III SA/Kr 1841/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 31 października 2012 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity, Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1971 ze zm., zwanej dalej w skrócie k.p.a.), art. 40 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm., zwanej dalej ustawą o pomocy społecznej), utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy M z dnia [...] 2012 r., znak: [...], dotyczącą odmowy przyznania K. C. zasiłku celowego w wysokości 300.000,00 zł.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym

i prawnym.

K. C. wystąpił z wnioskiem o udzielenie pomocy finansowej

w kwocie do 300.000,00 zł w celu przesiedlenia z możliwością wykorzystania materiałów odzyskanych ze starego domu w związku z jego położeniem na terenach zalewowych.

Decyzją z dnia [...] 2011 r., znak: [...], organ I instancji - Burmistrz Miasta i Gminy M - odmówił, na podstawie art. 40 ustawy o pomocy społecznej, wnioskodawcy przyznania zasiłku celowego.

Decyzją z dnia [...] 2012 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło powyższą decyzję wskutek odwołania złożonego przez K. C. i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. W uzasadnieniu Kolegium wskazało m. in., że organ oparł swoje rozstrzygnięcie na wytycznych Wojewody, które nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, a także nie ustalił istotnych okoliczności dla sprawy, w tym zasadności i konieczności udzielenia wnioskodawcy tej formy pomocy.

Decyzją z dnia [...] 2012 r., znak [...], wydaną na podstawie art. 40 ustawy o pomocy społecznej, Burmistrz Miasta i Gminy M odmówił przyznania K. C. zasiłku celowego w wysokości do 300.000,00 zł.

W toku postępowania organ I instancji ustalił mianowicie, że wnioskodawca prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z M. P., a także jest właścicielem starego, drewnianego, nie podpiwniczonego budynku w G, który był wielokrotnie podtopiony w tym w wyniku ulewnych deszczy w maju i lipcu 2010 r. Jest to jednorodzinny budynek mający ponad sto pięćdziesiąt lat, o konstrukcji drewnianej, posadowiony na fundamentach kamiennych. Budynek znajduje się na terenie zalewowym w pobliżu dwóch rzek G. i W. Podczas ulewnych deszczy stan rzek podnosi się i powoduje podtopienia nieruchomości.

W wyniku powodzi mającej miejsce w maju 2010 r. wody z okolicznych potoków spowodowały następujące straty: podmyte podłogi domu o powierzchni

ok. 66 m2, podmyta stodoła z podpiwniczeniem, garaż, drewutnia i szopa

obok domu. Zalaniu uległy: maszyna stolarska, silnik elektryczny, piec akumulacyjny, płyty kartonowe gipsowe w ilości 4 sztuk. Niezbędna okazała się ewakuacja mieszkańców z domu przez Straż Pożarną.

Podtopienia i zalania posesji i budynku mieszkalnego występowały znaczenie wcześniej niż w maju 2010 r., o czym świadczą informacje uzyskane

od zainteresowanego w trakcie prowadzenia czynności służbowych. Do pism zainteresowanego dołączone były również nagrania wideo z kilku ostatnich podtopień.

Budynek ten był również wielokrotnie remontowany, przez K. C. lub jego poprzedników prawnych. Remonty nie były zgłaszane organom nadzoru budowlanego. Fakt ten potwierdza okoliczność, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nie dysponuje żadnymi informacjami o stanie tego budynku w okresie sprzed maja 2010 r.

Jak wynika z ekspertyzy sporządzonej w dniu 26 października 2010 r.

na potrzeby PINB budynek będący własnością K. C. nie nadaje się do użytkowania, gdyż nie spełnia podstawowych zasad i norm budowlanych. W stosunku do przedmiotowego budynku decyzją z dnia 7 listopada 2011 r. nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał nakaz rozbiórki.

