I SA/Ol 272/14

Uzasadnienie

Pismem z dnia 18 lutego 2014 r. K.N. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na wymienioną w sentencji postanowienia uchwałę Rady Gminy z dnia "[...]", Nr "[...]", w przedmiocie skargi na działalność wójta.

Z akt sprawy wynika, że zaskarżoną w niniejszej sprawie uchwałą, która została wydana na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594) oraz art. 229 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267), Rada Gminy uznała skargę strony na działalność wójta za częściowo zasadną.

W skardze na powyższą uchwałę K.N. zawarła również wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.

W odpowiedzi Wójt Gminy wniósł o odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej z uwagi na to, że zaskarżona uchwała podjęta została w trybie postępowania skargowego przewidzianego w dziale VIII k.p.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 245 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej jako: "p.p.s.a.", prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Stosownie do art. 247 tej ustawy, prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.

W myśl art. 3 § 1 powołanej ustawy, sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Ramy tej kontroli zakreśla przepis art. 3 § 2 p.p.s.a. stanowiąc, iż kontrola działalności publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na :

1) decyzje administracyjne;

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;

5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;

6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.

Z mocy art. 3 § 3 ww. ustawy sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których sądową kontrolę przewidują przepisy ustaw szczególnych, zaś stosownie do art. 4 rozstrzygają również spory kompetencyjne między wymienionymi w tym przepisie organami.

Analiza treści wniesionej w niniejszej sprawie skargi wskazuje, że została ona wywiedziona w oparciu o tryb uregulowany w art. 101 u.s.g., a jej przedmiotem jest uchwała Rada Gminy z dnia "[...]", Nr "[...]", która została podjęta na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g. i art. 229 pkt 3 K.p.a..

Przypomnieć w związku z tym należy, że zgodnie z art. 101 ust. 1 u.s.g. każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może – po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia – zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

W kontekście wniesionej w niniejszej sprawie skargi istotne jest, że kwestionowana uchwała nie należy do żadnej ze wskazanych ww. przepisie art. 101 ust. 1 u.s.g. form działalności administracji publicznej. Nie można jej bowiem kwalifikować, jako podjętej "w sprawie z zakresu administracji publicznej", w rozumieniu tego przepisu (p. W. Kisiel [w:] Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz pod red. P. Chmielnickiego, Warszawa 2010). Podjęta ona natomiast została dla załatwienia skargi w trybie postępowania skargowego, kończącego się, zgodnie z art. 238 § 1 K.p.a., niezaskarżalnym zawiadomieniem o sposobie załatwienie skargi. Stosownie do treści art. 227 K.p.a. przedmiotem tzw. skargi powszechnej może być w szczególności zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. Skarga tego rodzaju jest szczególnym środkiem ochrony różnych interesów jednostki, zawierającym zarzut wadliwej działalności organu lub jego pracownika. W postępowaniu wszczętym na skutek tej skargi nie rozstrzyga się jednak konkretnej sprawy administracyjnej. W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony jest pogląd, że stronie niezadowolonej z załatwienia skargi opartej na podstawie art. 227 K.p.a. nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznania takich skarg, nawet jeżeli zawiadomienie o załatwieniu skargi ma formę uchwały rady gminy (miasta). Postępowanie skargowe nie kończy się bowiem władczym aktem podlegającym ocenie sądu administracyjnego z punktu widzenia legalności (postanowienia: NSA z dnia 25 lutego 2009 r., sygn. akt II OSK 241/09; WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 16 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Go 398/08; WSA w Poznaniu z dnia 25 marca 2010 r., sygn. akt II SA/Po 30/10, WSA w Olsztynie z dnia 23 stycznia 2014r., sygn. akt II SA/Ol 47/14, opubl.: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W konsekwencji działania administracji publicznej będące przedmiotem skargi opartej na podstawie art. 227 K.p.a. nie podlegają kontroli sądów administracyjnych. Nie mieszczą się bowiem w katalogu czynności i aktów poddawanych nadzorowi sądowemu określonemu w art. 3 § 2 p.p.s.a..

Stwierdzenie braku właściwości sądu administracyjnego w sprawie jest natomiast okolicznością uzasadniającą odmowę przyznania prawa pomocy na podstawie art. 247 p.p.s.a. (p. postanowienie NSA z dnia 9 marca 2012 r., sygn. akt I OZ 140/12, Lex nr 1120746; postanowienie NSA z dnia 5 kwietnia 2005 r., sygn. akt I OZ 184/05, niepubl.).

Uwzględniając powyższe, na podstawie art. 247 p.p.s.a. Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia.