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, pozytywnie uzgodnili przesłany im projekt decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowego przedsięwzięcia, a trzeci w/w organ nie zajął stanowiska w ustawowym terminie 14 dni od dnia otrzymania projektu decyzji.

W sprawie zostały również łącznie spełnione warunki o jakich mowa w przytoczonym art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu. Wykazała to analiza przeprowadzona w trybie przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164/2003 poz. 1588), której wynik - w postaci części tekstowej i graficznej - stanowi załącznik do decyzji organu I instancji i integralną jej część. Część tekstowa analizy została przy tym uzupełniona na etapie postępowania odwoławczego i doręczona stronom w dniu 12 i 13 kwietnia 2013 r. Ustalone na podstawie tej analizy parametry nowej zabudowy nie budzą wątpliwości Sądu.

Przede wszystkim nie budzi wątpliwości zasięg wyznaczonego obszaru analizowanego, na którym przeprowadzono analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy. Zgodnie z regulującym tę kwestię przepisem § 3 ust. 2 rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dalej zwanego rozporządzeniem w/s wymagań nowej zabudowy (Dz. U. Nr 164/03 poz. 1588), granice obszaru analizowanego wyznacza się na kopii mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy (tj. kopii mapy zasadniczej lub, w przypadku jej braku, kopii mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, obejmujących teren, którego wniosek dotyczy, i obszar, na który ta inwestycja będzie oddziaływać, w skali 1:500 lub 1:100), w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 metrów. Ze względu na minimalne parametry obszaru analizowanego określone w przytoczonym przepisie, dopuszczalne było ustalenie go w większych rozmiarach, zwłaszcza że w sporządzonej analizie uzasadniono takie posunięcie koniecznością objęcia analizą obszaru stanowiącego urbanistyczną całość, rozproszoną zabudową w sąsiedztwie planowanej do zabudowy działki i zasięgiem oddziaływania planowanej inwestycji, który może obejmować nie tylko działki bezpośrednio sąsiadujące, ale również położone dalej.

Spośród ustalonych parametrów nowej zabudowy wątpliwości nie budziło ustalenie cech zabudowy takich jak geometria dachu, wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, szerokość elewacji frontowej, gdyż wyznaczono je na podstawie istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich i w ramach średnich parametrów tej zabudowy, co przewidują przepisy § 6 ust. 1, § 7 ust. 1 i § 8 rozporządzenia w/s wymagań nowej zabudowy. Odnośnie pozostałych parametrów, tj. linii nowej zabudowy i wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki, organy administracji zastosowały te przepisy rozporządzenia w/s wymagań nowej zabudowy, które pozwalają ustalić wymagane parametry nowej zabudowy bez nawiązywania do istniejącej na działkach sąsiednich zabudowy lub przy braku jednoznaczności danej cechy tej zabudowy.

Odnośnie linii zabudowy w treści analizy urbanistyczno-architektonicznej wyjaśniono w sposób logiczny i przekonujący przyjętą w decyzji linię. To ustalenie nie było przy tym w sprawie podważane.

Ustalając natomiast wskaźnik powierzchni zabudowy na poziomie wyższym, niż wynikający ze średniej wartości na obszarze analizowanym, organy administracji zastosowały możliwość, jaka wynika z przepisu § 5 ust. 2 rozporządzenia w/s wymagań nowej zabudowy, zgodnie z którym dopuszcza się wyznaczenie innego wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu, jeżeli wynika to z analizy. Z analizy natomiast wynikało, że odstąpienie od standardów wynikających z rozporządzenia podyktowane zostało względami celowości, na które składają się wymogi zachowania ładu przestrzennego oraz uwzględnienie interesów inwestora dotyczących wnioskowanego zamierzenia inwestycyjnego.

