VI SA/Wa 1419/12

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] marca 2012 r. nakładającą na Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe "D" [...],[...],[...]Spółka jawna z siedzibą w Ś., skarżącą w niniejszej sprawie, karę pieniężną w wysokości 2100 zł za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym.

W dniu [...] czerwca 2011 r. przeprowadzono kontrolę drogową, na drodze powiatowej nr [...] w Ś., pojazdu marki [...]. o nr rej. [...] wraz z naczepą marki [...]o nr rej. [...] kierowanego przez [...]. Zespołem pojazdów wykonywano przewóz w imieniu i na rzecz Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowe "D " [...],[...],[...] Spółka jawna z siedzibą w Ś. Z kontroli został sporządzony protokół podpisany przez kierowcę bez uwag. Podczas kontroli pojazd poddano procesowi ważenia w punkcie przystosowanym do statycznego ważenia pojazdów znajdującym się przy drodze krajowej nr [...] w miejscowości W. Zadeklarowana masa przewożonego ładunku, zgodnie z dokumentem przewozowym (CMR) wynosiła 20800 kg.

Za pomocą wag statycznych (nr fabryczne: [...];[...]) została przeprowadzona kontrola nacisków osi i masy całkowitej, która wykazała (po odjęciu 200 kg i 2% z każdej osi):

-oś pierwsza pojedyncza nienapędowa pojazdu silnikowego: 6,76 tony.

-oś druga pojedyncza napędowa pojazdu silnikowego: 9,7 tony.

-oś trzecia potrójna nienapędowa naczepy: 18,81 tony.

- rzeczywistą masę całkowitą: 35,27 tony.

Kierowca został poinformowany o możliwości przeprowadzenia ponownego ważenia pojazdu, jednak z niej nie skorzystał.

Pismem z dnia [...] czerwca 2011 r. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego zawiadomił skarżącą o wszczęciu z urzędu postępowania w związku z przeprowadzoną kontrolą, pouczając o treści art. 10 § 1 k.p.a. oraz wzywając do przedstawienia wskazanych w piśmie dokumentów.

Pismem z dnia [...] czerwca 2011 r. skarżąca wniosła uwagi do protokołu kontroli wskazując, że nie zgadza się z prawidłowością przeprowadzonego pomiaru bowiem parametry miejsca ważenia i sposób jego przeprowadzenia nie zostały określone w przepisach powszechnie obowiązujących.

[...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z [...]października 2011 r. nr [...]na podstawie art. 13g ust. 1 pkt 2, art. 13g ust. 1, art. 40 c, art. 41 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. 2007, Nr 19, poz. 115 ze zm.) dalej u.d.p., art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108 poz. 908 ze zm.- dalej: u.r.d.), § 3 i § 57 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. z 2003 r. Nr 32 poz. 262 ze zm.), rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 14 lipca 2010 r. w sprawie wykazu dróg krajowych oraz dróg wojewódzkich, po których mogą się poruszać pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 10 t (Dz. U. z 2010 r. Nr 138 poz. 933), rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 14 lipca 2010 r. w sprawie wykazu dróg krajowych, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej do 11,5 t (Dz. U. z 2010 r. Nr 138 poz. 932) oraz art. 104 § 1 kpa, nałożył na skarżącą karę pieniężną w wysokości 2100 zł.

Organ wskazał w uzasadnieniu, że droga powiatowa nr [...] należy do kategorii dróg, na których dopuszczalny nacisk na pojedynczą oś napędową wynosi 8 ton. Podczas kontroli stwierdzono nacisk pojedynczy osi napędowej pojazdu silnikowego 9,7 t. W związku z tym przekroczenie dopuszczalnego nacisku wynosi 1,7 t, co skutkuje karą pieniężną 2100 zł. Organ odnosząc się do pisma skarżącej z [...] czerwca 2011 r. wskazał, że miejsce w którym dokonano pomiarów posiada aktualne dokumenty wystawione przez uprawnionego geodetę potwierdzające spełnienie wszystkich wymogów określonych przepisami, a sposób ważenia pojazdów jest zgodny z obowiązującymi przepisami określającymi statyczne ważenie pojazdów wagami nieautomatycznymi.

