I GSK 1621/12

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w B. wyrokiem z dnia 12 września 2012 r. w sprawie sygn. akt I SA/Bk 156/12 oddalił skargę J. F. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B. z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie długu celnego.

Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu [...] lipca 2009 r. skarżąca zgłosiła do procedury dopuszczenia do obrotu towary w postaci rzeczy stanowiących mienie przesiedlenia – między innymi samochód osobowy marki AUDI A5, nr nadwozia [...] oraz inne rzeczy, zgodnie z załączoną listą.

Wraz ze zgłoszeniem skarżąca złożyła wniosek o zastosowanie zwolnienia od cła na podstawie art. 2 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych, zwolnienie z podatku od towarów i usług na podstawie art. 47 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) oraz zwolnienie z podatku akcyzowego na podstawie art. 112 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r., Nr 3, poz. 11 ze zm. ).

Towary objęte ww. zgłoszeniem celnym zostały dopuszczone do swobodnego obrotu i zwolnione z należności celnych i podatkowych.

W trakcie czynności sprawdzających prowadzonych przez Urząd Celny w Ł., ustalono, iż skarżąca nie przebywa pod adresem zameldowania, lecz w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Ustalono również, iż pojazd o numerze nadwozia [...] nie figuruje w Centralnej Ewidencji Pojazdów i na dzień [...].03.2011r. nie został zarejestrowany w Wydziale Komunikacji Urzędu Miejskiego w Ł..

Ponadto stwierdzono że skarżąca:

– nie figuruje w ewidencji osób ubezpieczonych w placówce terenowej KRUS w Ł.,

– ma ustalone prawo do renty rodzinnej po zmarłym mężu od [...].04.2005 r., zaś w okresie od [...].07.2009 r. do [...].07.2010 r. nie była zgłoszona do ubezpieczeń społecznych,

– została zgłoszona do ubezpieczenia zdrowotnego od dnia [...].09.2001 r., w okresie od [...].07.2009 r. do [...].07.2010 r. nie korzystała ze świadczeń zdrowotnych refundowanych przez NFZ,

– nie prowadzi działalności gospodarczej, ani nie posiada rachunków bankowych,

– jest zameldowana na pobyt stały w Ł. ul. [...] od dnia [...].01.1982 r., pod którym to adresem jest zameldowana jedna osoba.

Naczelnik Urzędu Celnego w Ł. po przeprowadzeniu postępowania, na podstawie ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych, decyzją nr [...] z dnia [...].01.2012 r. stwierdził powstanie z mocy prawa, na podstawie art. 204 ust. 1 lit. b rozporządzenia Rady(EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny ( Dz. Urz. WE L Nr 302 z dnia 19.10.19992r. ze zm.) dalej: WKC, długu celnego oraz określił wysokość należności celnych w odniesieniu do towarów objętych procedurą dopuszczenia do obrotu według zgłoszenia celnego nr OGL [...]z dnia [...].07.2009 r. z zastosowaniem zwolnienia z należności przywozowych, w związku z naruszeniem warunku określonego w art. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28.03.1983 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. Urz. WE L Nr 105 z dnia 23.04.1983 r. ze zm.) dalej: rozporządzenie Rady (EWG) nr 918/83. W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia stwierdzono, iż materiał zgromadzony w niniejszej sprawie pozwala na stwierdzenie, iż nie nastąpiło przeniesienie przez skarżącą miejsca zamieszkania z państwa trzeciego na obszar Wspólnoty.

Po rozpatrzeniu odwołania J. F. Dyrektor Izby Celnej w B. decyzją Nr [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Decyzję tę skarżąca zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B., wnosząc o uchylenie decyzji organów I i II instancji w całości i umorzenie postępowania oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania według norm przepisanych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 5 września 2012 r. uznał skargę za bezzasadną. Sąd odwołał się do unormowań zawartych w art. 2, 3 i 6 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 918/83. i wskazał, że organy słusznie przyjęły, iż skarżąca nie wykazała spełnienia warunków przewidzianych w przywoływanych wyżej regulacjach do skorzystania ze zwolnienia z należności przywozowych.

