II OSK 1176/12

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Gd 830/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny, zwany dalej "WSA", w Gdańsku oddalił skargę M. C. i H. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, zwanego dalej "SKO", w Gdańsku z dnia [...] sierpnia 2011 r., nr [...], w przedmiocie warunków zabudowy. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2006 r., sygn. akt II SA/Gd 1350/03, WSA w Gdańsku, uwzględniając skargę A. C. , uchylił decyzję SKO w Gdańsku z dnia [...] sierpnia 2003 r., którą utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta Gdyni z dnia [...] października 2002 r., wydaną na wniosek P. S. , o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu działek nr [...] i [...] położonych przy ul. [...] w Gdyni dla inwestycji polegającej na realizacji budynku mieszkalnego jednorodzinnego, trzykondygnacyjnego, podpiwniczonego wraz z infrastrukturą. Sąd wskazał, że w postępowaniu nie brali udziału właściciele nieruchomości, tj. P. S.A. i K. Z. ; organ odwoławczy winien odnieść się szczegółowo do zarzutów odwołania; a decyzja ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu winna ustalać konkretne warunki przewidziane w art. 42 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym oraz wskazywać podstawę prawną ich ustalenia.

W związku z ww. wyrokiem, decyzją z dnia [...] stycznia 2007 r. SKO w Gdańsku uchyliło decyzję Prezydenta Miasta Gdyni z dnia [...] października 2002 r. i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując, że stosownie do art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, a na podstawie art. 86 nowej ustawy plan, będący podstawą decyzji, utracił moc z dniem 31 grudnia 2003 r. Z tych względów sprawa winna być rozpatrzona ponownie w oparciu o aktualny stan faktyczny i prawny.

Wyrokiem z dnia 13 czerwca 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 255/07, WSA w Gdańsku, uwzględniając skargę N. Spółka z o.o. w Sopocie, uchylił decyzję SKO w Gdańsku z dnia [...] stycznia 2007 r., wskazując, że strona skarżąca, jako aktualny właściciel przedmiotowej nieruchomości, nie brała udziału w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją, a ponadto wbrew twierdzeniom organu w dalszym postępowaniu w niniejszej sprawie ocena zgodności z prawem decyzji o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji (zrealizowanej w znacznej części) winna być dokonywana na podstawie przepisów prawa oraz planu miejscowego obowiązujących w dacie wydania ostatecznej decyzji SKO w Gdańsku z dnia [...] sierpnia 2003 r. Ta bowiem ostateczna decyzja była podstawą wydania pozwolenia na budowę.

W wyniku ponownego rozpoznania sprawy i po przeprowadzeniu rozprawy administracyjnej SKO w Gdańsku decyzją z dnia [...] października 2007 r. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Gdyni z dnia [...] października 2002 r.

Wyrokiem z dnia 30 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Gd 75/08, WSA w Gdańsku, uwzględniając skargę A. C. uchylił decyzję SKO w Gdańsku z dnia [...] października 2007 r. i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Gdyni z dnia [...] października 2002 r. W uzasadnieniu Sąd podkreślił, że ocena prawna zawarta w wyroku WSA w Gdański o sygn. akt II SA/Gd 255/07 wiąże tak Wojewódzki Sąd Administracyjny, jak i organy administracyjne, w zakresie wykładni art. 85 ust. 1 nowej ustawy. Dalej wskazał, że w dniu wydania wskazanej przez Sąd ostatecznej decyzji SKO w Gdańsku dla przedmiotowego terenu, obowiązywał miejscowy szczegółowy plan zagospodarowania przestrzennego Śródmieścia Gdyni, zatwierdzony uchwałą Rady Miasta Gdyni z dnia 30 listopada 1994 r., nr V/90/94 (Dz. Urz. Woj. Gdańskiego z 1994 r. Nr 33, poz. 172). Plan ten na terenie Kamiennej Góry oznaczonym ME – 1 (na którym leży przedmiotowa działka), nie określał linii zabudowy, co przyznał w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ II instancji. W tej sytuacji, gdy WSA w Gdańsku w wyroku o sygn. akt II SA/Gd 255/07 wyraził wiążącą ocenę prawną, że ocena zgodności z prawem decyzji o ustaleniu warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji powinna być dokonywana na podstawie planu miejscowego obowiązujących w dacie wydania ostatecznej decyzji SKO w Gdańsku z dnia [...] sierpnia 2003 r., a plan nie określał linii zabudowy, organ nie był uprawniony do jej ustalania i to nie jako nieprzekraczalnej ze względu na ochronę pasa drogowego drogi publicznej lecz jako obowiązującej linii zabudowy. O tym, że ustalono obowiązującą a nie nieprzekraczalną linię zabudowy świadczy zapis w pkt 2.b decyzji organu I instancji, że warunkiem lokalizacji inwestycji jest "zachowanie linii zabudowy wg załącznika graficznego do decyzji". Wg "Uniwersalnego słownika języka polskiego" Wydawnictwa Naukowego PWN "zachować" m.in. znaczy: postąpić w jakiś sposób, podporządkować się jakimś nakazom. Gdyby zatem organowi chodziło o nieprzekraczalną linię zabudowy powinien warunkiem lokalizacji inwestycji uczynić nakaz jej nieprzekraczania, a nie obowiązek jej zachowania. Już ta sprzeczność przedmiotowej decyzji z ustaleniami miejscowego szczegółowego planu zagospodarowania przestrzennego Śródmieścia Gdyni, zatwierdzonego uchwałą Rady Miasta Gdyni z dnia 30 listopada 1994 r., nr V/90/94 powodowała konieczność uchylenia decyzji.

