II SA/Kr 1466/13
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
2014-01-07Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Iwona Niżnik-Dobosz /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Kraków, dnia 7 stycznia 2014 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym Przewodniczący - Sędzia WSA Iwona Niznik-Dobosz po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 stycznia 2013 r sprawy ze skargi W. K. i W. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 9 września 2013 r, znak [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego postanawia odmówić wstrzymania wykonania decyzji
Uzasadnienie
Skarżący wnieśli o wstrzymanie przez Sąd wykonania zaskarżonej w/w decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] Wniosek o wstrzymanie w/w decyzji SKO zawarli w skardze na tę decyzję skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Należy nadmienić, ze skarżący nie wyodrębnili w skardze jakiejś części, w której znajdowałoby się uzasadnienie przygotowane specjalnie pod kątem wniosku o wstrzymanie wykonania skarżonej decyzji na podstawie art. 61 § 3 Prawa o postępowaniu administracyjnym. Stąd należy przyjąć, ze argumentacja całej skargi odnosi się zdaniem skarżących do argumentacji wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji W uzasadnieniu skargi na w/w decyzę SKO wskazali cały szereg zarzutów prawa materialnego, przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów.
Naruszenia prawa materialnego, według skarżących, odnoszą się do:
Art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami - a w konsekwencji błędne uznanie, ze planowana inwestycja jest objęta decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego,
Art. 155 k p a w zw z art. 156 § 1 pkt 2 k p a przez dokonanie błędnej wykładni przepisów prawa, na podstawie których dokonuje się oceny, czy decyzja Prezydenta Miasta jak wyżej została wydana z rażącym naruszeniem prawa,
Art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez stwierdzenie, ze nie zamieszczenie w decyzji konkretnych typów anten, mocy oraz azymutów nie jest rażącym naruszeniem prawa w sytuacji, w której organ architektoniczno-budowlany nie ma możliwości skorygowania decyzji, zwłaszcza, ze nie dysponuje aktami sprawy z postępowania lokalizacyjnego, ani wskazaną przez SKO opinią Wydziału Kształtowania Środowiska UM z dnia 17 grudnia 2010 r., czy tym bardziej dokumentacją dostarczoną przez inwestora - które ponadto nie jest wiążące ani dla organu wydającego decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, ani tym bardziej dla organów architektoniczno-budowlanych,
Art. 54 pkt 1 i art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez uznanie, ze wydanie decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego bez określenia jej wszystkich elementów ( parametrów technicznych) nie jest dotknięte wadą rażącego naruszenia prawa w sytuacji, w której bez tych elementów inwestycja ta może być kształtowana dowolnie - z zagrożeniem dla ludzi i środowiska,
art. 74 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w ten sposób, ze organy orzekające w sprawie odmówiły zbadania bezpieczeństwa ekologicznego inwestycji, a w konsekwencji dopuściły do sytuacji, w której realizacja inwestycji bez jakiejkolwiek kontroli parametrów technicznych inwestycji może doprowadzić do narażenia życia i zdrowia obywateli,
błędne zastosowanie art. 53 § 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym będące wynikiem bezzasadnego przyjęcia, ze w niniejszej sprawie upłynął 12 miesięczny termin od daty doręczenia lub ogłoszenia decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, co implikuje niemożność stwierdzenia nieważności decyzji
W obrębie naruszeń prawa procesowego skarżący podnoszą naruszenie
Art. 8 k p a w zw z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez zaniechanie prawidłowego rozważenia stanu faktycznego i prawnego rozpoznawanej sprawy,