WSA wyjaśnił, że to na wnioskodawcy ubiegającym się o zwolnienie towarów z należności przywozowych, spoczywa obowiązek wykazania okoliczności, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne ( art. 131 rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 w zw. z art. 121 i art. 187 Ordynacji podatkowej).

Sąd, odnosząc się do najważniejszej przesłanki warunkującej zastosowanie zwolnienia z należności celnych przywozowych w niniejszej sprawie, zauważył, że prawodawca wspólnotowy nie zdefiniował pojęcia "miejsce zamieszkania", którego przeniesienie z państwa trzeciego na obszar celny Wspólnoty uprawnia osobę zainteresowaną do skorzystania z omawianego zwolnienia. Wskazał, że analiza wymienionych regulacji daje podstawy do przyjęcia, że prawodawca łączy to pojęcie ze stałym zaprzestaniem zamieszkiwania w państwie trzecim i jego przeniesieniem na stałe na obszar celny wspólnoty. Ponadto WSA odwołał się do definicji "miejsca zamieszkania", zawartej w art. 25 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którą miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Na tle tej regulacji powszechnie podnosi się, że aby wskazać daną miejscowość jako centrum życiowej aktywności osoby, należy przeanalizować, czy łącznie występują dwa integralne składniki miejsca zamieszkania, tj. corpus - będący obiektywnym składnikiem pojęcia miejsca zamieszkania, związanym z faktycznym pobytem w danej miejscowości oraz animus - subiektywny element tego pojęcia wyrażający się w zamiarze stałego pobytu w danej miejscowości. Natomiast przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, ponieważ sam zamiar stałego pobytu w danej miejscowości nie stanowi o zamieszkaniu, lecz musi być połączony z przebywaniem w danej miejscowości.

Zdaniem WSA organy zasadnie przyjęły, że zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy wskazuje, że ośrodek osobistych i życiowych interesów J. F. od chwili dokonania zgłoszenia mienia przesiedlenia w dalszym ciągu znajdował się w USA, gdzie przebywa, zamieszkuje, gdzie toczy się jej życie, korzysta z opieki lekarskiej oraz podlega ubezpieczeniom społecznym.

Zasadnie zatem przyjęto, że J. F. nie zaprzestała zamieszkiwania w państwie trzecim i faktycznie tam przebywa. Nie ulega bowiem wątpliwości, że przeniesienie miejsca zamieszkania z państwa trzeciego jako zdarzenie wieloczynnościowe i rozciągnięte w czasie zaistnieje dopiero wówczas, gdy osoba opuści terytorium państwa trzeciego i czynność ta będzie ostatnią czynnością procesu przesiedlenia.

Ponadto nie mogą zostać uwzględnione argumenty dotyczące konieczności przebywania w kraju trzecim w związku z podjętym leczeniem w wyniku podejrzenia choroby onkologicznej, ponieważ nie zostały poparte uzasadniającymi to twierdzenie dowodami. Również powoływanie się na korzystanie z opieki medycznej w USA przeczy twierdzeniom pełnomocnika skarżącej zawartym w piśmie z dnia [...].06.2011 r., iż J. F. "zlikwidowała wszystkie świadczenia wynikające z obywatelstwa amerykańskiego".

Za niezasadne Sąd uznał również zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego (art. 52 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej). Przy wydawaniu decyzji w danej sprawie nie złamano zasady wyrażonej w tych przepisach. Sąd nie stwierdził bowiem, aby skarżąca została ukarana w rozumieniu przepisów prawa karnego za korzystanie ze swoich konstytucyjnych wolności, a w szczególności aby pozbawiono ją prawa do swobodnego poruszania się po terytorium państwa, pełnego wyboru miejsca zamieszkania oraz pobytu i do opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej.