Organ I instancji wskazał ponadto, że decyzją, znak: [...], z dnia [...] 2010 r. K. C. przyznano pomoc w formie zasiłku celowego na pokrycie wydatków powstałych w wyniku zdarzenia losowego w wysokości 2.000 zł na zaspokojenie niezbędnych potrzeb życiowych, w tym dokonanie drobnych remontów mieszkania. Wnioskodawca nie dokonał za ww. środki pieniężne żadnych remontów (dostarczone przez zainteresowanego faktury dotyczyły ostatniego wykonanego remontu, który miał miejsce w 2005 r.). W wyniku kolejnego podtopienia decyzją z dnia [...] 2012 r., znak: [...], przyznano kolejny zasiłek celowy w wysokości 500 zł z powodu ulewnych deszczy, które spowodowały podlanie fundamentów domu, zalania piwnicy pod budynkiem gospodarczym oraz garażu. Woda nie spowodowała zalania części mieszkalnej budynku.

W toku prowadzonej sprawy ustalono, że M. P. prowadząca wspólne gospodarstwo domowe z K. C., dysponuje lokalem mieszkalnym w K przy ulicy C, który jest jej użyczony od 31 października 2000 r.

Zgodnie z przepisem art. 40 ust. 1, 2 i 3 ustawy o pomocy społecznej zasiłek celowy może być przyznany również osobie albo rodzinie, które poniosły straty

w wyniku zdarzenia losowego bądź klęski żywiołowej. Zasiłek celowy,

o którym mowa w ust. 1ww. przepisu, może być przyznany niezależnie od dochodu

i może nie podlegać zwrotowi.

Pomoc w formie zasiłku celowego, o którym mowa w ww. przepisie nie stanowi odszkodowania i to, że dana osoba poniosła straty wskutek zdarzenia losowego nie oznacza, zdaniem organu I instancji, że należne jest jej świadczenie

z pomocy społecznej w wysokości odpowiadającej zaistniałej szkodzie. Zgodnie

z przepisem art. 3 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom

i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej. Na potrzeby udzielenia pomocy osobom poszkodowanym wskutek powodzi, która miała miejsce w 2010 r. organ dysponował ograniczonymi środkami nie wystarczającymi dla udzielenia pomocy wszystkim osobom poszkodowanym wskutek zdarzeń losowych.

Pomoc do 300.000,00 złotych jest przyznawana na odbudowę budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych zniszczonych w wyniku powodzi, osunięcia ziemi lub silnych wiatrów, mających miejsce począwszy od maja 2010 r.

Jak wynika z materiału dowodowego budynek mieszkalny stanowiący własność K. C. znalazł się w złym stanie technicznym skutkującym koniecznością rozbiórki z powodu licznych podtopień (budynek znajduje się na terenie zalewowym i był podtapiany w 1970 r., 1997 r., 2001 r., 2007 r., 2010 r.), upływu czasu (budynek ma ponad 150 lat), jak i remontów (dachówki i więźba są zbyt ciężkie i zgniatają ściany konstrukcyjne budynku).

Organ I instancji wskazał, że dysponował środkami na pomoc osobom dotkniętym powodziami, osunięciami ziemi lub silnymi wiatrami, które miały miejsce w maju i czerwcu 2010 r. Przedmiotowe środki zostały przeznaczone na odbudowę budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych zniszczonych w wyniku ww. zjawisk. W świetle materiału zgromadzonego w sprawie wynika, że powódź która miała miejsce od maja do lipca 2010r., nie była czynnikiem, który doprowadził

do zniszczenia budynku mieszkalnego K. C. Zły stan techniczny ww. budynku skutkujący koniecznością jego rozbiórki został wywołany wszystkimi powyżej opisanymi czynnikami łącznie.

Organ I instancji podniósł, że dysponuje ograniczonymi środkami finansowymi, a posiadane fundusze musi rozdzielać pomiędzy stale rosnącą liczbę osób wymagających wsparcia. Nie jest zatem możliwe zabezpieczenie wszystkich potrzeb osób ubiegających się o pomoc. K. C. posiada własne zasoby finansowe (własne wynagrodzenie za pracę oraz partnerki M. P.) oraz zasoby mieszkaniowe (mieszkanie użyczone od 2000 r. w K przy ul. R przez partnerkę M. P., w którym wspólnie zamieszkują).

