II SA/Bd 1337/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Starosta T. działając na podstawie art. 4 pkt 6 i 11, art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2004 r., Nr 121, poz. 1266 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267) po rozpatrzeniu wniosku skarżącego – T. T. z dnia 22 maja 2013 r. nie zezwolił na wyłączenie gruntów rolnych z produkcji rolniczej dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego w miejscowości K. na działce oznaczonej nr geodezyjnym 566/5, w gminie O..

W motywach rozstrzygnięcia organ wskazał, że dołączona do wniosku o wydanie zezwolenia na wyłączenie gruntów rolnych z produkcji rolniczej decyzja Wójta Gminy O. z dnia [...] r. znak: [...] nie została uzgodniona ze Starostą T. na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 6 w zw. z art. 60 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W ocenie organu I instancji uniemożliwia to organowi rozpatrzenie wniosku strony o wyłączenie gruntów rolnych z produkcji rolniczej (brak zgód na przeznaczenie gruntów rolnych klasy III na inne cele).

Skarżący odwołał się od przedmiotowej decyzji wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Skarżący podniósł w nim, że niedopuszczalnym jest kwestionowanie przez Starostę T., wiążącej go w niniejszym postępowaniu, ostatecznej decyzji o ustaleniu warunków zabudowy. Skarżący stwierdził, że w chwili złożenia wniosku nie istniał wymóg uzyskania zgody na przeznaczenie gruntów rolnych klasy III na inne cele.

Ponadto wskazał na sprzeczność w rozumowaniu organu I instancji, który z jednej strony stwierdza, że nie ma możliwości rozpatrzenia wniosku o wyłączenie gruntów rolnych z produkcji rolniczej, a z drugiej strony orzeka o braku zezwolenia na wyłącznie tych gruntów. Wskazał, że organ winien sprawę umorzyć.

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. (SKO), działając na podstawie art. 11 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2004 r., Nr 121, poz. 1266 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W motywach rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że rozstrzygnięcie organu I instancji jest zasadne, jednakże nie podziela on argumentacji podniesionej w jego uzasadnieniu.

Organ wyjaśnił, że na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych wyłączenie z produkcji użytków rolnych wytworzonych z gleb pochodzenia mineralnego i organicznego, zaliczonych do klas I, II, III, IIIa, Illb, oraz użytków rolnych klas IV, IVa, IVb, V i VI wytworzonych z gleb pochodzenia organicznego, a także gruntów, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2-10, oraz gruntów leśnych, przeznaczonych na cele nierolnicze i nieleśne - może nastąpić po wydaniu decyzji zezwalających na takie wyłączenie.

Ponadto, zgodnie z definicją ustawową, "wyłączenie gruntów z produkcji" oznacza rozpoczęcie innego niż rolnicze lub leśne użytkowanie gruntów; nie uważa się za wyłączenie z produkcji gruntów, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 3, jeżeli przerwa w rolniczym użytkowaniu tych obiektów jest spowodowana zmianą kierunków produkcji rolniczej i trwa nie dłużej niż 5 lat (art. 4 pkt 11). Natomiast "przeznaczenie gruntów na cele nierolnicze lub nieleśne" to ustalenie innego niż rolniczy lub leśny sposobu użytkowania gruntów rolnych oraz innego niż leśny sposobu użytkowania gruntów leśnych (art. 4 pkt 6).

Organ stwierdził, że wyłączenie z produkcji użytków rolnych wytworzonych z gleb określonego pochodzenia oraz klas bonitacyjnych jest możliwe w odniesieniu do użytków przeznaczonych na cele nierolnicze i następuje ono po wydaniu decyzji zezwalających na takie wyłączenie.

SKO wyjaśniło również, że przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, wymagającego zgody, o której mowa w ust. 2, dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, sporządzonym w trybie określonym w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych). Natomiast w myśl art. 7 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, w brzmieniu nadanym mu ustawą z dnia 8 marca 2013 r. o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 503), która weszła w życie 26 maja 2013 r., przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III, wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi. Użyte przez ustawodawcę w art. 11 ust. 1 powołanej ustawy pojęcie użytków "przeznaczonych na cele nierolnicze" oznacza więc przeznaczenie gruntów na cele nierolnicze w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, za uprzednią zgodą ministra właściwego do spraw rozwoju wsi.

