I FSK 914/12

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 15 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Po 858/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę A. W. (dalej jako "skarżący") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 22 września 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za listopad 2005 r.

W uzasadnieniu sąd pierwszej instancji podał, że po kolejnym rozpoznaniu sprawy, decyzją z dnia 13 maja 2011 r. nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego określił za listopad 2005 r. zobowiązanie w podatku od towarów i usług w kwocie 42.741 zł.

W ocenie organu odwoławczego materiał dowodowy potwierdza, że w miesiącu listopadzie 2005r. 9 faktur wystawionych przez A. sp. z o.o. na rzecz firmy A. W. na łączną wartość netto 213.346,00 zł, podatek VAT 46.936,12 zł, nie dokumentują rzeczywistej sprzedaży paliwa przez spółkę A. Dlatego też podatek naliczony z nich wynikający nie może obniżać podatku należnego w rozliczeniu za ten miesiąc.

W wyniku przeprowadzonego postępowania odwoławczego Dyrektor Izby Skarbowej, decyzją z 22 września 2011r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Pismem z dnia 31.10.2011r. strona wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zarzucając naruszenie:

- art. 86 ust. 1 oraz art. 88 ust. 3a ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm. dalej jako "ustawa o VAT") poprzez brak pełnego przedstawienia stanu faktycznego sprawy i jego należytej oceny uwzględniającej cel przepisu art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a ustawy o VAT, w związku z regulacją zawartą w VI Dyrektywie Rady UE z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstwa Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EWG) (dalej jako "VI Dyrektywa"),

- art. 92 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji RP,

- art. 121, art. 122 oraz art. 187 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm. dalej jako "O.p.") poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego co miało istotny wpływ na wynik sprawy

- brak zastosowania przepisów prawa wspólnotowego - art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

W piśmie z 28.02.2012 r. skarżący podniósł dodatkowo, że zaskarżona decyzja została wydana po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Zdaniem strony, zastosowany przez Naczelnika Urzędu Skarbowego środek egzekucyjny w postaci zajęcia ruchomości nie przerwał skutecznie biegu terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 70 § 4 O.p., ponieważ Naczelnik Urzędu Skarbowego postanowieniem z dnia 01.12.2010r., na podstawie art. 59 § 3 w związku z art. 59 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005r., nr 229, poz. 1954 ze zm.), umorzył postępowanie egzekucyjne. Nadto powtórzono zarzut zawarty w skardze, że organy podatkowe rozstrzygając sprawę w przedmiocie pozbawienia podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Prezesa spółki A. B. B., całkowicie pominęły prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia 10.07.2008r. sygn. akt [...], przez co naruszyły zasady postępowania podatkowego wyrażone w art. 122, art. 187 i art. 191 O.p.

W odpowiedzi, organ stwierdził, że umorzenie postępowania egzekucyjnego nie ma wpływu na skuteczność przerwania biegu terminu przedawnienia w rozpatrywanej sprawie. W aktach sprawy znajduje się pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 07.12.2010r. informujące, że w dniu 23.10.2007r. zastosowano skuteczny środek egzekucyjny w postaci zajęcia ruchomości, które przekształciło się z zajęcia zabezpieczającego w zajęcie egzekucyjne, o czym zobowiązany został skutecznie powiadomiony w dniu 23.10.2007r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego stwierdził, że spółka A. nie dokonywała sprzedaży oleju napędowego, zatem wystawione faktury nie odzwierciedlały rzeczywistego obrotu paliwem. Sąd wyjaśnił, że stwierdzenie w fakturze czynności, które zostały dokonane – w myśl w art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a. ustawy o VAT – obejmuje nie tylko wskazanie przedmiotu danej czynności, ale także, wskazanie sprzedawcy i nabywcy danego towaru.

W ocenie sądu pierwszej instancji istotnym dowodem w sprawie są zeznania B. B. – prezesa spółki złożone w postępowaniu prowadzonym przez Prokuraturę Okręgową w S. [...]. Przesłuchiwany w charakterze podejrzanego B. B. zeznał m.in., że nie był u żadnego dostawcy i nigdzie nie dostarczał paliwa, wystawiał wyłącznie dokumenty na sprzedaż paliwa. Poza wystawianiem i podpisywaniem faktur nie robił nic więcej. Nie miał żadnych zbiorników, infrastruktury, nie zajmował się, czy towar był dostarczany czy nie. Otrzymane faktury zakupowe również nie odzwierciedlały transakcji. W zeznaniach dokładnie opisał mechanizm obrotu "pustymi fakturami". Zeznania te zostały potwierdzone w trakcie przesłuchania B. B. w charakterze świadka w postępowaniu kontrolnym prowadzonym przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w zakresie zobowiązań podatkowych za 2006r. Wystawianie "pustych faktur" przez A. potwierdzili również przesłuchiwani w postępowaniu prowadzonym przez Prokuraturę Okręgową w S.: M. G. oraz M. G., którzy szczegółowo opisali postępowanie przy wystawianiu faktur przez A., przepływ pieniędzy. M. G. zeznał nadto, że wystawiany był również nieprawdziwy dokument przyjęcia gotówki KP. Przyznał, że były również przelewy na konto A. wówczas "właściciel A. wyciągał z konta i przekazywał mnie i G., a my przekazywaliśmy H.." Sąd uznał zatem, że przelewy gotówkowe miały wyłącznie uwiarygodnić rzekome dostawy towaru. Przesłuchiwany M. G. w charakterze świadka w przedmiotowym postępowaniu co prawda zeznał, że dostawa towaru miała miejsce, ale nie potwierdził, że to A. dokonywała dostaw paliwa na rzecz skarżącego. Przyznał, że nie wie skąd pochodziło paliwo, ponieważ nie on był nadawcą paliwa. Uczestniczył wyłącznie przy jego odbiorze.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że pozostaje bez znaczenia dla skutków podatkowych w niniejszej sprawie, czy podatnik otrzymywał paliwo z nieznanego źródła, czy też dostaw w ilościach wynikających z zakwestionowanych faktur w ogóle nie było. W obu przypadkach faktury nie odzwierciedlają rzeczywistych transakcji. Wyjaśnienia skarżącego, że paliwo było zakupione w ilościach wynikających z faktur zaewidencjonowanych w ewidencji zakupu, nie mogą, zdaniem sądu w żaden sposób zmienić rozstrzygnięcia. Jak wskazano wyżej faktury są nierzetelne. Nadto, w ocenie sądu, materiał dowodowy wskazuje, że skarżący wiedział bądź powinien co najmniej przypuszczać, że paliwo nie pochodziło od podmiotu uwidocznionego na fakturze. Sąd wskazał, że A. sp. z o.o. została wykreślona z dniem 31 sierpnia 2008 r. z rejestru podatników VAT przez Naczelnika T. Urzędu Skarbowego. W lokalu przy ul. D. [...] w B., określanym jako siedziba spółki A. wynajmowanym od L. s.a. nikt nie przebywał od czerwca 2005 r. Spółka nie posiadała koncesji na obrót paliwami, żadnej bazy, zaplecza oraz środków technicznych koniecznych do prowadzenia działalności w zakresie handlu paliwami. Sąd dodał, że skarżący nie sprawdził, czy sprzedawca posiada koncesję na obrót paliwem, nie sprawdził również, czy na dzień wystawiania faktur był zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nadto skarżący na dostawy paliwa nie sporządzał umowy, dostawy były uzgadniane wyłącznie z M. G., skarżący nigdy nie był w siedzibie spółki A.. Płatność odbywała się gotówką również na ręce kierowcy, którego nazwiska skarżący nie znał. Dlatego też, zdaniem sądu nie można uznać prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez A. sp. z o.o. Nie można bowiem dopuszczać do odliczenia podatku naliczonego z faktur, gdy mamy do czynienia z nadużyciem prawa, a nie z normalnym obrotem gospodarczym.