Nadto Sąd stwierdził, że organ odwoławczy nie odniósł się szczegółowo do zarzutów podnoszonych przez skarżącą w toku postępowania w sprawie. Nie wypełnił zatem obowiązku nałożonego nań przez WSA w Gdańsku, który w uzasadnieniu wyroku o sygn. akt II SA/Gd 1350/03 stwierdził: "Odnośnie pozostałych zarzutów skargi wskazać należy, że organ odwoławczy winien szczegółowo ustosunkować się do zarzutów odwołania, dokonując wyraźnej oceny prawidłowości decyzji organu I instancji w kwestionowanym zakresie. Nadto podkreślić należy, iż zgodnie z art. 107 § 1 i 2 k.p.a., w związku z art. 140 k.p.a. decyzja ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu winna określać konkretne warunki przewidziane w art. 42 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.) oraz wskazywać podstawę prawną ich ustalenia. Za błędne należy zatem uznać zarówno ogólnikowe zobowiązanie inwestora do zachowania wszystkich warunków wynikających z określonego aktu prawnego, jak również ustalenie określonych warunków bez podania podstawy prawnej ich ustanowienia".

W zaskarżonej decyzji organ II instancji odniósł się jedynie do kwestii linii zabudowy, a w żaden sposób nie rozważył pozostałych zarzutów podnoszonych przez skarżącą w toku postępowania. Sąd administracyjny nie może w tej mierze zastępować organów administracji w rozpoznawaniu spraw lecz jest powołany do tego by kontrolować prawidłowość rozstrzygnięć organów, które powinny w uzasadnieniu decyzji, zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a. wskazać fakty, które uznały za udowodnione, dowody, na których się oparły, oraz przyczyny, z powodu których innym dowodom odmówiły wiarygodności i mocy dowodowej, a także dokonać wyjaśnienia podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Nie czyniąc tego, organ odwoławczy ograniczył się jedynie do ogólnikowych stwierdzeń o zgodności przedmiotowej decyzji z miejscowym szczegółowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Sąd wskazał, że ponownie rozpatrując sprawę organy powinny kierować się ocenami prawnymi i wskazaniami zawartymi w tym wyroku, jak i w poprzednich wydanych w sprawie wyrokach o sygn. akt II SA/Gd 1350/03 i II SA/Gd 255/07.

Wyrokiem z dnia 8 października 2009 r., sygn. akt II OSK 427/09, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną P. S. od wyroku o sygn. akt II SA/Gd 75/08.

Ponownie rozpoznając sprawę Prezydent Miasta Gdyni decyzją z [...] kwietnia 2011 r. ustalił warunki zabudowy działek nr [...] i [...], przy ul. [...] w Gdyni, oznaczonych literami ABCD na załączniku graficznym do niniejszej decyzji, stanowiących własność N. Sp. z o.o. dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego, trzykondygnacyjnego, podpiwniczonego, orientacyjna pow. zabudowy ok. 250 m2 wraz z infrastrukturą, na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym oraz miejscowego szczegółowego planu zagospodarowania przestrzennego Śródmieścia Gdyni zatwierdzonego uchwałą nr V/90/94 Rady Miasta Gdyni z dnia 30 listopada 1994 r.

W uzasadnieniu tej decyzji organ stwierdził, że oparł się o przepisy obowiązujące w dniu 18 sierpnia 2003 r. oraz ustalenia obowiązującego w tym czasie miejscowego szczegółowego planu zagospodarowania przestrzennego Śródmieścia Gdyni z 1994 r. Nie wyznaczono linii zabudowy, zarówno od strony ul. [...], jak też tylnej linii zabudowy, ponieważ linie te nie zostały określone w planie miejscowym zagospodarowania terenu, będącym podstawą ustalenia warunków zabudowy w niniejszej decyzji. Odnosząc się do wniesionych w trakcie postępowania zastrzeżeń organ wyjaśnił, że sprawa możliwości ustalenia linii zabudowy została przesądzona w wyroku WSA, uchylającym uprzednio wydane decyzje. Zachowanie naturalnych warunków terenowych na obszarach przyległych do budynku nr [...] oraz zachowanie przepisowych odległości między budynkiem projektowanym a istniejącym na działce sąsiedniej oraz usytuowanie otworów okiennych i drzwiowych wynika z konieczności zachowania warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Wniosek o rozbiórkę części budynku, określonej jako "aluminiowo-szklany łącznik przylegający do ściany czołowej budynku nr [...]", oraz przywrócenie stanu poprzedniego poziomu gruntu także nie dotyczy etapu decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu i nie podlega rozpatrzeniu w niniejszym postępowaniu. Wniosek o ustalenie dozwolonej wysokości budynku od rzeczywistego i naturalnego poziomu gruntu także nie znajduje umocowania w ustaleniach ww. planu miejscowego.