Kwestia powierzchni zabudowy była przedmiotem jednego z zarzutów skargi. G. J. zarzuciła bowiem, że określenie w decyzji wskaźnika powierzchni zabudowy do 40% bez ograniczenia gabarytów budynku, pozwala na dowolne kształtowanie powierzchni chlewni, a ze względu na jej wyjątkowe usytuowanie w środku wsi pośród zabudowań mieszkalnych, Burmistrz wydając decyzję powinien bezwzględnie określić maksymalną powierzchnię zabudowy budynku.

Odnosząc się do takich zarzutów trzeba zauważyć, że nie mogły one podważyć legalności zaskarżonej decyzji. O ile istotą tego zarzutu (bo w skardze tego wyraźnie nie wyartykułowano) było to, że zawarte w ustalonych warunkach zabudowy określenie maksymalnej powierzchni zabudowy dotyczyło wszystkich planowanych na działce nr 234/3 o pow. 0,2095 ha budynków (tj. oprócz objętego zaskarżoną decyzją budynku inwentarskiego – hali na niestały pobyt zwierząt, również budynku mieszkalnego, objętego pierwotnym wnioskiem z dnia 25 stycznia 2011 r., a następnie wyłączonego do osobnego postępowania, co do którego zapadła już ostateczna decyzja o warunkach zabudowy i pozwoleniu na budowę oraz rozpoczęta została jego realizacja), a nie tylko przedmiotowego budynku inwentarskiego – hali na niestały pobyt zwierząt (a nie chlewni, której inwestor nie zamierza budować), to należy zauważyć, że omawiany wskaźnik został w kontrolowanych warunkach zabudowy ustalony dla nowej zabudowy (tj. nowej w ramach niniejszej sprawy, czyli budowy budynku inwentarskiego – hali na niestały pobyt zwierząt), ale z uwzględnieniem zabudowy tej działki również budynkiem mieszkalnym, co jest zgodne z obowiązującymi przepisami (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 10 października 2012 r., II SA/Gl 399/12, Lex nr 1248850). Istotą bowiem omawianego parametru wynikającą z art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu, jest określenie intensywności wykorzystania terenu, na którym planowana jest zabudowa. W tym celu nie można przyjąć, aby określony w decyzji o warunkach zabudowy wskaźnik wielkości nowej zabudowy nie uwzględniał budowy już istniejącej, względnie takiej, której budowa już się rozpoczęła, bądź objęta jest ostatecznym pozwoleniem na budowę. Taka wykładnia prowadziła by bowiem do nadmiernego zabudowywania działek z przekroczeniem ustalonych wskaźników intensywności ich wykorzystywania. Przy przedstawionej wykładni art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i § 5 rozporządzenia w/s wymagań nowej zabudowy, niedopuszczalne jest ustalanie w decyzji o warunkach zabudowy wskaźnika wielkości nowej zabudowy wyłącznie dla jednego z kilku planowanych budynków. Dlatego ma rację organ II instancji, o ile wywodzi, że określanie w decyzji ustalającej warunki zabudowy maksymalnej powierzchni zabudowy dla przedmiotowego budynku inwentarskiego nie znajduje podstaw w obowiązujących przepisach. W okolicznościach niniejszej sprawy należy przy tym zauważyć, że konsekwencją rozpoczęcia budowy na przedmiotowej działce budynku mieszkalnego będzie to, że objęty zaskarżoną decyzją budynek inwentarski, będzie relatywnie mniejszy, niż by mógł być, gdyby na działce tej nie powstały żadne inne budynki. Rozstrzygnięcie tej kwestii i skonkretyzowanie powierzchni przedmiotowego budynku inwentarskiego – hali na niestały pobyt zwierząt, będzie jednak mogło nastąpić dopiero na etapie postępowania zmierzającego do udzielenia pozwolenia na budowę przedmiotowego budynku inwentarskiego.

Niewadliwie organy administracji przyjęły, że dla przedmiotowego przedsięwzięcia nie jest konieczne przeprowadzanie oceny oddziaływania na środowisko ze względu na niespełnienie przez nie warunku, o jakim mowa w § 3 ust. 1 pkt 102 i 103 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko - Dz. U. nr 213, poz. 1397 (do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, nie zalicza się chowu lub hodowli zwierząt w liczbie mniejszej niż 40 DJP). Należy zauważyć, że mimo podniesienia w odwołaniu tej kwestii, w skardze powyższe ustalenie organów nie było już kwestionowane. Zawarte natomiast w uzasadnieniu skargi przeliczenia ilości 40 DJP na ilość różnych zwierząt hodowlanych, nie mają dla sprawy znaczenia, ponieważ wiążące przy ocenie skali planowanego przedsięwzięcia jest określenie we wniosku, a w konsekwencji i w decyzji ustalającej warunki zabudowy, że dotyczy ono przetrzymywania w przeliczeniu na jednostki DJP – poniżej 40 DJP, której to wielkości rzeczywiście nie przekracza deklarowana przez inwestora i określona w decyzji ustalającej warunki zabudowy ilość 50 sztuk cieląt. Współczynniki przeliczeniowe sztuk zwierząt na duże jednostki przeliczeniowe inwentarza (DJP) i wynikający z nich sposób wyliczania ilości poszczególnych zwierząt hodowlanych odpowiadających określonej ilości DJP, określony jest w załączniku do w/w rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Można również dodać, że choć inwestor nie deklarował prowadzenia w przedmiotowym budynku inwentarskim hodowli ani chowu, co podlega reglamentacji prawnej z punktu widzenia przepisów o ochronie środowiska, to jednak planowana działalność mająca polegać na niestałym pobycie zwierząt w celu ich dalszego obrotu, w istocie spełnia znamiona pojęcia chowu zwierząt (przez który rozumie się zapewnienie zwierzętom użytkowym i hodowlanym prawidłowych warunków bytowania i rozwoju, dzięki którym możliwy jest pełny rozwój pożądanych cech), przez co również podlega ocenie z punktu widzenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

Podniesiony w uzasadnieniu skargi zarzut, że dla planowanej przez inwestora inwestycji polegającej na przetrzymywaniu 50 sztuk cieląt, wystarczająca byłaby powierzchnia około 15 m² w kojcu grupowym, nie miał wpływu na wynik sprawy. Jak bowiem wynika z treści rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 lutego 2010 r. w sprawie wymagań i sposobu postępowania przy utrzymywaniu gatunków zwierząt gospodarskich, dla których normy ochrony zostały określone w przepisach Unii Europejskiej (Dz. U. Nr 56, poz. 344 ze zm.) przytoczonego w piśmie Powiatowego Inspektoratu Weterynarii z dnia 28 czerwca 2013 r., rzeczywiste wymiary kojców przeznaczonych do przetrzymywania cieląt, są znacznie większe, niż przytoczone przez skarżącą. Ponadto należy zauważyć, że określone w tym rozporządzeniu normy, mają charakter minimalnych, a nie maksymalnych, przez co dopuszczają utrzymywanie cieląt w większych pomieszczeniach, co ma niewątpliwie pozytywny wpływ na dobrostan tych zwierząt. Nie można więc zgodzić się z argumentem, że przewidziany w zaskarżonej decyzji budynek inwentarski jest za duży, a przez to niezgodny z przepisami. Takim przepisem nie jest w szczególności powołany w uzasadnieniu skargi § 109 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75/2002 poz. 690 ze zm.). Zgodnie z jego treścią bowiem, pomieszczenie przeznaczone dla inwentarza żywego powinno odpowiadać potrzebom wynikającym z zasad racjonalnego utrzymywania zwierząt oraz odpowiednich warunków pracy obsługi, a także powinno spełniać wymagania dotyczące bezpieczeństwa pożarowego budynków inwentarskich i ewakuacji zwierząt, określone w dziale VI rozdziale 9. W rozdziale tym określono wymagania przeciwpożarowe dla budynków inwentarskich. Wymagania te jako jedne z warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki ich usytuowanie mają znaczenie, ale dopiero na etapie oceny konkretnego projektu budowlanego przy wydawaniu pozwolenia na budowę. Nie mogą natomiast wpływać na treść decyzji ustalającej warunki zabudowy, co trafnie zauważyły organy rozpatrujące sprawę.