Organ, odnosząc się do podniesionych zarzutów skarżącego wskazał, że działka skarżącego, zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów, stanowi grunt orny klasy RIIIa, a więc do jej wyłączenia z produkcji rolniczej wymagana jest zgoda Starosty T.. Podał, że skoro przeznaczenie na cele nierolnicze gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III, wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi i jest ona konieczna do zmiany przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, dokonującego się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a okoliczności te - w niniejszej sprawie - nie wystąpiły, to zasadnie organ I instancji odmówił wydania zezwolenia.

Organ II instancji zauważył, że bez znaczenia dla sprawy jest kwestia podniesiona przez organ I instancji, dotycząca braku uzgodnienia projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy ze Starostą T. na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 6 w zw. z art. 60 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zagadnienie to dotyczy bowiem innego, zakończonego już postępowania. Postępowanie w sprawie wydania decyzji zezwalającej na wyłączenie gruntów rolnych z produkcji rolniczej jest samoistnym postępowaniem, toczącym się przed uzyskaniem pozwolenia na budowę (art. 11 ust. 4 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych), na podstawie przepisów rozdziału 3 (art. 11-14) powołanej ustawy. Podsumowując, organ stwierdził, że wadliwe uzasadnienie decyzji organu I instancji nie dyskwalifikuje całego orzeczenia, bowiem wady uzasadnienia zostały konwalidowane w przedmiotowym orzeczeniu.

Nie zgadzając się z dokonanym rozstrzygnięciem, skarżący złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji Starosty T.. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

-obrazę przepisów postępowania administracyjnego mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj. art. 138 § 2 k.p.a. w zw. z art. 6, art. 7, art. 10, art. 15 i art. 77 k.p.a., poprzez nie uchylenie decyzji wydanej przez organ I instancji pomimo uprzedniego nie rozpoznania przez organy zażaleń i uwag strony postępowania;

-obrazę przepisów postępowania, tj. art. 64 § 2 k.p.a., polegającą na jego bezpodstawnym zastosowaniu poprzez wezwanie strony postępowania do uzupełnienia złożonego wniosku o zgodę właściwego ministra, podczas gdy złożony do Starosty T. wniosek spełniał wymogi formalne;

-obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na niekorzystnej dla skarżącego interpretacji przepisów;

-obrazę przepisów postępowania, tj. art. 10 § 1 k.p.a. poprzez uniemożliwienie wypowiedzenia się na każdym etapie postępowania co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszenia uwag;

-obrazę przepisów postępowania, tj. art. 106 § 1-6 k.p.a. poprzez nałożenie na skarżącego obowiązku uzyskania zgody właściwego ministra, co może nastąpić tylko w trybie innego, odrębnego postępowania a następuje pomiędzy organami administracji;

-obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj. art. 8, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. poprzez oparcie rozstrzygnięcia na materiale niekompletnym, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów i brak rozpatrzenia materiału dowodowego w sposób prawidłowy, wnikliwy i wyczerpujący, oraz nie zbadanie materiału dowodowego, mającego być podstawą do ponownego prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że nie ma przepisu, który określałby dodatkowe wymogi formalne wobec wniosku o wyłączenie gruntu rolnego z produkcji rolniczej. Organ zaś wzywał skarżącego do przedłożenia dodatkowych dokumentów.

Wskazał, że dotychczasowa procedura dla spełniających kryteria do wyłączenia gruntów z produkcji rolniczej była zawsze identyczna i nie budząca zastrzeżeń. Obecnie jest niejasna, stronnicza i pozbawiona reguł. Został wydłużony czas postępowania. Mimo że cała procedura przygotowawcza do inwestycji jak i decyzja o warunkach zabudowy zostały rozpoczęte i załatwione odpowiednio wcześniej, nawet sam wniosek o zgodę na wyłączenie został złożony przed wejściem nowelizacji ustawy w życie. Starosta T. podpierając się nowymi wymogami zakwestionował uzyskane już dokumenty. Jest to działanie niewłaściwe i godzi w prawa już nabyte. Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego wskazuje, aby nie naruszać zasady ochrony zaufania obywateli do państwa i prawa oraz zasady ochrony praw nabytych. Obecna interpretacja przepisów stosowana przez Starostę T. ogranicza uprawnienia, które przysługują skarżącemu na mocy art. 140 Kodeksu cywilnego, co wskazuje, że decyzja została wydana z naruszeniem prawa nabytego. Na poparcie swojego stanowiska skarżący powołał Wyrok TK o sygn. akt K 32/03 i Wyrok WSA w Poznaniu o sygn. akt II SA/Po 355/13. Skarżący wskazał na naruszenie zasady lex retro non agit.

Skarżący podkreślił, że Starosta T. poza błędnym postanowieniem z dnia [...] r. nie informował strony o problemach czy uwagach w stosunku do postępowania, które zakończył decyzją z dnia [...] r.

Organ nie zawiadomił o wszczęciu postępowania oraz nie umożliwił stronie zapoznania się z aktami sprawy. Ponadto, argumenty podniesione przez skarżącego w ramach odpowiedzi na postanowienie z dnia [...] r. zostały pominięte.

Niedopuszczalne jest, aby organ wzywał skarżącego do uzupełnienia wniosku o zgodę, którą winien uzyskać organ w drodze odrębnego postępowania między organami administracji publicznej. Obowiązku tego nie można przerzucać na osoby trzecie – stronę postępowania. Ponadto, ewentualna obecność takiej zgody wymagana jest przy odrębnym postępowaniu oraz przy zachowaniu nowego, nie obowiązującego w dniu złożeniu wniosku przepisu prawa. Bezspornym jest fakt, że wniosek do organu wpłynął kompletny, a postanowienie w sprawie wezwania o uzupełnienie braków zostało nadane po upływie czasu, w którym powinna zostać wydana decyzja.

W konsekwencji, skarżący zarzucił, że organ odwoławczy powielił błędne stanowisko organu I instancji w niniejszej sprawie.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał dotychczasowe stanowisko wyrażone w sprawie i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Stosownie do treści art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że zadaniem sądu administracyjnego jest jedynie sprawdzenie, czy zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z przepisami prawa materialnego oraz czy przy jej podejmowaniu nie zostały naruszone w sposób istotny przepisy postępowania administracyjnego. Natomiast stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy i nie jest związany zarzutami oraz wnioskami skargi, a także powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego jest kwestia odmowy wyłączenia gruntów rolnych z produkcji rolniczej pod budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego w miejscowości K. na działce oznaczonej nr geodezyjnym 566/5, gmina O. na wniosek skarżącego z dnia 22 maja 2013 r. (data wpływu do organu: 24 maja 2013 r.).

Zasady przeznaczania gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne zostały określone w rozdziale 2 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych jednak należy mieć na względzie, że ustawa ta podlegała nowelizacji w zakresie wpływającym na treść rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. O ile bowiem stosownie do dyspozycji art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, w dotychczasowym brzmieniu, przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III, jeżeli ich zwarty obszar projektowany do takiego przeznaczenia przekracza 0,5 ha - wymagało zgody Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej i Rozwoju Wsi, to w myśl art. 7 ust. 2 pkt 1 powołanej wyżej ustawy, w brzmieniu nadanym mu ustawą z dnia 8 marca 2013 r. o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2013 r., poz. 503), która weszła w życie dnia 26 maja 2013 r., przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III, wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi.

Konieczne jest w tym miejscu rozważanie, czy rozpoznając sprawę na podstawie wniosku skarżącego z dnia 22 maja 2013 r. (data wpływu do organu: 24 maja 2013 r.) organ I instancji, będzie zobowiązany do uwzględnienia dotychczasowego stanu prawnego, czy też wymagać będzie rozstrzygnięcia sprawy na podstawie stanu prawnego obowiązującego od dnia 26 maja 2013 r.

Rozstrzygając powyższe zagadnienie należy w pierwszej kolejności zauważyć, że w powołanej wyżej ustawie z dnia 8 marca 2013 r. o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych nie zawarto przepisów przejściowych. Okoliczność powyższa ma, w ocenie Sądu, kluczowe znaczenie, dla oceny prawnej intertemporalnych skutków dokonanej nowelizacji.

W polskim prawie administracyjnym brak jest wykształconych reguł dla rozwiązywania problemów intertemporalnych. Niewątpliwie podstawową zasadą, od której istnieją wyjątki, jest zasada nie działania prawa wstecz (lex retro non agit), którą to zasadę można wyprowadzić z przepisu art. 2 Konstytucji RP, statuującego konstrukcję państwa prawa. Jednoznacznie przyjąć więc należy, że co do zasady organy administracji publicznej, które działają na podstawie przepisów prawa (art. 6 K.p.a.), rozstrzygają na podstawie przepisów prawa obowiązującego w momencie orzekania.

