I SA/Kr 926/12

Uzasadnienie

Pismem z dnia 12 grudnia 2011 r. "M" (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) Oddział w Polsce (dalej: skarżąca) wniosła do Ministra Finansów o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług.

We wniosku skarżąca podała następujące zdarzenie przyszłe. Skarżąca jest oddziałem holenderskiego przedsiębiorstwa posiadającego osobowość prawną ("M" z branży automatyki i robotyki. Skarżąca nie posiada osobowości prawnej. "M" jest zarejestrowany w Polsce jako czynny podatnik VAT i VAT-UE oraz posiada NIP. Zgłoszenie rejestracyjne, potwierdzenia rejestracji VAT i VAT-UE oraz decyzja w sprawie NIP zawierały następujące dane: "[...]". Następnie, po utworzeniu skarżącej (oddziału), w dniu 5 stycznia 2010 r. zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług zostało uzupełnione o dane skarżącej, mianowicie: "[...]".

W oparciu o powyższe okoliczności zadano następujące pytanie: Czy skarżąca (oddział przedsiębiorcy zagranicznego) wystawiając faktury VAT dokumentujące sprzedawane przez siebie towary i usługi, jak również podając dane do faktur VAT wystawianych jej jako nabywcy towarów i usług, może posługiwać się tylko oznaczeniem oddziału i adresem jego siedziby?

Zdaniem Skarżącej wystawiając faktury VAT dokumentujące sprzedawane przez siebie towary i usługi, jak również podając dane do faktur VAT wystawianych jej jako nabywcy towarów i usług, może posługiwać się tylko oznaczeniem oddziału i adresem jego siedziby, w poniższy sposób: "[...]". Stanowisko takie uzasadniła okolicznością, że nazwa oddziału jest tylko uzupełnioną formą nazwy przedsiębiorcy, który go założył (skoro nazwą oddziału jest nazwa przedsiębiorcy zagranicznego wraz z tłumaczeniem jego formy prawnej i dodatkiem słów "oddział w Polsce"). Z tego wynika, że zbędne jest oddzielne podawanie na fakturach oryginalnej nazwy przedsiębiorcy zagranicznego, gdyż byłoby to tylko powtarzaniem tych samych określeń. W kwestii zaś podawania adresu do faktur VAT, skarżąca stoi na stanowisku, że skoro sprzedaż i kupno towarów i usług odbywa się za pomocą oddziału, to jego siedziba jest miejscem prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, w związku z czym właśnie adres siedziby oddziału powinien być ujęty na stosownych fakturach VAT. Takie stanowisko oczywiście nie uchybia przepisom prawa, które obligują skarżącą do używania adresu holenderskiego w innych dokumentach handlowych używanych w obrocie gospodarczym.

W dniu 1 marca 2012 r. Minister Finansów, działający przez Dyrektora Izby Skarbowe, wydał interpretację indywidualną nr [...], w której uznał stanowisko skarżącej za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji stwierdzono, że podmiot zagraniczny, prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku od towarów i usług, traktowany jest jako jeden podmiot – przedsiębiorca zagraniczny, tzn. rejestracja tego oddziału jest jednoznaczna z rejestracją przedsiębiorcy zagranicznego. Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie posiada on możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, zaś prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że przedsiębiorstwo zagraniczne rejestrując swój oddział w Polsce nie dokonuje rejestracji odrębnego podatnika lecz rejestracji własnego przedsiębiorstwa. W związku z powyższym mimo, iż na terytorium kraju funkcjonuje oddział przedsiębiorcy zagranicznego to podatnikiem podatku od towarów i usług pozostaje przedsiębiorca zagraniczny prowadzący działalność za pośrednictwem utworzonego w tym celu oddziału. Jeżeli zatem przedsiębiorca zagraniczny utworzy oddział zgodnie z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, za pośrednictwem którego będzie prowadzona na terytorium Polski działalność spółki, to będzie on w tym zakresie podatnikiem podatku od towarów i usług. Jednostka macierzysta i utworzony przez nią oddział są traktowane jako ten sam podmiot i jeden podatnik podatku od towarów i usług. Zdaniem Ministra Finansów, powyższe winno znaleźć odzwierciedlenie w oznaczeniu oddziału w fakturach zarówno tych wystawianych jak i otrzymywanych. Organ interpretujący zauważył, że zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360; dalej: rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r.), faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać m.in. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy. W tym zakresie organ powołał się z kolei na art. 436 k.c., zgodnie z którym firma oddziału osoby prawnej zawiera pełną nazwę tej osoby oraz określenie "oddział" ze wskazaniem miejscowości, w której oddział ma siedzibę. Minister Finansów stwierdził zatem, że na wystawianych oraz otrzymywanych fakturach VAT (dotyczących sprzedawanych czy nabywanych towarów lub usług) winny znaleźć się obowiązkowo firma podmiotu zagranicznego oraz jego adres, które mogą być uzupełniona o dane dotyczące adresu i oznaczenia oddziału w Polsce.