Nie mogą również mieć wpływu na wynik sprawy zarzuty skargi dotyczące nie wzięcia pod uwagę wpływu planowanej inwestycji na sąsiadujące działki, przy uwzględnieniu planowanych na nich podziałów i inwestycji. W tym zakresie należy wyjaśnić, że w decyzji organu I instancji z dnia 9 stycznia 2013 r., zgodnie z art. 54 pkt 2 lit. d). ustawy o planowaniu, określono wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich poprzez wskazanie, że planowane przedsięwzięcie nie może spowodować naruszenia uzasadnionego interesu osób trzecich przez między innymi pozbawienie możliwości korzystania z poszczególnych elementów infrastruktury technicznej, dostępu światła dziennego do pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi, ani też spowodować uciążliwości powodowanych przez hałas, wibrację, zakłócenia elektryczne, promieniowanie, zanieczyszczenie powietrza, wody lub gleby. W decyzji tej określono również zasadnie, że gwarancją nienaruszalności tych praw jest sporządzenie projektu budowlanego z uwzględnieniem wymogów określonych w art. 5 Prawa budowlanego, co zostanie uściślone w postępowaniu zmierzającym do wydania pozwolenia na budowę. Na etapie postępowania ustalającego warunki zabudowy dla planowanej inwestycji ochrona taka nie może być realizowana, gdyż celem decyzji, jaka zapadła w niniejszym postępowaniu jest – w związku z brakiem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – przesądzenie o zgodności zamierzonej inwestycji z przepisami odrębnymi. Inwestor uzyskując decyzję o warunkach zabudowy otrzymuje jedynie ogólną informację, że możliwa jest realizacja określonego rodzaju inwestycji na objętej wnioskiem działce. Decyzja taka jest jedynie wstępnym aktem, który nie uprawnia inwestora do rozpoczęcia robót budowlanych, a w efekcie do podejmowania czynności, które mogą doprowadzić do naruszenia interesów osób trzecich. Ochrona interesów osób trzecich w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu może nastąpić tylko w takim zakresie, w jakim sprawa nie jest objęta przepisami prawa budowlanego, a więc w granicach określonych ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego lub przepisami szczególnymi w razie braku tego planu (wyrok NSA z dnia 7 sierpnia 1998 r., IV SA 1584/96, Lex nr 39203).

Należy ponadto wyrazić pogląd, że ochrona interesów osób trzecich w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy nie może dotyczyć hipotetycznych stanów faktycznych, które mogą zaistnieć na sąsiadujących działkach tych osób w przyszłości. Dlatego podane w skardze zamierzenia G. J. co do należącej do niej nieruchomości sąsiadującej od wschodu z przedmiotową nieruchomością, jako świadczące co najwyżej o interesie faktycznym skarżącej nie, mogły mieć wpływu na wynik sprawy. Jak to bowiem wyjaśnił NSA w wyroku z dnia 2 kwietnia 1998 r., IV SA 1035/97, LEX nr 45736, wśród podstawowych elementów podlegających ocenie organu wydającego decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, należy (...) wziąć pod uwagę ochronę interesów osób trzecich, które należy rozumieć jednak jako ochronę interesów prawnych, a nie interesów faktycznych. Nie zawsze zakresy tych pojęć pokrywają się, co w praktyce rodzi nieporozumienia i niezadowolenia stron. Najczęściej przy tym interesy faktyczne stron są szersze niż interesy prawnie chronione.