Odwołanie od powyższej decyzji złożył K. C., wskazując, że jest ona niezgodna z prawem i narusza przepisy postępowania administracyjnego.

Wnioskodawca podniósł, że budynek – mimo, że wiekowy – nadawał się

do zamieszkiwania i dopiero powodzie w 2010 r. spowodowały, że zaszła konieczność jego rozbiórki. Ponadto zarzucił organowi administracji dowolność

w ustaleniach stanu faktycznego co do możliwości lokalowych. Wskazał,

że dysponuje tylko i wyłącznie budynkiem w G, zaś jego partnerka M. P., która przez byłego męża została zmuszona do opuszczenia mieszkania przy ulicy R, zajmuje lokal przy ulicy C na zasadzie użyczenia pod warunkiem, że będzie tam mieszkać sama.

K. C. podniósł, że po rozbiórce budynku jest bezdomny, bez możliwości ochrony swojego dobytku.

Zdaniem skarżącego, spełnia on kryteria przyznania pomocy i brak jest innych okoliczności, które by jego prośbę o pomoc przekreślały. MGOPS nie rozważa nawet, czy zawnioskowana wysokość pomocy jest adekwatna i czy pomoc w innej wysokości nie jest bardziej uzasadniona. Udzielenie mu pomocy umożliwi mu zagospodarowanie działki niezalewowej i przeniesienie tam swojego dobytku.

Decyzją z dnia 31 października 2012 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy M z dnia [...] 2012 r., znak [...], dotyczącą odmowy przyznania K. C. zasiłku celowego w wysokości 300.000,00 zł.

W uzasadnieniu, działające jako organ odwoławczy Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że jak stanowi art. 40 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, zasiłek celowy może być przyznany również osobie i rodzinie, które poniosły straty w wyniku zdarzenia losowego. Zasiłek celowy może być przyznany także osobie albo rodzinie, które poniosły straty w wyniku klęski żywiołowej lub ekologicznej (art. 40 ust. 2). Zasiłek, o którym mowa w ust. 1 i 2, może być przyznany niezależnie od dochodu i może nie podlegać zwrotowi (art. 40 ust. 3).

W sprawie przyznania pomocy w związku z powodzią zastosowanie znajduje również art. 2 i 3 ustawy o pomocy społecznej. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy, pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Natomiast w myśl art. 3 ustawy, pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny

w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka (ust. 1). Rodzaj, forma

i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy (ust. 3), potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej (ust. 4). Pojęcie niezbędnej potrzeby bytowej, wymienione w art. 3 ust. 1 nie zostało ustawowo zdefiniowane, będąc prawnie niedookreślonym

i wymagając indywidualnego podejścia, zatem przyznanie stronie pomocy uzależnione jest nie tylko od sytuacji materialnej strony i jej żądań, lecz rozpatrując wniosek o przyznanie zasiłku organ musi także kierować się ogólnymi zasadami wyrażonymi w art. 3 ust. 3 i ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, to znaczy koniecznością dostosowywania rodzaju, formy i rozmiaru świadczeń do okoliczności konkretnej sprawy, jak również uwzględniania potrzeb osób korzystających

z pomocy, jeżeli potrzeby te odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 września 2007 r., sygn. akt I OSK 1962/07).

Kolegium wskazało, że jak wynika z decyzji wydanej przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 7 listopada 2011 r. (znak: [...]), co do budynku stanowiącego własność K. C. wydano nakaz rozbiórki. Budynek ten nie nadaje się do użytkowania z uwagi na zły stan techniczny (przy wystąpieniu anomalii pogodowych istnieje ryzyko wystąpienia katastrofy budowlanej). Ponadto przedmiotowy budynek nie nadaje się do odbudowy z uwagi na jego posadowienie na terenie zalewowym. Tym samym organ uznał, że bezzasadne jest prowadzenie jakichkolwiek prac remontowych w przedmiotowym budynku.

