II SA/Kr 316/14

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 8 sierpnia 2013 r. nr [.....] Starosta T. orzekł: w pkt. 1 o ograniczeniu sposobu korzystania z części nieruchomości gruntowej położonej w Ładnej gm. S. , oznaczonej jako działka ewidencyjna nr [.....] o pow. 1,71 ha, stanowiącej własność Pana J.S. , dla której Sąd Rejonowy w T. Wydział VI Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr [.....] , na okres 360 dni od 1.01.2014 r. do 31.12.2017 r. przez zezwolenie Operatowi [.....] S.A. w W. , na założenie i przeprowadzenie przez wyżej opisaną nieruchomość podziemnego gazociągu wysokiego ciśnienia DN 700 o średnicy 711 mm wraz z infrastrukturą towarzyszącą o minimalnym przykryciu 1,2 m pod powierzchnią terenu o długości 33,2 m. Wyznaczony pas budowlano - montażowy ma zajmować powierzchnię działki równą 731,3 m2 zgodnie z załącznikiem graficznym (kopia projektu budowlanego opracowanego przez [.....] S.A.), który stanowi integralną część niniejszej decyzji. Wzdłuż gazociągu zostanie wyznaczona strefa kontrolowana o szerokości 12 m ( po 6m od osi gazociągu), na której nie wolno będzie wznosić budynków, urządzać trwałych składów, sadzić drzewa itp. Obszary rolne nadal będą pełnić swoją dotychczasową funkcję. Na terenach leśnych wylesieniu podlegać będzie pas szerokości 4 m ( po 2 m od osi gazociągu). Powierzchnia tej strefy dla przedmiotowej nieruchomości wynosi 398,4 m2 w pkt. 2 o zobowiązaniu [.....] S.A. w W. , do przywrócenia nieruchomości do stanu poprzedniego, niezwłocznie po założeniu i przeprowadzeniu odcinka sieci, a jeżeli byłoby to niemożliwe albo powodowało nadmierne trudności lub koszty, wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty odszkodowania właścicielowi nieruchomości. Odszkodowanie przysługuje za szkody powstałe wskutek realizacji inwestycji może być dochodzone w odrębnym postępowaniu administracyjnym, w pkt. 3 o zobowiązaniu [.....] S.A. w W. do inwentaryzacji szkód powstałych w wyniku działań prowadzonych na podstawie niniejszej decyzji administracyjnej na podstawie niniejszej decyzji administracyjnej w formie protokolarnego ich odpisu, dokonanego z udziałem rzeczoznawcy majątkowego i strony postępowania oraz przedłożenia Staroście T. protokołu w terminie l miesiąca od zakończenia prac na nieruchomości wraz z opinią rzeczoznawcy majątkowego określającą wartość poniesionych szkód i zmniejszenia się wartości nieruchomości, w pkt. 4 o nadaniu decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności w pkt. 5 o tym, iż ostateczna decyzja o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości stanowi podstawę dokonania wpisu w księdze wieczystej - na wniosek Starosty T.

Orzekając w w/w sposób organ I instancji wskazał, iż w jego ocenie zachodzą przesłanki do wydania decyzji o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości ponieważ planowana inwestycja jest zgodna z ustaleniami Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego dla miejscowości Ł. gm. S. zatwierdzonego uchwałą Rady Gminy S. Nr XX/195/05 z 22 marca 2005r. /Dz. Urz. Woj. .....Nr 262, poz. 1841/ zmienioną uchwałą Rady Gminy S. Nr III/19/10 z dnia 30 grudnia 2010 r. w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy S. /Dz. Urz. Woj. .......Nr 46, poz. 3797, uchwałą Rady Gminy S. Nr VII/69/ll z dnia 27 czerwca 2011r. w sprawie częściowej zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy S. /Dz. Urz. Woj. ......Nr 400, poz. 36397, uchwałą Rady Gminy S. Nr 1X794/11 z dnia 16 września 2011r. w sprawie częściowej zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy S. /Dz. Urz. Woj. ......Nr 496, poz. 4810 /, a rokowania przeprowadzone przez inwestora z właścicielem nieruchomości nie doprowadziły do zawarcia umowy.