Należy również podzielić ustalenia zawarte w zaskarżonej decyzji co do uwzględnienia w sprawie zasady kontynuacji funkcji. Trzeba pamiętać, że zamierzona inwestycja o charakterze rolniczym, nie została zaplanowana w terenie miejskim, bądź rekreacyjnym, ale na wsi, gdzie ciągle jeszcze, mimo zmian jakie przechodzi obecnie polska wieś, prowadzona jest szeroko rozumiana działalność rolnicza. W obszarze analizowanym zostały stwierdzone obiekty budowlane, których wygląd, konstrukcja i wyposażenie jednoznacznie wskazuje na ich rolnicze przeznaczenie i to bez względu na to, czy obiekty te są obecnie zgodnie z nim wykorzystywane. Decydując się na zamieszkanie na wsi należy się liczyć z tym, ze oprócz niewątpliwych korzyści z tego wynikających, można się zetknąć z koniecznością znoszenia różnych uciążliwości związanych z prowadzoną na wsiach działalnością rolniczą, w tym również polegającą na chowie zwierząt gospodarskich.

Nie budzi również wątpliwości Sądu dopuszczenie w zaskarżonej decyzji usytuowania planowanego do wybudowania obiektu budowlanego w granicy z sąsiednią działka nr 234/4, nie należącą do skarżącej, ale do uczestnika B. J., który zaakceptował taką lokalizację.

Sąd w niniejszym składzie podziela wyrażony w orzecznictwie i doktrynie pogląd, że skoro treść decyzji o warunkach zabudowy określa art. 54 ustawy o zagospodarowaniu, to organ nie może wprowadzić do takiej decyzji ustaleń niemających oparcia w wyraźnie wskazanej normie prawnej. Organ nie może więc zmienić roli, jaką ustawodawca przypisał omawianym decyzjom, poprzez ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu innych niż te, które wynikają z norm prawa powszechnie obowiązującego. W szczególności organ nie ma uprawnień kształtujących. Decyzje o warunkach zabudowy mają charakter deklaratoryjny, nie konstytuują żadnych praw czy obowiązków nieprzewidzianych w ustawie lub akcie wykonawczym. W związku z tym organ ustalający warunki zabudowy nie może zamieszczać w decyzji o warunkach zabudowy pozwolenia na usytuowanie budynku bezpośrednio przy granicy działki inwestora z działką innego podmiotu lub w odległości nie mniejszej niż 1,5 m od tej granicy, a przewidujący taką możliwość § 12 ust. 2 powoływanego wyżej rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, jest sprzeczny z ustawami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i z prawem budowlanym (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2012 r., II OSK 2065/10, Lex nr 1121197).

Oceniając zaskarżoną decyzję przez pryzmat przytoczonej wykładni powołanych przepisów, należy dojść do wniosku, że nie zostały one naruszone. W decyzji Burmistrza Miasta i Gminy z dnia [...] nie określono bowiem ściśle usytuowania planowanego budynku inwentarskiego, a jedynie stwierdzono, że "dopuszcza się lokalizację budynku w granicy działek 234/3 i 234/4", co wcale nie jest równoznaczne z niedopuszczalnością innej lokalizacji tego budynku, skoro to dopiero organ administracji architektoniczno-budowlanej w ramach swojej kognicji wyznaczonej przez przepisy Prawa budowlanego i ustaw szczególnych, rozstrzyga szczegółowe kwestie dotyczące wpływu planowanej inwestycji na sposób korzystania z nieruchomości sąsiedniej oraz jej zgodność z warunkami wynikającymi z odpowiednich przepisów prawa budowlanego oraz przepisów szczególnych. W konsekwencji czynności zmierzające do odstępstwa od warunków technicznych, w tym regulujących kwestie odległości wznoszonych obiektów od granicy działki i istniejących już obiektów budowlanych, oraz uzyskania zgody na ewentualne odstępstwa prowadzone są dopiero na etapie pozwolenia na budowę.

Uwzględniając powyższe rozważania należy stwierdzić, że podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku. Ponieważ jednocześnie brak jest w sprawie okoliczności, które należałoby wziąć pod uwagę z urzędu, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...