II SA/Sz 1253/12

Uzasadnienie

Upomnieniem z dnia [...] , Inspektor Nadzoru Budowlanego wezwał H. A., R. D., K. A. oraz M. J. do wykonania, w terminie 7 dni od dnia doręczenia upomnienia, obowiązku rozbiórki nieużytkowanego budynku mieszkalnego w zabudowie bliźniaczej, usytuowanego na działce nr [...], wraz z zabezpieczeniem szczytowej ściany użytkowanego budynku, usytuowanego w ostrej granicy na sąsiedniej działce nr [...] oraz uporządkowania terenu. W treści upomnienia organ podał, że obowiązek ten wynika z decyzji tegoż organu z dnia [...]. Zobowiązani nie zastosowali się do upomnienia i nie wykonali obowiązku objętego wezwaniem.

Postanowieniem z dnia [...], wydanym na podstawie art. 122 § 1 i § 2 w związku z art. 119, art. 121 § 2 i § 4 oraz art. 20 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.) Inspektor Nadzoru Budowlanego nałożył na H. A. grzywnę w celu przymuszenia w wysokości [...] zł, z powodu uchylenia się zobowiązanego od wykonania obowiązków wynikających z decyzji z dnia [...] r., określonego w tytule wykonawczym (druk TYT-3) z dnia [...], dołączonym do ww. postanowienia.

Jednocześnie organ zobowiązał H. A. do uiszczenia nałożonej grzywny, w terminie 14 dni od dnia otrzymania niniejszego postanowienia, gdyż w przeciwnym razie grzywna zostanie ściągnięta w trybie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych. Organ wezwał także zobowiązanego do wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym, w terminie do dnia [...] r., gdyż w przeciwnym razie na wyżej wymienionym będzie orzeczone wykonanie zastępcze. Postanowienie organu z dnia [...] r. wraz z tytułem wykonawczym z tej samej daty, zostało doręczone H. A. w dniu [...] r.

Pismem z dnia [...] r. H. A. złożył zażalenie na powyższe postanowienie organu pierwszej instancji z dnia [...] r. w sprawie nałożenia grzywny w celu przymuszenia.

H. A. wskazał, że upłynęło 55 lat od dnia, kiedy opuścił dom rodzinny w [...]. Nigdy nie uważał się za współwłaściciela tego domu i nie ma jego winy w tym, że budynek legł w gruzach. Podał, że wyraził zgodę na rozbiórkę budynku na prośbę Urzędu Miasta. Dodał ponadto, że jest [...]– letnim, schorowanym rencistą i w tej sprawie nie jest w stanie "niczego zrobić".

Postanowieniem z dnia [...], wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 18, art. 23 § 1, art. 64 a § 1 pkt 1, art. 119, art. 121 § 3, art. 122 § 2 i § 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji z dnia [...] r.

W uzasadnieniu postanowienia, organ odwoławczy przytoczył okoliczności sprawy, tj. że ostateczną decyzją Inspektora Nadzoru Budowlanego nałożono na H. A., R. D., K. A. i M. J. obowiązek rozbiórki nieużytkowanego budynku mieszkalnego, znajdującego się w [...]. Ponieważ zobowiązani nie wykonali ww. obowiązku rozbiórki, organ powiatowy upomnieniem z dnia [...] r. wezwał zobowiązanego H. A. do wykonania tego obowiązku. Pomimo upomnienia żadna z ww. osób nie wykonała obowiązku rozbiórki budynku mieszkalnego. W związku z tym Inspektor Nadzoru Budowlanego, działający jako organ egzekucyjny, doręczył zobowiązanemu H. A. tytuł wykonawczy oraz postanowienie z dnia [....] r. o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia.

Jak zauważył organ drugiej instancji, kara grzywny w celu przymuszenia została nałożona dla wyegzekwowania obowiązku wynikającego z ww. decyzji z dnia [...]r., którego żadna z osób zobowiązanych nie wykonała dobrowolnie i to pomimo upomnienia. Organ przedstawił dane przyjęte do obliczenia wysokości nałożonej grzywny. Powierzchnia budynku objętego nakazem rozbiórki wynosiła [...] m2. Według komunikatu GUS za IV kwartał 2011 r., na który powołał się organ, cena metra kwadratowego powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego, wynosiła [...] zł. Wysokość grzywny ustawowej, obliczona według wzoru, na podstawie art. 121 § 5 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, tj. iloczyn powierzchni zabudowy budynku objętego nakazem rozbiórki i 1/5 ww. ceny powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego, wyniosła [...] zł.

