II GSK 309/13

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. wyrokiem z dnia 19 września 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 616/12 oddalił skargę B. M. na decyzję Dyrektora [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w G. (dalej: Dyrektor POR ARiMR) z dnia [...] marca 2012 r., nr [...] odmawiającą przyznania płatności z tytułu wspierania działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania (ONW).

Referując sprawę, Sąd I instancji stwierdził, że wnioskiem z dnia [...] maja 2006 r. B. M. wystąpił do Kierownika Biura Powiatowego ARiMR o przyznanie płatności ONW na 2006 r., deklarując łącznie 161,82 ha użytków rolnych. Jak oświadczył w toku postępowania, w 2006 r. prowadził działalność rolniczą na powierzchni 107,5 ha. Odpowiadając na wezwanie organu z dnia [...] sierpnia 2006 r. stawił się w Biurze Powiatowym ARiMR dnia [...] września 2006 r. i wyjaśnił, że suma powierzchni działek rolnych zgłoszonych do płatności ONW jest mniejsza od powierzchni, za którą otrzymywał płatność z tytułu wsparcia działalności rolniczej na obszarach o niekorzystanych warunkach gospodarowania oraz że przekazanej E. M. działki ewidencyjnej nr [...] (część działki rolnej oznaczonej lit. I) omyłkowo nie wykreślił z deklaracji wniosku. Następnie wnioskodawca dokonał także korekty powierzchni działki rolnej oznaczonej lit. I z 67,55 ha na 5,24 ha.

Kolejnymi decyzjami Dyrektor POR ARiMR uchylał rozstrzygnięcia Kierownika Biura Powiatowego ARiMR w W. odmawiające B. M. przyznania płatności i przekazywał sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia z uwagi na istotne uchybienia w postępowaniu wyjaśniającym.

W wyniku kolejnego ponownego rozpatrzenia sprawy, decyzją z dnia [...] marca 2012 r. Dyrektor POR ARiMR utrzymał w mocy decyzję Kierownika Biura Powiatowego ARiMR w W. z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...] odmawiającą B. M. przyznania płatności ONW na 2006 r. Dyrektor POR ARiMR wyjaśnił, że różnica pomiędzy powierzchnią zadeklarowaną we wniosku, a stwierdzoną przez organ wyniosła 62,62 %. Skoro rolnik przedeklarował powierzchnię działek rolnych uprawnionych do płatności ONW i skorygował ją dopiero w wykonaniu wezwania organu, to ponosi winę za powstałe nieprawidłowości, które spowodowały odmowę przyznania płatności.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. wskazał, że spór w sprawie sprowadza się do tego, czy w świetle treści art. 19 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającym wspólne zasady dla systemów pomocy bezpośredniej w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych systemów wsparcia dla rolników (Dz. U. UE z dnia 30 kwietnia 2004 r. L 141, s. 18 ze zm.; Polskie wydanie specjalne z 2004 r. rozdz. 03, t. 44, s. 243), dalej: rozporządzenie Komisji (WE) nr 796/2004 można uznać, że zawarty we wniosku skarżącego błąd nosi znamiona oczywistego i czy na podstawie art. 68 rozporządzenia można odstąpić od zastosowania obniżek i sankcji. Zgodnie z treścią art. 19 rozporządzenia wniosek pomocowy może być skorygowany w każdym momencie po jego złożeniu, w przypadku gdy właściwe władze wykryją oczywiste błędy. Strona może modyfikować wniosek, zmieniać żądanie oraz wycofać je całkowicie tylko z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa. Stosownie do treści art. 22 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004, każdy wniosek o przyznanie pomocy może być w każdej chwili wycofany w całości lub w części po pisemnym zawiadomieniu. Jednakże jeśli właściwe władze poinformowały rolnika o nieprawidłowościach we wniosku pomocowym lub jeśli powiadomiły go o zamiarze przeprowadzenia kontroli na miejscu i jeśli ta kontrola ujawni nieprawidłowości, wycofanie nie będzie zatwierdzone w odniesieniu do części wniosku, w której wykryto nieprawidłowości.