J. F. złożyła skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w B. oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Na podstawie art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. — Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012r., poz. 270 – dalej: p.p.s.a.) zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego — a mianowicie art. 25 kodeksu cywilnego w zw. z art. 3 lit. a i art. 4 rozporządzenia rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych – poprzez błędną jego wykładnię i uznanie, iż miejsce zamieszkania jest równoznaczne z miejscem czasowego przebywania a tym samym uznanie, iż skarżąca nie spełniła przesłanek wymaganych do skorzystania ze zwolnienia z akcyzy i podatku od towarów i usług;

2. art. 2 rozporządzenia rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych – poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, bowiem przepis ten – będący podstawą wydania decyzji w niniejszej sprawie jest już nieaktualny;

3. art. 52 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej w ten sposób, iż przy wydawaniu decyzji złamano zasady wyrażone w tych przepisach poprzez pozbawienie odwołującej możliwości korzystania ze swoich konstytucyjnych wolności a w szczególności prawa do swobodnego poruszania się po terytorium państwa, pełnego wyboru miejsca zamieszkania oraz pobytu i do opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej;

4. przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 174 pkt 2 p.p.s.a. tj. art. 3 § 1 i 2 p.p.s.a. w zw. z naruszeniem, art. 7 k.p.a. poprzez przyjęcie przez organ a priori, iż J. F. nie dokonała przeniesienia miejsca zamieszkania z USA na teren Wspólnoty Europejskiej – a następnie zobowiązanie strony i jej pełnomocnika do składania dowodów na zaprzeczenie tej tezie podczas gdy to na organie spoczywa obowiązek "dokładnego" wyjaśnienia stanu faktycznego mając na mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli;

5. przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 174 pkt 2 p.p.s.a., tj. art. 3 § 1 i 2 p.p.s.a. w zw. z naruszeniem, art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, polegające na nieustaleniu przez organ czy J. F. posiada na terenie USA jakikolwiek majątek – w związku z tym ustalenie czy jej centrum życiowe (centrum interesów) znajduje się faktycznie na terenie USA.

W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że jej zdaniem fakt, iż cały jej majątek i rodzina znajduje się na terenie Polski, natomiast w USA korzysta jedynie z bardzo dobrej ( znacznie lepszej niż w Polsce) opieki medycznej do czasu ukończenia leczenia – jednoznacznie przesądza o jej miejscu zamieszkania. Chcąc jesień życia spędzić w dobrym zdrowiu wśród rodziny w Polsce - musi najpierw to zdrowie naprawić. Przebywa w USA z konieczności i chęci poprawienia stanu zdrowia w jak najlepszym systemie opieki zdrowotnej. Oprócz rodziny skarżąca ma w Ł. również dom, natomiast organy nie ustaliły, czy na terenie USA J. F. posiada jakiekolwiek nieruchomości na własność, czy też wynajmuje tylko lokal. Autor skargi kasacyjnej podkreślił, że esencją skargi jest to, że nie każde opuszczenie kraju ( nawet na dłuższy czas ) wiąże się ze zmianą miejsca zamieszkania w rozumieniu przepisów prawa. Organ oraz Sąd I instancji dokonały interpretacji przepisów " dotyczących wykładni pojęcia »miejsce zamieszkania« jako metody przykucia obywatela do kraju.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Z akt sprawy nie wynika, by zaskarżone orzeczenie zostało wydane w warunkach nieważności, której przesłanki określa art. 183 § 2 p.p.s.a.

Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że wskazanie przez stronę skarżącą naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego lub procesowego określa zakres kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. Sąd uprawniony jest bowiem jedynie do zbadania, czy podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty polegające na naruszeniu konkretnych przepisów prawa materialnego, czy też procesowego rzeczywiście zaistniały. Zakres kontroli wyznacza zatem sam autor skargi kasacyjnej wskazując, które normy zostały naruszone.

Przechodząc do oceny zarzutów skargi kasacyjnej w pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania, sformułowanych w pkt. 4 i 5 skargi kasacyjnej.

Oceniając zarzuty naruszenia art. 3 § 1 i 2 p.p.s.a. w zw. z naruszeniem art. 7 i 77 § 1 k.p.a., należy stwierdzić, że nie są one zasadne, gdyż w sprawie w ogóle nie miały zastosowania ww. przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Stosownie do treści art. 73 § 1 ustawy z dnia 19 marca 2004r. Prawo celne ( Dz.U. Nr 68 poz. 622 ze zm. ) dalej: Prawo celne, do postępowania w sprawach celnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 12 oraz działu IV ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, z uwzględnieniem zmian wynikających z przepisów prawa celnego. Dlatego też Sąd I instancji sprawując kontrolę legalności decyzji administracyjnej w granicach określonych w art. 3 § 1 i 2 p.p.s.a. nie mógł naruszyć art. 7 i 77 § 1 k.p.a. dotyczących postępowania dowodowego.