Wezwawszy uprzednio organ do usunięcia naruszenia prawa, pismem z dnia 25 maja 2012 r. wniesiono do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na powyższą interpretację, wnosząc o jej uchylenie oraz o zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kosztów postępowania – w tym kosztów zastępstwa procesowego – według norm przepisanych. Zaskarżonej interpretacji zarzucono naruszenie:

1) art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j.: Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej: u.p.t.u.) oraz

2) § 5 ust. 1 rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r.

W uzasadnieniu skargi podano, że kiedy stroną transakcji jest oddział przedsiębiorcy zagranicznego, to na fakturach VAT może być on oznaczony za pomocą własnej nazwy i adresu – tj. z pominięciem nazwy i adresu siedziby głównej przedsiębiorcy zagranicznego. Zdaniem skarżącego, obowiązek podawania nazw i adresów stron transakcji na fakturach VAT ma na celu zapewnienie należytej identyfikacji stron, co jest w pełni realizowane również bez podawania siedziby głównej przedsiębiorcy zagranicznego. Ponadto faktura VAT zawiera NIP, który pozwala na łatwą identyfikację kontrahenta. Ponadto w ocenie skarżącej w ramach prawa podatkowego istotny jest adres oddziału przedsiębiorcy zagranicznego, a nie jego siedziby głównej. Skarżący zwrócił również uwagę na możliwość posługiwania się na fakturach VAT skróconymi nazwami kontrahentów, co jest uprawnieniem dalej idącym niż sugerowany w skardze sposób oznaczenia oddziału. Na uzasadnienie swoich twierdzeń skarżąca powołała m.in. interpretacje indywidualne nr [...] oraz [...].

Odpowiadając na skargę, Minister Finansów wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji. Dodatkowo odniósł się do powołanych przez skarżącą innych interpretacji indywidualnych, które miały potwierdzać stanowiska skarżącej stwierdzając, że nie dotyczą one bezpośrednio zagadnienia rozstrzyganego w niniejszej sprawie.

Na rozprawie w dniu 8 listopada 2012 r. Sąd dopuścił dowód z odpisu KRS strony skarżącej na okoliczność określenia nazwy (firmy) przedsiębiorcy zagranicznego.

Ponadto pełnomocnik strony skarżącej podniósł, że ten sam organ wydał w tożsamym stanie faktycznym interpretację nr [...], w której zajął odmienne stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 oraz art. 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez m.in. kontrolę administracji publicznej. Kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem wydawanych przez nią decyzji, postanowień bądź innych aktów. Stosownie zaś do art. 3 § 1 i § 2 pkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) kontrola działalności administracji publicznej przez Sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach. Sąd uwzględniając skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego uchyla taką interpretację (art. 146 § 1 p.p.s.a.). Rozpoznając skargę na interpretację prawa podatkowego Sąd administracyjny kontroluje poprawność merytoryczną dokonanej interpretacji oraz prawidłowość prowadzonego w tej sprawie postępowania interpretacyjnego, a więc zgodność z prawem samej czynności według stanu prawnego z daty jej dokonania oraz legalność postępowania poprzedzającego jej wydanie.

Kontrola sądowoadministracyjna wykazała, że zaskarżona interpretacja narusza obowiązujące przepisy w stopniu uzasadniającym jej uchylenie.