Art. 7 i art. 77 § 1 oraz art. 107 § 3 k p a przez niewyjasnienie stanu faktycznego w sposób dostateczny, zwłaszcza w świetle argumentacji strony skarżącej
Art. 84 § 1 i § 2 k p a przez zaniechanie powołania biegłego celem weryfikacji zarzutów podnoszonych przez Skarżących, a dotyczących szkodliwości oddziaływania planowanej inwestycji na środowisko, co biorąc pod uwagę treść zarzutów wymagało wiadomości specjalnych
Art. 76 § 1 k,p,a, przez to, ze organy obydwu instancji bezkrytycznie oparły się na dokumencie urzędowym w rozumieniu art 76 § 1 k p a traktując go jako wyłączną i jedyną przesłankę, na podstawie której postawiono wniosek o niezakwalifikowaniu zamierzenia inwestycyjnego do tego rodzaju przedsięwzięć , zgodnie z § 2 ust 1 pkt 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o odziaływaniu na środowisko
Art. 153 ustawy prawo o postępowaniu administracyjnym Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2012 r. póz 270 ze zm ), zwanej dalej p p s a , po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonej decyzji, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba, ze ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy Jest przy tym oczywiste, ze przedmiotem wstrzymania mogą być jedynie takie akty lub czynności administracji publicznej, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania (por T Wos, Postępowanie sądowoadministracyjne ,s 146, Z Kmieciak, glosa do postanowienia NSA z dnia 23 stycznia 1997 r., SA/Rz 1382/96, OSP 1998, z 3, póz. 54, teza 1)
W tej sytuacji, co do zasady, przymiotu wykonalności nie będą miały decyzje odmawiające stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej, gdyż nie dotyczą przyznania określonych praw lub obowiązków Istota ostatecznej decyzji administracyjnej o odmowie stwierdzenia nieważności danej decyzji polega na tym, ze właściwy organ wypowiada się w tym przypadku o nie posiadaniu przez kontrolowaną, badaną decyzję wad kwalifikujących ją na stwierdzenie nieważności w świetle art 156 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r Kodeks postępowania administracyjnego (tj Dz U z 2013, póz 267) - co sferze stosunków prawnych oznacza niezakłócony niczym byt decyzji kontrolowanej W wyniku odmowy stwierdzenia nieważności żaden podmiot prawa nie zyskuje żadnych uprawnień lub obowiązków, a zatem nie ma przedmiotu do wstrzymania wykonania. Wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 9 września 2013 r dotyczy zatem decyzji, która w swej naturze nie podlega wykonaniu.
W związku z powyższym, uznając wniosek za nieuzasadniony, orzeczono jak w sentencji postanowienia, na podstawie art 61 § 3 1 § 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Iwona Niżnik-Dobosz /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Kraków, dnia 7 stycznia 2014 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym Przewodniczący - Sędzia WSA Iwona Niznik-Dobosz po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 stycznia 2013 r sprawy ze skargi W. K. i W. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 9 września 2013 r, znak [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego postanawia odmówić wstrzymania wykonania decyzji
Uzasadnienie
Skarżący wnieśli o wstrzymanie przez Sąd wykonania zaskarżonej w/w decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] Wniosek o wstrzymanie w/w decyzji SKO zawarli w skardze na tę decyzję skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Należy nadmienić, ze skarżący nie wyodrębnili w skardze jakiejś części, w której znajdowałoby się uzasadnienie przygotowane specjalnie pod kątem wniosku o wstrzymanie wykonania skarżonej decyzji na podstawie art. 61 § 3 Prawa o postępowaniu administracyjnym. Stąd należy przyjąć, ze argumentacja całej skargi odnosi się zdaniem skarżących do argumentacji wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji W uzasadnieniu skargi na w/w decyzę SKO wskazali cały szereg zarzutów prawa materialnego, przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów.