SKO wskazało także, że organ I instancji dnia [...] 2012r. zaproponował K. C. w związku ze stałym zalewaniem działki nr [...] propozycje pomocy poprzez przydział mieszkania socjalnego (dostępnego od drugiej połowy 2012 r.) lub poprzez wykup działki nr [...] po cenie rynkowej. Skarżący wskazał, że nie interesuje go możliwość zamieszkania w lokalu socjalnym, przystał jednakże na możliwość wykupu przedmiotowej nieruchomości przez gminę.

Kolegium podniosło, że w orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, iż uznaniowy charakter decyzji w przedmiocie zasiłku celowego określonego treścią art. 40 ustawy o pomocy społecznej powoduje, że nawet w przypadku spełnienia wszystkich ustawowych przesłanek organ pomocy społecznej może orzec o odmowie jego przyznania, bądź przyznać go w wysokości, jaką uzna za zasadną. Uznanie organu doznaje ograniczeń w świetle brzmienia art. 7 k.p.a. Zgodnie

z powołanym przepisem, organ winien załatwiać sprawę mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Z tej przyczyny organ - działając w ramach uznania - winien przeprowadzić wnikliwe postępowanie zmierzające do oceny stwierdzonego stanu faktycznego. Konstrukcja taka nie wyklucza przy tym możliwości odmowy przyznania świadczenia (por. wyrok NSA z dnia 18 maja 1999 r., sygn. akt II SA/Gd 25/98), jednakże nakłada na organ obowiązek każdorazowego precyzyjnego wskazania przesłanek odmowy udzielenia świadczenia. Uznanie administracyjne obejmuje również prawo organu da oceny hierarchii zgłaszanych potrzeb, które należy ustalać w kontekście ogólnej liczby osób ubiegających się o pomoc oraz zgłoszonych przez nich żądań, a także wysokości środków finansowych przeznaczonych na świadczenia z zakresu pomocy społecznej. Organy odpowiedzialne za udzielenie pomocy dysponują ograniczonymi środkami finansowymi, a posiadane fundusze musza rozdzielać pomiędzy stale rosnąca liczba osób wymagających wsparcia. Bezsprzecznym bowiem jest, że przyznana konkretna pomoc musi mieć pokrycie w środkach finansowych, gdyż w przeciwnym wypadku nie mogłaby zostać faktycznie zrealizowana. Nie ulega zatem wątpliwości, iż organ nie może zabezpieczyć wszystkich potrzeb osób ubiegających się o pomoc,

jak również udzielać świadczeń w oczekiwanej przez te osoby wysokości.

Analizując całokształt materiału dowodowego w sprawie Kolegium uznało,

że w przedmiotowej sprawie organ I instancji nie przekroczył granic uznania administracyjnego.

Odnosząc się do zarzutów, że M. P. nie jest żoną skarżącego,

co powinno skutkować nieuwzględnieniem jej w jakikolwiek sposób podczas rozpatrywania przedmiotowej sprawy organ II instancji wyjaśnił, iż zgodnie

z wywiadem środowiskowym, a także z treści samego odwołania, wynika, iż M. P. jest partnerką skarżącego i prowadzi z nim wspólne gospodarstwo domowe. Powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2005 r., sygn. IV CK 648/04, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, iż "można zatem zaaprobować definicję rodziny jako najmniejszej grupy społecznej, powiązanej poczuciem bliskości i wspólności, osobistej i gospodarczej, wynikającej nie tylko z pokrewieństwa", Kolegium stwierdziło, że organ I instancji postąpił prawidłowo uwzględniając M. P. podczas rozpatrywania przedmiotowej sprawy.