Przepisem prawa podatkowego podlegającym interpretacji w niniejszej sprawie był art. 106 ust. 1 u.p.t.u. Zgodnie z dyspozycją w nim zawartą, faktury powinny zawierać dane dotyczące podatnika i nabywcy. Jednocześnie stosownie do § 5 ust. 1 rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.), faktura powinna zawierać imię i nazwisko lub nazwę bądź nazwę skróconą nabywcy i sprzedawcy oraz ich adresy. Powołane powyżej regulacje nie zawierają szczegółowych wytycznych, jakie dokładnie dane dotyczące podatnika i nabywcy powinny znaleźć się na fakturze. Ustawodawca stwierdził bowiem jedynie, że faktura ma zawierać dane stron transakcji. W rozporządzeniu wskazane natomiast zostało, że na fakturze wskazuje się nazwę nabywcy i sprzedawcy oraz ich adresy. Powołane regulacje nie uszczegóławiają zatem pojęcia "nazwa" strony. W związku z powyższym należy sięgnąć do innych regulacji, które pozwolą wyjaśnić, jakie elementy zawierać ma nazwa. Nie jest bowiem konieczne, aby w każdym akcie prawnym ustawodawca szczegółowo regulował wszystkie kwestie. Jeżeli na podstawie innych przepisów prawnych istnieje możliwość zdefiniowania konkretnego pojęcia, można do takich przepisów sięgnąć, o ile nie pozostają w sprzeczności z aktem prawnym zawierającym pojęcie, które podlega definiowaniu.

Wnioskodawca jest oddziałem podmiotu zagranicznego, zaś regulacje dotyczące ustanawiania i funkcjonowania oddziału, zawarte są w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j.: Dz. U. z 2010 r., Nr 220, poz. 1447 ze zm.; dalej: u.s.d.g.). Zgodnie z art. 5 pkt 4 tej ustawy przez oddział rozumie się wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności. Jak wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny (zob. wyrok z dnia 18 marca 2011 r., II FSK 1773/09, LEX nr 818429) z ww. regulacji nie można wywieść odrębności prawnej oddziału od przedsiębiorcy zagranicznego, którego odrębność od przedsiębiorcy polega na funkcjonalnym i przestrzennym wydzieleniu części organizacyjno-gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego (por. M. Sieradzka, Swoboda działalności gospodarczej. Komentarz, LEX/el. 2012). To zaś oznacza, że oddział jako taki przedsiębiorcą nie jest i co do zasady nie posiada (samodzielnej) zdolności prawnej ani zdolności do czynności prawnych (zob. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 8 lutego 2006 r., sygn. akt II SA/Sz 984/05, Lex nr 296027 oraz E. Wieczorek, Komentarz do art. 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, ABC 2007). Minister Finansów w powyższym zakresie dokonał trafnej oceny prawnej. Nie było to również kwestionowane przez skarżącą.

Sama u.s.d.g. w art. 90 pkt 1) nakazuje przedsiębiorcy zagranicznemu, który utworzył oddział, używać do oznaczenia oddziału oryginalnej nazwy przedsiębiorcy zagranicznego wraz z przetłumaczoną na język polski nazwą formy prawnej przedsiębiorcy oraz dodaniem wyrazów "oddział w Polsce". Również jednak uregulowania wspomnianej ustawy, nie określają szczegółowo, z jakich elementów ma składać się nazwa oddziału.

Należy w związku z powyższym sięgnąć do innego aktu prawnego, który definiuje elementy składające się na nazwę przedsiębiorcy. Uregulowania dotyczące nazwy przedsiębiorcy w sposób wyczerpujący zawarte zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.; dalej: k.c.). Zgodnie art. 432 k.c. przedsiębiorca działa pod firmą, którą co do zasady ujawnia się we właściwym rejestrze. Analizując ten przepis należy zauważyć, że pojęcie firmy może być rozumiane wyłącznie jako oznaczenie przedsiębiorcy (zob. A. Janiak, Komentarz do art. 432 [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna pod red. A. Kidyby, LEX 2012), firma jest więc jego nazwą własną (por. J. Szwaja, Firma w kodeksie cywilnym, Pr. Sp. 2004, nr 1, s. 3).