Na skutek złożonego odwołania Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] uchylił decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z [...] października 2011 r. w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji wskazując, że skoro w rozpatrywanej sprawie nie stwierdzono przekroczenia dopuszczalnej masy całkowitej zespołu pojazdów to organ I instancji powinien rozpoznać sprawę z uwzględnieniem rodzaju ładunku oraz jego właściwości fizycznych, a także zbadać czy strona dochowała należytej staranności i czy miała wpływ na powstanie naruszenia.

Decyzją z dnia [...] marca 2012 r. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego -na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2, art. 13 g ust. 1 i 1 b pkt 1, art. 40 c ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm., dalej u.d.p.) oraz Ip. 6 pkt 7 lit. d) i e) załącznika nr 2 do w/w ustawy, art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.) nałożył na skarżącą karę pieniężną w wysokości 2100 zł. z tytułu:

-przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi na drogach, na których jest dopuszczony ruch pojazdów o naciskach osi do 8,0 t dla pojedynczej osi napędowej pojazdów silnikowych o nacisku osi powyżej 9,0 t do 9,5 t,

-przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi na drogach, na których jest dopuszczony ruch pojazdów o naciskach osi do 8,0 t dla pojedynczej osi napędowej pojazdów silnikowych o nacisku osi za każde rozpoczęte przekroczenie o 0,5 t powyżej 9,5 t.

Organ wskazał w uzasadnieniu, że przeprowadził dodatkowe postępowanie wyjaśniające, w celu ustalenia, czy w sprawie nie zachodzą przesłanki określone w art. 5 ust. 2 ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw. W niniejszej sprawie przewożonym ładunkiem były odpady elektroniczne w ilości 20860 kg. Nie można zatem przyjąć zdaniem organu, iż w dniu kontroli wykonywany był przewóz materiałów sypkich i w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania przepis art. 5 ust. 2 pkt 2 ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw.

Organ wskazał, że skarżąca na wezwanie organu nie przedłożyła żadnych dowodów mogących potwierdzić, że dochowała należytej staranności i nie miała wpływu na powstanie naruszenia, a jedynie złożyła krótkie wyjaśnienia, z których nie wynika o jakiego rodzaju ładunek chodzi i jakie jego właściwości nie pozwalały na właściwe rozmieszczenie. Skarżąca nie sprecyzowała co rozumie pod pojęciem dokładnego rozmieszczenia na skrzyni, nie można więc przyjąć, że dochowała należytej staranności wykonując przewóz i nie miała wpływu na powstanie naruszenia.

Odnośnie zarzucanych przez skarżącą nieprawidłowości procesu ważenia organ wskazał, iż miejsce ważenia legitymuje się protokołem z pomiaru pochylenia terenu z dnia [...] lutego 2011 r., który zatwierdza stanowisko do ważenia pojazdów. Pojazd został zważony przy pomocy nieautomatycznych przenośnych wag do pomiarów statycznych, które legitymowały się w chwili kontroli ważnym świadectwem zgodności wydanym, przez Urząd Miar i Kontroli Metrologicznej Badenii Wirtembergii dnia 21 stycznia 2009 r., na podstawie dyrektywy WE nr 90/384/EWG. Dyrektywa ta została wdrożona do polskiego prawa rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 grudnia 2003 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla wag nieautomatycznych podlegających ocenie zgodności (Dz. U. z 2004 r. Nr 4, poz. 23), które weszło w życie z dniem przystąpienia Polski do UE. Termin zgłoszenia przyrządu pomiarowego po raz pierwszy do legalizacji ponownej, po dokonaniu oceny zgodności, wynosi 3 lata, stosownie do Ip. 7 załącznika nr 6, tabela nr 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 7 stycznia 2008 r. w sprawie prawnej kontroli metrologicznej przyrządów pomiarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 29 z późn. zm.). Powyższe dokumenty zostały okazane kierowcy przed dokonaniem ważenia. Kierowca został również poinformowany o sposobie przeprowadzania pomiarów oraz o przysługujących mu uprawnieniach.