Ustosunkowując się to treści zażalenia, organ podał, że obowiązujące przepisy prawa nie pozwalają na odstąpienie od egzekwowania obowiązku rozbiórki budynku lub jego części ze względu na wiek i stan zdrowia zobowiązanego. Jak zauważył organ, również zarzuty dotyczące objęcia prawa współwłasności przedmiotowego budynku, nie podlegają rozpatrzeniu w postępowaniu egzekucyjnym. Niezależnie od tego, czy zobowiązany stał się współwłaścicielem przedmiotowego budynku wbrew swej woli, to zdaniem organu na stronie, jako współwłaścicielu spoczywają obowiązki wynikające z ustawy Prawo budowlane. Organy nie mają natomiast prawnej możliwości nałożenia ww. obowiązku rozbiórki i dochodzenia obowiązku jego wykonania od innych osób, niż współwłaściciele tego budynku.

H. A. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, na powołane postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r.

Skarżący podał, że działka nr [...] , jest własnością Urzędu Gminy i nie ma z przedmiotową sprawą nic wspólnego. Podał, że zrzekł się wszelkich roszczeń co do obiektu na ww. działce na rzecz Burmistrza Gminy. Mimo tego, najpierw organ pierwszej, a następnie drugiej instancji orzekł o wymierzeniu grzywny wobec osób, które kiedykolwiek w przedmiotowym budynku mieszkały. H. A. wskazał, jak w odwołaniu, na takie okoliczności, jak wiek zobowiązanego ([..]lata), stan zdrowia oraz wysokość wymierzonej grzywny i zwrócił się o pozytywne rozpatrzenie sporu.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w odpowiedzi na skargę H. A. wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Przedmiotowe granice kontroli, o której wyżej mowa, zakreślone zostały w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t.Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwaną dalej "P.p.s.a.", i zalicza się do nich m.in. postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie (art. 3 § 2 pkt 3 P.p.s.a.).

Sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 P.p.s.a.). Z ustrojowej funkcji sądu administracyjnego wynika bowiem obowiązek poddania pełnej analizie przepisy prawa materialnego i procesowego, które były lub powinny być podstawą skarżonego aktu. Sąd administracyjny badając sprawę w pełnym zakresie ma zatem obowiązek uwzględnić i te okoliczności, które nie zostały powołane w skardze, ale mają wpływ na legalność podjętego rozstrzygnięcia (art. 134 § 1 P.p.s.a.). Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 P.p.s.a).

W świetle zakreślonych wyżej zasad kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne, uznać należy, że skarga H. A. zasługuje na uwzględnienie, jednakże nie z przyczyn w niej podniesionych.

Tytułem wprowadzenia, wskazać należy, że zastosowanie w sprawie znajdują przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.), zwanej dalej "ustawą egzekucyjną", która zawiera własne regulacje w zakresie reguł procesowych prowadzenia postępowania jak i zawiera normy materialnoprawne, które stanowią podstawę rozstrzygnięć zapadających w tym postępowaniu.

Zgodnie z art. 26 § 1 ustawy egzekucyjnej, organ egzekucyjny wszczyna egzekucję administracyjną na wniosek wierzyciela i na podstawie wystawionego przez niego tytułu wykonawczego. W przypadku, gdy wierzyciel jest jednocześnie organem egzekucyjnym, przystępuje z urzędu do egzekucji na podstawie tytułu wykonawczego przez siebie wystawionego (art. 26 § 4 ustawy egzekucyjnej).

Datą wszczęcia postępowania egzekucyjnego jest dzień złożenia w organie egzekucyjnym wniosku wraz z tytułem wykonawczym wystawionym przez wierzyciela, o ile nie jest on organem egzekucyjnym lub moment wystawienia tytułu wykonawczego, o ile wierzyciel jest jednocześnie organem egzekucyjnym (art. 61 § 1 i § 3 K.p.a. w związku z art. 18 ustawy egzekucyjnej).

Natomiast egzekucja administracyjna zostaje wszczęta z chwilą zaistnienia zdarzeń wymienionych w art. 26 § 5 ustawy egzekucyjnej, tj. z chwilą:

1) doręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego lub

2) doręczenia dłużnikowi zajętej wierzytelności zawiadomienia o zajęciu wierzytelności lub innego prawa majątkowego, jeżeli to doręczenie nastąpiło przed doręczeniem zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego.

