Na potrzeby naszej witryny używamy plików cookie w celu personalizacji treści i reklam, analizowania ruchu na stronie oraz udostępniania funkcji mediów społecznościowych.Korzystanie z portalu oznacza akceptację regulaminu.
Sprawdź też: politykę cookiespolitykę prywatności.

Akceptuję
ArsLege - testy z prawa

LexLege Pełny system informacji prawnej LexLege SPRAWDŹ

Prawo o ruchu drogowym


Dz.U.2023.0.1047 t.j. - Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym

Rozdział 4. Kary pieniężne za przejazd pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia lub niezgodnie z warunkami określonymi w zezwoleniu

Art. 140aa. Decyzja administracyjna o nałożeniu kary pieniężnej

1. Za przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ruch pojazdu nienormatywnego ust. 1 pkt 1, lub niezgodnie z warunkami określonymi dla tego zezwolenia nakłada się karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej.
1a. W przypadku braku:
1) wymaganej liczby pojazdów wykonujących pilotowanie,
2) wymaganego wyposażenia lub oznakowania pojazdu wykonującego pilotowanie,
3) wymaganego szkolenia, o którym mowa w art. 6 podmioty uprawnione do dawania znaków i sygnałów dla uczestników ruchu ust. 3a, przez pilota
– nakłada się karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej.
2. Decyzję administracyjną o nałożeniu kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 i 1a, wydaje właściwy ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli organ Policji, Inspekcji Transportu Drogowego, Straży Granicznej, naczelnik urzędu celno-skarbowego lub zarządca drogi.
3. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada się na:
1) podmiot wykonujący przejazd;
2) podmiot wykonujący czynności ładunkowe, jeżeli wykonał te czynności w sposób powodujący przekroczenie któregokolwiek z wymiarów, nacisków osi lub masy całkowitej pojazdu lub zespołu pojazdów, w stosunku do wartości dopuszczalnych lub wartości określonych w zezwoleniu, o którym mowa w art. 64 ruch pojazdu nienormatywnego ust. 1 pkt 1, jeżeli okoliczności lub dowody wskazują, że podmiot ten miał wpływ lub godził się na powstanie naruszenia określonego w ust. 1;
3) podmiot wykonujący inne niż wymienione w pkt 2 czynności związane z przejazdem pojazdu nienormatywnego, w szczególności na organizatora transportu, nadawcę, odbiorcę lub spedytora, jeżeli okoliczności lub dowody wskazują, że podmiot ten miał wpływ lub godził się na powstanie naruszenia określonego w ust. 1.
3a. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1a, nakłada się na:
1) podmiot wykonujący przejazd – w przypadku, o którym mowa w ust. 1a pkt 1;
2) podmiot wykonujący pilotowanie – w przypadku, o którym mowa w ust. 1a pkt 2 i 3.
3b. Kary, o której mowa w ust. 1, za przejazd pojazdu nienormatywnego bez zezwolenia kategorii V albo z przekroczonymi parametrami technicznymi pojazdu wskazanymi w tym zezwoleniu, w zakresie dopuszczalnego nacisku pojedynczej osi napędowej nie nakłada się, w przypadku gdy kontrolujący stwierdził jednoczesne naruszenie zakazu, o którym mowa w art. 41 rodzaje dróg po których mogą poruszać się pojazdy o określonym dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej ust. 2 albo art. 41a ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, albo przekroczenie dopuszczalnego nacisku pojedynczej osi napędowej, o którym mowa w art. 41b podniesienie na drodze publicznej wartości dopuszczalnego nacisku pojedynczej osi napędowej ust. 1 albo 3 tej ustawy.
4. Nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 i ust. 1a pkt 1, wobec podmiotu wykonującego przejazd, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli:
1) okoliczności sprawy i dowody wskazują, że ten podmiot:
a) dochował należytej staranności w realizacji czynności związanych z przejazdem,
b) nie miał wpływu na powstanie naruszenia, lub
2) rzeczywista masa całkowita pojazdu nienormatywnego nie przekracza dopuszczalnej wielkości lub wielkości określonej w zezwoleniu, o którym mowa w art. 64 ruch pojazdu nienormatywnego ust. 1 pkt 1, a przekroczenie dotyczy wyłącznie nacisku osi pojazdu w przypadku przewozu ładunków sypkich oraz drewna.
5. Nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, wobec podmiotu wykonującego przejazd oraz inne czynności związane z przejazdem drogowym pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
6. W przypadku stwierdzenia przejazdu po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych należących do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej bez zezwolenia lub niezgodnie z warunkami określonymi dla tego zezwolenia organ kontroli, o którym mowa w ust. 2, powiadamia właściwy terytorialnie ze względu na miejsce przeprowadzenia kontroli organ Żandarmerii Wojskowej.
7. Organ Żandarmerii Wojskowej, o którym mowa w ust. 6, występuje do dowódcy jednostki wojskowej organizującej przejazd drogowy lub do jego przełożonego z wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, na zasadach określonych w ustawie z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (Dz. U. poz. 2305 oraz z 2023 r. poz. 347 i 641).