Odwołanie od w/w decyzji złożył J.S. , podnosząc m.in., iż propozycja ze strony inwestora zmierzająca do ustanowienia służebności za jednorazowym wynagrodzeniem w kwocie 586 zł (za zajęcie powierzchni ponad 7 arów) jest z rodzaju propozycji, nie do przyjęcia, wobec czego nie spełnia warunków prowadzenia uczciwym negocjacji. Nie jest prawdą twierdzenie inwestora, zawarte w oświadczeniu jego pracownika z dnia 5 lipca 2013 r., że pomimo podjęcia prób dalszych negocjacji w dniach 10-13 czerwca 2013 r. właściciel nie przystąpił do rokowań. Skarżący wskazał, iż jeszcze w lipcu 2013r. prowadził korespondencję z przedstawicielem inwestora. Jak wynika z mapy załączonej do decyzji planowany gazociąg na innych działkach jest załamany (poniżej działki nr......) co potwierdza, że jego działka mogła być pominięta w tej inwestycji bądź rura gazociągu mogła przebiegać w proponowanym przeze mnie miejscu. Starosta Powiatowy w T. oparł się na materiale dowodowym zgromadzonym w innej sprawie, bo na oględzinach terenu działki A.K. , co czyni zasadnym zarzut nieprawidłowego zgromadzenia i oceny materiału dowodowego sprawy. Wskazany w decyzji czasookres zajęcia terenu pod budowę gazociągu jest nieprecyzyjny (a w samej sentencji wewnętrznie sprzeczny) i dla nieweryfikowalny, czy we wskazanym okresie inwestor korzystał z działki na cele związane z realizacją inwestycji. Przedmiotowa działka planowana jest przez skarżącego na inwestycję (dom jednorodzinny w zabudowie zagrodowej) i będzie wymagało znacznych nakładów finansowych wobec tego proponowane przez inwestora kwoty w żaden sposób nie rekompensują utraty możliwości wykonania prywatnej inwestycji. Złożył inwestorowi propozycję wykupu części gruntu ale oferta nie została rozważona.

Po rozpoznaniu odwołania Wojewoda [.....] , decyzją z dnia 31 grudnia 2013 r. nr [.....] , na podstawie art. 9a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 kpa, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, iż treść art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie pozostawia wątpliwości, iż przeprowadzenie sieci gazowej wysokiego ciśnienia, mieści się w pojęciu "realizacji sieci i urządzeń infrastruktury technicznej". Z kolei art. 6 pkt 2 tej regulacji przesądza o tym, iż "budowa i utrzymywanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń" jest celem publicznym.

Ponadto w ocenie organu odwoławczego brak jest również podstaw by kwestionować spełnienie przez wnioskodawcę warunku przeprowadzenia rokowań o których mowa w art. 124 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Przepis ten zawiera dyrektywę, która nakazuje, aby wydanie zezwolenia poprzedzone zostało rokowaniami z właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości o uzyskanie zgody na wykonanie prac. Wymieniony przepis ustanawia pierwszeństwo umownego uregulowania kwestii dysponowania przez inwestora nieruchomością na cele budowlane związane z realizacją inwestycji publicznej przed rozstrzygnięciem tej kwestii w formie decyzji administracyjnej. Nieosiągnięcie zgody pomiędzy właścicielem nieruchomości i inwestorem upoważnia organ administracyjny do wydania zezwolenia wymienionego w art. 124 ust. 1 ustawy. Przepis ten nie określa formy prowadzenia rokowań. Spełnienie obowiązku ich przeprowadzenia jako przesłanki wszczęcia postępowania o uzyskanie zezwolenia na zajęcie nieruchomości, oznacza taką sytuację, w której inwestor określił i zaproponował właścicielowi określone warunki uzyskania zgody na wykonanie prac, o jakich mowa w art. 124. Nie można wymagać od inwestora, aby niezależnie od propozycji właściciela nieruchomości był zmuszony do respektowania

warunków drugiej strony lub prowadzenia rokowań dopóty, dopóki właściciel nie zmieni swojego stanowiska. Jeżeli zaproponowane przez inwestora warunki nie satysfakcjonują drugą stronę i inwestor nie proponuje zmiany w zakresie wcześniej oferowanych warunków, to nie można twierdzić, że nie spełnił on przesłanki w zakresie podjęcia rokowań. Znajdująca się w aktach dokumentacja potwierdza, zdaniem organu odwoławczego, iż inwestor podejmował kilkukrotne próby (m.in. pisma z dnia 19 czerwca 2013 r. oraz z dnia 8 lipca 2013 r., treść notatki z dnia 5 lipca 2013 r.) przedstawienia odwołującemu oferty porozumienia w celu uzyskania zgody tej osoby na przeprowadzenie przez działkę nr [.....] przedmiotowej inwestycji, przy czym z akt sprawy wynika, iż z powodu czasowej nieobecności J.S. , kontakt z nim był utrudniony. Niemniej jednak sam Jacek Stach w złożonym przez siebie odwołaniu wskazał, iż znane mu były warunki zaproponowane przez inwestora (w trakcie jego nieobecności korespondencję kierowaną do niego odbierała zamieszkała pod tym samym adresem jego matka) oraz że prowadził z nim negocjacje, przy czym do chwili wydania zaskarżonej decyzji stronom nie udało się dojść do porozumienia.

