III SA/Wr 768/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267), art. 4 pkt 4, art. 4 pkt 22 lit. a, art. 5, art. 33 ust. 1, art. 92a ust. 1, ust. 2 i ust. 6 ustawy o transporcie drogowym (Dz. U 2007 r., nr 125, poz. 874 ze zm., Dz. U z 2011 r. Nr 244, poz. 1454), oraz lp. 1.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, po rozpatrzeniu odwołania Z. B. (dalej skarżący) od decyzji D. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r. (nr [...]) o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości [...] złotych, Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzje organu pierwszej instancji.

Rozstrzygnięcie podjęto w następującym stanie.

Dnia [...] r., na drodze krajowej nr S8 zatrzymano do kontroli pojazd marki Mercedes Benz o nr rej. [...]. Pojazdem kierował kierowca, który wykonywał transport drogowy rzeczy - węgla i drewna w imieniu skarżącego - prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe. Podczas kontroli kierowca okazał m.in. wypis nr 2 z zaświadczenia nr [...] na przewozy drogowe na potrzeby własne. Od kierowcy uzyskano informację, że jest zatrudniony w przedsiębiorstwie skarżącego na podstawie umowy zlecenia. Ustalenia z kontroli zostały zawarte w protokole nr [...] z dnia [...] r.

Pismem z dnia [...] roku D. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego zawiadomił skarżącego o wszczęciu postępowania administracyjnego. Skarżący przesłała kopię umowy zlecenia nr 1 z dnia [...] r. zawartej pomiędzy skarżącym (zleceniodawcą), a kierowcą (zleceniobiorcą) na czas nieokreślony. Ponadto strona przesłała kopię wypisu nr 2 z zaświadczenia nr [...] na przewozy drogowe na potrzeby własne.

W konsekwencji, wskazaną decyzją z dnia [...] r. D. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego jako organu I instancji nałożył na skarżącego karę pieniężną w wysokości [...] zł. Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiło naruszenie w zakresie wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji, wobec nie spełnianie warunków wskazanych w art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym.

W odwołaniu, skarżący - reprezentowany przez pełnomocnika – decyzji zarzucił naruszenie art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym, poprzez przyjęcie, iż w dniu kontroli wykonywano transport drogowy, podczas gdy był to przewóz na potrzeby własne. Ponadto podniesiono, że organ błędnie przyjął, że w oparciu o umowę zlecenia zawartą z kierowca wykluczone jest spełnienie przesłanek zawartych w art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym. W ocenie skarżącego przez pojęcie "pracownika" rozumie się również osoby zatrudnione w oparciu o umowy cywilnoprawne.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia odwoławczego, organ drugiej instancji, po przedstawieniu regulacji przewozu na potrzeby własne, stwierdził, że analiza akt sprawy wskazuje, iż w przedmiotowej sprawie nie zostało spełnione kryterium niezarobkowego przewozu na potrzeby własne określone w art. 4 pkt. 4 lit. a ustawy o transporcie drogowym.

Wskazano, że w toku kontroli do treści protokołu kontroli kierowca zeznał, że jest zatrudniony w przedsiębiorstwie skarżącego na podstawie umowy zlecenia. Skarżący przesłał do akt sprawy kopię umowy zlecenia nr 1 potwierdzającej zatrudnienie kierowcy od dnia 16 lipca 2010 r. na czas nieokreślony.

Wskazano w uzasadnieniu, że w myśl art. 4 pkt. 4 lit.. a ustawy o transporcie drogowym, jednym z warunków uznania przewozu drogowego za przewóz na potrzeby własne jest prowadzenie pojazdów samochodowych używanych do ww. przewozu przez przedsiębiorcę lub jego pracowników. Termin "pracownik" został zdefiniowany w art. 2 Kodeksu pracy, stosownie do którego "pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę". Wskazuje to, że bezspornym jest fakt, iż kierowca w świetle tego przepisu nie może być uznany za pracownika skarżącego, gdyż na dzień kontroli stronę wraz z kierowcą łączyła jedynie umowa zlecenia.

Podniesiono w tym zakresie, że na gruncie obowiązującego prawa nie może być wątpliwości, że pod pojęciem "pracownik" należy rozumieć podmiot zdefiniowany w art. 2 Kodeksu pracy", czyli osobę zatrudnioną na podstawie umowy o pracę. Wskazano, że takie stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 18 października 1994 r. (K 2/94; OTK 1994/2/36) podkreślił, iż kodeksom przysługuje szczególne miejsce w systemie prawa ustawowego i dlatego terminy i pojęcia używane przez kodeksy traktuje się jako wzorcowe i istnieje domniemanie, iż inne ustawy nadają im takie samo znaczenie. Dalej wskazano w uzasadnieniu, że w związku z powyższym, skoro ustawodawca nie zdefiniował pojęcia pracownika na gruncie ustawy o transporcie drogowym, zasadne jest odwołanie się do legalnej definicji pojęcia pracownika sformułowanej w Kodeksie pracy, mając na uwadze prymat wykładni językowej, która nakazuje ustalić znaczenie normy prawnej ze względu na język prawny, w którym jest ona sformułowana. Dlatego, zdaniem organu, uznać należy, że przepis art. 4 pkt. 4 ustawy o transporcie drogowym posługuje się pojęciem "pracownik", zdefiniowanym w art. 2 Kodeksu pracy, bowiem brak jest przepisu szczególnego, który pozwalałby na przyjęcie innego znaczenia.

Ponadto podniesiono, powołując sie na orzecznictwo (wyrok Naczelny Sąd Administracyjny z dnia 3 grudnia 2007 r., sygn. I OSK 1655/06), że "w prawie cywilnym przedmiot umowy zlecenia został ujęty wąsko, co wyraźnie różnicuje ją od umowy o pracę. Umowa zlecenia w znaczeniu sensu stricto obejmuje zobowiązanie do dokonania czynności prawnej, a w znaczeniu sensu largo obejmuje czynność o charakterze faktycznym. Z tych powodów nie można umowy zlecenia traktować jako umowy o pracę".

W związku z powyższym stwierdzono w uzasadnieniu, że skarżący nie dopełnił obowiązku określonego w art. 4 pkt 4 lit. a ustawy o transporcie drogowym. Tym samym w chwili kontroli drogowej nie wykonywał przewóz na potrzeby własne tylko transport drogowy, w zakresie którego winien był legitymować się stosownym uprawnieniem jakim jest licencja. Dlatego zasadne było nałożenie na skarżącego kary pieniężnej w wysokości [...] złotych.

Nadto, powołując się na wyrok Naczelny Sąd Administracyjny z dnia 24 lipca 2007 r. (sygn. akt I OSK 1254/06), wskazano w uzasadnieniu, że o rodzaju zawartej umowy rozstrzyga przede wszystkim zgodna wola stron. Jednakże ocena charakteru prawnego łączącego strony, która musi być poprzedzona ustaleniem zarówno treści oświadczeń woli, złożonych przez strony przy zawieraniu umowy, jak i celu i zamiaru, a także treści ukształtowanego w ten sposób stosunku prawnego nie należy do właściwości organów administracji, czy też do sądu administracyjnego. Ustalenie istnienia stosunku pracy, jeżeli łączący stosunek prawny wbrew zawartej między nimi umowy ma cechy stosunku pracy jest sprawą z zakresu prawa pracy rozstrzyganą przez sąd pracy.

Wskazano w uzasadnieniu, że w sprawie nie miał zastosowania art. 92c ustawy o transporcie drogowym, skarżący bowiem winien była zdawać sobie sprawę i mieć wiedzę w zakresie obowiązujących przepisów ustawy o transporcie drogowym.

W zakończeniu podkreślono, że kary pieniężne przewidziane w ustawie o transporcie drogowym określono w sposób sztywny w ramach poszczególnych naruszeń, a decyzja wydawana na podstawie tych przepisów ma związany, a nie uznaniowy charakter. Natomiast, gdy strona znajduje się w sytuacji uniemożliwiającej poniesienie kary w orzeczonej wysokości może wystąpić ze stosownym wnioskiem do właściwego organu.

Nie godząc się z tym rozstrzygnięciem skarżący – reprezentowana przez pełnomocnika - wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę, domagając się uchylenia zaskarżonej w całości oraz decyzji organu pierwszej instancji. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono naruszenie:

1) przepisów postępowania administracyjnego, mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności:

- art. 8 k.p.a., poprzez działanie organu w sposób niezgodny z zasadą prowadzenia przez organy administracji publicznej postępowania w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, w związku z błędnym przyjęciem, że kierowca nie jest pracownikiem skarżącego z uwagi na fakt, że strony pozostają w stosunku cywilnoprawnym wynikającym z umowy zlecenia, mimo, że kierowca wykonuję pracę na rzecz pracodawcy oraz pozostając mu podporządkowanym i zgodnie z jego poleceniami wykonuje pracę za wynagrodzeniem tj. na podstawie art. 22 ust 11 kodeksu pracy.