Nie jest również zasadny zarzut dotyczący naruszenia art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez nieustalenie, czy J. F. posiada na terenie USA jakikolwiek majątek. Stosownie do treści art. 187 § 1 O.p. organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Trafnie jednak Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że zgodnie z treścią art. 131 rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 – w przypadku gdy w rozporządzeniu określono, że zwolnienie stosuje się po spełnieniu pewnych warunków, osoba zainteresowana przedstawia właściwym organom dowody, że takie warunki zostały spełnione. Z tego przepisu oraz unormowań art. 122 i 187 O.p. jednoznacznie wynika, że ciężar dowodzenia obciąża nie tylko organ podatkowy, ale również – zainteresowanego. Zatem w tym przypadku - to na skarżącej spoczywał ciężar dowodu w zakresie wykazania wszelkich okoliczności, że spełniła warunki uzyskania zwolnienia celnego.

Odnośnie tego zarzutu nie można też uznać, aby ewentualne nieustalenie okoliczności posiadania przez J. F. mienia na terenie USA mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że te okoliczności, wobec niewadliwych i niekwestionowanych w istocie ustaleń dotyczących wyjazdu J. F. w USA na początku września 2009r. i przebywania tam od tego czasu były nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Nie jest również zasadny zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego sformułowany w pkt 1 petitum skargi kasacyjnej.

W rozpoznawanej sprawie kluczowe znaczenie miała wykładnia pojęcia "miejsca zamieszkania", które to pojecie zostało zawarte zarówno w art. 3 lit. a, w drugim akapicie art. 4, wymienionych w skardze kasacyjnej, jak i art. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83.

Jak zauważył Sąd pierwszej instancji w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 918/93 nie zdefiniowano "miejsca zamieszkania". W oparciu o treść art. 3 lit. a i art. 4 akapit drugi rozporządzenia Nr 918/ 93 można założyć, że pojęcie to zostało zrównane z pojęciem "stałego zamieszkiwania". W potocznym rozumieniu tego zwrotu chodzi o miejsce, w którym mieszka się przez dłuższy czas; miejsce stałego pobytu. Natomiast "przenieść się" oznacza między innymi zmianę miejsca stałego pobytu. Osobą fizyczną "przenoszącą swoje miejsce zamieszkania" jest zatem ten, kto zmienia dotychczasowe miejsce stałego pobytu na nowe. Dla przyjęcia, że zaistniała przesłanka przeniesienia miejsca zamieszkania, o której mowa w art. 2 Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 918/93 nie ma znaczenia zamiar przeniesienia, lecz jego realizacja. O takim rozumieniu art. 2 rozporządzenia Nr 918/83 świadczy również wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2012r.w sprawie C-487/11 ( www.eur-lex.europa.eu) w którym Trybunał stwierdził, że " Artykuł 2 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 marca 1983r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych powinny być interpretowane w ten sposób, że prywatny pojazd samochodowy przywieziony z państwa trzeciego na obszar celny Unii Europejskiej może zostać objęty zwolnieniem z należności celnych przywozowych pod warunkiem, że importer rzeczywiście przeniósł swoje miejsce stałego pobytu na obszar celny Unii Europejskiej, co podlega weryfikacji przez sąd krajowy(...)". W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia, którego przedmiotem, co do zasady, była kwestia rozumienia mienia przeznaczonego do zaspokojenia potrzeb gospodarstwa domowego skarżącego, Trybunał Sprawiedliwości zwrócił również uwagę na to czy właściciel pojazdu rzeczywiście przeniósł swoje miejsce stałego pobytu na Łotwę. Wątpliwości Trybunału wzbudziła okoliczność, że z jednej strony skarżący wskazywał, iż przeniósł się na Łotwę z drugiej zaś strony jego zgłaszane miejsce zamieszkania znajdowało się w dalszym ciągu w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Z rozstrzygnięcia tego wynika, że Trybunał uznaje za istotne faktyczne przeniesienie stałego miejsca zamieszkania na obszar Wspólnoty, z którym wiąże przebywanie w nowym miejscu pobytu oraz trwałość tego stanu rzeczy, po dokonaniu zgłoszenia celnego.

