I OSK 1481/12

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 28 marca 2012 r. sygn. akt III SA/Wr 695/11 po rozpoznaniu sprawy ze skargi T. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Wałbrzychu z dnia [...] września 2008 r., Nr [...] w przedmiocie skierowania w związku z przekroczeniem 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego – na egzamin teoretyczny, praktyczny w zakresie prawa jazdy kat. B: I. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty Wałbrzyskiego z dnia [...] lipca 2008 roku nr [...] – w części w jakiej określają one termin poddania się sprawdzeniu kwalifikacji; II. oddalił dalej idącą skargę; III. przyznał radcy prawnemu K. S. koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji podał, że Komendant Wojewódzki Policji we Wrocławiu wystąpił z wnioskiem o skierowanie T. K. na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami w ramach posiadanych uprawnień (w zakresie prawa jazdy kat. B) z powodu otrzymania 28 punktów w okresie od 16 kwietnia 2007 r. do 19 grudnia 2007 r. za wielokrotne naruszenie przepisów ruchu drogowego. Starosta Wałbrzyski wszczął w dniu 31 maja 2008 r. w tej sprawie postępowanie administracyjne, które zostało zakończone wydaniem przez ten organ decyzji z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] – na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b/ ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), w związku z przekroczeniem 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Na mocy tej decyzji organ skierował skarżącego na egzamin teoretyczny, praktyczny, w zakresie prawa jazdy kat. B. W decyzji tej określono również termin poddania się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji do prowadzenia pojazdu.

Decyzją z dnia [...] września 2008 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Wałbrzychu utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji wskazując, że nie budzą wątpliwości okoliczności popełnienia wykroczeń drogowych ani liczba przypisanych tym wykroczeniom punktów. W tej sytuacji zostały spełnione prawne przesłanki do skierowania skarżącego na egzamin sprawdzający zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami.

Od tej decyzji skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, domagając się uchylenia decyzji i umorzenia postępowania w sprawie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Wałbrzychu w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie skargi. Stwierdziło, że we wniosku Komendanta Wojewódzkiego Policji zawarta była informacja, że skarżący w okresie od 16 kwietnia 2007 r. do 9 grudnia 2007 r. popełnił cztery wykroczenia drogowe, które zostały szczegółowo opisane, za które trzymał 28 punktów. W świetle przepisów k.p.a. (art. 76 § 1), dokument ten stanowi dowód w sprawie co do zgromadzonych przez kierowcę punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

Następnie podniesiono, że w toku postępowania odwoławczego uzyskano informację z Sądu Rejonowego w Bełchatowie, że apelacja skarżącego odnośnie wyroku tego Sądu, uznającego skarżącego winnym wykroczenia drogowego, za które przypisano mu 10 punktów, została oddalona, a więc poczynione przez organ pierwszej instancji ustalenia w tym zakresie są prawidłowe. Ta okoliczność, na którą skarżący powoływał się we wcześniejszym stadium postępowania, była mu znana, a przynajmniej mógł się o tym wyroku dowiedzieć, biorąc pod uwagę obowiązujące zasady postępowania karnego. W związku tym, brak uczestnictwa w tej czynności dowodowej w postaci zapoznania się z treścią wyroku, nie miało wpływu na treść wydanej decyzji. W konsekwencji zarzut nie przeprowadzenia postępowania dowodowego na powyższą okoliczność jest bezpodstawny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 24 listopada 2011 r. sygn. akt III SA/Wr 562/08 oddalił skargę. T. K. wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 7 października 2011 r. sygn. akt I OSK 1672/10 uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 28 marca 2012 r., wydanym na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: "p.p.s.a.") zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji uchylił w części, w jakiej określają one termin poddania się przez skarżącego kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji, oddalając dalej idącą skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.

W uzasadnieniu wyroku. wskazując na treść art. 190 p.p.s.a., stwierdzono, że Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu obowiązany jest dostosować się do oceny prawnej sformułowanej w motywach wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 października 2011 r. sygn.. akt I OSK 1672/10.