Skargę na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego wniósł K. C., żądając uchylenia jej oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

W uzasadnieniu wskazał, że jest bezpośrednią ofiarą powodzi w 2010 r., zaś organy pominęły w sprawie dowód w postaci nagrania DVD ilustrującego przebieg

i skutki tej powodzi.

Skarżący podniósł także, że przed zaproponowaniem mu wykupu nieruchomości przez gminę organ I instancji w tajemnicy przekwalifikował działkę

z budowlanej na pastwisko, przez co jej wartość spadła 10-krotnie.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity, Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., zwanej dalej w skrócie P.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie. Kontrola sądu polega na zbadaniu, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do rażącego naruszenia prawa dającego podstawę

do stwierdzenia nieważności, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, zgodnie z dyspozycją art. 134 § 1 P.p.s.a. Sąd administracyjny nie rozstrzyga, więc merytorycznie,

lecz ocenia zgodność decyzji z przepisami prawa.

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Materialnoprawną podstawę wydania kontrolowanych w rozpatrywanej sprawie decyzji administracyjnych stanowił art. 40 ustawy o pomocy społecznej.

Przepis ten, w brzmieniu obowiązującym w dacie orzekania przez organ odwoławczy stanowił, że zasiłek celowy może być przyznany również osobie

albo rodzinie, które poniosły straty w wyniku zdarzenia losowego (ust. 1).

Zasiłek celowy może być przyznany także osobie albo rodzinie, które poniosły straty w wyniku klęski żywiołowej lub ekologicznej (ust. 2).

Zasiłek celowy, o którym mowa w ust. 1 i 2, może być przyznany niezależnie od dochodu i może nie podlegać zwrotowi (ust. 3).

Użyte przez ustawodawcę w treści art. 40 ustawy o pomocy społecznej wyrażenie "może być przyznany" oznacza, że organ administracji publicznej orzekający na jego podstawie działa w ramach tzw., uznania administracyjnego,

tj., że ma on możliwość wyboru spośród dwóch lub więcej dopuszczalnych

przez ustawę, a równowartościowych prawnie rozwiązań (por. J. Zimmermann

w: Polska jurysdykcja administracyjna, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1996 r., s.114 i następne).

Interpretacja natomiast użytych w treści tego przepisu pojęć nieostrych, takich jak: "strata", "zdarzenie losowe", "klęska żywiołowa lub ekologiczna" nie stanowi kwestii uznania administracyjnego, lecz jest kwestią wykładni, jaką dokonuje organ

na etapie procesu stosowania prawa, podlegającą w całości kontroli sądu administracyjnego. Wykładnia jest, więc odmienną kwestią od uznania, podobnie

jak kwestia oceny stanu faktycznego dokonywana przez organ, którą wiązać należy

z elementami hipotezy normy prawnej (tj. wskazującej na adresata i okoliczności określonego w niej zachowania się).

Działanie w ramach uznania administracyjnego nie oznacza dowolności,

lecz doznaje ograniczenia już w samej normie prawnej, wprowadzającej uznanie poprzez wyznaczenie przez ustawodawcę ram w konkretnej kategorii spraw,

a także postanowieniami naczelnych zasad postępowania administracyjnego,

w szczególności zasady prawdy obiektywnej, wyrażonej w art. 7 k.p.a., uzupełnionej postanowieniami art. 77 § 1 k.p.a., obligującymi organ do zebrania i rozpatrzenia wszystkich istotnych dla treści rozstrzygnięcia okoliczności.

Uznanie, zatem nie tylko wyzwala i uruchamia sferę motywacji obiektywnej, ale także rozszerza w sposób znaczny indywidualny subiektywny kontekst działania organu administracyjnego. Wpływa, bowiem na sposób traktowania przesłanek obiektywnych, gdyż muszą być one rozpatrywane przez pryzmat indywidualny Zakres postępowania dowodowego jest wobec tego znacznie szerszy w przypadku uznania niż w przypadku ustawowego skrępowania organu, który w tym ostatnim przypadku zobowiązany jest tylko zbadać stan faktyczny sprawy w zakresie objętym hipotezą normy prawnej (J. Zimmermann w: Motywy decyzji administracyjnej

i jej uzasadnienie, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1981, s. 85 – 86).

