Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia - Postępowanie szczególne

Łukasz R. publicznie nawoływał do popełnienia przestępstwa, co zostało zarejestrowane przez uczestnika wystąpienia telefonem komórkowym. Po miesiącu od zdarzenia materiał ten został przekazany Policji, która wszczęła w sprawie postępowanie. Policjant stwierdził, że ze względu na fakt, iż czyn ten wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 52 a pkt 1 Kodeksu Wykroczeń. W związku z tym stwierdził, że istnieją przesłanki do zastosowania wobec obwinionego postępowania przyspieszonego i zatrzymał Łukasza R. Celem doprowadzenia go do Sądu celem rozpoznania jego sprawy.

Czy postępowanie Policjanta było zgodne z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia?

Postępowanie Policjanta w omawianej sprawie należy uznać za niezgodne z przepisami postępowania w sprawach o wykroczenia. Mianowicie art. 90 § 3 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia wskazuje, że postępowanie przyspieszone stosuje się wobec osób, które popełniły wykroczenie m. in. z art. 52 a Kodeksu Wykroczeń – czyli jak Łukasz R. Jednak art. 91 § 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia jasno wskazuje, że obwiniony musi zostać w tym wypadku złapany na gorącym uczynku lub bezpośrednio po popełnieniu wykroczenia, a w omawianym wypadku, od jego popełnienia minął miesiąc. W związku z tym niedopuszczalne jest zastosowanie wobec Łukasza R. postępowania przyśpieszonego.
W związku z tym również zatrzymanie obwinionego było niezasadne. Art. 45 § 1 pkt 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia wskazuje, że Policja ma prawo zatrzymać osobę ujętą na gorącym uczynku popełnienia wykroczenia lub bezpośrednio potem jeżeli zachodzą przesłanki do zastosowania wobec niej postępowania przyśpieszonego. W omawianym przypadku żadna z tych dwóch przesłanek nie zachodziła.
W konsekwencji, prezes sądu powinien na podstawie art. 92 § 3 pkt 1 Kodeksu Postępowania w Sprawach o Wykroczenia skierować sprawę do rozpoznania w postępowaniu zwyczajnym.

Podczas kontroli drogowej prowadzonej przez Policję okazało się, że kierujący pojazdem Daniel H. Prowadził pojazd na drodze publicznej bez wymaganych przepisami świateł a do tego nie posiadał wymaganych uprawnień do prowadzenia tego pojazdu, co wyczerpuje znamiona wykroczeń z art. 88 i 94 § 1 Kodeksu Wykroczeń. Policjanci postanowili ukarać go mandatem karnym w wysokości 1000 zł, jednak ten odmówił przyjęcia mandatu twierdząc, że Policja nie ma uprawnień na podstawie przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia, go nakładania mandatów karnych w takiej wysokości.
1)Czy twierdzenie obwinionego było słuszne?
2)Co w tym wypadku powinni zrobić Policjanci?

Tomasz G. będąc właścicielem zabytkowego domu, wpisanego do Rejestru Zabytków na podstawie decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Rzeszowie, doprowadził poprzez zaniechanie do częściowego zawalenia się budynku. O tej sytuacji dowiedział się Wojewódzki Konserwator Zabytków, podczas kontroli przeprowadzanej w terenie. Ustalił on, że budynek część budynku uległa zniszczeniu miesiąc przed przeprowadzaną kontrolą. Zawiadomił o tym Policję, a ta przybyła na miejsce stwierdziła naocznie, że nastąpiło popełnienie wykroczenia, którego sprawca jest znany, dlatego postanowiła go ukarać mandatem karnym w wysokości 500 zł. Mandat ten został nałożony na sprawcę w terminie 25 dni od wykrycia popełnienia czynu.

1)Czy czyn którego przez zaniechanie dopuścił się Tomasz G. był wykroczeniem?
2)Czy Policja w omawianym przypadku miała prawo ukarać sprawcę mandatem karnym w w/w wysokości?

Policja złapała Zdzisława Z. podczas niszczenia budynku, który był oznaczony zgodnie z przepisami jako zabytek. Policjant, który wykrył popełnienie przez Zdzisława Z. wyżej opisanego czynu postanowił ukarać go karą grzywny na drodze mandatu karnego w wysokości 200 zł.

Czy Policjant w omawianej sprawie mógł ukarać sprawcę zdarzenia mandatem karnym?