W związku z powyższym Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z treścią art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b/ ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji podlega osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem, skierowana decyzją starosty na wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji, w razie przekroczenia 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 ustawy. Skierowania takiego dokonuje starosta w drodze decyzji administracyjnej. Sformułowanie "sprawdzeniu (...) podlega" dowodzi przy tym, że przedmiotowe orzeczenie ma charakter związany i nie zostało pozostawione swobodnemu uznaniu organu orzekającego. W razie przekroczenia 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego – na wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji – starosta zobowiązany jest zatem skierować osobę posiadającą uprawnienie do kierowania pojazdami na sprawdzenie omawianych kwalifikacji.

Sąd I instancji podał także, że zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b/ ustawy mowa jest wyłącznie o skierowaniu kierowcy na kontrolne sprawdzenie jego kwalifikacji. Przepis ten nie określa terminu sprawdzenia kwalifikacji ani nie przyznaje organowi uprawnień do decydowania, w jakim czasie dana osoba zobowiązana jest poddać się stosownemu egzaminowi. Dopuszczalność zamieszczenia takiej klauzuli nie wynika też z innych norm ustawy – Prawo o ruchu drogowym, w tym jego art. 140 ust. 1 pkt 4a. Ten ostatni przepis stanowi, że starosta wydaje decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym w razie niepoddania się sprawdzeniu kwalifikacji w trybie przewidzianym w art. 114 ust. 1 pkt 1. Wskazane skutki prawne ustawodawca łączy zatem z samym niewykonaniem obowiązku nałożonego na kierowcę na określonej podstawie, a nie z przekroczeniem ściśle określonego okresu realizacji tego obowiązku, zwłaszcza niedotrzymaniem terminu, który miałby być wyznaczony przez organ w skierowaniu. Brak w przepisach o ruchu drogowym podstawy do określania przez organ terminu wykonania omawianego skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji oznacza, że decyzja– w zakresie określającym termin poddania się przez kierowcę kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji – została wydana bez podstawy prawnej, a to z kolei dowodzi, że zgodnie z dyspozycją art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego decyzja taka – w tej części – jest nieważna, co obliguje do wyeliminowania jej w tym zakresie z obrotu prawnego. Przepisy o ruchu drogowym nie zawierają odmiennych unormowań ustawowych i nie przewidują możliwości odmiennego uregulowania przez organ kwestii wykonalności przedmiotowego skierowania. Decyzja podlega wykonaniu z dniem, w którym stanie się ostateczna. Adresat takiej decyzji zobowiązany jest do niezwłocznego wykonania tego ostatecznego rozstrzygnięcia, a tym samym niezwłocznego poddania się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji. Kwestie te podlegają już jednak ocenie nie w postępowaniu prowadzonym na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b/ ustawy – Prawo o ruchu drogowym, lecz w odrębnym postępowaniu, które może być uruchomione w trybie art. 140 ust. 1 pkt 4a tej ustawy.

W świetle powyższej wykładni przyjętej w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ p.p.s.a. zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji uchylił w części, w jakiej określają one termin poddania się przez skarżącego kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji. W pozostałym natomiast zakresie – w przedmiocie samego skierowania skarżącego na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami – Sąd I instancji wydane w sprawie decyzje administracyjne ocenił jako zgodne z prawem .

Sąd odwołał się do treści art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b/ ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym i podniósł, że w myśl art. 130 ust. 1 ustawy, policja prowadzi ewidencję kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Określonemu naruszeniu przypisuje się odpowiednią liczbę punktów w skali od 0 do 10 i wpisuje się do tej ewidencji. Stosownie zaś § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz.U. Nr 236, poz. 1998, w wersji obowiązującej na dzień wydania zaskarżonej decyzji), wpisu ostatecznego do ewidencji dokonuje się, jeżeli naruszenia zostaną stwierdzone prawomocnym wyrokiem sądu, mandatem karnym albo orzeczeniem dyscyplinarnym w sprawie o naruszenie rozpatrywane w postępowaniu dyscyplinarnym. Dopuszcza się także dokonanie wpisu tymczasowego do ewidencji przed wydaniem rozstrzygnięcia, o którym mowa w ust. 1, niezwłocznie po ujawnieniu naruszenia (§ 4 ust. 2 rozporządzenia). Wpis ten staje się wpisem ostatecznym po stwierdzeniu naruszenia rozstrzygnięciem, o którym mowa w ust. 1 (§ 4 ust. 4 rozporządzenia). Punkty za naruszenie przepisów ruchu drogowego wpisane do ewidencji usuwa się po upływie 1 roku od dnia naruszenia, chyba, że przed upływem tego okresu kierowca dopuścił się naruszeń, za które na podstawie prawomocnych rozstrzygnięć przypisana liczba punktów przekroczyłaby 24 punkty (art. 130 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym).