Wobec tego Sąd I instancji uznał za trafne stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, że organ nie mógł skorzystać z wyjątku przewidzianego w art. 68 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004, zgodnie z którym obniżki i wyłączenia (...) nie mają zastosowania w odniesieniu do tych części wniosku pomocowego, odnośnie do których rolnik informował właściwy organ na piśmie, że wniosek pomocowy jest nieprawidłowy lub zdezaktualizował się od czasu złożenia, pod warunkiem, że rolnik nie został powiadomiony o zamiarze właściwego organu co do przeprowadzenia kontroli na miejscu, oraz że ten organ nie poinformował rolnika o jakichkolwiek nieprawidłowościach we wniosku. Oznacza to, że rolnik, którego wniosek zawierał nieprawidłowości, może go zaktualizować tylko do momentu powiadomienia o stwierdzeniu przez organ nieprawidłowości lub powiadomieniu o zamiarze przeprowadzenia kontroli na miejscu. Późniejsze zaktualizowanie wniosku w tej części, która zawierała nieprawidłowości nie jest już możliwe, a przez to nie ma też możliwości uniknięcia konsekwencji prawnych, przewidzianych dla takich sytuacji przez przepisy unijne.

Niezależnie od tego Sąd I instancji stwierdził, że każda osoba podpisująca jakikolwiek dokument powinna we własnym interesie zapoznać się z jego treścią. W szczególności, gdy składa oświadczenie pod rygorem odpowiedzialności karnej, gdyż w wyniku fałszywych oświadczeń mogłaby uzyskać nienależną korzyść finansową. Braku winy w zaistnieniu błędu przedeklarowania powierzchni uprawnionej do dopłat nie może dowodzić okoliczność, że to nie skarżący wypełniał wniosek (zlecając to profesjonaliście), a jedynie ten wniosek podpisał. W ocenie Sądu takie tłumaczenie wskazuje, co najmniej, na niedochowanie należytej staranności w prowadzeniu własnych spraw. Pomoc specjalisty w wypełnianiu stosownego formularza może być dużym ułatwieniem, ale w żadnym razie nie zwalnia osoby ubiegającej się o dopłaty od odpowiedzialności za zgodność treści wniosku ze stanem rzeczywistym. Sąd podkreślił, że skarżący, składając wniosek, podpisał oświadczenie, że znane mu są skutki wynikające z Kodeksu karnego za składanie fałszywych oświadczeń i zasady przyznawania płatności bezpośrednich do gruntów rolnych.

Z wymienionych powodów WSA w G. przyjął, że w tej sprawie nie miał zastosowania art. 68 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004. Ponadto Sąd stanął na stanowisku, że dla rozstrzygnięcia sprawy nie miały znaczenia dowody na okoliczność braku winy skarżącego w nieprawidłowościach zaistniałych we wniosku, których organ zasadnie nie dopuścił w poczet materiału dowodowego sprawy, gdyż postępowanie wyjaśniające zostało przeprowadzone prawidłowo bez nich.

Skargą kasacyjną B. M. domagał się uchylenia wyroku w całości, rozpoznania skargi i uchylenia decyzji organu odwoławczego lub uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego:

- art. 68 i art. 19 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 w zw. z art. 136 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1973/2004 z dnia 29 października 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 w odniesieniu do systemów wsparcia przewidzianych w tytułach IV i IVa tego rozporządzenia oraz wykorzystania odłogowanych gruntów do produkcji surowców (Dz. U. UE z dnia 20 listopada 2004 r. L 345, s. 1 ze zm.) w zw. z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), dalej: p.u.s.a. i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej: p.p.s.a. poprzez zaaprobowanie błędnego poglądu organu administracji o niewystąpieniu w stanie faktycznym sprawy przesłanek z art. 19 i art. 68 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004, a tym samym również poglądu o istnieniu podstawy do obciążenia skarżącego sankcjami w związku z błędami wniosku o przyznanie płatności ONW;

- art. 22 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 w zw. z art. 1 § 2 p.u.s.a. i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. poprzez błędne uznanie, że w sytuacji, gdy nieprawidłowości we wniosku zostają stwierdzone na etapie kontroli tych nieprawidłowości przez organ administracji, wówczas dla wnioskodawcy zamyka się definitywnie droga do dokonania korekty wniosku, niezależnie od okoliczności powstania tych nieprawidłowości oraz

przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 1164 ze zm.) w zw. z art. art. 6, 7, 8, 9, 11, 78 § 1, 80 i 107 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 267) w zw. z art. 1 § 2 p.u.s.a i art. 134 § 1 oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez zaniechanie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego sprawy, naruszenie zasady praworządności, jak również nierozstrzygnięcie istoty sprawy i:

1. zaaprobowanie błędnego poglądu organu administracji i doprowadzenie do sytuacji, w której organ ten nie jest zmuszony do wyjaśnienia okoliczności dotyczących charakteru błędu popełnionego przez skarżącego we wniosku o przyznanie płatności obszarowych, w szczególności czy błąd ten nie ma charakteru oczywistej omyłki oraz czy skarżący nie ponosi winy za wystąpienie błędu, mimo wskazywania takich okoliczności w toku postępowania przez skarżącego producenta;

2. wywodzenie z materiału dowodowego sprawy wniosku o istnieniu winy producenta w popełnionym błędzie przy jednoczesnym uzasadnieniu tego wniosku wyłącznie poprzez wskazanie, że już z samego faktu podpisania dokumentów, w których znajduje się pouczenie o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń, wynika wina skarżącego przejawiająca się co najmniej w nienależytej staranności przy jednoczesnym zaaprobowaniu postępowania organu w przedmiocie niedopuszczenia wnioskowanych przez skarżącego wniosków dowodowych ze wskazaniem, że nie dotyczyły okoliczności, które mogły mieć wpływ na rozstrzygnięcie.

Uzasadniając zarzuty wnoszący skargę kasacyjną stwierdził, że Sąd w istocie nie dokonał kontroli legalności działania organu i rażąco błędnie zaakceptował jako zgodne z prawem działanie organu polegające na odmowie przeprowadzenia w tej sprawie istotnych dowodów (zeznania pracowników Agencji przyjmujących wniosek o płatności i oświadczenie przejmującej działki rolne E. M., w tym działkę ewidencyjną nr [...]). Dokonanie oceny co do istnienia lub braku winy wnioskodawcy w popełnieniu błędu, który znalazł się we wniosku, możliwe było dopiero po przeprowadzeniu wnioskowanych dowodów. Podkreślono, że podana we wniosku powierzchnia gruntów rolnych odpowiadała stanowi wiedzy wnioskodawcy na dzień złożenia dokumentów do organu.

Dyrektor POR ARiMR nie skorzystał z prawa do wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Oparta na obu podstawach wskazanych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie podkreślić wypada, że stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a. kontrola kasacyjna przebiegać może wyłącznie w obszarze zakreślonym przez składającego skargę kasacyjną. Oznacza to m.in., że Naczelny Sąd Administracyjny nie może uchylić zaskarżonego wyroku z przyczyn niepodniesionych w skardze kasacyjnej, choćby dopatrzył się błędów, które uzasadniałyby zastosowanie art. 185 § 1 p.p.s.a. Związanie granicami skargi kasacyjnej nie dotyczy nieważności postępowania, którą sąd kasacyjny obowiązany jest brać pod uwagę z urzędu, a która w niniejszej sprawie nie występuje.

Zarzuty sformułowane w ramach podstaw wskazanych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. zmierzają do podważenia poglądu Sądu, że organ zasadnie odmówił skarżącemu przyznania płatności do gruntów rolnych na 2006 r. z tytułu płatności ONW, bowiem skarżący zgłosił do płatności większą niż stwierdzona powierzchnię (różnica wynosiła 62,62 %), a brak było podstaw aby zastosować wobec skarżącego art. 19 i 68 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004. Zdaniem skarżącego kasacyjnie wadliwe było zaaprobowanie przez Sąd postępowania, w którym odmówiono skarżącemu wykazania istnienia przesłanek na okoliczność uzasadniającą zastosowanie wskazanych wyżej przepisów.

Co należy podkreślić, a co przyznaje skarżący kasacyjnie, w sprawie nie jest sporne, że do złożonego wniosku o płatności skarżący zadeklarował powierzchnię 161,82 ha zamiast stwierdzonej w trakcie kontroli powierzchni 99,51 ha, która to różnica wiązała się z przekazaniem innemu producentowi – E. M. – działki nr [...] o powierzchni 62,31 ha. Powstała różnica uzasadniała, stosownie do wskazanych i omówionych przez Sąd I instancji przepisów, odmowę płatności. Jak stwierdził WSA spór zawiera się w odpowiedzi na pytanie, czy popełniony przez skarżącego we wniosku błąd "nosi znamiona błędu oczywistego", o którym mowa w art. 19 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 oraz czy na podstawie art. 68 tego aktu wspólnotowego dopuszczalne było odstąpienie od zastosowania obniżek i sankcji.