Przyjmuje się także, że w razie kolizji, czy w sprawie ma zastosowanie przepis dotychczasowy, czy nowy, przepis dotychczasowy ma zastosowanie, jeżeli pod jego rządem powstał (zmienił się albo wygasł) stosunek prawny, którego treść została bezpośrednio wyznaczona przez ten przepis, co potwierdza również orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego, który podnosi, że modyfikacje dokonywane poprzez wprowadzenie nowych przepisów odnoszących się do uprawnień przysługujących określonym podmiotom na mocy dotychczas obowiązującego prawa nie tylko obniżają zaufania obywateli do prawa, ale mogą również niejednokrotnie sprzeciwiać się ratio legis instytucji prawnej (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 marca 2004 r., sygn. akt K 32/03, OTK 2004, Nr 3, poz. 22), to jednak jest to wyjątek od reguły orzekania na podstawie obowiązujących w tym momencie przepisów prawa, ograniczony do ściśle określonych przypadków oczywistych (niespornych) stanów faktycznych, kreujących na podstawie dotychczasowych przepisów określoną sytuację prawną danego podmiotu.

W rozpatrywanej sprawie brakuje przesłanek do zastosowania dotychczasowej regulacji prawnej jako względniejszej dla skarżącego, bowiem na podstawie art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia poszczególnych warunków wymienionych w tym przepisie; w tym ust. 4 - teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1. Brakuje w aktach sprawy jakichkolwiek dowodów na możliwość zastosowania dyspozycji cyt. wyżej przepisu, a tylko w takim przypadku miałaby miejsce sytuacja uzasadniająca powoływanie się na zasadę ochrony praw nabytych.

Mając więc na uwadze konieczność zastosowania do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy przepisów obowiązujących w dniu orzekania przez organy administracji, zwrócić należy uwagę, że na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych wyłączenie z produkcji użytków rolnych wytworzonych z gleb pochodzenia mineralnego i organicznego, zaliczonych do klas I, II, III, IIla, Illb, oraz użytków rolnych klas IV, IVa, IVb, V i VI wytworzonych z gleb pochodzenia organicznego, a także gruntów, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2-10, oraz gruntów leśnych, przeznaczonych na cele nierolnicze i nieleśne - może nastąpić po wydaniu decyzji zezwalających na takie wyłączenie. Istotne jest tutaj wyraźne rozróżnienie, na co słusznie zwrócił uwagę organ II instancji, iż "przeznaczenie gruntów na cele nierolnicze lub nieleśne" to ustalenie innego niż rolniczy lub leśny sposobu użytkowania gruntów rolnych oraz innego niż leśny sposobu użytkowania gruntów leśnych (art. 4 pkt 6), natomiast "wyłączenie gruntów z produkcji" oznacza rozpoczęcie innego niż rolnicze lub leśne użytkowanie gruntów; nie uważa się za wyłączenie z produkcji gruntów, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 3, jeżeli przerwa w rolniczym użytkowaniu tych obiektów jest spowodowana zmianą kierunków produkcji rolniczej i trwa nie dłużej niż 5 lat (art. 4 pkt 11).

Zgodnie zaś z art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, wymagającego zgody, o której mowa w ust. 2, dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, sporządzonym w trybie określonym w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Natomiast w myśl art. 7 ust. 2 pkt 1 powołanej wyżej ustawy, w brzmieniu nadanym mu ustawą z dnia 8 marca 2013 r. o zmianie ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2013 r. poz. 503), która weszła w życie dnia 26 maja 2013 r., przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III, wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi.

Należy wobec tego mieć na względzie, że przeznaczenie na cele nierolnicze gruntów wskazanych w art. 7 ust. 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych wymaga spełnienia łącznie następujących warunków:

• uchwalony plan zagospodarowania przestrzennego, który przeznacza grunty rolnicze na cele nierolnicze,

• przed uchwaleniem planu zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa wyżej, właściwy organ wyraził zgodę na przeznaczenie gruntów rolniczych na cele nierolnicze.

O ile jednak do 26 maja 2013 r. grunty klas I - III, gdy ich zwarty obszar był mniejszy niż 0,5 ha wymagały jedynie procedury wyłączenia z produkcji rolnej, bez konieczności uprzedniego przeznaczenia na cele nierolnicze, a dopiero przekroczenie obszaru 0,5 ha wymagało zarówno procedury "przeznaczenia" jak też procedury "wyłączenia", to od 26 maja 2013 r. wykorzystanie jakiejkolwiek powierzchni gruntu klasy I - III na cele nierolnicze wymaga zarówno procedury "przeznaczenia" jak też procedury "wyłączenia".