Sąd I instancji stwierdził, że z przytoczonych unormowań wynika, że przesłanką wydania decyzji o skierowaniu na badania kwalifikacyjne (w niniejszej sprawie – na egzamin teoretyczny, praktyczny w zakresie prawa jazdy kat. B) jest przekroczenie przez kierowcę 24 punktów wpisanych do ewidencji.

Tymczasem, jak wynika niezbicie z prawidłowych ustaleń faktycznych organów administracji publicznej obu instancji – skarżący otrzymał 28 punktów w okresie od 16 kwietnia 2007 r. do 19 grudnia 2007 r. za wielokrotne naruszenie przepisów ruchu drogowego, wobec czego przekroczył maksymalny limit 24 punktów. Po przekroczeniu tej sumy dokonane wpisy nie mogły być usunięte po upływie roku od dnia dopuszczenia się naruszenia, gdyż według art. 130 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym dokonanych wpisów nie wykreśla się, jeżeli kierowca dopuścił się naruszeń, za które na podstawie prawomocnych rozstrzygnięć przypisana liczba punktów przekroczyłaby 24 punkty.

Dokonane wpisy miały charakter ostateczny na dzień wydania decyzji, a materiał dowodowy zebrany w sprawie wskazuje, że ustalenia faktyczne zostały dokonane na podstawie uzyskanych przez organy od sądów karnych informacji, opartych na treści wydanych przez te sądy prawomocnych orzeczeń sądowych, w tym również kwestionowane przez skarżącego ustalenia organów dotyczące zdarzenia z dnia 16 kwietnia 2007 r. znajdują odzwierciedlenie w prawomocnym wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie. Prawomocne wyroki sądów powszechnych są wiążące, a ich treść nie może być podważana w postępowaniu administracyjnym.

Sąd I instancji nie dopatrzył się naruszenia procedury administracyjnej przez organy prowadzące postępowanie. Zarzut skarżącego o pozbawieniu go możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym uznano za bezzasadny, albowiem skarżący otrzymał na swój wniosek akta administracyjne do wglądu. Sąd zauważył, że jakkolwiek organ pierwszej instancji, z uchybieniem art. 10 k.p.a., nie umożliwił skarżącemu wypowiedzenia się co do zebranego w sprawie materiału dowodowego, lecz to naruszenie nie mogło mieć żadnego wpływu na wynik sprawy, a tylko takie w skutkach wady postępowania mogą powodować konieczność eliminacji z porządku prawnego podjętego rozstrzygnięcia i ponowienia postępowania.

W niniejszej sprawie skarżący zapoznał się z aktami sprawy, a Komenda Wojewódzka Policji pismami z dnia 16 i 21 lipca 2008 r. szczegółowo informowała skarżącego o stanie prawnym i faktycznym sprawy. Ponadto organ drugiej instancji wezwał skarżącego do zapoznania się z aktami sprawy. Stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania może być przyczyną uwzględnienia skargi, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Sąd zaznaczył, że skarżący poza zgłoszeniem zarzutu naruszenia art. 10 k.p.a. niczym go nie uzasadnił, a z uwagi na okoliczności faktyczne sprawy (związanie prawomocnymi wyrokami sądów powszechnych, ostateczność wpisów dotyczących przypisanych punktów za naruszenia przepisów prawa ruchu drogowego) – nie sposób przyjąć wpływu na wynik sprawy omawianego uchybienia przepisu procedury administracyjnej.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł T. K. reprezentowany przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Zaskarżając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 marca 2012 r. w całości skarżący zarzucił:

I. Naruszenie prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.), a mianowicie:

a) art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b/ ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.. – Prawo o ruchu drogowym poprzez jego zastosowanie w sprawie, podczas gdy w związku z okolicznością, że skarżący nie przekroczył 24 pkt karnych nie było podstaw do skierowania do kontrolnego sprawdzenia kwalifikacji skarżącego.