Wypada zauważyć, że Sąd I instancji, mimo, iż prawidłowo zidentyfikował występujący w sprawie problem prawny, przywołał jedynie treść art. 19 rozporządzenia wspólnotowego, nie udzielając wyraźnej odpowiedzi na postawione przez siebie pytanie co do błędu oczywistego. Niedopuszczalność zastosowania art. 19 wobec skarżącego Sąd powiązał z brakiem możliwości zastosowania obniżek i wyłączeń, o których mowa w art. 68 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004. Powyższy niedostatek uzasadnienia zaskarżonego wyroku i nie do końca jasne rozumowanie Sądu, z racji braku zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., nie może podlegać ocenie sądu kasacyjnego.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia prawa materialnego przez niezastosowanie art. 19 i 68 oraz wadliwą wykładnię art. 22 cyt. rozporządzenia przyjąć trzeba, że zarzuty te nie są usprawiedliwione. Sąd uznał zasadność stanowiska organu, który w stanie faktycznym sprawy odrzucił możliwość odstąpienia od zastosowania obniżek i sankcji ze względu na art. 19 i art. 68 cyt. rozporządzenia Komisji. W swoich rozważaniach Sąd oparł się łącznie na wskazanych przepisach oraz na art. 22 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 i z ich treści wyprowadził wniosek, że w przypadku, gdy wniosek o przyznanie płatności zawiera nieprawidłowości, wnioskodawca może dokonać korekty, jednak wyłącznie do czasu powiadomienia go przez organ o tych nieprawidłowościach lub o zamiarze przeprowadzenia kontroli na miejscu.

Mimo, że z powyższym poglądem wypada się zgodzić, to błędem jest odniesienie go do możliwości skorygowania oczywistych omyłek, o których stanowi art. 19 rozporządzenia. Sąd, podobnie zresztą jak skarżący kasacyjnie, zdaje się nie dostrzegać różnicy pomiędzy błędami oczywistymi, a innymi nieprawidłowościami wniosków pomocowych. Tymczasem te pierwsze poprawiane mogą być w każdym czasie po złożeniu wniosku, gdy właściwe władze wykryją oczywiste błędy (art. 19), a co do innych nieprawidłowości, to mogą one zostać skorygowane przez wnioskodawcę bez konsekwencji w postaci obniżek lub wyłączeń tylko do czasu poinformowania przez organ o tych nieprawidłowościach lub o zamiarze przeprowadzenia kontroli (art. 68 ust. 1 i 2). Z treści art. 19 cyt. aktu prawnego należy wyprowadzić wniosek, że błąd wniosku pomocowego – nawet w razie wykrycia go przez organ – gdy jest oczywisty podlega korekcie bez żadnych dla wnioskodawcy konsekwencji, a rozważanie dopuszczalności odstąpienia od obniżek i wyłączeń w razie stwierdzenia oczywistej omyłki wskutek interwencji organu, mija się z celem.

Co do popełnionego przez skarżącego błędu we wniosku pomocowym polegającego na zadeklarowaniu większej powierzchni niż rzeczywista, to bez żadnych wątpliwości nie mógł on zostać uznany za oczywistą omyłkę, ponieważ oczywista omyłka to błąd małej wagi, który można dostrzec "na pierwszy rzut oka" lub inaczej – błąd niebudzący wątpliwości. Tymczasem błąd w zakresie wielkości zgłoszonego do płatności areału, którego wykrycie wymaga przeprowadzenia określonych działań kontrolnych, nie może być uznany za oczywistą omyłkę. Podkreślić należy, że zgłoszona we wniosku o przyznanie płatności powierzchnia gruntów stanowi podstawową dla wielkości pomocy finansowej i w ogóle dla możliwości udzielenia tej pomocy kwestię. Można powiedzieć, że zadeklarowana powierzchnia gruntów do pomocy finansowej określa ciężar finansowy tej pomocy, więc wnioskujący o pomoc rolnik, wskazując powierzchnię do płatności, musi czynić to w pełni świadomie, bowiem tylko on bierze na siebie odpowiedzialność za zgłoszone dane. Dodatkowo należy pamiętać, że wniosek o przyznanie płatności wiąże organ, który decydując o przyznaniu pomocy, musi odnieść się do danych w nim zawartych, w tym do wielkości zgłoszonego obszaru, i te właśnie dane poddać wstępnej kontroli administracyjnej, bo decydują one o wielkości przyznanej pomocy. Powyższe względy powodują, że w żadnym razie nie można twierdzić, że tak istotny element stanu faktycznego jak wielkość gruntów zgłoszonych do pomocy może podlegać w dowolnym czasie korektom przez składającego wniosek rolnika, jak to dzieje się w przypadku błędu oczywistego (podobnie: wyrok NSA z dnia 25 października 2012 r. sygn. akt II GSK 1483/11, wyrok z dnia 21 kwietnia 2010 r. sygn. akt II GSK 530/09; dostępne w Internecie – http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Odnosząc się do zamieszczonego w uzasadnieniu skargi kasacyjnej zarzutu błędnej wykładni art. 68 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 uznać należy, że zarzut ten jest chybiony. Sąd I instancji, wyjaśniając znaczenie tej normy, prawidłowo odwołał się do art. 22 wskazanego aktu prawnego, który choć dotyczy cofnięcia wniosku pomocowego, tworzy wraz z art. 68 ust. 1 i 2 spójną regulację określającą możliwość kształtowania wniosku pomocowego przez wnioskującego rolnika po złożeniu tego wniosku. W obu przypadkach, działanie – czy to korygujące wniosek, czy cofające wniosek w całości lub części – będzie zaakceptowane i dopuszczalne, jeśli wcześniej organ nie poinformuje rolnika o stwierdzonych nieprawidłowościach wniosku lub nie zapowie kontroli na miejscu.