Art. 140ab. Wysokość kary pieniężnej

1. Karę pieniężną, o której mowa w art. 140aa decyzja administracyjna o nałożeniu kary pieniężnej ust. 1, ustala się w wysokości:
1) 1.500 zł - za brak zezwolenia kategorii I;
2) 5.000 zł - za brak zezwolenia kategorii kategorii II–IV;
za brak zezwolenia kategorii V:
a) 6.000 zł – gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa całkowita lub wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne wartości nie więcej niż o 10%,
b) 10.000 zł – gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa całkowita lub wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne wartości o więcej niż 10% i nie więcej niż 20%,
c) 15.000 zł - w pozostałych przypadkach;
4) 5.000 zł - za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt bez potwierdzonego zawiadomienia zarządcy drogi, o którym mowa w art. 64c zezwolenie kategorii III-VI na przejazd pojazdu nienormatywnego ust. 9;
5) 3.000 zł - za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt niezgodnie z warunkami określonymi przez zarządcę drogi, o którym mowa w art. 64c zezwolenie kategorii III-VI na przejazd pojazdu nienormatywnego ust. 9;
6) 6.000 zł - za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt przy zgłoszonym przez zarządcę drogi sprzeciwie, o którym mowa w art. 64c zezwolenie kategorii III-VI na przejazd pojazdu nienormatywnego ust. 10;
7) 2000 zł – za niedotrzymanie warunków przejazdu określonych dla zezwolenia kategorii V lub podanych w tym dokumencie, innych niż parametry techniczne pojazdu lub zespołu pojazdów.
2. W przypadku naruszeń zakazu, o którym mowa w art. 64 ruch pojazdu nienormatywnego ust. 2, za przejazd pojazdem nienormatywnym nakłada się karę jak za przejazd bez zezwolenia.
3. Karę pieniężną, o której mowa w art. 140aa decyzja administracyjna o nałożeniu kary pieniężnej ust. 1a, ustala się w wysokości:
1) 3000 zł – za brak wymaganej liczby pojazdów wykonujących pilotowanie;
2) 2000 zł – za brak wymaganego wyposażenia lub oznakowania pojazdu wykonującego pilotowanie;
3) 2000 zł – za brak wymaganego szkolenia, o którym mowa w art. 6 podmioty uprawnione do dawania znaków i sygnałów dla uczestników ruchu ust. 3a.

Art. 140ac. Odwołanie od decyzji o wymierzeniu kary pieniężnej

1. Od decyzji o wymierzeniu kary pieniężnej, o której mowa w art. 140aa decyzja administracyjna o nałożeniu kary pieniężnej ust. 1 i 1a, przysługuje odwołanie do organu nadrzędnego w stosunku do organu, który tę karę wymierzył, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji.
2. Decyzja ostateczna podlega wykonaniu po upływie 30 dni od jej doręczenia, chyba że wstrzymano jej wykonanie. Organ kontroli, który wydał decyzję ostateczną, z urzędu wstrzymuje jej wykonanie, w drodze postanowienia, na które nie przysługuje zażalenie, w razie wniesienia skargi do sądu administracyjnego.
3. Karę pieniężną uiszcza się w formie przekazu na wskazany w decyzji rachunek bankowy. Koszty związane z jej przekazaniem pokrywa obowiązany podmiot.
4. Kara pieniężna, o której mowa w ust. 2, podlega przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
5. Obowiązek uiszczenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 2, przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym kara powinna zostać uiszczona.