Wierzycielem jest podmiot określony w art. 1a pkt 13 tej ustawy, zaś organem egzekucyjnym organ opisany w pkt 7 tego artykułu. Wierzyciel może być jednocześnie organem egzekucyjnym. Podstawą prowadzenia egzekucji jest tytuł wykonawczy wystawiony przez wierzyciela, bez względu na to, czy jest on jednocześnie organem egzekucyjnym.

Z treści art. 26 § 2 ustawy egzekucyjnej wynika, że tytuł wykonawczy wystawia się według określonego wzoru. Wzór ten określił w drodze rozporządzenia minister właściwy do spraw finansów publicznych. Chodzi tu o wzór zawarty w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 137, poz. 1541 ze zm.).

Wymogi, jakim powinien odpowiadać tytuł wykonawczy, wynikają z art. 27 ustawy egzekucyjnej. W myśl tego przepisu tytuł wykonawczy powinien zawierać:

1) oznaczenie wierzyciela;

2) wskazanie imienia i nazwiska lub firmy zobowiązanego i jego adresu, a także określenie zatrudniającego go pracodawcy i jego adresu, jeżeli wierzyciel posiada taką informację;

3) treść podlegającego egzekucji obowiązku, podstawę prawną tego obowiązku oraz stwierdzenie, że obowiązek jest wymagalny, a w przypadku egzekucji należności pieniężnej - także określenie jej wysokości, terminu, od którego nalicza się odsetki z tytułu niezapłacenia należności w terminie, oraz rodzaju i stawki tych odsetek;

4) wskazanie zabezpieczenia należności pieniężnej hipoteką przymusową albo przez ustanowienie zastawu skarbowego lub rejestrowego lub zastawu nieujawnionego

w żadnym rejestrze, ze wskazaniem terminów powstania tych zabezpieczeń;

5) wskazanie podstawy prawnej pierwszeństwa zaspokojenia należności pieniężnej, jeżeli należność korzysta z tego prawa i prawo to nie wynika z zabezpieczenia należności pieniężnej;

6) wskazanie podstawy prawnej prowadzenia egzekucji administracyjnej;

7) datę wystawienia tytułu, podpis z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego podpisującego oraz odcisk pieczęci urzędowej wierzyciela;

8) pouczenie zobowiązanego o skutkach niezawiadomienia organu egzekucyjnego o zmianie miejsca pobytu;

9) pouczenie zobowiązanego o przysługującym mu w terminie 7 dni prawie zgłoszenia do organu egzekucyjnego zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego;

10) klauzulę organu egzekucyjnego o skierowaniu tytułu do egzekucji administracyjnej;

11) wskazanie środków egzekucyjnych stosowanych w egzekucji należności pieniężnych.

Jeżeli tytuł wykonawczy dotyczy należności spółki nieposiadającej osobowości prawnej, w tytule wykonawczym podaje się również imiona i nazwiska oraz adresy wspólników (art. 27 § 2 ustawy egzekucyjnej). Stosownie zaś do art. 27 § 3 ustawy egzekucyjnej, do tytułu wykonawczego wierzyciel dołącza dowód doręczenia upomnienia, a jeżeli doręczenie upomnienia nie było wymagane, podaje w tytule wykonawczym podstawę prawną braku tego obowiązku.

Tytuł wykonawczy to dokument urzędowy warunkujący wszczęcie egzekucji, który musi spełniać rygorystyczne określone wymogi treściowe. W literaturze i orzecznictwie przedmiotu wskazuje się, że prawidłowe wystawienie tytułu wykonawczego ma niezwykle istotne znaczenie ponieważ nie ma możliwości skutecznego prowadzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wadliwego lub niezawierającego wszystkich wymaganych przez prawo elementów (zob. R. Hauser i A. Skoczylas. Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz. Warszawa 2011 r., s. 151-152). Brak chociażby jednego ze wskazanych w przepisach elementów powoduje, iż dany tytuł wykonawczy nie może stanowić podstawy prowadzenia egzekucji (por. wyrok NSA OZ z dnia 6 maja 1998 r., sygn. akt SA/Sz 1477/97, opubl. w Lex Nr 34164; wyrok WSA z dn. 11 maja 2004 r., sygn. akt I SA/Łd 992/03, opubl. w Lex Nr 127025). Warto zwrócić również uwagę na glosę A. Skóry do wyroku WSA z dnia 6 stycznia 2004 r., sygn. akt I SA 2394/03, opubl. w ONSAiWSA 2005/1/10, Wokanda 2005/4/36. Autorka ta podaje, że wadliwość tytułu powinna być niejako z urzędu zauważona przez organ egzekucyjny.