Dalej organ wskazał, iż inwestycja ma być realizowana na obszarze zespołu urbanistycznego Kamiennej Góry, który został wpisany w 1985 r. do rejestru zabytków pod numerem 928/8.02.1985. Decyzja o warunkach została uzgodniona przez Miejskiego Konserwatora Zabytków postanowieniem z dnia [...] maja 2010 r., a uwarunkowania konserwatorskie zostały zawarte w punkcie 2c decyzji. Postanowienie to zostało utrzymane w mocy przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego postanowieniem z dnia [...] stycznia 2011 r., wydanym po rozpatrzeniu zażalenia skarżących.

Organ I instancji podniósł, że przywoływany przez skarżące wyrok WSA w Gdańsku z dnia 22 września 2010 r. dotyczy postanowienia Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie zawieszenia postępowania w sprawie budowy obiektu budowlanego przy ul. [...] w Gdyni, do czasu uprzedniego rozpatrzenia wniosku inwestora dotyczącego pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego, a nie postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla tej inwestycji.

Nadto domaganie się prowadzenia postępowania w oparciu o aktualnie obowiązujący plan zagospodarowania przestrzennego jest niezgodne z wyrokiem WSA w Gdańsku o sygn. akt II SA/Gd 75/08.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. SKO w Gdański, po rozpatrzeniu odwołania, utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Gdańska z dnia [...] kwietnia 2011 r.

W uzasadnieniu organ odwoławczy uznał za chybiony zarzut odwołujących się, że obecnie teren inwestycji objęty jest ważnym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a zatem zaistniała bezwzględna przesłanka umorzenia postępowania, co podkreślił WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 22 września 2010 r. w sprawie II SA/Gd 355/10. Organ stwierdził, że w przedmiotowej sprawie wszystkie organy i sądy związane są oceną prawną zawartą w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 13 czerwca 2007 r. wydanym w sprawie sygn. akt II SA/Gd 255/07. Sąd ten wyraźnie wskazał, że dla ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu podstawowe znaczenie ma rozstrzygnięcie kwestii zgodności planowanej inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, obowiązującym na dzień wydania decyzji przez organ odwoławczy, to jest na dzień 18 sierpnia 2003 r.

Wyrok WSA w Gdańsku o sygn. akt II SA/Gd 335/10, na który powołano się w odwołaniu, nie dotyczy ustalenia warunków zabudowy będących przedmiotem niniejszego postępowania, ale postępowania prowadzonego przez organy nadzoru budowlanego i nie może mieć wpływu na tok niniejszego postępowania.

Organ I instancji prawidłowo zinterpretował wiążące go wskazania WSA w Gdańsku i rozstrzygnięcie w zakresie ustalenia warunków zabudowy nie budzi zastrzeżeń organu odwoławczego. Rozpatrując wniosek z dnia 24 lipca 2002 r. o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu działek nr [...] i nr [...] położonych w Gdyni przy ulicy [...] dla inwestycji polegającej na realizacji budynku mieszkalnego jednorodzinnego trzykondygnacyjnego, podpiwniczonego, orientacyjna pow. zabudowy ok. 250 m2 wraz z infrastrukturą, należało ustalić zgodność planowanej inwestycji z przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym oraz zapisami miejscowego szczegółowego planu zagospodarowania przestrzennego Śródmieścia Gdyni zatwierdzonego uchwałą nr V/90/94 Rady Miasta Gdyni z dnia 30 listopada 1994 r., co zostało zrealizowane. Organ I instancji określił szczegółowe warunki wynikające z ustaleń planu z 1994 r. Zgodnie zaś z art. 40 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie warunków zabudowy następuje w drodze decyzji na podstawie ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Powyższą decyzję zaskarżyły do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku M. C. i H. W. , wnosząc o uchylenie decyzji organów obu instancji. Skarżące zarzuciły naruszenie art. 105 § 1 k.p.a. w związku z art. 59 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nieumorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego w sytuacji, gdy decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie wydaje się, gdy obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Nadto zarzuciły naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez nieuwzględnienie przy wydawaniu spornych decyzji postanowień obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Odpowiadając na skargę SKO w Gdańsku wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w wydanej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Gd 830/11, oddalając skargę wskazał, że ocena działania organów administracji publicznej była już kontrolowana trzykrotnie przez WSA w Gdańsku oraz raz przez Naczelny Sąd Administracyjny. Konkluzją tej kontroli jest wniosek o konieczności zastosowania się przez organy administracji publicznej do oceny prawnej zawartej w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 13 czerwca 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 255/07, stosownie do treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.". Wynika to również z wydanego następnie wyroku z dnia z 22 września 2010 r. w sprawie sygn. akt II SA/Gd 355/10. Potwierdza to także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjny z dnia 8 października 2009 r., sygn. akt II OSK 427/09. W szczególności zaś w wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że wyrażoną w art. 153 p.p.s.a. zasadę należy rozumieć w ten sposób, że ilekroć dana sprawa będzie przedmiotem rozpoznania przez ten sąd, będzie on związany oceną prawną wyrażoną w tym orzeczeniu, jeżeli nie zostanie ono uchylone lub nie ulegną zmianie przepisy. Przez ocenę prawną rozumie się wyjaśnienie istotnej treści przepisów prawa i sposobu ich stosowania w rozpoznawanej sprawie. Związanie sądu oceną prawną oznacza, że nie może formułować nowych ocen prawnych, które byłyby sprzeczne z wyrażonym wcześniej poglądem, lecz jest zobowiązany do podporządkowania się temu poglądowi w pełnym zakresie.

