III SA/Łd 973/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł., na podstawie art. 12 ust. 2 pkt 1, art. 27 ust. 1 i art. 27 b ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r. nr 212, poz.1263) i art. 6, 7, 77, 80 i 138 § 2 k.p.a. oraz art. 4 ust. 1 i art. 49 ustawy z dnia 13 września 2002 r. o produktach biobójczych (tj. Dz. U. z 2007r. nr 39, poz. 252 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołań spółki A. SP. z o.o., Sp. k. z siedzibą w Ł., od decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. znak: [...] oraz od decyzji znak [...] wydanych w dniu [...] r. w przedmiocie wstrzymania produkcji i obrotu produktem biobójczym oraz obciążenia opłatą za czynności kontrolne, orzekł o uchyleniu zaskarżonych rozstrzygnięć i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ł. po zapoznaniu się z wynikami kontroli przeprowadzonej w dniu 6 sierpnia 2012r. nakazał spółce A. Sp. zo.o., Sp.k. decyzją z dnia [...] r. (znak: [...]):

Wstrzymać produkcję i obrót produktem biobójczym o nazwie "O. –odstrasza owady, B.", na który nie zostało wydane pozwolenie Ministra Zdrowia na obrót produktem biobójczym.

Do czasu uzyskaniu przez stronę pozwolenia na obrót produktem

biobójczym, o nazwie "O. - odstrasza owady, B." znajdujący

się w magazynie produkt przechowywać zgodnie z kartą charakterystyki: poprzez przechowywanie go w oryginalnych, szczelnie zamkniętych opakowaniach, w suchym i dobrze wentylowanym miejscu, nie przechowywać w/w produktu biobójczego razem z artykułami żywnościowymi i paszami dla zwierząt, unikanie źródeł zapłonu.

Wycofać z obrotu produkt B. i poinformować Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. o sposobie postępowania z w/w produktem po wycofaniu z obrotu, przedkładając dokumenty potwierdzające.

W przypadku uzyskania pozwolenia na obrót produktem biobójczym o nazwie B. niezwłocznie powiadomić na piśmie Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł.

W decyzji określono termin: pkt 1 do 10.09.2012r., pkt. 2 i 4 do czasu uzyskania pozwolenia Ministra Zdrowia na obrót produktem biobójczym oraz pkt. 3 do 10.11.2012r.

Jednocześnie decyzją znak [...] organ I instancji obciążył stronę skarżącą opłatą w kwocie 94,00 zł za przeprowadzenie czynności kontrolnych w dniu 6 sierpnia 2012 r. w wyniku, których stwierdzono, że w obrocie znajduje się preparat biobójczy o nazwie "O. - odstrasza owady, B.", bez wymaganego pozwolenia Ministra Zdrowia oraz zobowiązał do uiszczenia opłaty w terminie 14 dni od daty doręczenia decyzji.

Spółka wniosła odwołanie od powyższych decyzji, zarzucając obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść decyzji, tj. art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a.,

art. 80 k.p.a., art. 84 § 1 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a. poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego, zaniechanie ustalenia faktów istotnych z punku widzenia przesłanek zastosowania art. 27 ust. 2 i art. 27b ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, nie zebranie w sposób wyczerpujący i nie rozpatrzenie całego materiału

dowodowego, ustalenie o biobójczości produktu bez zasięgnięcia opinii biegłego w sytuacji gdy rozstrzygnięcie tej kwestii wymaga posiadania wiadomości specjalnych oraz nie przedstawienie w motywach zaskarżonej decyzji faktycznego i prawnego uzasadnienia co do poszczególnych elementów rozstrzygnięcia. Strona zarzuciła także naruszenie art. 4 w zw. z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 13 września 2002 r. o produktach biobójczych oraz art. 27 ust. 1 i 2 art. 27b ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej poprzez: błędne przyjęcie, że preparat B. jest produktem biobójczym, wydanie nakazu wstrzymania produkcji i obrotu produktem oraz nakazanie jego określonego przechowywania, a także wycofania z obrotu

bez uzasadnionych podstaw faktycznych i prawnych, wydanie decyzji w sytuacji uprzedniego zaprzestania przez skarżącą sprzedaży produktu na terenie Polski. Spółka wniosła o uchylenie decyzji i umorzenie postępowania, ewentualnie o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy od ponownego rozpoznania.