Stan faktyczny rozpatrywanej sprawy jest niesporny, bowiem działka gruntu stanowiąca przedmiot wniosku z dnia 22 maja 2013 r., zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów i budynków, według stanu na dzień 23 maja 2013 r., ma powierzchnię 0,0750 ha i stanowi grunt orny klasy RIIIa o powierzchni 0,0087 ha i RIIIb o powierzchni 0,0663 ha, a więc niewątpliwie do jej wyłączenia z produkcji rolniczej wymagana jest decyzja Starosty T. zezwalająca na takie wyłączenie. Skoro jednak przeznaczenie na cele nierolnicze gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III, wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi i jest ona konieczna do zmiany przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, dokonującego się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a okoliczności te - w realiach niniejszej sprawy - nie wystąpiły, to zasadnie organ pierwszej instancji odmówił stronie wydania wnioskowanego zezwolenia.

Jeżeli chodzi zaś o fakt istniejącej już w obrocie prawnym decyzji o warunkach zabudowy dla planowanego przedsięwzięcia, to przyjąć należy, iż wydanie tej decyzji nie zmienia w żaden sposób obowiązku ustawowego istniejącego od 26 maja 2013 r. w przypadku wyłączenia z produkcji rolniczej gruntów klasy I - III tj. konieczności wyczerpania najpierw procedury "przeznaczenia", a dopiero po jej pozytywnym zakończeniu - możliwości uruchomienia procedury "wyłączenia" z produkcji rolnej. Postępowanie w sprawie wydania decyzji zezwalającej na wyłączenie gruntów rolnych z produkcji rolniczej jest bowiem samoistnym (odrębnym) postępowaniem, toczącym się przed uzyskaniem pozwolenia na budowę (art. 11 ust. 4 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych), na podstawie przepisów rozdziału 3 (od art. 11 do art. 14) powołanej wyżej ustawy i w oparciu o przesłanki tam określone.

Sąd nie podzielił zarzutów skargi, jakoby organy naruszyły przepisy o postępowaniu administracyjnym. W szczególności chybiony jest zarzut naruszenia art. 7 K.p.a. oraz przepisów art. 77 i art. 80 K.p.a. poprzez oparcie rozstrzygnięcia w sprawie na materiale niekompletnym, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów i brak obiektywnego rozpatrzenia materiału dowodowego w sposób prawidłowy, wnikliwy i wyczerpujący, czy też niezbadanie materiału dowodowego, będącego w aktach sprawy, mającego być podstawą do ponownego prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy, gdyż analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie daje żadnych podstaw do uznania, iżby organy administracji orzekające w sprawie zaniedbały obowiązki proceduralne określone wspomnianymi wyżej przepisami K.p.a. Organy te podjęły wszelkie niezbędne kroki w celu prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy, dokonując samodzielnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie.

Należy wskazać, że to na stronie postępowania w przypadku kwestionowania ustaleń organów administracji – ciąży obowiązek udowodnienia swoich odmiennych poglądów (racji). Kwestionując dokonane ustalenia organów poprzez nie przeprowadzenie wymaganego prawem ponownego postępowania z uwzględnieniem wszystkich dowodów w sprawie, skarżący nie przedstawił żadnych dowodów w tym zakresie, brak też w zebranym materiale jakichkolwiek wniosków dowodowych w tym przedmiocie. Stąd też nie jest uzasadniony ten zarzut, zatem nie mógł on odnieść spodziewanego przez skarżącą skutku.

Natomiast wadliwe uzasadnienie przez Starostę T. swojego stanowiska w sprawie, jak słusznie zauważył organ odwoławczy, nie dyskwalifikuje całego orzeczenia, w sposób wymagający jego uchylenia. Sentencja zaskarżonej decyzji pozostaje bowiem prawidłowa, zaś wady uzasadnienia decyzji zostały konwalidowane przez organ odwoławczy, który expressis verbis ponownie rozpatruje sprawę merytorycznie w jej całokształcie.

Mając powyższe na względzie należało uznać, że zaskarżona decyzja organu II instancji, jak i decyzja pierwszoinstancyjna pozostają w zgodzie z prawem, dlatego skarga podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).