- art. 6 k.p.a., poprzez błędne zastosowanie i całkowicie dowolne przyjęcie, że pracownikiem może być tylko osoba zatrudniona na podstawie przepisu art. 2 kodeksu pracy tj. umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę, co stoi w sprzeczności z art. 22 ust.11 kodeksu pracy jak również z linią orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i normami prawa europejskiego.

2) prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy:

- art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym ustawy, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sprawie, pomimo iż kierowcay w świetle przepisów prawa pracy jest pracownikiem skarżącego a przewóz odbył się przez pracownika skarżącego.

W uzasadnieniu podniesiono, że pojęcie pracownika zdefiniowane zostało w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zgodnie z którym pracownikiem jest każdy, kto na rzecz pracodawcy oraz pozostając mu podporządkowanym i zgodnie z jego poleceniami wykonuje pracę za wynagrodzeniem, będącym świadczeniem wzajemnym. Trybunał zaznaczył znamienną rolę elementów, które pozwalają na odróżnienie pracownika od innej osoby, która nie świadczy pracy w ramach stosunku pracy. Czynnikami tymi są: wynagrodzenie, wysokość wynagrodzenia uzyskiwanego za pracę, rodzaj umowy o pracę, cel zatrudnienia, organizacja pracy.

Wskazano w uzasadnieniu, że organy swoje wnioski ograniczyły do błędnie zinterpretowanego przepisu art. 2 kodeksu pracy. Należy podkreślić, że aby dokonać oceny, czy cechy charakterystyczne dla stosunku pracy mają w umowie charakter przeważający, należy wziąć pod uwagę wszelkie okoliczności sprawy. Podstawowe znaczenie dla istnienia stosunku pracy ma podporządkowanie typu pracowniczego. Aby stwierdzić, czy owo podporządkowanie występuje w treści stosunku prawnego, z reguły wskazuje się na takie elementy, jak: określony czas pracy i określone miejsce wykonywania czynności, podpisywanie list obecności, podporządkowanie pracownika regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownictwa co do miejsca, czasu i sposobu wykonywania pracy oraz obowiązek przestrzegania norm pracy, obowiązek wykonywania poleceń przełożonych.

W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie, podtrzymując dotychczas zaprezentowane stanowisko.

Odnosząc się do zarzutów skargi, Główny Inspektor Transportu Drogowego podniósł, że zgromadzony materiał dowodowy w niniejszej sprawie jest kompletny i brak było podstaw do jego uzupełnienia. W toku przeprowadzonej kontroli w sposób wyczerpujący zebrano materiał dowodowy.

Podkreślił, że protokół kontroli, będący podstawowym dowodem w sprawie, jest sporządzony przez organ kontrolny przy współudziale kontrolowanego kierowcy, z zapewnieniem możliwości przedstawienia przez kontrolowanego własnej wersji zdarzeń. Przepis art. 74 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym przewiduje również możliwość odmowy podpisania protokołu przez kontrolowanego, z czego skontrolowany w niniejszej sprawie kierowca nie skorzystał. Protokół kontroli jest w rozumieniu art. 76 § 1 k.p.a. dokumentem urzędowym. Powołując się na orzecznictwo administracyjne podniósł, że dokument ten, sporządzony w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe w zakresie ich działania, stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo stwierdzone. Wskazano, że zapewniono skarżącemu czynny udział w każdym stadium postępowania i poinformowno go o treści art. 10 k.p.a.