Skarżąca dokonując w dniu [...] lipca 2009r. zgłoszenia celnego zadeklarowała wolę skorzystania ze zwolnienia celnego w związku z przeniesieniem miejsca zamieszkania z USA do Polski. Sąd I instancji przyjął, a strona tego nie podważała i nie kwestionowała, że skarżąca po dokonaniu zgłoszenia celnego już na początku września 2009r. ponownie wyjechała do USA i przebywa tam od tej pory. Tam zamieszkuje, tam toczy się jej życie korzysta z opieki medycznej, ma przyznane świadczenia emerytalne. Te oraz pozostałe okoliczności wskazane w uzasadnieniu Sądu potwierdzają, że skarżąca nie przeniosła w 2009r. swojego miejsca zamieszkania z USA na teren Wspólnoty, jej centrum życiowe mieściło się bowiem nadal w USA i obojętne są przyczyny tego stanu rzeczy. Jak trafnie podkreślił Sąd pierwszej instancji nie ulega wątpliwości, że przeniesienie miejsca zamieszkania z państwa trzeciego, jako zdarzenie wieloczynnościowe i rozciągnięte w czasie zaistnieje dopiero wówczas, gdy osoba ta opuści terytorium państwa trzeciego i czynność ta będzie ostatnią czynnością procesu przesiedlania się.

Nie negując zatem, że intencją skarżącej było przeniesienie miejsca zamieszkania do Polski w lipcu 2009r. należy jeszcze raz podkreślić, że z punktu widzenia warunków korzystania ze zwolnienia celnego istotny jest rezultat w postaci przeniesienia tego miejsca zamieszkania, co w rozpoznawanej sprawie nie nastąpiło w tym czasie .

Jeszcze raz należy podkreślić, że w niniejszej sprawie kwestie zwolnienia z należności celnych przywozowych mienia należącego do osób fizycznych, przenoszących swoje miejsce zamieszkania z państwa trzeciego na obszar Wspólnoty regulowały przepisy prawa unijnego - rozporządzenia Rady (EWG)Nr 918/83, które prawidłowo zostały zastosowane przez organy celne, co zaakceptował WSA. Nie miał natomiast zastosowania w sprawie Kodeks cywilny. Sąd pierwszej instancji analizując pojecie "miejsca zamieszkania" odwołał się co prawda pomocniczo do regulacji art. 25 k.c. Rozważania Sądu miały charakter ogólny i odnosiły się do teoretycznych kwestii wiążących się z pojęciem "miejsca zamieszkania", a odwołanie do tej regulacji nie wpłynęło na prawidłowe rozumienie tego pojęcia wynikającego z prawa unijnego.

Nie jest również zasadny zarzut naruszenia prawa materialnego - art. 2 rozporządzenia Rady(EWG) nr 918/83 poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, "bowiem przepis ten - będący podstawą wydania decyzji w niniejszej sprawie jest już nieaktualny." Zarzut ten nie został uzasadniony, autor skargi kasacyjnej nie wyjaśnił również co rozumie przez pojęcie "nieaktualny". Zarzut ten jest niezrozumiały również i z tej przyczyny, że jednocześnie skarżąca nie neguje zastosowania w sprawie – co do zasady – ww. rozporządzenia, w odniesieniu do art. 3 lit.a i art. 4 kwestionując tylko ich niewłaściwą wykładnię prowadzącą do błędnego zastosowania.