Jak już zostało wyżej powiedziane, w sprawie nie jest sporne, że wniosek był wadliwy ze względu na zgłoszenie do płatności działki przekazanej E. M., która równolegle ze skarżącym złożyła wniosek o płatność do tejże działki. Niesporne również jest, że skarżący nie skorygował wniosku, zanim organ nie stwierdził nieprawidłowości i nie poinformował o niej skarżącego, co z mocy art. 68 ust. 2 rozporządzenia wykluczało odstąpienie od zastosowania sankcji.

Brak jest także podstaw aby uznać, że skarżący nie był winny stwierdzonych nieprawidłowości i zgodzić się należy z WSA, że przywoływane przez niego w toku postępowania administracyjnego okoliczności nie uzasadniały prowadzenia dalszego postępowania dowodowego i dopuszczenia dowodów z przesłuchania świadków wnioskowanych przez skarżącego. Za trafny należy uznać pogląd Sądu I instancji, że tylko skarżący jako podpisujący wniosek, a także składający oświadczenie o odpowiedzialności karnej za fałszywe oświadczenia, w wyniku których mógłby uzyskać nienależną korzyść finansową, odpowiada za treść złożonego wniosku o przyznanie płatności. Nie ulega wątpliwości, że wniosek został podpisany przez skarżącego. Nie może zatem dziwić i budzić sprzeciwu pogląd Sądu I instancji, co do tego iż skarżący, jak każda osoba składająca na zewnątrz jakiekolwiek oświadczenie, musi być świadomy treści, które podpisuje, bo tylko on bierze za nie odpowiedzialność, a przeciwne działanie świadczy co najmniej o niedochowaniu należytej staranności w prowadzeniu własnych spraw. Nie zasługuje na uwzględnienie argumentacja, że błąd jest niezawiniony przez skarżącego, bo wniosek wypełniał inny podmiot. Wypełniający faktycznie wniosek działał na zlecenie skarżącego oraz w oparciu o dane przez niego dostarczone i nie przejął odpowiedzialności za treści, które wnioskodawca winien był sprawdzić i ewentualnie skorygować. Dodać wypada, że nikt inny poza skarżącym nie mógł orientować się lepiej co do tego jakie działki rolne posiada, uprawia i zgłasza do płatności. Jak już powiedziano wyżej, kwestia zgłoszonego do płatności areału stanowi podstawowy element wniosku pomocowego i tylko podpisujący wniosek rolnik odpowiadać może za prawidłowość tych danych. Zasłanianie się w tej materii osobami trzecimi nie odniesie zamierzonego skutku tj. uwolnienia się od winy w podaniu nieprawidłowych danych. Stąd też za niezasadny należało uznać zarzut naruszenia art. 68 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 przez niezastosowanie.

Jako nietrafne trzeba było także potraktować łącznie zarzuty skargi kasacyjnej naruszenia prawa procesowego, a to ze względu na istotę problemu prawnego, który wystąpił w rozpoznawanej sprawie i nie obejmował błędnych ustaleń faktycznych.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.