Według sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego P. sygn. akt [...] z dnia 10 lipca 2008 r. nie pozostaje w sprzeczności z ustaleniami i rozstrzygnięciem organów podatkowych w przedmiotowej sprawie, potwierdza bowiem, że prezes spółki z o.o. A. B. B. popełnił przestępstwo w ramach prowadzonej działalności, dokonywał obrotu paliwem z nieustalonego źródła.

Sąd stwierdził ponadto, że niezasadny jest również zarzut przedawnienia zobowiązania podatkowego określonego zaskarżoną decyzją z dniem 31 grudnia 2010 r. Zdaniem sądu umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela nie ma wpływu na skuteczność przerwania biegu przedawnienia. Sąd podzielił stanowisko organu, że uchylenie czynności egzekucyjnych oznacza, iż czynności te pozostawały w mocy do chwili umorzenia postępowania egzekucyjnego. Samo uchylenie czynności egzekucyjnych wywołuje skutek ex nunc i tylko w zakresie uchylenia czynności, a nie skutków wywołanych przez te czynności. Były one dokonane zgodnie z prawem i na podstawie art. 70 § 4 O.p. przerwały bieg terminu przedawnienia, ponieważ tytuły wykonawcze nie zostały wystawione na podstawie decyzji dotkniętej wadą nieważności.

W skardze kasacyjnej pełnomocnik A. W. zaskarżył w całości wyrok sądu pierwszej instancji zarzucając:

I. naruszenie przepisów postępowania

a) art. 11 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. dalej jako "p.p.s.a.") poprzez nie uwzględnienie ustaleń w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia 10 lipca 2008r. sygn. akt [...] skazującego B. B. Prezesa Spółki A. za obrót paliwem ciekłym, co miało istotny wpływ na wynik sprawy,

b) art. 151 w związku z art. 145 § 1 lit. c/ p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi mimo naruszenia przez organy podatkowe art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 191 i art. 194 § 1 O.p.,

c) art. 141 § 4 p.p.s.a. w związku z art. 122 i art. 187 § 1 O.p. poprzez przyjęcie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny stanu faktycznego, ustalonego przez organ podatkowy z naruszeniem wyżej wykazanych procedur i bez należytej oceny zebranego materiału, a w szczególności braku dowodów potwierdzających, że organy podatkowe przeprowadziły postępowanie, z którego wynikałoby, że skarżący wiedział bądź powinien był co najmniej przypuszczać, że paliwo nie pochodziło od podmiotu uwidocznionego na fakturze.,

II. naruszenie prawa materialnego

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit a/ i c/ p.p.s.a. w związku z art. 70 § 4 O.p., poprzez uznanie, że umorzone postępowanie egzekucyjne na wniosek wierzyciela nie miało wpływu na skuteczność przerwania biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego przy całkowitym pominięciu faktu jednoczesnego, z umorzeniem postępowania egzekucyjnego, uchylenia przez organ egzekucyjny czynności egzekucyjnych, co było równoznaczne z naruszeniem przepisu art. 70 § 1 i art. 208 § 1 O.p. w związku z art. 59 § 1 i § 3, art. 60 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. (Dz. U. z 2005 r. nr 229, poz. 1954 ze zm.) w brzmieniu mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie, co miało istotny wpływ na wynik sprawy,

b) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ p.p.s.a. poprzez błędną wykładnię art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT, z której wynika, że podstawy do odliczenia podatku naliczonego nie stanowią "faktury nie odzwierciedlające rzeczywistych transakcji",

c) art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i lit. c/ p.p.s.a. w związku z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT oraz art. 17 VI Dyrektywy i orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w związku z art. 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej, będącego integralną częścią Traktatu podpisanego w dniu 16 kwietnia 2003r. w Atenach (Dz. U. nr 90 z 2004r., poz. 864), poprzez naruszenie zasady neutralności podatkowej w podatku VAT i bezpodstawne pozbawienie skarżącego prawa do obniżenia podatku wykazanego w fakturach wystawionych przez B. B. Prezesa A. Spółka z o.o. dokumentujących zakup paliwa.