Natomiast w zakresie decyzji nakładającej opłatę za czynności kontrolne Spółka wskazała, że skoro decyzja w sprawie o sygn, [...] nie jest ostateczna nie można stwierdzić, czy stanowisko organu w zakresie wymagań higienicznych i zdrowotnych jest trafne.

Zaskarżoną decyzją z dnia 28 czerwca 2013 r. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. uchylił zaskarżone rozstrzygnięcia z dnia [...] r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Organ odwoławczy wyjaśnił, że w uzupełnieniu materiału dowodowego uzyskał od strony skarżącej "Ocenę właściwości drażniących i alergizujących B." oraz wyjaśnienie powodów nie przeprowadzania przez stronę badań laboratoryjnych skuteczności działania produktu a także stanowisko Prezesa Urzędu do spraw Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych dotyczące prawidłowej klasyfikacji spornego produktu zgodnie z kryteriami wynikającymi z ustawy z dnia 13 września 2002 r. o produktach biobójczych.

W uzasadnieniu organ powołał się na przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego tj. art. 6, art. 7, art. 77, art. 80 i art. 107 k.p.a. i wskazał, że powołany w podstawach prawnych zaskarżonych decyzji art. 27 ust. 1 ustawy o PIS stanowi, że w razie stwierdzenia naruszenia wymagań higienicznych i zdrowotnych organ nakazuje ich usunięcie w ustalonym terminie. Powołując jako podstawę prawną rozstrzygnięcia art. 27 ust. 1 ustawy o PIS organ I instancji nie przeprowadził żadnego wywodu odnośnie celowości przesłanek jego zastosowania dla rozstrzygnięcia sprawy w zakresie przedmiotu postępowania oraz nie przedstawił żadnego uzasadnienia prawnego i faktycznego.

W ocenie organu odwoławczego nie zostały również w sposób przejrzysty wyjaśnione przyczyny powołania w podstawie decyzji art. 27b ustawy o PIS, w myśl którego, w przypadku stwierdzenia, że do obrotu zostały wprowadzone substancje chemiczne, ich mieszaniny lub wyroby wbrew ograniczeniom określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 25 lutego 2011 r. o substancjach chemicznych i ich mieszaninach lub przepisach załącznika XVII do rozporządzenia nr 1907/2006 albo wbrew warunkom określonym w tych przepisach, właściwy państwowy inspektor sanitarny nakazuje, w drodze decyzji, wstrzymanie produkcji lub wprowadzania do obrotu tej substancji, mieszaniny lub wyrobu albo, o ile to konieczne, wycofanie tej substancji, mieszaniny lub wyrobu z rynku i niezwłocznie powiadamia Inspektora do spraw Substancji Chemicznych. Zdaniem organu odwoławczego nie zostało wskazane, jakie przepisy szczególne zostały naruszone, co w konsekwencji spowodowało (stanowiło podstawę) nakazania wstrzymania produkcji, obrotu i wycofania z obrotu przedmiotowego produktu oraz jakie jest uzasadnienie faktyczne i prawne orzeczenia nakazów z pkt 1 i 3 w decyzji PPIS w Ł. z dnia [...] r. znak: [...]. Zdaniem Inspektora Wojewódzkiego orzeczenie w zakresie przechowywania produktu w magazynie (pkt 2 decyzji) oraz natychmiastowej realizacji decyzji (pkt 1) również nie znajduje uzasadnienia prawnego.

Powyższe uchybienia, zdaniem organu odwoławczego, stanowiły podstawę do uchylenia zaskarżonych decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. stwierdził, że w zaistniałym stanie sprawy, pomimo przeprowadzenia postępowania uzupełniającego, jej rozstrzygniecie przez PWIS w Ł. jako organu odwoławczego oznaczałoby bowiem w istocie, wobec ostatecznego charakteru decyzji naruszenie zasady dwuinstancyjności, a tym samym pozbawienie strony ustawowego uprawnienia do odwołania.

W skardze z dnia 6 sierpnia 2013 r. A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w Ł. powyższej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 7, art. 11, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 140 k.p.a. poprzez nieustosunkowanie się do wszystkich zarzutów podniesionych w środkach odwoławczych.