Skoro w niniejszej sprawie przedsiębiorca zagraniczny posiada osobowość prawną, należy wskazać na art.435 § 1 k.c., zgodnie z którym firmą osoby prawnej jest jej nazwa. W tym samym przepisie wskazano, że firma zawiera określenie formy prawnej osoby prawnej, a także może wskazywać na przedmiot działalności, siedzibę tej osoby oraz zawierać inne określenia dowolnie obrane. Analizując ten przepis należy stwierdzić, że nazwa nadana osobie prawnej stanowi w każdym przypadku rdzeń firmy takiej osoby i jest jej elementem koniecznym. W przypadku osoby prawnej, koniecznym elementem firmy jest dodatkowo określenie jej formy prawnej, które może być podane również w skrócie. Ponadto ze względu na funkcję informacyjną nazwy (firmy) lub potrzebę właściwego odróżnienia danej jednostki organizacyjnej od innych podmiotów występujących w obrocie, w nazwie (firmie) osoby prawnej mogą być zawarte różnego rodzaju dodatki fakultatywne. W szczególności mogą one dotyczyć przedmiotu lub miejsca prowadzonej działalności gospodarczej, wskazywać siedzibę osoby prawnej lub zawierać inne elementy w zasadzie dowolnie obrane, w tym określenia fantazyjne.

Podmiot zagraniczny, którego oddziałem jest skarżąca, wpisany jest do Krajowego Rejestru Sądowego. Odpis z tego rejestru dotyczący podmiotu zagranicznego został dopuszczony przez Sąd jako dowód, na okoliczność, jaka nazwa została do niego wpisana, czyli pod jaką nazwą podmiot ten powinien występować w obrocie prawnym. Jak wynika z tego odpisu (nr [...]) w dziale 1 w rubryce 1 "Dane podmiotu" pod poz. 4 podano "nazwę lub firmę przedsiębiorcy zagranicznego" jako: "[...])". Jak z powyższego wynika, zawiera on obligatoryjne elementy firmy przedsiębiorcy zagranicznego, czyli jego nazwę oraz formę prawną.

Zarówno omówiony wcześniej przepis art. 435 § 1 k.c., jak również odpis z KRS przedsiębiorcy zagranicznego, nie uzasadniają przyjęcia stanowiska organu podatkowego, że dla określenia nazwy przedsiębiorcy, konieczne jest wskazanie jego adresu. Co więcej, z zaskarżonej interpretacji wynika, że organ interpretujący zdaje się mylić dwa zasadnicze pojęcia, a mianowicie siedzibę podmiotu oraz jego adres. Odpowiedź na pytanie, co należy rozumieć pod pojęciem siedziby podmiotu, zawiera art. 41 k.c., zgodnie z którym, jeżeli ustawa lub oparty na niej statut nie stanowi inaczej, siedzibą osoby prawnej jest miejscowość, w której ma siedzibę jej organ zarządzający. W żaden sposób nie można utożsamiać pojęcia siedziby z pojęciem adresu, jak czyni to organ podatkowy.

Jak wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia, fakultatywnym elementem firmy osoby prawnej, może być określenie jej siedziby, choć jak wynika z KRS podmiotu zagranicznego, nie zdecydował się on na dodanie tego elementu do firmy, pod którą działa w Polsce. Wywody zatem organu podatkowego w tym zakresie, nie znajdują oparcia w żadnych przepisach prawnych. Również z cytowanego wcześniej rozporządzenia wykonawczego do u.p.t.u., wprost wynika różnica pomiędzy nazwą a adresem strony transakcji. Skoro prawodawca nakazuje podawać na fakturze zarówno nazwę, jak i adres strony, to wprost wskazuje, że adres nie wchodzi w zakres pojęciowy nazwy.

Dotychczasowe rozważania dotyczyły firmy (nazwy) osoby prawnej, gdy tymczasem skarżąca występuje, jako oddział takiej osoby. Niemniej jednak były one istotne z poniższych powodów. Wymogi dotyczące oznaczenia oddziału zawarte zostały w art. 436 k.c., który stanowi, że firma oddziału osoby prawnej zawiera pełną nazwę tej osoby oraz określenie "oddział" ze wskazaniem miejscowości, w której oddział ma siedzibę. W uzupełnieniu tej regulacji, wskazać również należy na cytowany już we wcześniejszej części uzasadnienia art. 90 pkt 1 u.s.d.g., który nakazuje używać do oznaczenia oddziału oryginalnej nazwy przedsiębiorcy zagranicznego wraz z przetłumaczoną na język polski nazwą formy prawnej przedsiębiorcy oraz dodaniem wyrazów "oddział w Polsce". Dopiero łączna analiza tych dwóch przepisów pozwala dokonać prawidłowej interpretacji zdarzenia przyszłego przedstawionego przez stronę skarżącą.