To samo dotyczy organu administracji ponownie rozstrzygającego sprawę administracyjną.

Obowiązek podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej w wyroku sądu administracyjnego, ciążący na organie i sądzie, może być wyłączony tylko w wypadku zmiany stanu prawnego lub istotnej zmiany okoliczności faktycznych, a także po wzruszeniu wyroku zawierającego ocenę prawną, w przewidzianym do tego trybie.

Mając powyższe na względzie Sąd I instancji stwierdził, że organy administracji rozstrzygając przedmiotową sprawę obowiązane były do zastosowania przepisów prawa oraz planu miejscowego obowiązujących w dacie wydania ostatecznej decyzji SKO w Gdańsku z dnia [...] sierpnia 2003 r., a więc postanowień miejscowego szczegółowego planu zagospodarowania przestrzennego Śródmieścia Gdyni zatwierdzonego uchwałą nr V/90/94 Rady Miasta Gdyni z dnia 30 listopada 1994 r., a rozstrzygnięcie podjąć w oparciu o przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z treścią art. 40 ust. 1 tej ustawy, w sprawach ustalania warunków zabudowy i zagospodarowania terenu orzeka się, w drodze decyzji, na podstawie ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku planu, z zastrzeżeniem art. 13 ust. 1, na podstawie przepisów szczególnych. Z kolei w myśl art. 42 ust. 1 pkt 1-7 ustawy, decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu określa: rodzaj inwestycji, warunki wynikające z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeśli dla danego obszaru plan został uchwalony, warunki zabudowy i zagospodarowania terenu wynikające z przepisów szczególnych, warunki obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji, wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich, linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w stosownej skali, okres ważności decyzji.

W ocenie Sądu organy administracji prawidłowo zastosowały unormowania ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Wydana decyzja ustalająca warunki zabudowy posiada wszelkie wymagane przez ustawę elementy, zgodna jest również planem miejscowym z 1994 r. Odnośnie braku linii zabudowy, który był podnoszony w toku postępowania administracyjnego, potwierdzić jedynie należy, że przedmiotowy plan nie zawierał postanowień w tym zakresie i dlatego linia zabudowy nie mogła zostać określona. Kwestia została w sposób wiążący przesądzona przez WSA w Gdańsku w wyroku o sygn. akt II SA/Gd 75/08 oraz przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku o sygn. akt II OSK 427/09. Dokonane w niniejszej sprawie ustalenia organów obu instancji wypełniają wytyczne tutejszego Sądu zawarte w wyroku o sygn. akt II SA/Gd 255/07 i jako takie nie budzą zastrzeżeń. Organy obu instancji odniosły się również, stosownie do wytycznych Sądu, do zgłaszanych w toku postępowania uwag, a ich konkluzje w tym zakresie uznać należy za prawidłowe.

Sąd I instancji nie podzieli więc zarzutów skargi dotyczących w istocie niezastosowania przez organy przepisów ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz obecnie obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Wydając wyrok w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 255/07, Sąd swoją ocenę prawną ukształtował między innymi stosując obowiązujący już ówcześnie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który stanowi, że do spraw wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe, a w szczególności ustawę z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Nie można zatem stwierdzić, jak domagają skarżące, iż nastąpiła zmiana stanu prawnego pozwalająca na odstąpienie od wytycznych Sądu zawartych w wyroku o sygn. akt II SA/Gd 255/07, skoro wskazana ustawa obowiązywała w dacie orzekania przez Sąd. Stąd też brak było podstaw do umorzenia postępowania w sprawie w oparciu o art. 105 § 1 k.p.a. w związku z art. 59 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Również fakt wygaśnięcia planu zagospodarowania przestrzennego z 1994 r. i obowiązywania obecnie na przedmiotowym terenie innego planu nie powoduje zmiany aktualności wytycznych Sądu dotyczących wskazania przepisów prawa mających zastosowanie w niniejszej sprawie. W uzasadnieniu wyroku sygn. akt II SA/Gd 255/07 Sąd, wskazując organom, że w sprawie ma zastosowanie plan zagospodarowania przestrzennego z 1994 r., stwierdził bowiem wyraźnie, że błędne byłoby zastosowanie w niniejszej sprawie ustaleń aktualnie obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego.