W odwołaniu od powyższej decyzji strona wskazała na nieprawidłowości przeprowadzonego pomiaru oraz na to, iż parametry miejsca ważenia nie zostały określone w powszechnie obowiązujących przepisach. Jej zdaniem analizując przebieg ważenia pod kątem zapisów instrukcji wag SAW10, zastanawiające jest z jakich przepisów wynika procedura odjęcia dopuszczalnych błędów ważenia 200 kg i 2%.

Strona wniosła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego oraz przesłuchanie w charakterze świadka kierowcy [...].

Główny inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] maja 2012 r. nr [...]na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 13 ust. 1 pkt 2, art. 13 g ust. 1 i 1 b pkt 1, art. 40 c, art. 41 ust. 4, 5 i 6 u.d.p. oraz l.p. 6 pkt 7 lit. d) i e) załącznika nr 2 do ww. ustawy, art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym art. 5 ust. 2 w zw. z art. 8 pkt 1 ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ podkreślił, iż czynności pomiarowe wykonywane podczas kontroli drogowej nie mają charakteru czynności administracyjnych, określonych w ustawie o transporcie drogowym i aktach wykonawczych. Ważenie pojazdów jest tylko czynnością techniczną zmierzającą do uzyskania pomiaru, który ma wykazać, czy dany pojazd spełnia określone normy, czy też nie. Trudno więc oczekiwać od ustawodawcy, by w drodze uregulowań prawnych określał np. w jaki sposób pojazd ma najechać na wagę, czy za pomocą jakich hamulców kierowca ma zatrzymać pojazd. Temu służą odpowiednie instrukcje obsługi użytkowanych urządzeń. Przed dokonaniem ważenia kierowcy są instruowani jakie czynności mają wykonać w trakcie pomiarów tak też było w trakcie kontroli w dniu [...] czerwca 2011 r., o czym świadczy podpis pod instrukcją ważenia pojazdów. Obecny przy kontroli kierowca, podpisał protokół bez-zastrzeżeń, nie zgłaszał do poczynionych w nim ustaleń takich uwag. Miejsce do ważenia pojazdów było przygotowane dokładnie pod kątem stosowania wag przenośnych i zbadane przez uprawnionego geodetę. Wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego jest zdaniem organu bezzasadny bowiem organ dysponuje jednoznacznym dowodem w postaci protokołu zatwierdzenia stanowiska do ważenia pojazdów przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad - Oddział w Z. G wykonanym przez uprawnionego geodetę w dniu [...] lutego 2012 r.

Odnośnie odejmowania od wyników ważenia 200 kg i 2% organ wskazał, że taka procedura ukształtowała się w trakcie wieloletniej praktyki dokonywania pomiarów przez organy kontrolne i miała na celu uzyskanie najbardziej wiarygodnych wyników, uwzględniających fakt występowania na miejscu ważenia dopuszczalnych pochyleń terenu. Rozwiązanie to sprawia, że ostateczne wyniki pomiarów, będące podstawą do określenia wysokości kar, są niższe od wskazań wag. W rezultacie nakładane są niższe kary pieniężne.

Zdaniem organu odwoławczego strona nie przedstawiła przed organem I i II instancji dowodów potwierdzających, iż dochowała należytej staranności.

W skardze na powyższą decyzję skarżąca wniosła o jej uchylenie i uchylenie utrzymanej nią w mocy decyzji z dnia [...] marca 2012 r.