Odnosząc się do wskazanych przez odwołującego nieścisłości w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (tzn. odniesienie się do nieruchomości położonej nie w Ł. lecz w S. , oraz wspomnienie, iż jej właścicielem jest nie J.S. lecz A.K. , w ocenie organu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie potwierdza, iż przedmiotem tejże decyzji jest nieruchomość gruntowa położona w Ł. gm. S. , oznaczona jako działka ewidencyjna nr [.....] o pow. 1,71 ha, stanowiąca własność J.S. Tym samym omyłki zawarte w jednym tylko fragmencie uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie mają żadnego wpływu na prawidłowość wydanej decyzji. Organ odwoławczy nie podziela także podniesionego w odwołaniu skarżącego zarzutu dotyczącego niewłaściwego określenia okresu na jaki nastąpi ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości. Okres na jaki ograniczono sposób korzystania z przedmiotowej nieruchomości wynikał z określenia ram czasowych przez inwestora realizującego cel publiczny, który w treści pisma z dnia 13 maja 2013 r., sprecyzowanym w dniu 12 czerwca 2013 r. uzasadniając swój wniosek w sprawie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości w tak określonych ramach czasowych wskazał, iż jest on podyktowany rozmiarem przedmiotowego przedsięwzięcia i wiąże się ze skomplikowanym procesem inwestycyjnym od momentu uzyskania pozwolenia na budowę, "gdyż obecnie trudno określić terminy związane z zagospodarowaniem terenu, wykonaniem infrastruktury technicznej dla potrzeb budowy i robót budowlano — montażowych oraz etapu odbiorów, rozliczania inwestycji i przekazania jej do eksploatacji.

W zakresie zarzutu co do niemożności zagospodarowania terenu przez skarżącego organ wskazał, iż decyzja nie spowoduje wiec w tej kwestii realnego pogorszenia parametrów przedmiotowej działki poprzez wprowadzenie dodatkowego ograniczenia, lecz będzie w istocie konsekwencją postanowień zawartych w planei miejscowym ponieważ jest przeznaczona pod uprawę organ uzasadnił również szczegółowo rygor natychmiastowej wykonalności.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniósł Jacek Stach zarzucając naruszenie art. 124 ust. 1, 1a i 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami poprzez pozbawienie go w sposób trwały prawa własności w przestrzeni rozciągającej się pod powierzchnią gruntu (art. 143 kodeksu cywilnego) co jest niezgodne z art. 64 Konstytucji RP, ze względu na wskazany w decyzji czasookres który jest zbyt długotrwały i nadmiernie wyznacza granice ingerencji w prawo własności. W konsekwencji nie ogranicza prawa własności na określony czas ale trwale, a ponadto przedsiębiorca przesyłowy uzyskuje tytuł prawny do cudzej nieruchomości i uprawnienie do ujawnienia tego prawa w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości. Dzieje się tak po spełnieniu dwóch formalnych przesłanek: objęcia inwestycji planem zagospodarowania przestrzennego i przeprowadzenia pozornych rokowań z właścicielem. Na jedną i drugą przesłankę właściciel gruntu praktycznie nie ma żadnego wpływu. Nadto doprowadzi to do tego, że jako właściciel nieruchomości skarżący musi powstrzymać się też od wznoszenia budynków, urządzeń, trwałych składów, od sadzenia drzew itp. w strefie kontrolowanej wynoszącej 398,4 mkw. Ponadto propozycja ze strony inwestora zapłaty za ustanowienie służebności (za jednorazowym wynagrodzeniem) kwoty 586 zł. (za zajęcie powierzchni ponad 7 arów) jest nie do przyjęcia, wobec tego nie spełnia w żadnym zakresie warunków prowadzenia uczciwych negocjacji.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów.

W odpowiedzi na skargę skarżony organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości dotychczas zajmowane stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a.", sądy administracyjne powołane są do kontroli zgodności z prawem działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Stosownie do przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" - "c" p.p.s.a. kontrola ta sprawowana jest w zakresie oceny zgodności zaskarżonych do sądu decyzji z obowiązującymi przepisami prawa materialnego jak i przepisów proceduralnych. Pkt 1 lit. "c" wskazanego przepisu stanowi, że Sąd, uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie, uchyla ten akt w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Orzekanie - w myśl art. 135 p.p.s.a. - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa.