W ocenie Sądu I instancji, prawidłowo przy tym stwierdził organ II instancji, że powoływany przez skarżące wyrok WSA w Gdańsku o sygn. akt II SA/Gd 355/10, wydany w sprawie ze skargi na postanowienie Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Gdańsku w przedmiocie zawieszenia postępowania w sprawie budowy obiektu budowlanego, w świetle art. 153 p.p.s.a. nie ma żadnego wpływu na przebieg niniejszego postępowania i rozstrzygnięcie sprawy o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, mimo że chodzi o tę samą inwestycję.

Z tych względów, na podstawie art. 151 p.p.s.a., Sąd ww. skargę oddalił jako bezzasadną.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku opartą na przesłankach z art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., złożyła M. C. , wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi administracyjnemu I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 153 p.p.s.a., poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż w przedmiotowej sprawie, nadal obowiązuje ocena prawna oraz wskazania, co do dalszego postępowania wyrażone w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 13 czerwca 2007 r. wydanym w sprawie II SA/Gd 255/07 oraz przyjęcie, że wyrok z dnia 22 września 2010 r. w sprawie II SA/Gd 355/10 także potwierdza, że w przedmiotowej sprawie nadal obowiązuję ocena prawna oraz wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 13 czerwca 2007 r. wydanym w sprawie II SA/Gd 255/07.

Ponadto zarzucono naruszenie prawa materialnego, tj. art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w przedmiotowej sprawie oraz błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że regulacja ta obowiązuję, nie tylko do spraw wszczętych i niezakończonych ostateczną decyzją lecz również tych spraw w których ostateczne rozstrzygniecie zostało wyeliminowane z obrotu prawnego (zawarte w uzasadnieniu wyroku WSA w Gdańsku z dnia 13 czerwca 2007 r. wydanym w sprawie II SA/Gd 255/07) co w ocenie skarżącej, stanowi zagadnienie prawne o którym mowa w art. 187 p.p.s.a.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną P. S. wniósł o jej oddalenie, wskazując, że zarzuty w niej zawarte są bezpodstawne.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jedynie pod rozwagę z urzędu nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego dlatego też Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznanie sprawy ograniczył do zbadania zasadności zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Wnosząca skargę kasacyjną nietrafnie zarzuca Sądowi I instancji naruszenie przepisu postępowania w sposób istotnie wpływający na wynik sprawy z art. 153 p.p.s.a. poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż w sprawie nadal obowiązuje ocena prawna oraz wskazania zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 czerwca 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 255/07. Uzasadnienie tego zarzutu sprowadza się do stwierdzenia przez skarżącą, że postępowanie administracyjne w przedmiotowej sprawie powinno zostać umorzone w oparciu o art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej k.p.a.). Jest ono bowiem bezprzedmiotowe zarówno z okoliczności faktycznych (prowadzenie i ukończenie budowy), jak równie z okoliczności prawnych (zmiany prawa budowlanego). Przepisów prawa budowlanego, które uległy zmianie i miały wpływ na wynik sprawy skarżąca nie wskazuje. Odwołuje się natomiast do braku ustalenia w sprawie w sposób wyczerpujący stanu faktycznego. Wskazuje na wzniesienie budynku mieszkalnego częściowo w oparciu o udzielone pozwolenie budowlane, a częściowo po wstrzymaniu robót i po uchyleniu pozwolenia na budowę. Podnosi potrzebę zastosowania do pierwszej części robót postępowania z art. 51 w związku z art. 59f ust. 6 Prawa budowlanego, a do pozostałej części postępowania z art. 48 Prawa budowlanego, co oznacza, że na datę wydania kontrolowanego przez Sąd I instancji rozstrzygnięcia administracyjnego żadna ze wskazanych procedur nie przewiduje odniesienia się do decyzji o warunkach zabudowy, tylko do warunków miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Również w przypadku wydawania pozwolenia na budowę i stosowania art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, decyzja o warunkach zabudowy jest konieczna tylko w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Tym planem, zgodnie z uzasadnieniem drugiego zarzutu kasacyjnego, jest według skarżącej, plan uchwalony dla terenu objętego tę inwestycją w dniu 22 czerwca 2005 r.

Sposób sformułowania opisanego wyżej zarzutu skargi kasacyjnej i jego uzasadnienia wskazuje, że skarżąca stawia zarzut uważając, że nie wyjaśniono w sprawie czy możliwe jest wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku wykonania robót budowlanych. W istocie rzeczy zarzuca brak wyczerpującego wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, czyli wadliwe ustalenie stanu faktycznego. Łączy tę argumentację z naruszeniem art. 153 p.p.s.a. i art. 105 § 1 k.p.a. oraz wskazuje na treść art. 35 ust. 1 pkt 1, art. 48 i art. 51 Prawa budowlanego.