Art. 140ad. Kaucja w wysokości przewidywanej kary pieniężnej

1. W przypadku gdy podczas kontroli zostanie stwierdzone naruszenie, o którym mowa w art. 140aa decyzja administracyjna o nałożeniu kary pieniężnej ust. 1, przez zagraniczny podmiot mający siedzibę w państwie, z którym Rzeczpospolita Polska nie jest związana umową o wzajemnej egzekucji kar pieniężnych, osoba przeprowadzająca kontrolę pobiera kaucję w wysokości odpowiadającej przewidywanej karze pieniężnej.
2. Kaucję pobiera się:
1) podczas kontroli na drodze - w formie gotówkowej, za pokwitowaniem na druku ścisłego zarachowania, lub za pomocą karty płatniczej;
2) w terminie późniejszym – w formie przelewu na wyodrębniony rachunek bankowy organu prowadzącego postępowanie administracyjne w sprawie o nałożenie kary, a w przypadku poboru kaucji przez naczelnika urzędu celno-skarbowego – na wyodrębniony rachunek bankowy urzędu skarbowego określony w przepisach odrębnych, przy czym koszty przelewów ponosi obowiązany podmiot.
3. Kaucja przechowywana jest na nieoprocentowanym rachunku bankowym, o którym mowa w ust. 2 pkt 2. Koszty związane z uiszczeniem kaucji w formie przelewu na rachunek bankowy lub za pomocą karty płatniczej - związane z autoryzacją transakcji i przekazem środków na właściwy rachunek bankowy - pokrywa obowiązany podmiot.
4. Kaucję przekazuje się:
1) na rachunek bankowy określony w decyzji o nałożeniu kary, w terminie, o którym mowa w art. 140 uchylony ac ust. 2, albo
2) na rachunek bankowy podmiotu, który ją wpłacił, w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się decyzji lub orzeczenia uchylającego decyzję o nałożeniu kary pieniężnej.
5. W przypadku gdy wysokość nałożonej kary jest mniejsza od wysokości pobranej kaucji, do powstałej różnicy stosuje się odpowiednio przepis ust. 4 pkt 2.
6. Odpowiedzialność za szkody spowodowane ruchem pojazdów nienormatywnych ponosi wykonujący przejazd pojazdem nienormatywnym.
7. W przypadku gdy podczas kontroli zostanie stwierdzone naruszenie, o którym mowa w art. 140aa decyzja administracyjna o nałożeniu kary pieniężnej ust. 1 lub 1a, przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, osoba przeprowadzająca kontrolę na drodze zatrzymuje, za pokwitowaniem, dokumenty dotyczące przejazdu pojazdu nienormatywnego oraz dowód rejestracyjny (pozwolenie czasowe) pojazdu i usuwa pojazd, na koszt podmiotu wykonującego przejazd pojazdem nienormatywnym, na parking strzeżony, o którym mowa w art. 130a usunięcie pojazdu z drogi na koszt właściciela ust. 5c, a jeżeli ze względu na wymiary lub masę pojazdu umieszczenie pojazdu na tym parkingu jest niemożliwe – na inny, w miarę możliwości najbliższy parking strzeżony, jeżeli:
1) nie pobrano kaucji lub
2) nie usunięto stwierdzonego naruszenia.

Art. 140ae. Przeznaczenie wpływów z kar pieniężnych

1. Kary pieniężne, o których mowa w art. 140aa decyzja administracyjna o nałożeniu kary pieniężnej ust. 1 i 1a, są przekazywane odpowiednio do budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub na wyodrębniony rachunek bankowy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad.
2. Środki z tytułu kar gromadzone na wyodrębnionym rachunku bankowym Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad są przekazywane w terminie pierwszych 2 dni roboczych po upływie tygodnia, w którym wpłynęły, na rachunek Krajowego Funduszu Drogowego, z przeznaczeniem na budowę lub przebudowę dróg krajowych, drogowych obiektów inżynierskich i przepraw promowych oraz na zakup urządzeń do ważenia pojazdów.
3. Urzędy celno-skarbowe otrzymują prowizję od pobranych kar pieniężnych w wysokości 12% nałożonej kary.
4. Prowizja, o której mowa w ust. 3, stanowi dochód budżetu państwa.
4a. Wojewódzkie inspektoraty transportu drogowego otrzymują prowizję od pobranych kar pieniężnych w wysokości 12% nałożonej kary. Prowizja stanowi wpływ Funduszu rozwoju przewozów autobusowych, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej (Dz. U. z 2022 r. poz. 2464).
5. Od kar pieniężnych urzędy celno-skarbowe i wojewódzkie inspektoraty transportu drogowego odliczają prowizję, a pozostałą część kary, w terminie 4 dni po upływie każdych kolejnych 10 dni miesiąca, przekazują odpowiednio do podmiotów wymienionych w ust. 1.