Naruszenia prawa materialnego, według skarżących, odnoszą się do:
Art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami - a w konsekwencji błędne uznanie, ze planowana inwestycja jest objęta decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego,
Art. 155 k p a w zw z art. 156 § 1 pkt 2 k p a przez dokonanie błędnej wykładni przepisów prawa, na podstawie których dokonuje się oceny, czy decyzja Prezydenta Miasta jak wyżej została wydana z rażącym naruszeniem prawa,
Art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez stwierdzenie, ze nie zamieszczenie w decyzji konkretnych typów anten, mocy oraz azymutów nie jest rażącym naruszeniem prawa w sytuacji, w której organ architektoniczno-budowlany nie ma możliwości skorygowania decyzji, zwłaszcza, ze nie dysponuje aktami sprawy z postępowania lokalizacyjnego, ani wskazaną przez SKO opinią Wydziału Kształtowania Środowiska UM z dnia 17 grudnia 2010 r., czy tym bardziej dokumentacją dostarczoną przez inwestora - które ponadto nie jest wiążące ani dla organu wydającego decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, ani tym bardziej dla organów architektoniczno-budowlanych,
Art. 54 pkt 1 i art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez uznanie, ze wydanie decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego bez określenia jej wszystkich elementów ( parametrów technicznych) nie jest dotknięte wadą rażącego naruszenia prawa w sytuacji, w której bez tych elementów inwestycja ta może być kształtowana dowolnie - z zagrożeniem dla ludzi i środowiska,
art. 74 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w ten sposób, ze organy orzekające w sprawie odmówiły zbadania bezpieczeństwa ekologicznego inwestycji, a w konsekwencji dopuściły do sytuacji, w której realizacja inwestycji bez jakiejkolwiek kontroli parametrów technicznych inwestycji może doprowadzić do narażenia życia i zdrowia obywateli,
błędne zastosowanie art. 53 § 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym będące wynikiem bezzasadnego przyjęcia, ze w niniejszej sprawie upłynął 12 miesięczny termin od daty doręczenia lub ogłoszenia decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, co implikuje niemożność stwierdzenia nieważności decyzji
W obrębie naruszeń prawa procesowego skarżący podnoszą naruszenie
Art. 8 k p a w zw z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez zaniechanie prawidłowego rozważenia stanu faktycznego i prawnego rozpoznawanej sprawy,
Art. 7 i art. 77 § 1 oraz art. 107 § 3 k p a przez niewyjasnienie stanu faktycznego w sposób dostateczny, zwłaszcza w świetle argumentacji strony skarżącej
Art. 84 § 1 i § 2 k p a przez zaniechanie powołania biegłego celem weryfikacji zarzutów podnoszonych przez Skarżących, a dotyczących szkodliwości oddziaływania planowanej inwestycji na środowisko, co biorąc pod uwagę treść zarzutów wymagało wiadomości specjalnych
Art. 76 § 1 k,p,a, przez to, ze organy obydwu instancji bezkrytycznie oparły się na dokumencie urzędowym w rozumieniu art 76 § 1 k p a traktując go jako wyłączną i jedyną przesłankę, na podstawie której postawiono wniosek o niezakwalifikowaniu zamierzenia inwestycyjnego do tego rodzaju przedsięwzięć , zgodnie z § 2 ust 1 pkt 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o odziaływaniu na środowisko
Art. 153 ustawy prawo o postępowaniu administracyjnym Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2012 r. póz 270 ze zm ), zwanej dalej p p s a , po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonej decyzji, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba, ze ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy Jest przy tym oczywiste, ze przedmiotem wstrzymania mogą być jedynie takie akty lub czynności administracji publicznej, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania (por T Wos, Postępowanie sądowoadministracyjne ,s 146, Z Kmieciak, glosa do postanowienia NSA z dnia 23 stycznia 1997 r., SA/Rz 1382/96, OSP 1998, z 3, póz. 54, teza 1)
W tej sytuacji, co do zasady, przymiotu wykonalności nie będą miały decyzje odmawiające stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej, gdyż nie dotyczą przyznania określonych praw lub obowiązków Istota ostatecznej decyzji administracyjnej o odmowie stwierdzenia nieważności danej decyzji polega na tym, ze właściwy organ wypowiada się w tym przypadku o nie posiadaniu przez kontrolowaną, badaną decyzję wad kwalifikujących ją na stwierdzenie nieważności w świetle art 156 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r Kodeks postępowania administracyjnego (tj Dz U z 2013, póz 267) - co sferze stosunków prawnych oznacza niezakłócony niczym byt decyzji kontrolowanej W wyniku odmowy stwierdzenia nieważności żaden podmiot prawa nie zyskuje żadnych uprawnień lub obowiązków, a zatem nie ma przedmiotu do wstrzymania wykonania. Wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 9 września 2013 r dotyczy zatem decyzji, która w swej naturze nie podlega wykonaniu.
W związku z powyższym, uznając wniosek za nieuzasadniony, orzeczono jak w sentencji postanowienia, na podstawie art 61 § 3 1 § 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