Jak wynika dodatkowo z treści art. 29 § 1 ustawy egzekucyjnej, organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej; organ ten nie jest natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym.

Z tego też względu Sąd wyjaśnia, że nie mogły odnieść zamierzonego skargą skutku zarzuty H. A. o wadliwym ustaleniu podmiotu zobowiązanego do wykonania obowiązku z decyzji z dnia [...] r. o nakazie rozbiórki budynku mieszkalnego. Należy zwrócić uwagę na poglądy orzecznictwa sądowoadministracyjnego, wypracowanego na tle omawianej problematyki, które skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, że organ prowadzący egzekucję nie może sam "na nowo" przeprowadzać postępowania mającego na celu ustalenie osoby zobowiązanej do wykonania obowiązku wynikającego z orzeczenia objętego tytułem wykonawczym. Organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej, lecz organ ten nie jest natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Zarzuty oraz inne środki odwoławcze przysługujące w ramach postępowania egzekucyjnego nie mogą być wykorzystywane do weryfikacji decyzji administracyjnych, stanowiących podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego. Dopóki w obiegu prawnym pozostaje decyzja ostateczna stanowiąca tytuł wykonawczy, podlega ona egzekucji, a organ egzekucyjny nie jest uprawniony do merytorycznego badania tej decyzji i nie ma możliwości negowania prawidłowości nałożenia obowiązków. Ewentualna wadliwość decyzji nakazującej czynności może być podnoszona w innym, odrębnym postępowaniu, nie zaś w sprawie, której przedmiotem jest wyłącznie ocena legalności postępowania egzekucyjnego (por. wyrok WSA z dnia 19 grudnia 2012 r., sygn. akt II SA/Gd 643/12, opubl. w Lex nr 1235475).

Niezależnie od powyższego, organy egzekucyjne już na etapie wstępnym mają obowiązek zbadania z urzędu warunków zarówno dopuszczalności wszczęcia egzekucji, jak i dopuszczalności prowadzenia egzekucji (art. 29 § 1 ustawy egzekucyjnej). W konsekwencji również i sąd administracyjny w ramach badania zgodności z prawem działań organów egzekucyjnych i w granicach sprawy sądowoadministracyjnej określonej zgodnie z art. 134 § 2 P.p.s.a., zobowiązany jest do zbadania, czy organy w sposób prawidłowo przyjęły, że tytuł wykonawczy podlega egzekucji administracyjnej, oraz że dopuszczalne było zastosowanie środka egzekucyjnego pod względem zachowania elementów wymienionych w art. 27 § 1 ustawy egzekucyjnej oraz elementów z art. 27 § 2 i § 3 w sytuacjach tam wskazanych. W ramach tego obowiązku należy poddać kontroli prawidłowość oznaczeń w poszczególnych rubrykach tytułu wykonawczego, wystawionych przez wierzyciela oraz przez organ egzekucyjny. Nie jest natomiast objęte przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej badanie sprawy pod kątem aspektów podniesionych w skardze H. A., jak wiek, stan zdrowia, czy przekonanie strony o pokrzywdzeniu jego osoby wskutek wydania postanowienia o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia.

W myśl art. 122 § 1 ustawy egzekucyjnej, stosując grzywnę w celu przymuszenia, organ egzekucyjny powinien doręczyć zobowiązanemu odpis tytułu wykonawczego (o ile nie został on wcześniej doręczony), a także postanowienie

o nałożeniu grzywny.

Przechodząc do dalszych wywodów, wskazać należy, że w przedmiotowym przypadku uprawnionym do żądania wykonania, w drodze egzekucji administracyjnej, nakazu rozbiórki budynku mieszkalnego był właściwy powiatowy kierownik inspekcji –Inspektor Nadzoru Budowlanego, będący równocześnie organem egzekucyjnym (art. 20 § 1 ustawy egzekucyjnej) uprawnionym do egzekwowania tego obowiązku. Zatem ten organ w świetle art. 122 § 1 ustawy egzekucyjnej, oprócz doręczenia skarżącemu postanowienia o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia, zobowiązany był również doręczyć mu prawidłowo wypełniony tytuł wykonawczy, zawierający wszystkie konieczne elementy ustawowe.