W uzasadnieniu skargi strona wskazała, że wydana decyzja jak i zmierzające do jej wydania postępowanie dotknięte jest szeregiem wad. Skarżąca na uzasadnienie swoich twierdzeń przywołała argumenty jak w odwołaniu od decyzji wskazując m.in., że w protokole kontroli nie określono rodzaju i typu wag, które zostały użyte w trakcie kontroli oraz rynienki znajdujące się na miejscu ważenia nie odpowiadały wysokości 39 mm ani też 33 mm. Skarżąca zarzuciła, że organ naruszył pkt 2.4 instrukcji wagi oraz naruszenie pkt 2.3 instrukcji wagi, gdyż nie uwzględnił błędu pomiaru w sporządzonym protokole kontroli. Ponadto niezrozumiałe jest dla skarżącej odejmowanie od wyniku ważenia 200 kg i 2% i nie wiadomo z jakich przepisów ta praktyka wynika.

Strona wskazała również, że zarówno organ I jak i lI instancji pomijają milczeniem kwestie posadowienia wag. Jej zdaniem każde podłoże, na którym waga jest usytuowana musi spełniać określone minimalne warunki, które umożliwiają dokonanie prawidłowego pomiaru. Organ posiada protokoły geodezyjne z miejsca ważenia, ale nie wiadomo co było podstawą do ich wykonania.

W odpowiedzi na skargę organ administracji podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.).

Rozpoznając skargę w świetle powyższych kryteriów Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżona decyzja nie narusza bowiem prawa w stopniu uzasadniającym jej uchylenie.

Art. 4 pkt 25 ustawy o drogach publicznych stanowi, że pojazdem nienormatywnym jest pojazd lub zespół pojazdów, którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach niniejszej ustawy, albo którego wymiary i masa wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach o ruchu drogowym, z wyłączeniem autobusów w zakresie nacisków osi.

Ruch pojazdu lub zespołu pojazdów, którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez ładunku są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach o drogach publicznych, albo którego wymiary lub masa wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach niniejszej ustawy, jest dozwolony tylko pod warunkiem uzyskania zezwolenia (art. 64 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym).

Za przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia określonego przepisami o ruchu drogowym, zgodnie z art. 13g ustawy o drogach publicznych, wymierza się karę pieniężną w drodze decyzji administracyjnej, w wysokości określonej w załączniku nr 2 do tej ustawy.

Stosownie do art. 41 ust. 4 i 5 ww. ustawy, wykaz dróg krajowych, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej do 11,5 t oraz wykaz dróg krajowych i dróg wojewódzkich, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 10 t, ustalone zostały rozporządzeniami Ministra Infrastruktury z dnia 19 października 2005 r. (odpowiednio: Dz. U. Nr 219, poz. 1860 i poz. 1861). Natomiast drogi inne niż określone na podstawie powyższych przepisów stanowią sieć dróg, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 8 t (art. 41 ust. 6 ustawy o drogach krajowych).

Droga na której przeprowadzono kontrolę jest drogą, o dopuszczalnym nacisku na pojedynczą oś napędową 8 t.

W przypadku stwierdzenia podczas kontroli drogowej, że pojazd jest nienormatywny, służby kontrolujące mają obowiązek nałożyć karę pieniężną, a jej wysokość, odnoszona do wielkości stwierdzonego przekroczenia, jest ściśle określona

Organy ustaliły, że pojazd skarżącej przekraczał parametry w zakresie dopuszczalnych nacisków osi pojazdu na drogę. W trakcie kontroli stwierdzono bowiem naruszenie dopuszczalnych norm w postaci nacisku 9,71. na pojedynczej osi napędowej pojazdu - tj. przekroczono dopuszczalny nacisk o 1,7 t. oraz brak zezwolenia na przejazd pojazdem normatywnym.

Kierowca kontrolowanego pojazdu uczestniczył w kontroli, nie zakwestionował wyników przeprowadzonego ważenia oraz podpisał protokół kontroli, nie zgłaszając do niego żadnych uwag ani zastrzeżeń. Tym samym nie kwestionował wyników pomiarów uzyskanych w wyniku ważenia pojazdu przy pomocy legalizowanych wag.