Art. 140af. Wpływy z tytułu z grzywien i kar porządkowych

1. Grzywny, o których mowa w art. 96 dopuszczenie do prowadzenia pojazdu wbrew przepisom prawa § 3 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń, pobierane przez organy Inspekcji Transportu Drogowego, nakładane na właściciela lub posiadacza pojazdu, o których mowa w art. 78 dokumenty przekazywane kupującemu przy sprzedaży pojazdu ust. 4 i 5 ustawy, stanowią wpływy Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej.
2. Kary porządkowe, o których mowa w art. 49 kara porządkowa § 1 i 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, pobierane przez organy Inspekcji Transportu Drogowego, nakładane na osoby, o których mowa w art. 78 dokumenty przekazywane kupującemu przy sprzedaży pojazdu ust. 4 i 5 ustawy, stanowią wpływy Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej, o którym mowa w ustawie z dnia 16 maja 2019 r. o Funduszu rozwoju przewozów autobusowych o charakterze użyteczności publicznej.

Art. 140ag. Przeznaczenie grzywien nałożonych w związku z naruszeniem przepisów ustawy

1. Grzywny, o których mowa w art. 86 spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym
, art. 86b naruszenie przepisów ruchu drogowego przez prowadzącego pojazd mechaniczny, art. 87 prowadzenie pojazdu w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, art. 90 tamowanie lub utrudnianie ruchu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, art. 92 niestosowanie się do znaków drogowych, sygnałów drogowych lub poleceń kierującego ruchem, art. 92a niestosowanie się przez prowadzącego pojazd do ograniczenia prędkości § 2, art. 92b naruszenie zakazu wyprzedzania, art. 94 prowadzenie pojazdu bez uprawnień lub prowadzenie pojazdu niedopuszczonego do ruchu § 1–2, art. 96 dopuszczenie do prowadzenia pojazdu wbrew przepisom prawa § 1 pkt 2 i 3 oraz art. 97a naruszanie zakazów w zakresie przejazdu przez tory kolejowe ustawy z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń, stanowią wpływy Krajowego Funduszu Drogowego.
2. Właściwy naczelnik urzędu skarbowego oraz Główny Inspektor Transportu Drogowego przekazują kwoty z grzywien, o których mowa w ust. 1, w terminie pierwszych dwóch dni roboczych po zakończeniu tygodnia, w którym wpłynęły, na rachunek Krajowego Funduszu Drogowego z przeznaczeniem na finansowanie:
1) zadań inwestycyjnych związanych z poprawą bezpieczeństwa ruchu drogowego na drogach krajowych;
2) budowy lub przebudowy dróg krajowych.

Art. 140b. Krajowa Rada Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego

1. Tworzy się Krajową Radę Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego, zwaną dalej "Krajową Radą".
2. Krajowa Rada działa przy ministrze właściwym do spraw transportu jako międzyresortowy organ pomocniczy Rady Ministrów w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Art. 140c. Zadania Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego

1. Krajowa Rada określa kierunki i koordynuje działania administracji rządowej w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.
2. Do zadań Krajowej Rady w zakresie poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego należy w szczególności:
1) proponowanie kierunków polityki państwa;
2) opracowywanie programów poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego w oparciu o propozycje przedstawiane przez właściwych ministrów i ocena ich realizacji;
3) inicjowanie badań naukowych;
4) inicjowanie i opiniowanie projektów aktów prawnych oraz umów międzynarodowych;
5) inicjowanie kształcenia kadr administracji publicznej;
6) inicjowanie współpracy zagranicznej;
7) współpraca z właściwymi organizacjami społecznymi i instytucjami pozarządowymi;
8) inicjowanie działalności edukacyjno-informacyjnej;
9) analizowanie i ocena podejmowanych działań;
10) ustalanie, co najmniej raz na trzy lata, średniego kosztu społeczno-ekonomicznego wypadku drogowego, w którym jest zabity, oraz średniego kosztu społeczno-ekonomicznego wypadku drogowego, w którym osoba doznała obrażeń ciała w rozumieniu art. 156 § 1 albo art. 157 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1138, 1726, 1855, 2339 i 2600 oraz z 2023 r. poz. 289), powstałego na drogach, o których mowa w art. 24ga stosowanie przepisów dotyczących zarządzania bezpieczeństwem dróg ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych.
3. Przy ustalaniu średniego kosztu społeczno-ekonomicznego wypadków drogowych, o których mowa w ust. 2 pkt 10, uwzględnia się:
1) utratę produktywności zabitych i rannych w wypadkach drogowych;
2) koszty leczenia i rehabilitacji poszkodowanych w wypadkach drogowych;
3) koszty administracyjne wypadków drogowych;
4) straty materialne powstałe w wyniku wypadków drogowych.

Art. 140d. Skład Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego

W skład Krajowej Rady wchodzą:
1) Przewodniczący - minister właściwy do spraw transportu;
2) zastępcy Przewodniczącego:
a) sekretarz lub podsekretarz stanu w ministerstwie właściwym do spraw wewnętrznych,
b) sekretarz lub podsekretarz stanu w ministerstwie właściwym do spraw transportu;
3) sekretarz Krajowej Rady wskazany przez ministra właściwego do spraw transportu;
4) członkowie Krajowej Rady wskazani przez: Prezesa Rady Ministrów spośród wojewodów, Ministra Obrony Narodowej, Ministra Sprawiedliwości oraz ministrów właściwych do spraw: administracji publicznej, budżetu, finansów publicznych, gospodarki, budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa, klimatu, oświaty i wychowania, środowiska, transportu, wewnętrznych, pracy oraz Komendanta Głównego Policji, Komendanta Głównego Straży Pożarnej, Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.

Art. 140e. Przewodniczący Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego

1. Przewodniczący Krajowej Rady kieruje jej pracami i reprezentuje ją na zewnątrz.
2. Przewodniczący Krajowej Rady otrzymuje od ministrów i innych organów, których przedstawiciele są członkami Krajowej Rady:
1) sprawozdania i informacje dotyczące realizacji zadań określonych w programach bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) informacje dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego, w szczególności informacje umożliwiające ustalanie średniego kosztu społeczno-ekonomicznego wypadków, o których mowa w art. 140c zadania Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego ust. 2 pkt 10.
3. Przewodniczący Krajowej Rady składa Radzie Ministrów corocznie, do końca marca, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz działań realizowanych w tym zakresie.
4. Prezes Rady Ministrów składa Sejmowi, Senatowi i Prezydentowi corocznie, do końca kwietnia, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz działań realizowanych w tym zakresie.

Art. 140f. Sekretariat Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego

1. Krajowa Rada wykonuje swoje zadania przy pomocy Sekretariatu Krajowej Rady.
2. Sekretariat Krajowej Rady działa jako wewnętrzna jednostka organizacyjna ministra właściwego do spraw transportu.
3. Szczegółową organizację i tryb prac Krajowej Rady określa regulamin przyjęty w drodze uchwały na pierwszym posiedzeniu Krajowej Rady.

Art. 140g. Wojewódzka Rada Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego

1. Tworzy się Wojewódzką Radę Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego, zwaną dalej "Wojewódzką Radą".
2. Wojewódzka Rada działa przy marszałku województwa jako wojewódzki zespół koordynacyjny w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Art. 140h. Zadania Wojewódzkiej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego

1. Wojewódzka Rada koordynuje i określa kierunki działań administracji publicznej w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.
2. Do zadań Wojewódzkiej Rady w zakresie, o którym mowa w ust. 1, należy w szczególności:
1) opracowywanie regionalnych programów poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) opiniowanie projektów aktów prawa miejscowego w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego;
3) zatwierdzanie planu wydatków wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego w części przeznaczonej na poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego;
4) inicjowanie kształcenia kadr administracji publicznej i szkolenie w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego;
5) inicjowanie współpracy międzywojewódzkiej;
6) współpraca z właściwymi organizacjami społecznymi i instytucjami pozarządowymi;
7) inicjowanie działalności edukacyjno-informacyjnej;
8) analizowanie i ocena podejmowanych działań.
3. Szczegółową organizację i tryb pracy Wojewódzkiej Rady określa regulamin przyjęty przez radę w drodze uchwały.