W ocenie Sądu, ani Kodeks cywilny, ani przepisy u.s.d.g. nawet nie sugerują, by częścią nazwy oddziału osoby prawnej był adres głównej siedziby osoby prawnej. Co więcej, jak zostało to już powyżej wskazane, Minister Finansów zdaje się mylić pojęcie adresu i firmy (nazwy) osoby prawnej, obligując skarżącą do podawania na fakturach VAT adresu zagranicznego przedsiębiorcy, gdy tymczasem taki obowiązek nie wynika z obowiązujących przepisów. Adres bowiem w żadnym wypadku nie jest częścią nazwy (firmy) osoby prawnej (o ile oczywiście sam zainteresowany podmiot nie zechce przyjąć na swoje oznaczenie takiej kombinacji znaków, które mogłyby zostać ocenione jako adres). Oceniana konkluzja Ministra Finansów nie znajduje zatem oparcia w obowiązujących przepisach.

Odnośnie podniesionych przez organ spostrzeżeń dotyczących sposobu identyfikacji strony skarżącej jako podatnika wypada zwrócić uwagę na treść ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j.: Dz. U. z 2004 r., Nr 269, poz. 2681 ze zm.). Otóż zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, identyfikatorem podatkowym innych podmiotów niż osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej lub niebędące podatnikami podatku od towarów i usług jest numer identyfikacji podatkowej (NIP). Z całokształtu przepisów ww. ustawy ewidencyjnej, a zwłaszcza z art. 11 wynika, że NIP jest podstawowym środkiem pozwalającym organom podatkowym na identyfikację danego podmiotu. W tym także celu określono w § 5 ust. 1 pkt 2 powołanego rozporządzenia z dnia 28 marca 2011 r. obowiązek umieszczania NIP na fakturach VAT. Istotnym jest, że numer identyfikacyjny podmiotu zagranicznego oraz jego oddziału w Polsce jest identyczny. Dla prawidłowego zatem zidentyfikowania strony transakcji, nie jest koniecznym podawanie adresu podmiotu zagranicznego. Stanowisko takie znajduje również odzwierciedlenie w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów działającego przez: Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 31 stycznia 2008r. nr [...], Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 4 marca 2009r. nr [...] oraz Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 25 listopada 2008r. nr [...]. Wbrew twierdzeniu organu wyrażonemu w odpowiedzi na skargę, interpretacje te dotyczą tożsamego problemu prawnego. Wskazano w nich również, że na fakturach powinna znaleźć się nazwa podmiotu głównego, lecz nie wynika z tego, że należy również podawać adres tego podmiotu. W żadnej z powyższych interpretacji, nie sposób doszukać się takiego stwierdzenia. Odmienne odczytywanie treści tych interpretacji przez organ podatkowy potwierdza jedynie, że jego zdaniem adres wchodzi w skład nazwy podmiotu. Jak jednak wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia, jest to pogląd błędny.

Podawanie adresu siedziby głównej nie znajduje również uzasadnienia z punktu widzenia pewności obrotu prawnego pomiędzy przedsiębiorcami. Identyfikację podmiotu między stronami zdarzeń gospodarczych, umożliwia bowiem ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (t.j.: Dz. U. z 2007 r., Nr 168, poz. 1186 ze zm.; dalej: ustawa o KRS). Zgodnie z jej art. 8, rejestr jest jawny i każdy ma prawo dostępu do niego, a ponadto prawo do uzyskiwania odpisów, wyciągów, zaświadczeń i innych informacji z Rejestru. Natomiast art. 18 ustawy o KRS konstruuje domniemanie prawdziwości danych wpisanych do Rejestru. Kontrahent oddziału przedsiębiorcy zagranicznego może zatem z łatwością i chronioną prawnym domniemaniem pewnością pozyskać informacje co do danych przedsiębiorcy zagranicznego, jak i danych oddziału. Zatem umieszczenie adresu przedsiębiorcy zagranicznego na fakturze VAT w żaden sposób nie zapewnia większej ochrony kontrahenta czy też organu podatkowego, od tej, jaka wynika z obecnie obowiązujących przepisów.