Podkreślić przy tym należy, iż inspektorzy Inspekcji Drogowej przeprowadzili kontrolę na podstawie przepisów prawa, zaś zarzuty skarżącej, iż zaskarżona decyzja i poprzedzające ją postępowania dotknięte jest szeregiem wad są chybione. Kontroli dokonano zgodnie z prawem, zaś wyniki ważenia kontrolowanego pojazdu zawarte w protokole kontroli wskazują na naruszenie przepisów ustawy o drogach publicznych. Protokół kontroli stanowi dokument urzędowy i w pełni odpowiada warunkom określonym dla tego rodzaju dokumentu. Ma on cechy dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 76 § 1 k.p.a., zatem stanowi dowód tego co zostało w nim urzędowo stwierdzone. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że "protokół obrazuje stan faktyczny, który później może być trudny, czy nawet niemożliwy do odtworzenia. Z tej przyczyny podpisanie go bez zastrzeżeń przez kontrolowanego stanowi istotny dowód w sprawie " (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 17 czerwca 2008 r. niepubl., sygn. akt II GSK 89/08 i z dnia 28 kwietnia 2008 r., sygn. akt ll GSK 50/08 niepubl.).

W świetle art. 71 u.t.d., zatrzymanie pojazdu do kontroli może być dokonane tylko przez umundurowanych inspektorów znajdujących się w pobliżu oznakowanego pojazdu służbowego lub w miejscu oznakowanym znakiem drogowym uprzedzającym o kontroli. W przedmiotowej sprawie nie ma wątpliwości, iż zatrzymania pojazdu do kontroli dokonano prawidłowo z zachowaniem wymogów określonych w ww. regulacji. W protokole kontroli wskazano wyraźnie, iż do zatrzymania pojazdu doszło na drodze powiatowej nr [...] i poddano procesowi ważenia w punkcie przystosowanym do statycznych ważeń pojazdów, znajdującym się przy drodze krajowej nr [...] w miejscowości W. Zgodnie z art. 55 ust. 1 pkt 4 u.t.d., inspektor wykonując zadania, o których mowa w art. 50 ustawy, ma prawo do kontrolowania masy, nacisków osi i wymiarów pojazdu przy użyciu przyrządu pomiarowego. Stosownie do treści art. 72 pkt 2 ww. ustawy, kontrolowany jest obowiązany umożliwić inspektorowi dokonanie czynności kontrolnych, a w szczególności udostępnić pojazd, a w uzasadnionych przypadkach wynikających z przeprowadzonej kontroli pojazdu na drodze, obiekt, siedzibę przedsiębiorcy oraz wszystkie pomieszczenia, w których przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą, bądź też przechowuje mienie przedsiębiorstwa. Ponadto stosownie do treści art. 129a w zw. z art. 129 ust. 2 pkt 10 p.r.d., w ramach realizacji zadań polegających na czuwaniu nad bezpieczeństwem i porządkiem ruchu na drogach, inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego są uprawnieni m.in. do usuwania lub przemieszczania pojazdu w przypadkach, o których mowa w art. 130a ust. 1-3 ustawy, w tym również w przypadku przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi określonych w przepisach ruchu drogowego.

Zarzut skarżącej odnośnie braku określenia rodzaju/typu wagi nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Strona również nie poparła żadnymi dowodami tezy, że numery seryjne mogą być wspólne dla kilku wag.

Odnosząc się do wskazanego przez stronę pkt 2.5 instrukcji obsługi wag należy stwierdzić, iż w ocenie Sądu procedura ważenia odbyła się prawidłowo. Fakt, czy na miejscu ważenia były rynienki, czy też nie, nie ma wpływu na ostateczny wynik ważenia w przypadku, gdy różnica pomiędzy podłożem, a wagami zostanie zniwelowana. Instrukcja ważenia wagi SAW 10 C/ll (pkt 2.4) stanowi, że jeżeli niemożliwe jest jednoczesne zważenie kół mostów dwu- lub trzyosiowych, należy zrównoważyć różnicę wysokości przy pomocy płyt pomocniczych. Z wykorzystania podkładek można zrezygnować jeżeli istnieją odpowiednie wgłębienia w nawierzchni w miejscu przeprowadzania pomiarów, w których można umieścić wagę SAW. W niniejszej sprawie, jak wyżej wskazano, kierowca był pouczony o procedurze ważenia i nie wniósł żadnych zastrzeżeń w trakcie dokonywanie kontroli.