Art. 140i. Skład Wojewódzkiej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego

W skład Wojewódzkiej Rady wchodzą:
1) przewodniczący - marszałek województwa;
2) zastępcy przewodniczącego:
a) wojewoda,
b) wojewódzki komendant Policji;
3) sekretarz - wskazany przez marszałka województwa;
4) członkowie Wojewódzkiej Rady:
a) wojewódzki inspektor transportu drogowego,
b) dyrektor właściwego terenowo oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad,
c) przedstawiciel wojewody,
d) przedstawiciel Szefa Centralnego Wojskowego Centrum Rekrutacji,
e) przedstawiciel kuratora oświaty,
f) przedstawiciel zarządu województwa,
g) przedstawiciel zarządów powiatu,
h) przedstawiciel wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast,
i) przedstawiciel komendanta wojewódzkiego Policji,
j) przedstawiciel komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej,
k) przedstawiciel zarządu dróg wojewódzkich,
l) przedstawiciel wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego,
m) przedstawiciel zarządów dróg powiatowych,
n) osoby wskazane przez marszałka województwa w szczególności reprezentujące działające na terenie województwa organizacje pozarządowe, których celem statutowym jest problematyka bezpieczeństwa ruchu drogowego, przy czym marszałek województwa może wskazać nie więcej niż 12 osób.

Art. 140j. Przewodniczący Wojewódzkiej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego

1. Przewodniczący Wojewódzkiej Rady kieruje jej pracami i reprezentuje ją na zewnątrz.
2. Przewodniczący Wojewódzkiej Rady otrzymuje od organów, których przedstawiciele są członkami Wojewódzkiej Rady:
1) sprawozdania i informacje dotyczące realizacji zadań określonych w programach bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2) informacje dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego.
3. Przewodniczący Wojewódzkiej Rady składa Przewodniczącemu Krajowej Rady corocznie, do końca stycznia, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego na terenie województwa oraz działań realizowanych w tym zakresie.

Art. 140ma. Kara pieniężna za naruszenie przepisów ustawy przez podmiot uprawniony

1. Podmiot uprawniony, który:
1) nie zwrócił staroście w terminie, o którym mowa w art. 80y obowiązki podmiotu działającego w zakresie produkcji, dystrybucji, badań pojazdów albo przedmiotów wyposażenia lub części pojazdów ust. 1, blankietów profesjonalnych dowodów rejestracyjnych, profesjonalnych dowodów rejestracyjnych oraz profesjonalnych tablic (tablicy) rejestracyjnych, podlega karze pieniężnej w wysokości 3000 zł;
2) nie prowadzi wykazu, o którym mowa w art. 80x wykaz pojazdów użytkowanych przez dany podmiot ust. 1, podlega karze pieniężnej w wysokości 5000 zł.
2. Podmiot uprawniony, któremu trzykrotnie w ciągu danego roku kalendarzowego zatrzymano profesjonalny dowód rejestracyjny, podlega karze pieniężnej w wysokości 2000 zł.

Art. 140mb. Niedopełnienie obowiązku zożenia wniosku o reestrację pojazdu

1. Kto będąc właścicielem pojazdu obowiązanym do złożenia wniosku o rejestrację pojazdu w terminie, o którym mowa w art. 73aa termin złożenia wniosku o rejestrację pojazdu ust. 1, nie złoży tego wniosku w terminie, podlega karze pieniężnej w wysokości 500 zł.
2. Kto będąc właścicielem pojazdu obowiązanym do złożenia wniosku o rejestrację pojazdu w terminie, o którym mowa w art. 73aa termin złożenia wniosku o rejestrację pojazdu ust. 3, nie złoży tego wniosku w terminie, podlega karze pieniężnej w wysokości 1000 zł.
3. Kto będąc właścicielem pojazdu obowiązanym do złożenia wniosku o rejestrację pojazdu pomimo wezwania nie uzupełnia braków złożonego wniosku w wyznaczonym terminie, podlega karze pieniężnej, o której mowa odpowiednio w ust. 1 albo 2.
4. Kary pieniężnej, o której mowa w ust. 3, nie nakłada się, jeżeli termin na uzupełnienie braków złożonego wniosku o rejestrację pojazdu upływa odpowiednio przed upływem terminu, o którym mowa w art. 73aa termin złożenia wniosku o rejestrację pojazdu ust. 1 albo 3.
5. W przypadku niezłożenia wniosku o rejestrację pojazdu w terminie 180 dni od dnia, o którym mowa odpowiednio w art. 73aa termin złożenia wniosku o rejestrację pojazdu ust. 1 albo 2, karę pieniężną, o której mowa:
1) w ust. 1, nakłada się w wysokości 1000 zł;
2) w ust. 2, nakłada się w wysokości 2000 zł.
6. Kto będąc właścicielem pojazdu zarejestrowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wbrew przepisowi art. 78 dokumenty przekazywane kupującemu przy sprzedaży pojazdu ust. 2 pkt 1 nie zawiadamia starosty o zbyciu pojazdu w terminie, podlega karze pieniężnej w wysokości 250 zł.
7. Kary pieniężne współwłaściciele pojazdu ponoszą solidarnie.