Tak sformułowany zarzut nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Przede wszystkim z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że kontrolowana przez Sąd I instancji decyzja organu administracyjnego wydana została w wyniku przeprowadzonego postępowania administracyjnego z wniosku inwestora z dnia 24 lipca 2002 r. o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu działek nr [...] i [...] położonych w Gdyni przy ul. [...] dla inwestycji polegającej na realizacji budynku mieszkalnego jednorodzinnego, trzykondygnacyjnego, podpiwniczonego o orientacyjnej powierzchni zabudowy ok. 250 m2 wraz z infrastrukturą. Ocena działania organów administracji publicznej była w tej sprawie już trzykrotnie kontrolowana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny oraz raz przez Naczelny Sąd Administracyjny. Konkluzją tej oceny był wniosek o konieczności zastosowania się przez organy administracji publicznej do oceny prawnej zawartej w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 13 czerwca 2007 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 255/07. Sąd wówczas orzekający wyraził pogląd prawny, że realizacja konstytucyjnej zasady wyrażonej w art. 45 Konstytucji stanowiącym, że "każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez uzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd" nie daje podstawy do umorzenia postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu jako bezprzedmiotowego z powodu realizacji inwestycji. Wskazując dalej, że w przedmiotowej sprawie została wydana [...] sierpnia 2003 r. ostateczna decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta Gdyni z dnia [...] października 2002 r. ustalającą warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji. Decyzja SKO w Gdańsku z [...] sierpnia 2003 r. została uchylona wyrokiem WSA w Gdańsku z dnia 25 stycznia 2006 r., sygn. akt II SA/Gd 1350/03, ale w międzyczasie była ona podstawą do wydania pozwolenia na budowę dla przedmiotowej inwestycji, która to inwestycja została zrealizowana w znacznym zakresie. Sąd wydający wyrok w dniu 13 czerwca 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 255/07 rozstrzygnął, że w dalszym postępowaniu w niniejszej sprawie ocena zgodności z prawem decyzji o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji (zrealizowanej w znacznej części) winna być dokonana na podstawie przepisów prawa oraz planu miejscowego obowiązującego w dacie wydania ostatecznej decyzji SKO w Gdańsku z dnia [...] sierpnia 2003 r. Ta bowiem decyzja była podstawą wydania pozwolenia na budowę. Twierdzenie to wywiódł z treści art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 647) stanowiącym, że do spraw wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie stosuje się przepisy dotychczasowe. Regulacja ta według wskazania Sądu dotyczy nie tylko spraw wszczętych i niezakończonych ostateczną decyzją lecz również tych spraw, których ostateczne rozstrzygnięcie zostało wyeliminowane z obrotu prawnego. Pojęcie zaś "przepisy dotychczasowe" obejmuje także miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego. Wywiódł, że ochrona interesów w toku i zasada zaufania do stanowionego przez państwo prawa powinny zapewniać stosowanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który był brany przez inwestora pod uwagę w chwili wszczęcia przez niego postępowania w sprawie wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Zasada ta doznaje ograniczenia, gdy zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w toku postępowania wpływa na wynik postępowania w takiej sprawie. W przedmiotowej sprawie Sąd orzekający w sprawie pod sygn. akt II SA/Gd 255/07 orzekł, że zgodność z prawem decyzji o warunkach zabudowy nie może być kontrolowana w oparciu o aktualnie obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który uchwalony został i wszedł w życie po wydaniu decyzji ostatecznej z dnia 18 sierpnia 2003 r. i zrealizowaniu budowy w znaczącej części.

Powyższa ocena prawna przywołana została przez Sąd I instancji orzekający kontrolowanym wyrokiem i oceniona pod względem jej zastosowania. Sąd I instancji powołując się na treść art. 153 p.p.s.a. i na treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 października 2009 r., sygn. akt II OSK 427/09, wydanego też w tej sprawie, wyjaśnił, że zasadę związania oceną prawną wyrażoną w orzeczeniu sądu należy rozumieć w ten sposób, że ilekroć dana sprawa będzie przedmiotem rozpoznania przez ten sąd, będzie on związany oceną prawną wyrażoną w tym orzeczeniu, jeżeli nie zostanie ono uchylone lub nie ulegną zmianie przepisy. Ocena prawna to wyjaśnienie istotnej treści przepisów prawa i sposobu ich zastosowania w rozpoznawanej sprawie. Związanie zaś sądu administracyjnego oceną prawną oznacza, że nie może on formułować nowych ocen prawnych, które byłyby sprzeczne z wyrażonym wcześniej poglądem, lecz jest zobowiązany do podporządkowania się temu poglądowi w pełnym zakresie.

Sąd I instancji ocenił, że organ prawidłowo zrealizował dyrektywę z art. 153 p.p.s.a. określając warunki zabudowy i zagospodarowania terenu zgodnie zapisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.) oraz zapisami miejscowego szczegółowego planu zagospodarowania przestrzennego Śródmieścia Gdyni, zatwierdzonego uchwałą Rady Miasta Gdyni z dnia 30 listopada 1994 r., nr V/90/94 (Dziennik Urzędowy Województwa Gdańskiego z 1994 r. Nr 33, poz. 172). Decyzja określa warunki wynikające z ustaleń ww. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Ustaleniom tym nie sposób zarzucić braku poprawności.