Jak wynika z treści postanowień organów obu instancji, odniosły się one do wielu okoliczności, w tym faktu skierowania upomnienia do zobowiązanego, złożenia tytułu wykonawczego z dnia [...] r., powołały istnienie podstawy prawnej egzekucji (decyzja z dnia [...]) oraz istnienie podmiotu zobowiązanego – H. A., zauważyły brak wykonania rozbiórki budynku oraz wyliczyły wysokość kary pieniężnej. Jednakże uwadze organów umknęła kwestia ustawowo wymaganych elementów tytułu wykonawczego.

Sąd poddając analizie tytuł wykonawczy z dnia [...] r. (k. 6 akt administracyjnych), zwrócił uwagę na braki, jakie wystąpiły w wypełnieniu treści tego dokumentu, w części G zatytułowanej "KLAUZULA O SKIEROWANIU TYTUŁU WYKONAWCZEGO DO EGZEKUCJI". W części tej znajdują się rubryki nr 34. "Pieczęć nagłówkowa" oraz nr 35. "Podpis i pieczątka z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego". Wymienione części dokumentu wypełnia organ egzekucyjny. Jednakże w przedmiotowej sprawie rubryki ww. nie zostały wypełnione.

Powyższe braki dyskwalifikują przedmiotowy tytuł wykonawczy z przyjęcia go do realizacji i dlatego nie mógł być on podstawą do prowadzenia egzekucji, co uzasadniało uwzględnienie przedmiotowej skargi. Brak wykonania przez organ egzekucyjny wskazanego obowiązku poddaje bowiem w wątpliwość, czy w ogóle organ sprawdził treść tytułu wykonawczego, co w konsekwencji poddaje wątpliwość dopuszczalność egzekucji administracyjnej, a tym samym legalność wydania w tejże sprawie postanowienia o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia. Bez wątpienia, aby egzekucja administracyjna była możliwa, tytuł wykonawczy powinien być m. in. zaopatrzony w klauzulę organu egzekucyjnego o skierowaniu tytułu do egzekucji administracyjnej. Tylko prawidłowo wystawionemu tytułowi wykonawczemu organ egzekucyjny nadaje klauzulę wykonalności. Klauzula ta oznacza, że właściwy jest tryb egzekucji administracyjnej do prowadzenia egzekucji danego rodzaju oraz że wskazany w niej organ administracji jest właściwy do prowadzenia egzekucji obowiązku opisanego w tytule wykonawczym (zob. R. Hauser i A. Skoczylas. Postępowanie egzekucyjne w administracji ..., s. 152).

Dostrzeżone braki tytułu wykonawczego, świadczą o niedopełnieniu przez organy egzekucyjne obu instancji obowiązku, jaki spoczywał na nich na podstawie

art. 26 i art. 27 ustawy egzekucyjnej, co w związku z art. 18 ustawy egzekucyjnej uzasadnia naruszenie art. 7 i art. 8 K.p.a., a zatem inne naruszenie przepisów postępowania, w sposób mogący istotnie wpłynąć na wynik sprawy. Powyższe powoduje konieczność uchylenia zaskarżonego postanowienia, jak i poprzedzającego postanowienia Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy, obowiązkiem organu egzekucyjnego będzie w pierwszej kolejności sprawdzenie prawidłowości wypełnienia druku, na którym został wystawiony tytuł wykonawczy. W zależności od poczynionych ustaleń organ winien ewentualnie podjąć czynności w celu uzupełnienia rzeczonego dokumentu, a w przypadku uznania, że dokument jest prawidłowy, organ winien nadać tytułowi klauzulę o skierowaniu go do egzekucji. Dopiero uczynienie zadość ww. wymogom uprawnia organ egzekucyjny do podjęcia dalszych czynności przewidzianych ustawą egzekucyjną.

Z tych względów, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym, orzekł jak w pkt I wyroku.

O niewykonalności zaskarżonego postanowienia Sąd orzekł odpowiednio w pkt II wyroku, na podstawie art. 152 powołanej wyżej ustawy.