W ślad za stroną skarżącą należy zauważyć również, że Minister Finansów, działając przez Dyrektora Izby Skarbowej, wydał w dniu 12 grudnia 2011 r. interpretację indywidualną nr [...], w której uznał, że przedsiębiorca zagraniczny prowadzi działalność gospodarczą przez oddział, który posiada względem przedsiębiorcy zagranicznego jedynie odrębność organizacyjną. Jest to jednak nadal ta sama osoba i ten sam podatnik – przedsiębiorca zagraniczny. Oddział powinien więc posługiwać się – na fakturach VAT stwierdzających transakcje, których jest stroną – Numerem Identyfikacji Podatkowej nadanym przedsiębiorcy zagranicznemu oraz oznaczeniem obejmującym firmę przedsiębiorcy zagranicznego uzupełnioną o dane adresowe oddziału w Polsce. Nie jest natomiast konieczne podawanie adresu podmiotu zagranicznego. Sąd zgadza się ze skarżącą, iż zaskarżona w niniejszej sprawie interpretacja dotyczyła analogicznego stanu faktycznego i została wydana w tym samym stanie prawnym, co wyżej przytoczona. Minister Finansów jednak nie wyjaśnił w zaskarżonej interpretacji, z jakiej przyczyny identyczne stany faktyczne ocenił w sposób odmienny, bądź co skłoniło go do zmiany swojego stanowiska. Sąd akceptując indywidualny charakter interpretacji wydawanych w tym trybie przypomina, że zasada prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufania do organów podatkowych wymaga od Ministra Finansów takiego działania, które nie będzie zaskakiwać adresatów jego rozstrzygnięć ich treścią. Choć nie oznacza to bezwzględnego obowiązku beznamiętnego powielania zapadłych uprzednio rozstrzygnięć, to jednak w każdym przypadku odstąpienia od ujawnionego uprzednio poglądu prawnego, Minister Finansów winien w sposób precyzyjny wyjaśnić przyczyny rozbieżności.

Tym samym zaskarżona interpretacja narusza również art. 14 b § 6 O.p. Przy dokonywaniu bowiem interpretacji podatkowej, organ podatkowy ma obowiązek dążyć do jednolitości wydawanych wiążących interpretacji podatkowych. Motywem wprowadzenia tego przepisu jest bowiem ujednolicenie stosowania prawa podatkowego na terenie całego kraju. Oznacza to z kolei, że każdy podatnik, bez względu na swoje miejsce zamieszkania, bądź siedzibę, powinien zostać tak samo potraktowany przez organy podatkowe, które w taki sam sposób mają obowiązek stosowania przepisów podatkowych. Wiąże się to również z zasadą zaufania podatnika do organów podatkowych, wyrażoną w art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej. Tymczasem ten sam organ, czyli Minister Finansów, wydał w takim samych stanie faktycznym odmienną interpretację. Nie wziął przy tym pod uwagę innych interpretacji wskazanych w uzasadnieniu, które dotyczyły tożsamego stanu prawnego, zaś w odpowiedzi na skargę usiłował wykazać, że z interpretacji tych, wbrew ich treści, wynika coś innego. Oczywiście organ podatkowy może zmienić swoje stanowisko, jednak prezentując podatnikowi nowe stanowisko, powinien mu jednocześnie wyjaśnić, dlaczego poprzednie stanowisko było błędne. Zaniechanie takiego działania prowadzi do naruszenia wyżej wskazanej zasady zaufania do organów podatkowych.

Wobec stwierdzonych uchybień, które zostały zaprezentowane w niniejszym uzasadnieniu, działając na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a. Sąd uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Rozpoznając ponownie wniosek strony skarżącej, Minister Finansów powinien dokonać analizy całokształtu uregulowań odnoszących się do zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku o udzielenie interpretacji. W szczególności, powinien dokonań analizy przepisów Kodeksu cywilnego, ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i przepisów regulujących treść faktury w sposób wskazany przez Sąd w niniejszym uzasadnieniu. W razie natomiast odejścia od poprzednio prezentowanych poglądów prawnych w jakiejkolwiek sprawie dotyczącej interpretacji indywidualnych, Minister Finansów winien rzetelnie wyjaśnić przyczyny zmiany swojego stanowiska.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a. Na zasądzoną kwotę złożyła się równowartość wpisu sądowego (200 zł), opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego (17 zł) oraz wynagrodzenia radcy prawnego (240 zł) ustalonego zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. "c" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.