II. Naruszenie przepisów postępowania (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), co miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w zw. z art. 136 k.p.a. w zw. z art. 138 § 2 k.p.a. w zw. z art. 15 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie skargi i w konsekwencji nieuchylenie decyzji Samorządowego Kolegium odwoławczego w Wałbrzychu w całości, mimo iż istniały podstawy do uznania, że organ odwoławczy przeprowadził postępowanie dowodowe w całości, podczas gdy organ II instancji jest uprawniony do przeprowadzenia wyłącznie uzupełniającego postępowania dowodowego, w związku z czym powinien uchylić decyzję i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji;

b) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w zw. z art. 80 k.p.a. poprzez podzielenie za organami administracyjnymi I i II instancji stanowiska, iż skarżący zgromadził 24 pkt karne i wpisy naruszenia przepisów o ruchu drogowym w dniu 3 lipca 2008 r. były ostateczne, podczas gdy w stanie faktycznym sprawy oczywistym jest, iż we wskazanej dacie toczyło się postępowanie przez Sądem Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim.

III. Nieważność postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym poprzedzającego wydanie zaskarżonego wyroku w związku z brakiem umocowania pełnomocnika do działania w imieniu skarżącego (art. 183 § 2 pkt 2 in fine p.p.s.a.).

Opierając się na powyższych zarzutach wniesiono o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku oraz przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

T. K. nadesłał do Naczelnego Sądu Administracyjnego liczną korespondencję. W piśmie z dnia 17 grudnia 2013 r. skarżący powiadomił o cofnięciu pełnomocnictwa udzielonego radcy prawnemu K. S. "jeżeli takowe było udzielone". Po doręczeniu przez Sąd skarżącemu na jego prośbę, odpisu skargi kasacyjnej wniesionej w sprawie, T. K. w piśmie z dnia 31 grudnia 2013 r. poparł tę skargę, stwierdzając jednocześnie, że nie zawiera ona wszystkich wniosków oraz zarzutów naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Wałbrzychu w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniosło o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności – jako najdalej idący – należało rozważyć zarzut nieważności postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym poprzedzającego wydanie zaskarżonego wyroku, która nastąpić miała w związku z brakiem umocowania pełnomocnika do działania w imieniu skarżącego (art. 183 § 2 pkt 2 in fine p.p.s.a.). Chociaż zarzut ten nie został prawidłowo sformułowany, bowiem nie został powołany przepis ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną został naruszony i nie przedstawiono na czym naruszenie tej normy polegało, to z uwagi na wskazanie, że doszło w sprawie do uchybienia, o którym mowa w art. 183 § 2 pkt 2 in fine p.p.s.a., okoliczność powyższa wymagała rozważenia z urzędu. Zgodnie bowiem z art. 183 § 1 powołanej ustawy Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania.

Zawarte w uzasadnieniu skargi kasacyjnej twierdzenie reprezentującego skarżącego w niniejszej sprawie z urzędu radcy prawnego, że postanowieniem z 18 maja 2010 r., wydanym w sprawie o sygn. akt III SA/Wr 562/08, na wniosek skarżącego ustanowiono dla niego pełnomocnika do złożenia skargi kasacyjnej od wyroku wydanego w tej sprawie i reprezentowania skarżącego przed NSA, nie zostało oparte na treści dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Wskazanym postanowieniem uwzględniono bowiem wniosek T. K. i przyznano mu prawo pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym również ustanowienie radcy prawnego. Prawo pomocy nie zostało ograniczone do postępowania ze skargi kasacyjnej. W myśl art. 243 § 2 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy przed lub w toku postępowania rozpoznawczego obejmuje także postępowanie egzekucyjne, tym bardziej więc, przy braku jakichkolwiek ograniczeń w postanowieniu co do zakresu umocowania radcy prawnego należy przyjąć, że jest on uprawniony do reprezentowania strony skarżącej zarówno przy ponownym rozpoznaniu sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, jak i w toku niniejszego postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. W wykonaniu prawomocnego postanowienia z dnia 18 maja 2010 r. radca prawny K. S. został wyznaczony do reprezentowania skarżącego w trybie przewidzianym w art. 253 p.p.s.a. Przyznane skarżącemu prawo pomocy nie zostało dotychczas cofnięte na podstawie art. 249 p.p.s.a. W konsekwencji więc powyższego, skoro zgodnie z art. 244 § 2 ustawy, który przewiduje, że ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego w ramach prawa pomocy jest równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa, brak jest w niniejszej sprawie uzasadnienia by twierdzić, że pełnomocnik strony nie był w postępowaniu przed Sądem I instancji należycie umocowany. Naczelny Sąd Administracyjny nie stwierdził też, by w sprawie wystąpiła którakolwiek z przesłanek nieważności postępowania wymienionych enumeratywnie w art. 183 § 2 p.p.s.a.