W związku z przedstawionymi zarzutami pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik organu, nie zmieniając dotychczasowego stanowiska w sprawie wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest zasadna, aczkolwiek nie wszystkie w niej podniesione zarzuty okazały się trafne.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że bezzasadny jest najdalej idący zarzut skargi kasacyjnej dotyczący przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Trafnie bowiem sąd pierwszej instancji wskazał, że samo uchylenie skutecznych czynności egzekucyjnych dokonanych uprzednio nie niweczy skutku przerwania biegu przedawnienia. Naczelny Sąd Administracyjny w tym składzie w pełni podziela stanowisko prezentowane w orzecznictwie, że umorzenie postępowania egzekucyjnego i uchylenie dokonanych czynności egzekucyjnych, nie działa wstecz i nie unicestwia materialnego skutku (przerwania biegu przedawnienia) wywołanego zastosowanym skutecznie środkiem egzekucyjnym (zob. wyroki NSA z dnia: 13 czerwca 2012 r., II FSK 128/11; 7 marca 2012 r., II FSK 1680/10; 11 marca 2011 r., I FSK 445/10; 18 października 2005 r., II FSK 351/05; 14 grudnia 2005 r., II FSK 52/05, CBOSA). Uchylenie czynności egzekucyjnych oznacza, że czynności te pozostawały w mocy do chwili umorzenia postępowania. Samo uchylenie czynności egzekucyjnych wywołuje bowiem skutek ex nunc. Skoro więc skutek ten nie rozciąga się wstecz, tym samym konsekwencje wywołane przez zastosowane środki egzekucyjne jeszcze przed uchyleniem czynności egzekucyjnej pozostają w mocy. Pomimo umorzenia postępowania egzekucyjnego i uchylenia czynności egzekucyjnych nie następuje unicestwienie prawnego skutku (przerwania biegu przedawnienia) wywołanego dokonaną skutecznie czynnością egzekucyjną (zob. ww. wyrok NSA z dnia 7 marca 2012 r., II FSK 1680/10). Na podstawie art. 60 u.p.e.a. następuje uchylenie tylko czynności egzekucyjnych, a nie skutków wywołanych przez te czynności na gruncie stosunków z zakresu zobowiązań podatkowych (zob. P. Pietrasz, Rygor natychmiastowej wykonalności, a przerwanie biegu przedawnienia, "Przegląd Podatkowy" 2010, nr 4, s. 42). Nie można więc podzielić poglądu wyrażonego w skardze kasacyjnej, by w sprawie tej doszło do przedawnienia zobowiązania podatkowego, skoro skutecznie został przerwany bieg przedawnienia.

Stanowisko autora skargi było by uzasadnione tylko w sytuacji, gdy dokonana czynność egzekucyjna została by uchylona na skutek wniesionych przez zobowiązanego środków prawnych takich jak zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej. Wówczas wadliwe zastosowanie środka egzekucyjnego nie może wywołać skutków materialnoprawnych określonych w art. 70 § 4 O.p. w postaci przerwania biegu terminu.