W odpowiedzi na skargę z dnia 6 września 2013 r. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga A. Spółki z o.o. Spółki Komandytowej z siedzibą w Ł. jest niezasadna.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 powołanej ustawy).

Stosownie zaś do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 t.j. ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.

W myśl natomiast przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, nie będąc przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że Sąd bierze z urzędu pod uwagę wszelkie naruszenia prawa proceduralnego i materialnego niezależnie od podnoszonych w skardze zarzutów, jednakże tylko w granicach sprawy, w której skarga została wniesiona.

Oceniając wydane w sprawie rozstrzygnięcie przy zastosowaniu powyższych kryteriów Sąd uznał, że zaskarżona decyzja Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] r., uchylająca decyzje Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. znak: [...] oraz znak: [...] wydane w dniu [...] r. w przedmiocie wstrzymania produkcji i obrotu produktem biobójczym oraz obciążenia opłatą za czynności kontrolne, jest zgodna z prawem.

Na wstępie rozważań podkreślić należy, że zaskarżona decyzja dnia 28 czerwca 2013 r. wydana została w trybie art. 138 § 2 k.p.a. (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 t.j. ze zm.), zatem jest decyzją o charakterze kasacyjnym, przekazującą sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Jak wynika bowiem z treści przepisu art. 138 § 2 k.p.a. organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

Należy tutaj zauważyć, że przepis art. 138 § 2 k.p.a. jest wyjątkiem od zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego, zgodnie z którą organ odwoławczy obowiązany jest ponownie rozpoznać sprawę rozstrzygniętą decyzją organu I instancji. Uprawnia on organ odwoławczy do uchylenia decyzji organu I instancji w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. "Przepis ten konstytuuje dwie przesłanki, które łącznie warunkują wydanie decyzji kasacyjnej. Pierwszą z nich jest wydanie zaskarżonej decyzji z naruszeniem przepisów postępowania. Drugą natomiast, wystąpienie koniczności wyjaśnienia sprawy w takim zakresie, że ma to istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. (...) w nowym brzmieniu art. 138 § 2 zdanie 1 chodzi o naruszenie przepisów regulujących postępowanie wyjaśniające przed organem pierwszej instancji, w stopniu uniemożliwiającym jego sanowanie w drodze uzupełniającego postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego w trybie art. 136 k.p.a., gdyż prowadziłoby to do naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania." (zob. J.P. Tarno, Uprawnienia decyzyjne organu odwoławczego w świetle znowelizowanego art. 138 k.p.a. [w] Analiza i ocena zmian kodeksu postępowania administracyjnego w latach 2010-2011 pod red. M. Błachucki, T. Górzyńska, G. Sibiga, Warszawa 2012, s. 231).

Zgodnie z brzmieniem art. 138 § 2 k.p.a. "kasacyjną decyzję połączoną z przekazaniem sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji można wydać wyłącznie wtedy, gdy dotychczasowa decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Inaczej mówiąc, sytuacja taka zachodzi wtedy, kiedy zasada dwuinstancyjności postępowania wyłącza przeprowadzenie w tym zakresie uzupełniającego postępowania dowodowego, gdyż jego zakres wskazuje, że w swej istocie organ odwoławczy musiałby sam przeprowadzić postępowanie wyjaśniające w zakresie mogącym mieć bezpośredni wpływ na treść decyzji. W konsekwencji sprawa byłaby rozstrzygana de facto w jednej instancji, przez co pozbawiano by stronę prawa kwestionowania wyników postępowania wyjaśniającego w drodze odwołania. Trzeba bowiem mieć na uwadze to, że art. 136 k.p.a. przewiduje możliwość przeprowadzenia przez organ odwoławczy uzupełniającego postępowania dowodowego lub zalecenie jego przeprowadzenia organowi I instancji. To postępowanie może mieć jedynie charakter uzupełniający, co oznacza, że niedopuszczalne jest prowadzenie tego postępowania w całości lub znacznej części, gdyż naruszałoby to właśnie zasadę dwuinstancyjności. Kwestionowanie ustaleń stanu faktycznego sprawy byłoby w takiej sytuacji niemożliwe na drodze postępowania w trybie zwyczajnym. Inaczej mówiąc, organ odwoławczy, który z istoty rzeczy – modelu postępowania odwoławczego – nie przeprowadza w zasadzie własnego, odrębnego postępowania dowodowego, za to może wyciągać z zebranego przez organ I instancji materiału zupełnie inne wnioski dowodowe niż organ I instancji, zastępowałby w praktyce ten organ, pozbawiając stronę prawa kwestionowania tych ustaleń w drodze zwyczajnego środka prawnego." (W. Chróścielewski, Zmiany w zakresie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego i prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, które weszły w życie w 2011 r., Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego 4 (37) 2011, s. 19).

Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. zaskarżoną decyzją uchylił decyzje organu I instancji nakazującą Spółce wstrzymanie i obrót produktem biobójczym o nazwie "O." i nakładającą wymienione obowiązki oraz obciążającą opłatą za czynności kontrolne i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Organ odwoławczy uznał, że Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ł. nie ustalił stanu faktycznego sprawy, zatem nie miał podstaw do wydania merytorycznych decyzji nakładających na stronę skarżącą określone obowiązki, zatem niewłaściwie również zastosował przepisy prawa materialnego, tj. art. 27 ust. 1 oraz art. 27b ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r. nr 112, poz. 1263 ze zm.). W tym zakresie Sąd podziela stanowisko organu odwoławczego. Jak wynika bowiem z treści art. 27 ust. 1 ustawy w razie stwierdzenia naruszenia wymagań higienicznych i zdrowotnych, państwowy inspektor sanitarny nakazuje, w drodze decyzji, usunięcie w ustalonym terminie stwierdzonych uchybień. Stosownie natomiast do treści art. 27b ust. 1 w przypadku stwierdzenia, że do obrotu zostały wprowadzone substancje chemiczne, ich mieszaniny lub wyroby wbrew ograniczeniom określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 25 lutego 2011 r. o substancjach chemicznych i ich mieszaninach lub przepisach załącznika XVII do rozporządzenia nr 1907/2006 albo wbrew warunkom określonym w tych przepisach, właściwy państwowy inspektor sanitarny nakazuje, w drodze decyzji, wstrzymanie produkcji lub wprowadzania do obrotu tej substancji, mieszaniny lub wyrobu albo, o ile to konieczne, wycofanie tej substancji, mieszaniny lub wyrobu z rynku i niezwłocznie powiadamia Inspektora do spraw Substancji Chemicznych.

Jednocześnie zauważyć należy, że przeprowadzone przez organ odwoławczy uzupełniające postępowanie dowodowe w postaci zobowiązania strony skarżącej do nadesłania wyników badań w laboratoriach zewnętrznych obejmujących ocenę skuteczności działania produktu "O." nie mogło stanowić podstawy do uznania, że materiał dowodowy w tej sprawie został wszechstronnie zebrany i stanowić podstawę do wydania decyzji merytorycznej. Jak wynika bowiem z nadesłanych przez skarżącą Spółkę informacji nie przeprowadzała badań obejmujących ocenę skuteczności działania produktu ( pismo z dnia 11 lutego 2013 r. wraz z załącznikami– akta admin.). Sąd podziela w tym zakresie stanowisko organu odwoławczego, że konieczne jest przeprowadzenie dodatkowych badań dla jednoznacznego stwierdzenia charakteru przedmiotowej substancji. Stosownie bowiem do treści art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 13 września 2002 r. o produktach biobójczych produktem biobójczym jest substancja czynna lub preparat zawierający co najmniej jedną substancję czynną, w postaciach, w jakich są dostarczone użytkownikowi, przeznaczony do niszczenia, odstraszania, unieszkodliwiania, zapobiegania działaniu lub kontrolowania w jakikolwiek inny sposób organizmów szkodliwych przez działanie chemiczne lub biologiczne (Dz. U. z 2007 r. nr 39 poz. 252 ze zm.).W tej sytuacji zasadnym jest ponowne przeprowadzenie postępowania dowodowego przez organem I instancji.