Zaskarżona decyzja podlega uchyleniu, gdyż narusza art. 124 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami w zw. z art. 7, art. 77 i art. 80 kpa, wobec utrzymania w mocy nieprawidłowego rozstrzygnięcia Starosty T. o ograniczeniu sposobu korzystania z części nieruchomości, w zakresie dotyczącym wskazania czasu tego ograniczenia tj. 360 dni w okresie od 1.01.2014 r. do 31.12.2017 r., co miało wpływ na wynik sprawy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż podstawą prawną powyższego rozstrzygnięcia stanowi art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami, stosownie do którego starosta wykonujący zadania z zakresu administracji publicznej może ograniczyć w drodze decyzji sposób korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie przewodów i urządzeń, o których mowa w tym przepisie, jeżeli właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyrazi na to zgody. Takie ograniczenie może nastąpić jedynie zgodnie z planem miejscowym, a w przypadku jego braku zgodnie z decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Udzielenie zezwolenia powinno być poprzedzone rokowaniami z właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości w celu uzyskania zgody na wykonanie prac wymienionych w ust. 1 art. 124 w/w ustawy. Decyzja wydana na podstawie powołanego przepisu prowadzi jednak do ograniczenia prawa własności nieruchomości i z tego względu ma charakter wyjątkowy. Sama decyzja musi zatem ściśle określać zakres ograniczenia prawa własności, tj. w sposób jasny musi z niej wynikać, nie tylko jednoznaczny przebieg inwestycji, ale i zakres uszczuplenia władztwa właściciela i to tylko w zakresie niezbędnym do wykonania danej inwestycji oraz zgodnie z warunkami wynikającymi z planu zagospodarowania przestrzennego. Uzasadniony interes właściciela nieruchomości wymaga by zakres ingerencji inwestora w prawa właściciela nieruchomości sprowadzony był do niezbędnego minimum (por. wyrok NSA z dnia 10 listopada 2006 r., sygn. I OSK 23/06).

W kontrolowanej sprawie wyznaczenie tak długiego czasookresu możliwej ingerencji tj. 4 lata (od 1.01.2014r. do 31.12.2017r.) przy nieprecyzyjnym ograniczeniu tego okresu poprzez wskazanie 360 dni w tym okresie, bez określenia konkretnych dni lub miesięcy, powoduje zgodę na nieuzasadnioną ingerencję w prawo własności skarżącego. Ograniczenie winno mieć charakter czasowy, podczas gdy z jego treści de facto wynika, że ograniczenie będzie miało charakter stały, a to wobec konieczności 4-letniego pozostawania przez właściciela w niepewności co do

każdorazowej w tym okresie możliwości ingerencji inwestora. Rozstrzygniecie takie również narusza zasadę pogłębiania zaufanie obywateli do organów praworządnego państwa, poprzez brak rozważenia interesu skarżących, których prawo własności zostało ograniczone, i skupienie się wyłącznie na interesie inwestora i wywodzącym się z niego interesie społecznym, ponieważ niewątpliwie planowana inwestycja będzie służyła szerszemu gronu podmiotów, w tym interesowi gospodarczemu Państwa. Skarżony organ nie dokonał zatem właściwej analizy jak najmniejszej uciążliwości dla właściciela nieruchomości w zakresie wyznaczenia okresu ograniczenia, skupiając się jedynie na analizie interesu inwestora i jego stanowiska w tym zakresie, dbając o zabezpieczenie jedynie tego interesu.