W dalszej kolejności rozważenia wymagały zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w związku z art. 136 w związku z art. 138 § 2 w związku z art. 15 k.p.a., a ponadto zarzut naruszenia wskazanego przepisu ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 80 k.p.a. Również te zarzuty nie mogły być skuteczne.

Przypomnieć trzeba, że w skardze kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 24 listopada 2009 r., sygn. akt III SA/Wr 562/08 zawarty został m.in. zarzut dotyczący naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w związku z art. 15, art. 136 i art. 138 § 2 k.p.a. w sposób, jaki również jest treścią zarzutu podniesionego w niniejszej skardze kasacyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 7 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1672/10 uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 24 listopada 2008 r. i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania. Naczelny Sąd Administracyjny nie stwierdził w sprawie zakończonej wyrokiem z dnia 7 października 2011 r. przesłanek nieważności postępowania i po rozpoznaniu sprawy w granicach zarzutów skargi kasacyjnej uznał trafność jedynie zarzutów dotyczących naruszenia art. 134 § 1 i art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie, co miało istotny wpływ na wynik sprawy. Takie rozstrzygnięcie Naczelnego Sądu Administracyjnego wynikało z oceny, że zaskarżona decyzja w zakresie określającym termin poddania się przez kierowcę kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji została wydana bez podstawy prawnej. Ocena ta poprzedzona została analizą przepisów materialnoprawnych mających w sprawie zastosowanie. Sprawa została przekazana Sądowi I instancji "celem ponownego jej rozpoznania pod kątem poczynionych uwag".

Zgodnie z art. 190 p.p.s.a. "Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Nie można oprzeć skargi kasacyjnej od orzeczenia wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy na podstawach sprzecznych z wykładnią prawa ustaloną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny". Uchylenie zaskarżonego wyroku i związana z nim wiążąca Sąd I instancji wykładnia prawa dotyczyły wyłącznie interpretacji art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. c/ ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził w wyroku z 7 października 2011 r., że w powyższym przepisie mowa jest wyłącznie o skierowaniu kierowcy na kontrolne sprawdzenie jego kwalifikacji. Przepis ten nie określa terminu sprawdzenia kwalifikacji ani też nie przyznaje organowi uprawnień do decydowania, w jakim czasie dana osoba zobowiązana jest poddać się stosownemu egzaminowi.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że ponownie rozpoznając sprawę – wobec treści wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 października 2011 r. sygn. akt I OSK 1672/10 – Sąd I instancji obowiązany był rozważyć jedynie kwestie wynikające z wiążącej w sprawie oceny prawnej. Na tym etapie postępowania prawidłowość dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych nie podlegała już kontroli, skoro Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 24 listopada 2009 r. sygn. akt III SA/Wr 562/08 zarzutów w tym zakresie nie uwzględnił. Za wiążące więc należało uznać ustalenia faktyczne dokonane w postępowaniu przez organy administracji publicznej co do przekroczenia przez T. K. 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 ustawy.

Powyższe rozważania wskazują też na nietrafność zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego, tj. art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b/ ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym poprzez jego zastosowanie w sprawie i skierowanie skarżącego do kontrolnego sprawdzenia kwalifikacji, mimo że nie przekroczył 24 punktów karnych. Na obecnym etapie postępowania w sprawie kwestie te, wobec treści wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 listopada 2011 r., również nie mogły być po raz kolejny oceniane, bowiem godziłoby to w powagę rzeczy osądzonej tego wyroku.

Z przedstawionych względów Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.