W rozpoznawanej sprawie, w ocenie Sądu, organy orzekające o ile dobrze,

jak się wydaje, odczytały treść normy prawnej wyrażonej w art. 40 ustawy o pomocy społecznej, to nie zbadały w sposób wymagający przepisami artykułów: 7 i 77 § 1 k.p.a., stanu faktycznego tej sprawy, a z poczynionych dotąd ustaleń wysnuły niewłaściwe wnioski, czego konsekwencją było podjęcie błędnego rozstrzygnięcia.

Z uzasadnień decyzji wynika, że powodem wydania negatywnego

dla skarżącego rozstrzygnięcia było ustalenie, iż mimo poniesionych strat w wyniku powodzi w budynku skarżącego ma on zapewniony dach nad głową,

gdyż prowadząca z nim wspólne gospodarstwo domowe M. P. dysponuje lokalem mieszkalnym w K przy ul. C, a ponadto, organy dysponują ograniczonymi środkami na te cele, zaś szkody powstałe w przedmiotowym budynku skarżącego nie były wynikiem działania klęski żywiołowej, lecz jak wynika z materiału dowodowego powódź z okresu maja do lipca 2010 r., nie była czynnikiem, który doprowadził do zniszczenia budynku.

Zwrócić należy uwagę, że przede wszystkim, organy nie ustaliły w tej sprawie w sposób nie budzący wątpliwości, czy rzeczywiście twierdzenia skarżącego,

iż nie mieszka on w mieszkaniu M. P. przy ul. C, ani w żadnym innym, nie zasługują na wiarę. Jak wynika z tego samego materiału dowodowego, na który powołują się organy, skarżący nie może w nim mieszkać z tej racji, że mieszkanie zostało to użyczone M. P. z zastrzeżeniem, że nie będą w nim mieszkać osoby trzecie. Tych jednakże okoliczności organy w żaden sposób nie wyjaśniły i nie poddały ocenie.

Rzeczywiście, jak podnosi Samorządowe Kolegium Odwoławcze, nie można się przy wykładni normy zawartej w art. 40 ustawy odcinać się od celów i zasad, jakie rządzą w systemie pomocy społecznej, skoro przepis ten znajduje się w ustawie o pomocy społecznej. Wnioski jednakże wyciągnięte przez organy, że skarżący ma zapewnioną potrzebę mieszkaniową należy ocenić w świetle powyższego za nieuzasadnione. Ponad wszelką wątpliwość ustalić zatem należy, gdzie mieszka skarżący, gdzie jest jego centrum życiowe, poprzeć to odpowiednimi dowodami i ocenić, czy jego sytuacja w świetle zasad i celów pomocy społecznej przemawia za udzieleniem mu pomocy w tej formie.

Ponadto organy podnoszą, że powódź, która miała miejsce od maja do lipca 2010 r. w świetle materiału dowodowego nie była przyczyną powstania złego stanu technicznego budynku skarżącego. Zdaniem Sądu przeczą same sobie organy

w swej argumentacji, gdyż już nawet z uzasadnienia decyzji organu I instancji wynika, że w ekspertyzie opracowanej w dniu 26 października 2010 r. jest mowa

o wpływie między innymi podtopień na substancję budowlaną budynku skarżącego.

Wreszcie należało bardziej uzasadnić kwestię związaną ze środkami finansowymi na ten cel, które w formie dotacji zostały przeznaczone. Czy w obecnej chwili, sytuacja ta kształtuje się w ten sposób, że organy środki te już wyczerpały,

a z posiadanych muszą dokonywać "miarkowania", czy też stan ten rzeczy przedstawia się inaczej.

Powyższe stanowi naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, artykułów: 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. - w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ

na wynik sprawy.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie,

na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz.270 ze zm.), orzekł, jak w sentencji wyroku.