Nie zasługują natomiast na uwzględnienie zarzuty w zakresie podnoszonego przez skarżącego braku podstaw do wydania decyzji o ograniczeniu prawa korzystania z nieruchomości. Jak już wyżej wskazano art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami umożliwia ograniczenie w drodze decyzji sposobu korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie przewodów i urządzeń, jeżeli właściciel nie wyrazi na to zgody. Takie ograniczenie może nastąpić jedynie zgodnie z planem miejscowym, a w przypadku jego braku zgodnie z decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Stosownie do ust. 3 udzielenie zezwolenia powinno być poprzedzone rokowaniami z właścicielem. Wymogi określone w tym przepisie zostały spełnione, gdyż planowana inwestycja jest zgodna z ustaleniami planu miejscowego tj. Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Gminy S. , szczegółowo określonego w uzasadnieniu decyzji obu instancji. W rejonie stanowiącej przedmiot postępowania działki nr [.....] położonej w miejscowości Ł. , znajdują się tereny oznaczone symbolem 9.R - tereny rolnicze z podstawowym przeznaczeniem pod uprawy rolne. Zgodnie z § 75 ust. 2 pkt 9 uchwały Rady Gminy S. Nr XX/195/05 z dnia 22 marca 2005 r. w granicach terenów 9.R dopuszcza się realizację "sieci i urządzeń infrastruktury technicznej". Zarzut braku rozważenia innej lokalizacji inwestycji nie znajduje przy tym uzasadnienia, gdyż winien zostać złożony w toku uchwalania planu miejscowego, a zatem w toku postępowania poprzedzającego uchwalenie planu.

Niezasadny jest zarzut skargi dotyczący niespełnienia warunku przeprowadzenia rokowań. Rokowania zostały przeprowadzone lecz nie doprowadziły do zawarcia umowy, co wynika z akt administracyjnych, w tym z protokołów z negocjacji (k. 25-33 akt adm.). M.in. inwestor podejmował kilkakrotnie próby (m.in. pisma z dnia 19 czerwca 2013 r. oraz z dnia 8 lipca 2013 r., treść notatki z dnia 5 lipca 2013 r.) przedstawienia skarżącemu oferty porozumienia w celu uzyskania zgody na przeprowadzenie inwestycji przez działkę skarżącego. Z kolei J.,S. w złożonym przez siebie odwołaniu wskazał, iż znane mu były warunki zaproponowane przez inwestora, w trakcie jego nieobecności korespondencję kierowaną do niego odbierała zamieszkała pod tym samym adresem jego matka, oraz że prowadził z nim negocjacje, przy czym do chwili wydania zaskarżonej decyzji stronom nie udało się dojść do porozumienia. Powyższe oznacza spełnienie wymogów stawianych przez zaskarżony art. 124 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zawiera on jedynie nakaz, aby wydanie zezwolenia poprzedzone zostało rokowaniami z właścicielem o uzyskanie zgody na wykonanie prac, nie wymieniając konieczności umownego uregulowania kwestii dysponowania przez inwestora nieruchomością na cele budowlane związane z realizacją inwestycji publicznej przed rozstrzygnięciem tej kwestii w formie decyzji administracyjnej. Warunkiem są rokowania, a zatem de facto przystąpienie do rozmów w celu osiągnięcia porozumienia, rozwiązania sporu. Przepis ten nie określa formy prowadzenia rokowań. Rokowania nie oznaczają więc konieczności osiągnięcia zgodnego stanowiska. Wystarczy wzajemne poinformowanie się obu stron o swoich stanowiskach i możliwym zakresie wzajemnych ustępstw celem zawarcia umowy lub innego satysfakcjonującego obie strony rozwiązania zasad korzystania z danej nieruchomości. Nadto jeśli druga strona (właściciel) stanowczo sprzeciwia się wyraźnie wskazując, że tak zaproponowane warunki są nie do przyjęcia, lub nie zajmuje stanowiska wówczas inwestor nie musi dalej prowadzić rokowań, gdyż nie można wymagać od inwestora, aby niezależnie od propozycji właściciela nieruchomości był zmuszony do respektowania warunków drugiej strony lub prowadzenia rokowań dopóty, dopóki właściciel nie zmieni swojego stanowiska. Z kolei nieosiągnięcie zgody pomiędzy właścicielem nieruchomości i inwestorem upoważnia organ administracyjny do wydania zezwolenia wymienionego w art. 124 ust. 1 ustawy. W celu zadośćuczynienia obowiązkowi przeprowadzenia rokowań wystarcza sytuacja, w której inwestor określił i zaproponował właścicielowi określone warunki uzyskania zgody na wykonanie prac, o jakich mowa w art. 124. Z kolei niemożność uzyskania zgody właściciela oznacza stan, gdy nie odpowiedział on na zaproszenie do rokowań, sprzeciwił się wyrażaniu zgody albo też strony postawiły sobie wzajemnie takie warunki, że uznały je za niemożliwe do przyjęcia. Jeżeli zatem, mimo zaproponowania stanowisk nie doszło do umowy, to tym samym właściciel nie wyraził zgody na wykonywanie prac.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c oraz art. 152 p.p.s.a. orzekł jak w pkt I i II sentencji.

O kosztach orzeczono w oparciu o art. 200 w zw. z art. 200 § 2 p.p.s.a.