Dalej podniesiono w uzasadnieniu odpowiedzi, że wbrew twierdzeniom skarżącego, z treści mowy Zlecenia nr 1 zawartej w dniu [...] r. nie wynika, że kierowca został włączony do działalności pracodawcy i został podporządkowany regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownictwa co do miejsca jak i czasu wykonywania pracy. Ten brak obowiązku wykonywania poleceń przemawia przeciwko możliwości uznania stosunku prawnego za stosunek pracy. Natomiast, gdy w łączącym strony stosunku prawnym brak jest podstawowych elementów charakterystycznych dla stosunku pracy, takich jak osobiste wykonywanie czynności oraz podporządkowanie organizacyjne i służbowe, przepis art. 22 § 11 Kodeksu Pracy nie ma zastosowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wyjaśnić na wstępie trzeba, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 tej ustawy). Stosownie do art. 3 § 1 w związku z § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a."), sady te sprawują kontrole działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Zakres kontroli administracji publicznej obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne (art. 3 § 1 w związku z § 2 pkt 1 p.p.s.a.). Stosownie natomiast do art. 145 § 1 p.p.s.a. podstawę do uchylenia decyzji stanowią stwierdzenia przez sąd: naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego; inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W ocenie Sądu, wydana w sprawie przez organ odwoławczy decyzja nie chybia obecnie obowiązującemu prawu w stopniu uzasadniającym jej wyeliminowanie z obrotu. Przede wszystkim godzi się zauważyć, że organy administracji dokonały prawidłowego ustalenia okoliczności stanu faktycznego koniecznych do podjęcia niewadliwego rozstrzygnięcia w sprawie, należycie oceniły zgromadzony materiał dowodowy i dokonały prawidłowej wykładni przepisów stanowiących normatywną podstawę wydanych orzeczeń.

Z ustaleń poczynionych przez organy transportu drogowego – nie kwestionowanych przez stronę skarżącą - wynika, że w dniu [...] r. na drodze krajowej nr S 8 wykonywany była w imieniu i na rzecz skarżącego jako przedsiębiorcy transport drogowy rzeczy, jego pojazdem. Pojazdem kierował osoba , zatrudniona w przedsiębiorstwie skarżącego na podstawie umowy zlecenia nr 1 z dnia [...] r. na czas nieokreślony. Z treści tej umowy wynika, że ta osoba zobowiązała się do świadczenia usługi kierowcy.

Wskazać należy, że skarżący przyznaje, że przedsiębiorcę z kierowcą wiązała umowa zlecenia, niemniej, jego zdaniem, pojecie pracownika - o którym mowa w art. 4 ust. 4 ustawy o transporcie drogowym – obejmuje również osoby zatrudnione w oparciu o umowę cywilnoprawną

W tym stanie rzeczy, kontrola legalności decyzji wymierzającej karę pieniężną sprowadza się do oceny, czy prawidłowo organy administracyjne ustaliły, że skarżący jako przedsiębiorcą nie wykonywał w dniu kontroli niezarobkowy przewóz drogowy (przewozu na potrzeby własne), w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. 2012 r. poz. 1265), a prowadził transport drogowy objęty wymogiem licencji i uchybił temu wymogowi.

Zgodnie z art. 4 pkt 4 tej ustawy o transporcie drogowym, w brzmieniu obowiązującym w dniu zdarzenia jak i wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia, niezarobkowy przewóz drogowy - przewóz na potrzeby własne - to każdy przejazd pojazdu po drogach publicznych z pasażerami lub bez, załadowanego lub bez ładunku, przeznaczonego do nieodpłatnego krajowego i międzynarodowego przewozu drogowego osób lub rzeczy, wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej, spełniający łącznie następujące warunki:

a) pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez przedsiębiorcę lub jego pracowników,

b) przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania pojazdami samochodowymi,

c) w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego - rzeczy przewożone są własnością przedsiębiorcy lub zostały przez niego sprzedane, kupione, wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy z przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a także przewóz pracowników i ich rodzin,

d) nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług turystycznych

Z powyższego niewątpliwie wynika, że aby dany przewóz mógł zostać zakwalifikowany jako przewóz na potrzeby własne, konieczne jest łączne spełnienie określonych w art. 4 pkt 4 lit a-d ustawy o transporcie drogowym wymogów, w tym warunku: prowadzenia pojazdu samochodowego używanego do przewozu przez przedsiębiorcę lub jego pracowników ( art. 4 pkt 4 lit. a powyższej ustawy).

Jak trafnie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, w związku z tym, że ustawa o transporcie drogowym nie definiuje pojęcia "pracownik" należy w tym zakresie odwołać się do legalnej definicji pracownika określonej w kodeksie pracy, brak jest bowiem przepisu szczególnego, który pozwalałby na przyjecie innego znaczenia (zob. wyrok NSA z dnia 10 lipca 2012 r., II GSK 823/11).