Sąd I instancji, wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, nie stwierdził zmiany stanu prawnego pozwalającej na odstąpienie od wytycznych zawartych w wyroku z dnia 13 czerwca 2007 r. Wskazał, że w dacie wyrokowania już obowiązywała ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ale zgodnie z oceną prawną dotyczącą stosowania jej przepisu intertemporalnego z art. 85 ust. 1 nie miała ona zastosowania do przedmiotowej sprawy. Zmiany wytycznych nie uzasadniał też fakt wygaśnięcia planu zagospodarowania przestrzennego uchwalonego uchwałą Rady Miasta Gdyni z dnia 30 listopada 1994 r. Nastąpiło to bowiem przed wydaniem wyroku z dnia 13 czerwca 2007 r. i było uwzględnione przez Sąd wyrażający ocenę prawną wiążącą w sprawie.

W tych warunkach nie znajduje uzasadnienia zarzut kasacyjny, że w sprawie doszło do zmiany stanu faktycznego i prawnego skutkującej odstąpieniem od wiążących wytycznych Sądu zawartych w wyroku z dnia 13 czerwca 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 255/07.

Nie trafnie jest podnoszona okoliczność, że brak ustaleń co do faktu wykonania wszystkich robot budowlanych wpływa na zakres stosowania art. 153 p.p.s.a. i art. 105 § 1 k.p.a.

Wiążąca ocena prawna wyrażona w wyroku z dnia 13 czerwca 2007 r. wskazywała w oparciu o art. 45 Konstytucji, że realizacja inwestycji, czyli wykonanie robót budowlanych, nie daje podstawy do umorzenia postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Przesądzona została też kwestia, że postępowania nie można umorzyć w oparciu o art. 105 § 1 k.p.a. w związku z art. 59 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, gdyż wymieniona ustawa zgodnie z treścią jej art. 85 ust. 1 nie miała zastosowania w sprawie. Wymieniony zaś przepis art. 59 przewiduje wydawanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu tylko w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Stosowana w sprawie ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym odmiennie regulowała tę kwestię. Zgodnie z jej art. 40 ust. 1 w sprawach ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu orzekało się, w drodze decyzji, na podstawie ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku planu, z zastrzeżeniem art. 13 ust. 1, na podstawie przepisów szczególnych.

Stwierdzenie przez Sąd I instancji, że organ w kontrolowanej decyzji nie miał podstaw do umorzenia postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu odpowiada prawu.

Przytoczenie przez skarżącą treści przepisów art. 35 ust. 1 pkt 1, art. 48 i art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. jako argumentu do bezprzedmiotowości niniejszego postępowania nie znajduje uzasadnienia w sprawie. Przede wszystkim przepisy te nie były stosowane w niniejszej sprawie ani przez organ administracyjny, ani przez Sąd I instancji kontrolujący zaskarżoną decyzję i nie było obowiązku odniesienia się do treści tych przepisów w świetle obowiązujących wytycznych w wyroku z dnia 13 czerwca 2007 r. nakazujących na podstawie art. 45 Konstytucji kontrolowanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu według przepisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który był brany pod uwagę przez inwestora w chwili wszczęcia przez niego postępowania w sprawie wydania tej decyzji, bez względu na zakres zrealizowanej inwestycji.

Niezasadny jest też zarzut braku uwzględnienia przez Sąd zmiany w przepisach prawa budowlanego. Tak skonstruowany zarzut nie odnosił się do konkretnych przepisów, których naruszenie przez Sąd I instancji mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zarzut ten przedstawiony był bez uzasadnienia w ramach naruszenia przepisów postępowania z art. 153 p.p.s.a.

Brak argumentacji oraz brak wskazania naruszonego przepisu prawa budowlanego czyni zarzut niemożliwym do skontrolowania, czyli nieskutecznym. Zwłaszcza, że w sprawie stosowana była ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym, a nie prawo budowlane.

Niezasadny jest też zarzut kasacyjny dotyczący błędnego ustalenia przez Sąd I instancji, iż wyrok z dnia 22 września 2010 r. w sprawie II SA/Gd 355/10 wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku potwierdza, iż w przedmiotowej sprawie nadal obowiązuje ocena prawna oraz wskazania zawarte w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 13 czerwca 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 255/07.

Przedstawione przez skarżącą powyższe twierdzenie nie znajduje odzwierciedlenia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny podnosi, że z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż Sąd I instancji odwołując się do tamtego wyroku ( IISA/Gd 355/10 ) wskazał, że wyrok ten również potwierdza zasadę wynikającą z art. 153 p.p.s.a. o związaniu oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażoną w orzeczeniu sądu wydanym w danej sprawie. Zatem odwołanie odnosiło się do przywołanej zasady, a nie do wskazań konkretnego wyroku.

W odniesieniu zaś do przedmiotu rozstrzygania wyrokiem IISA/Gd355/10, czyli zawieszenia postępowania w sprawie budowy obiektu budowlanego Sąd I instancji wskazał, iż jest to odrębna sprawa, niemająca żadnego wpływu na przebieg niniejszego postępowania i rozstrzygnięcie sprawy o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, mimo iż chodzi o tę samą inwestycję. Tym samym Sąd I instancji wyraził pogląd o braku związania w przedmiotowej sprawie oceną prawną wyrażoną w tamtej sprawie.