W tym miejscu godzi się przypomnieć, że z wspomnianej na wstępie niniejszych rozważań zasady związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej wynika, że zarzuty muszą być precyzyjnie określone przez wnoszącego omawiany środek odwoławczy. Naczelny Sąd Administracyjny nie jest bowiem upoważniony do stawiania jakichkolwiek hipotez i prowadzenia rozważań co do możliwego kierunku i zakresu zaskarżenia wyroku sądu pierwszej instancji. Sądowi nie wolno więc samodzielnie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, ani ich uściślać, ani w inny sposób korygować (por. wyroki NSA: z dnia 30 marca 2004 r., GSK 10/04, M. Praw. 2004, nr 9, poz. 392, oraz z dnia 7 września 2004 r., FSK 102/04, LEX nr 142407). To wnoszący skargę kasacyjną dążąc do skutecznego podważenia zaskarżonego wyroku musi zachować dbałość o poprawne sformułowanie stawianych zarzutów. Prawidłowo skonstruowany zarzut skargi kasacyjnej powinien dokładnie określać naruszony przepis prawa ( z uwzględnieniem podziału na jednostki redakcyjne, jeśli podział taki występuje) oraz wskazywać na czym konkretnie polegało podnoszone naruszenie. Zarzut naruszenia prawa materialnego, podobnie jak zarzut naruszenia prawa procesowego, powinien zostać uzasadniony (art. 176). Nie wystarczy zatem samo powołanie przepisu w skardze kasacyjnej. Koniecznym elementem uzasadnienia podstawy skargi kasacyjnej wymienionej w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. jest poza przytoczeniem naruszonego przepisu (przepisów) prawa - wskazanie sposobu jego naruszenia i wyjaśnienie, na czym polega błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie tego przepisu prawa i jak, zdaniem strony skarżącej, powinien on być rozumiany i stosowany.

Wobec tego, że omawiany zarzut został sformułowany w sposób niezrozumiały, ponadto brak jest jego uzasadnienia, uniemożliwia to Naczelnemu Sądowi odniesienie się do niego.

Całkowicie bezzasadny jest zarzut podniesiony w pkt 3 naruszenia art. 52 ust. 1 i 2 Konstytucji RP poprzez "pozbawienie odwołującej możliwości korzystania ze swoich konstytucyjnych wolności a w szczególności prawa do swobodnego poruszania się po terytorium państwa, pełnego wyboru miejsca zamieszkania oraz pobytu i do opuszczeniu terytorium Rzeczypospolitej."

Zgodnie z art. 52 ust. 1 Konstytucji każdemu zapewnia się wolność poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wyboru miejsca zamieszkania i pobytu, z kolei, zgodnie z ust. 2 każdy może swobodnie opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Sfery chronione ww. regulacją to swoboda poruszania się po terytorium RP, wyboru miejsca zamieszkania oraz pobytu. "Konsekwencje wolności poruszania się dotyczą przy tym nie tylko obszaru państwa, bowiem ust. 2 uprawnia obywatela, oczywiście na podstawie wymaganych dokumentów, do opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej. Wymienione i wcześniej omówione aspekty wolności człowieka mogą podlegać przewidzianym w ustawie ograniczeniom. I tak nie może swobodnie opuszczać kraju osoba, przeciwko której toczy się dochodzenie czy skierowany został akt oskarżenia. To samo dotyczy osób odbywających karę pozbawienia wolności, a przebywających na przepustce itp."( Wiesław Skrzydło Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz. Wydanie IV. Zakamycze ).

Decyzja określająca J. F. należności celne przywozowe, w związku z niedotrzymaniem warunków zwolnienia od tych należności, nie powoduje, że skarżąca jest pozbawiona prawa do korzystania z ww. swobód przysługujących jednostce. Skarżąca chcąc skorzystać z uprawnienia będącego odstępstwem od zasady powszechności świadczeń publicznoprawnych ( cel i podatku) zobowiązała się do przestrzegania pewnych warunków, w tym zaprzestania zamieszkiwania w państwie trzecim, które opuściła i przeniesienie swojego miejsca zamieszkania na obszar celny Wspólnoty. Zwolnienie z należności celnych mienia osobistego, ma na celu uprzywilejowanie osób, które przenoszą to mienie w związku z przeniesieniem miejsca zamieszkania na teren Wspólnoty. Zatem niedotrzymanie warunków zwolnienia musiało prowadzić do określenia należnego cła i nie ma to nic wspólnego z naruszeniem art. 52 ust. 1 i 2 Konstytucji.

Naczelny Sąd Administracyjny z wyżej przedstawionych powodów, na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw.

O kosztach postępowania kasacyjnego Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a. w związku z § 14 ust 2 pkt 2 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

-----------------------

11