Natomiast należy się zgodzić z autorem skargi kasacyjnej, że sąd pierwszej instancji naruszył art. 11 p.p.s.a. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku sąd pierwszej instancji, dokonując sadowej kontroli, zaakceptował w pełni ustalenia faktyczne dokonane przez organ podatkowy w toku postępowania podatkowego. Zgodnie z nimi A. spółka z o.o. nie dokonywała sprzedaży oleju napędowego. Faktury bowiem nie odzwierciedlały rzeczywistego obrotu paliwem. Ustalenia te oparte zostały na zeznaniach świadka B. B. – prezesa tej spółki, złożonych w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym przez Prokuraturę Okręgową w S.. Osoba ta dokładnie w tych zeznaniach opisała proceder wystawiania pustych faktur. Tymczasem w aktach sprawy znajduje się odpis prawomocnego skazującego wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia 10 lipca 2008 r., [...], w którym to tego samego B. B. uznano winnym między innymi tego, że w okresie od stycznia 2005 do maja 2006 r. w B. działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu będąc Prezesem Zarządu Spółki z o.o. "A." w B. dokonał obrotu paliwem ciekłym o znacznej wartości nie mniejszej niż 2.340.142,24 zł, które zostało zbyte przez "A." sp. z o.o. na podstawie 107 faktur VAT wystawionych na 12 podmiotów gospodarczych, między innymi na A. W. mając wiedze o tym, że zbywane paliwo ciekłe pochodzi z nieustalonego źródła i nie spełnia wymagań jakościowych określonych w ustawie. W wyroku tym osoba ta została skazana prawomocnie za przestępstwo z art. 23 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o systemie monitorowania i kontroli paliw i biopaliw z w związku z art. 12 k.k. Wskazane wyżej przepisy przewidują przestępstwo dokonywania obrotu paliwami ciekłymi lub biopaliwami ciekłymi niespełniającymi wymagań jakościowych określonych w ustawie. Zatem z ustaleń prawomocnego skazującego wyroku sądu karnego wynika, że obrót paliwami ciekłymi był a paliwo jedynie pochodziło z nieustalonego źródła i nie spełniało wymagań jakościowych przewidzianych w ustawie.

Należy przypomnieć, że art. 11 p.p.s.a. stanowi, że ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd administracyjny. Z przepisu tego wynika, że sąd administracyjny jest związany ustaleniami prawomocnego wyroku zapadłego w postępowaniu karnym, ale dotyczy to tylko wyroku skazującego. Pod pojęciem "ustalenia prawomocnego wyroku" w rozumieniu art. 11 p.p.s.a. rozumieć należy ustalenia wynikające z sentencji wyroku karnego, dotyczące osoby sprawcy, strony podmiotowej i przedmiotowej przestępstwa, miejsca i czasu jego popełnienia (por. wyrok NSA z 8 kwietnia 2011 r., II FSK 2070/09, CBOSA). Z przepisu art. 11 p.p.s.a. wynika, że sąd administracyjny pozbawiony jest możliwości dokonywania jakichkolwiek ustaleń odnoszących się do sfery faktów dowodowych istotnych dla stwierdzenia popełnienia przestępstwa (por. wyrok NSA z 12 maja 2011 r., I GSK 213/10, CBOSA). Zasada wynikająca z tego przepisu pośrednio odnosi się do organów administracyjnych, które dokonują ustaleń faktycznych ocenianych następnie w drodze kontroli sądowoadministracyjnej. Jakkolwiek w przepisach dotyczących postępowania podatkowego nie ma odpowiednika art. 11 p.p.s.a. to jednak z art. 194 § 1 i 3 O.p. w związku z wymienionym przepisem procedury sądowoadministracyjnej można również wyprowadzić moc wiążącą prawomocnych wyroków skazujących co do popełnienia przestępstwa dla organów podatkowych (por. wyroki NSA z 16 lutego 2011 r., I FSK 255/10 oraz z 12 maja 2011 r., I GSK 213/10, CBOSA). Przy czym należy podkreślić, że art. 11 p.p.s.a., stanowiąc o związaniu sądu administracyjnego ustaleniami prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa, nie odnosi tego związania tylko do wyroku skazującego podatnika, będącego stroną danego postępowania podatkowego, a następnie sądowoadministracyjnego. Oznacza to, że tego rodzaju wyrokiem sąd administracyjny jest związany także co do ustaleń dotyczących popełnienia przestępstwa przez inne osoby. Niedopuszczalnym jest ograniczanie prejudycjalności wyroków karnych wyłącznie do wyroków skazujących podmiot występujący jako strona postępowania przed organami, a następnie przed sądem (por. wyroki NSA z dnia: 26 lutego 2008 r., I FSK 262/07; 1 kwietnia 2008 r., I FSK 434/07; 30 lipca 2008 r., I FSK 826/07; 26 marca 2010 r., I FSK 587/09, wszystkie orzeczenia dostępne w bazie CBOSA).