Natomiast zgodnie z art. 2 kodeksu pracy, pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Tym samym nie jest pracownikiem osoba zatrudniona w oparciu o umowę cywilnoprawną, jaką jest m.in. umowa zlecenia zawarta w niniejszej sprawie.

Podnieść należy, jak wynika z akt sprawy, że z treści mowy Zlecenia nr 1 zawartej w dniu [...] r. nie wynika, iż kierowca został włączony do działalności pracodawcy i został podporządkowany regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownictwa co do miejsca jak i czasu wykonywania pracy. Brak tych elementów przemawia przeciwko możliwości uznania stosunku prawnego w sprawie za stosunek pracy. Tym samym, wbrew twierdzeniem skargi przepis art. 22 § 11 Kodeksu Pracy nie ma zastosowania w sprawie.

Niezależnie od tego podnieść należy, na co wskazał także organ odwoławczy, że wprawdzie o rodzaju zawartej umowy rozstrzyga przede wszystkim zgodna wola stron. Jednakże ocena charakteru prawnego łączącego strony, która musi być poprzedzona ustaleniem zarówno treści oświadczeń woli, złożonych przez strony przy zawieraniu umowy, jak i celu i zamiaru, a także treści ukształtowanego w ten sposób stosunku prawnego nie należy do właściwości organów administracji, czy też do sądu administracyjnego. Ustalenie istnienia stosunku pracy, jeżeli łączący stosunek prawny wbrew zawartej między nimi umowy ma cechy stosunku pracy jest sprawą z zakresu prawa pracy rozstrzyganą przez sąd pracy.

Wskazuje to, że w niniejszej sprawie warunek z art. 4 pkt 4 lit. a nie został spełniony. W rozpatrywanej sprawie zatem, trafnie organy administracyjne uznały, że przewóz nie była wykonywany na potrzeby własne, w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.

W konsekwencji, jak zasadnie wskazały organy administracyjne, stosownie do postanowień art. 4 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym - zgodnie z którym, transportem drogowym jest krajowy transport drogowy lub międzynarodowy transport drogowy; określenie to obejmuje również: każdy przejazd drogowy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do działalności gospodarczej, niespełniający warunków, o których mowa w pkt 4 tej ustawy – została spełniana przesłanka wykonywania transportu drogowego, objętego wymogiem posiadania licencji. Stosownie bowiem do art. 5 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego.

Z powyższego wynika, że niespełnienie jednej lub więcej przesłanek z art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym przekształca taki przewóz w zarobkowy przewóz wymagający licencji, stosownie do art. 5 ust. 1 tej ustawy, piętnowanym w razie stwierdzenia jej braku, karą pieniężną wskazaną w I p. 1.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym.

Podkreślić należy, co znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie, że stwierdzenie przez organy kontroli, że przewóz drogowy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do prowadzonej działalności, narusza warunek lub warunki przewozu na potrzeby własne określone w art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym, powoduje uznanie takiego przewozu za transport drogowy z konsekwencją wynikającą z art. 87 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym (zob. wyrok NSA w Warszawie z dnia 20 listopada 2012 r., II GSK 1695/11). Wskazuje to, że w przypadku wykonywania takiego transportu drogowego wymaga jest w świetle wskazanych przepisów licencja.

Tym samym nie można mówić w rozpatrywanej sprawie o naruszeniu wskazanych w skardze przepisów proceduralnych w zakresie ustalenia stanu faktycznego sprawy, jak i przepisów prawa materialnego w zakresie rozumienia pracownika na gruncie art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym.

Zasadnie organ odwoławczy uznał, że w odniesieniu do skarżącego brak jest możliwości zastosowania art. 92 c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym. Ciężar dowodu w zakresie zaistnienia okoliczności, które zwalniają przedsiębiorcę z odpowiedzialności za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym spoczywa na przedsiębiorcy, gdyż to on wywodzi skutki prawne wynikające z tego przepisu. W niniejszej sprawie strona skarżąca nie powołała okoliczności i nie przedstawiła żadnych dowodów wskazujących na to, że nie miała wpływu na powstanie naruszenia, ani nie mogła przewidzieć zdarzeń i okoliczności, które do naruszenia doprowadziły.

Z tych wszystkich względów, wbrew podniesionym zarzutom, zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a skarga – jako nie zasługująca na uwzględnienie – podlega oddaleniu.

Wobec powyższego, działając na podstawie art. 151 powołanej na wstępie ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji wyroku.