Zgodnie z pkt 2.4 instrukcji "Wagę SAW można eksploatować w następujących konfiguracjach (...) w konfiguracji dwóch wag - przy pomiarach obciążenia osi (...)", co jednoznacznie wskazuje na prawidłowe działanie kontrolujących - ważenie kolejno każdej osi przy pomocy dwóch wag.

Odnosząc się do wątpliwości skarżącej co do błędów pomiaru wskazać należy, że wagi zostały poddane kontroli metrologicznej pod kątem dopuszczalnych błędów.

Procedura odjęcia dopuszczalnych odchyleń od wyniku ważenia tj. 200 kg i 2% ma umocowanie prawne. Procedura ta została ustalona zarządzeniem Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 7 lutego 2006 r. "w sprawie postępowania inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego w trakcie kontroli parametrów pojazdów poruszających się po drogach publicznych i pobierania kar pieniężnych". Powyższe zarządzenie zostało wydane na podstawie art. 51 ust. 3 oraz art. 54 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym oraz § 4 ust. 1 regulaminu organizacyjnego Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego. W § 3 pkt 2 podpkt 5 lit e ww. zarządzenia wskazane jest, że od wskazań miernika wagi odejmuje się wartości -100 kg dla jednej wagi (200 kg dla jednej osi), równą błędom granicznym dopuszczalnym wskazań wag w użytkowaniu, ze względu na możliwe błędy wskazań wag, - 2% wartości wskazanej przez wagę, zmniejszonej o błędy graniczne dopuszczalne (100 lub 200 kg) ze względu na możliwe błędy wskazań wag wynikające z pochylenia nawierzchni na stanowisku ważenia i błędy wynikające z cząstkowego ważenia pojazdów wieloosiowych". Zatem należy stwierdzić, że organ wypełnił zalecenia zawarte w pkt 2.3 instrukcji obsługi wag użytych podczas kontroli.

Zarzut naruszenia pkt 5.1 świadectwa homologacji również nie znajduje uzasadnienia. Dokumenty zgromadzone w sprawie bezspornie wskazują, że zostały wykonane pomiary równości i spadków na stanowisku ważenia pojazdów i zostało dopuszczone do dokonywania kontroli na co wskazuje załączony do niniejszej sprawy protokół z pomiaru pochylenia terenu.

Za niezasadne, w ocenie Sądu, należy uznać zarzuty skargi dotyczące naruszenia przez organ przepisów postępowania administracyjnego. W przeprowadzonym postępowaniu organ ustalił bowiem istotne okoliczności dla rozstrzygnięcia sprawy, przeprowadzając postępowanie dowodowe a w uzasadnieniu decyzji dał wyraz swemu stanowisku i ocenie materiału dowodowego czyniąc prawidłowe ustalenia faktyczne i wskazując dowody, na których się oparł.

Uzasadnienie zaskarżonej decyzji spełnia zatem wymogi art. 107 § 3 k.p.a. Nie doszło również do naruszenia art. 77 § 1 k.p.a., bowiem decyzję podjęto na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego. Skarżąca miała zapewniony czynny udział w postępowaniu, bowiem pismem z dnia [...] czerwca 2011 r. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego poinformował stronę o treści art. 10 § 1 k.p.a. wskazując, iż ma ona prawo do wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz prawo zgłaszania żądań na każdym etapie postępowania.

W tym stanie rzeczy Sąd nie stwierdzając przy tym uchybień, których istnienie winien uwzględnić z urzędu na podstawie art. 151 p.p.s.a orzekł, jak w sentencji.