Sąd pierwszej instancji w swym pisemnym uzasadnieniu odniósł się do tego wyroku niezwykle enigmatycznie, jednozdaniowo. Na stronie 12 wers środkowy wskazał, że "wyrok Sądu Rejonowego P. sygn. akt [...] z dnia 10 lipca 2008r. nie pozostaje w sprzeczności z ustaleniami i rozstrzygnięciem organów podatkowych w przedmiotowej sprawie, potwierdza bowiem, że prezes spółki z o.o. A. B. B. popełnił przestępstwo w ramach prowadzonej, dokonywał obrotu paliwem z nieustalonego źródła". Biorąc pod uwagę to, że podstawą faktyczną zanegowania podatnikowi prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez spółkę A. było to, że zbywca nie dokonywał sprzedaży oleju napędowego, a faktury nie odzwierciedlały rzeczywistego obrotu, powyższe stwierdzenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu są niezrozumiałe. Sąd pierwszej instancji pomijając ustalenia prawomocnego wyroku skazującego, którego ustaleniami był związany naruszył przepis art. 11 p.p.s.a.

Z uwagi na powyższe należy również podzielić trafność dwóch pozostałych zarzutów wywiedzionych w oparciu o podstawę kasacyjna z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Skoro bowiem sąd pierwszej instancji uznał za wiarygodne zeznania B. B., złożone w toku postępowania przygotowawczego, nie analizując zaś ustaleń zawartych w prawomocnym skazującym wyroku sądu karnego o całkowicie przeciwstawnej wymowie, należy uznać, że sądowa kontrola legalności zaskarżonej decyzji była w tym zakresie wadliwa. Naruszono bowiem art. 151 w związku z art. 191 O.p.

Z uwagi na trafność zarzutów kasacyjnych wywiedzionych w oparciu o art. 174 pkt 2 p.p.s.a. przedwczesnym jest ustosunkowanie się do pozostałych zarzutów skargi kasacyjnej, dotyczących naruszenia prawa materialnego. Ponieważ uzasadnione są zarzuty naruszenia przepisów postępowania, a uchybienia te mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. uwzględnił rozpoznawany środek odwoławczy.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 w związku z art. 205 § 2 i § 4 p.p.s.a. W skład tych kosztów wchodzi wpis od skargi kasacyjnej, opłata z tytułu wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji oraz wynagrodzenie pełnomocnika skarżącego. Wysokość tego wynagrodzenia określono na podstawie § 3 ust. 2 pkt 1 w związku z § 3 ust. 1 pkt 1 lit. e rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2011 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U. Nr 31, poz. 153). Przy czym wysokość tego wynagrodzenia na podstawie art. 207 § 2 p.p.s.a. miarkowano z uwagi na konieczny nakład pracy pełnomocnika, wynikający z tego, że w czterech łącznie rozpoznawanych sprawach złożono jednobrzmiące skargi kasacyjne.

Ponownie rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny, uwzględniając powyższe uwagi, ustosunkuje się w pierwszej kolejności do ustaleń faktycznych wynikających z prawomocnego wyroku skazującego Sądu Rejonowego w P. z dnia 10 lipca 2008 r., [...]., biorąc pod uwagę regulację prawną zawartą w art. 11 p.p.s.a. W tym kontekście dokona legalności zaskarżonej decyzji w zakresie ustaleń faktycznych będących podstawą decyzji organu podatkowego.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.