Na odstąpienie od oceny prawnej wyrażonej w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 13 czerwca 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 255/07 nie wpływa, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, podniesiona przez skarżącą uzupełniająca argumentacja zarzutu kasacyjnego, iż wyrok w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 355/10 uprawomocnił się. Oddalona została bowiem skarga kasacyjna od tego wyroku. Naczelny Sąd Administracyjny oddalając skargę od orzeczenia WSA w Gdańsku z dnia 22 września 2010 r., sygn. akt II SA/Gd 355/10, wyrokiem z dnia 29 marca 2012 r., sygn. akt II OSK 78/11 wskazał na zmianę stanu prawnego w postaci uchwalenia nowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przez Radę Miasta Gdyni w dniu 22 czerwca 2005 r. opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Województwa Pomorskiego Nr 7, poz. 1587 oraz na zmianę stanu faktycznego poprzez uchylenie decyzji o warunkach zabudowy prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 9 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Gd 75/08. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał w wyroku z dnia 29 marca 2012 r., sygn. akt II OSK 78/11, że powyższe okoliczności powodują odstąpienie od oceny prawnej i wskazań zawartych w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 30 listopada 2006 r., sygn. akt II SA/Gd 413/06 stwierdzającym nieważność decyzji Wojewody Pomorskiego z dnia [...] września 2005 r. i poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta Gdyni o pozwoleniu na budowę.

W przedmiotowej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że ocena prawna wyrażona w wyroku WSA z dnia 13 czerwca 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 255/07 uwzględniała okoliczność obowiązywania już nowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu inwestycji uchwalonego 22 czerwca 2005 r., uwzględniała fakt, iż zapadł wyrok WSA w Gdańsku w dniu 30 listopada 2006 r., sygn. akt II SA/Gd 413/06 stwierdzający nieważność obu decyzji administracyjnych (II i I instancji) o udzieleniu pozwolenia na budowę.

Związanie oceną prawną wyrażoną w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 255/07 potwierdził wyrok WSA w Gdańsku z dnia 30 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Gd 75/08 uchylający obie decyzje administracyjne (II i I instancji) wydane w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu i wskazujący na potrzebę uwzględnienia w decyzji o warunkach zabudowy konkretnych warunków przewidzianych art. 42 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym oraz odniesienia się do kwestii linii zabudowy i jej regulacji w miejscowym szczegółowym planie zagospodarowania przestrzennego Śródmieścia Gdyni z dnia 30 listopada 1994 r.

Omawiany wyrok uprawomocnił się na skutek oddalenia skargi kasacyjnej inwestora wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 października 2009 r., sygn. akt II OSK 427/09. W wymienionym wyroku NSA wskazał na związanie oceną prawną w przedmiotowej sprawie wyrażoną w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 13 czerwca 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 255/07.

W tych warunkach Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zgodnie z treścią art. 153 p.p.s.a. w przedmiotowej sprawie nie przestała obowiązywać ocena prawna wskazana w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 255/07. W sprawie nie nastąpiły zmiany okoliczności, które to okoliczności nie byłyby uwzględnione przy wyrażonej ocenie prawnej potwierdzonej w trzech wyrokach, w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydanych w tej sprawie.

Postępowanie administracyjne zakończone wyrokami WSA w Gdańsku w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 355/10 i Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. akt II OSK 78/11 dotyczyło tej samej inwestycji ale toczyło się przed innymi organami administracyjnymi – organami nadzoru budowlanego. Wymienione wyroki kontrolowały jedynie podstawę zawieszenia postępowania w sprawie budowy wymienionego obiektu budowlanego.

W tych warunkach Naczelny Sąd Administracyjny nie uznał za usprawiedliwiony zarzut kasacyjny dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji art. 153 p.p.s.a. w sposób mogący istotnie wpływać na wynik sprawy.

Nie jest też usprawiedliwiony zarzut naruszenia prawa materialnego z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w przedmiotowej sprawie oraz błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że regulacja ta obowiązuje nie tylko do spraw wszczętych i niezakończonych ostateczną decyzją, lecz również tych spraw, w których ostateczne rozstrzygnięcie zostało wyeliminowane z obrotu prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że treść tego przepisu i sposób jego zastosowania został wskazany w wiążącej w sprawie ocenie prawnej wyrażonej w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 13 czerwca 2007 r., sygn. akt II SA/Gd 255/07. Zgodnie z treścią art. 153 p.p.s.a. Sąd I instancji jak też Naczelny Sąd Administracyjny jest związany tą oceną prawną i nie może on formułować nowych ocen prawnych, które byłyby sprzeczne z wyrażonym wcześniej poglądem.

Oceny tej nie zmienia fakt, iż w sprawie została w międzyczasie uchylona nie tylko decyzja ostateczna ale i decyzja I instancji odnosząc się do warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Pozostał bowiem wniosek inwestora z dnia 24 lipca 2002 r. inicjujący postępowanie w tym przedmiocie i należało go rozstrzygać zgodnie z oceną prawną wyrażoną w wyroku w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 255/07.

Wiążąca ocena prawna stanowi również o braku podstaw do stosowania przepisu art. 187 p.p.s.a. mówiącego o rozstrzygnięciu zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości w składzie siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.