Należy tutaj podkreślić, że działania organów administracji publicznej uprawnionych do prowadzenia postępowania administracyjnego i podejmowania orzeczeń, podporządkowane są przede wszystkim zasadzie praworządności zawartej w art. 6 k.p.a. i w art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wymaga ona bezwzględnej zgodności z prawem każdej czynności procesowej, w tym - podejmowanej przez organ administracji publicznej w ramach przyznanych kompetencji - czynności orzeczniczej. Dla realizacji zasadniczego celu postępowania administracyjnego jakim jest rozstrzygnięcie sprawy, pierwszorzędne znaczenie ma ustalenie obowiązującej normy prawa, odpowiedniej dla rozstrzygnięcia danej sprawy. Niezbędnym elementem prawidłowego zastosowania normy prawnej jest prawidłowe ustalenie stanu faktycznego sprawy. W ścisłym związku z przywołaną wyżej zasadą praworządności pozostaje zatem określona w art. 7 k.p.a. zasada prawdy obiektywnej. Zasada prawdy obiektywnej nakłada na organ prowadzący postępowanie administracyjne obowiązek określenia z urzędu jakie dowody są niezbędne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy oraz obowiązek przeprowadzenia tych dowodów z urzędu.

Z powyższą zasadą skorelowane są również regulacje zawarte w art. 77 k.p.a., zgodnie z którym organ jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy, tak aby ustalony stan faktyczny zgodny był z rzeczywistością. Organ prowadzący postępowanie administracyjne jest zobowiązany zatem do wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a swoje stanowisko winien uzasadnić w sposób przewidziany przez przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Przy czym dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego w rozumieniu powyższego artykułu obejmuje również ustalenie przez organ administracji treści rzeczywistego żądania strony.

Z przekazanych Sądowi akt administracyjnych wynika, że organ I instancji nie uwzględnił w dostateczny sposób przedstawionych wyżej regulacji procesowych. Tym samym uchybił przywołanym wyżej regulacjom procesowym zwłaszcza zawartym w art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a.

W rozpatrywanej sprawie, organ I instancji winien będzie zatem ponownie rozpoznać sprawę z uwzględnieniem okoliczności wskazanych przez Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. i dopiero wówczas, przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym będzie zobowiązany do wydania rozstrzygnięcia w oparciu o przepis prawa materialnego.

W zakresie natomiast decyzji organu I instancji obciążającej stronę skarżącą opłatą za czynności kontrolne na podstawie art. 36 ust. 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej należy podzielić pogląd organu odwoławczego, że została wydana przedwcześnie, skoro nie zakończyło się postępowanie w sprawie decyzji merytorycznej.

Odnosząc się do zarzutów skargi wskazać należy, że nie zasługują na uwzględnienie. Istotne jest, że w strona w odwołaniu alternatywnie wnosiła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i umorzenie postępowania albo o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Organ odwoławczy orzekł zatem zgodnie z żądaniem strony, bowiem postępowanie wszczęte w wyniku kontroli przeprowadzonej w dniu 6 sierpnia 2011 r. będzie prowadzone od początku. Zauważyć jednak należy, że nie ma racji strona skarżąca wskazując, że organ odwoławczy powinien dokonać wykładni przepisów prawa materialnego. Decyzja kasacyjna jest bowiem rozstrzygnięciem procesowym, a zatem nie kształtuje ona stosunku materialnoprawnego. Organ I instancji nie może zostać skutecznie związany ocenami prawnymi organu II instancji. Nie jest związany wyrażonymi w uzasadnieniu decyzji kasacyjnej ocenami, poglądami i stanowiskiem organu drugiej instancji odnośnie do wykładni przepisów prawa materialnego, mających zastosowanie w sprawie. Natomiast jest związany prawnie wskazanymi przez organ odwoławczy "okolicznościami", jakie należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu tej sprawy (por. m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lutego 2012 r. sygn. II GSK 9/11, publ. Baza orzeczeń CBOIS). Zarzuty naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a. również nie zasługiwały na uwzględnienie. Zaznaczyć należy, że Sąd rozpoznając skargę na decyzję kasacyjną nie może przesądzać o tym, czy zachodziły przesłanki do wydania decyzji o treści żądanej przez strony postępowania. Nie czyni także tego zaskarżona decyzja, która nie przesądza o wyniku przyszłego rozstrzygnięcia organu I instancji, który przecież jest uzależniony od ustaleń dokonanych podczas postępowania przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł o oddaleniu skargi.

bg