Art. 140n. Nakładanie kar pieniężnych

1. Kary pieniężne, w sprawach określonych w art. 140ma kara pieniężna za naruszenie przepisów ustawy przez podmiot uprawniony i art. 140mb niedopełnienie obowiązku zożenia wniosku o reestrację pojazdu, są nakładane w drodze decyzji administracyjnej.
2. Kary pieniężne, o których mowa w art. 140ma kara pieniężna za naruszenie przepisów ustawy przez podmiot uprawniony i art. 140mb niedopełnienie obowiązku zożenia wniosku o reestrację pojazdu, nakłada starosta.
2a. (uchylony)
3. Kary pieniężne, o których mowa w art. 140ma kara pieniężna za naruszenie przepisów ustawy przez podmiot uprawniony i art. 140mb niedopełnienie obowiązku zożenia wniosku o reestrację pojazdu, stanowią dochód powiatu.
3a. (uchylony)
4. (uchylony)
5. Kary pieniężne są wnoszone na odrębny rachunek bankowy starostwa, w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o nałożeniu kary pieniężnej stała się ostateczna.
6. Do kar pieniężnych, o których mowa w art. 140ma i art. 140mb , przepisów art 189d‒189f ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. ‒ Kodeks postępowania administracyjnego nie stosuje się.
7. Jeżeli czyn będący naruszeniem, o którym mowa w art. 140mb niedopełnienie obowiązku zożenia wniosku o reestrację pojazdu, wyczerpuje jednocześnie znamiona wykroczenia, w stosunku do podmiotu będącego osobą fizyczną stosuje się wyłącznie przepisy o odpowiedzialności administracyjnej.

Art. 140o. żądanie ograniczenia przetwarzania danych osobowych

Wystąpienie z żądaniem, o którym mowa w art. 18 prawo do ograniczenia przetwarzania danych ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), nie wpływa na przebieg i wynik kontroli, o których mowa w art. 129 uprawnienia policjanta i niektórych podmiotów w trakcie kontroli ruchu drogowego ust. 1, 4 i 4a, art. 129a kontrola drogowa wykonywana przez inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego ust. 1, art. 129b kontrola drogowa wykonywana przez strażników gminnych (miejskich) ust. 1, art. 129c kontrola ruchu na terenach lasów lub parków narodowych ust. 1 oraz art. 129d kontrola drogowa wykonywana przez osoby działające w imieniu zarządcy drogi ust. 1, ani na uprawnienie właściwego organu do nałożenia kary.

Art. 145. Przepis przejściowy

1. Ośrodki szkolenia lub szkoły prowadzące szkolenie osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymagania określone w ustawie przez okres 1 roku od dnia wejścia jej w życie.
2. Osoby wykonujące czynności instruktora lub wykładowcy w ośrodkach szkolenia lub w szkołach w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów mogą prowadzić szkolenie osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami w zakresie dotychczas posiadanym, jeżeli spełnią wymagania, o których mowa w art. 105 uchylony ust. 2 pkt 1, 2, 6 i 7, oraz pod warunkiem zdania w okresie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy egzaminu, o którym mowa w art. 105 uchylony ust. 2 pkt 5.
3. Ośrodki egzaminowania, w których odbywa się sprawdzanie kwalifikacji osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami i kierujących pojazdami w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów, uważa się za spełniające wymagania określone ustawą przez okres 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
4. Osoby wykonujące czynności egzaminatora w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymagania określone ustawą. Osoby te mogą wykonywać swoje czynności przez okres 10 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy na podstawie umowy zlecenia.
5. Stacje kontroli pojazdów działające w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymagania określone ustawą w terminach określonych w wydanych im upoważnieniach.
6. Osoby wykonujące czynności diagnosty w dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów uważa się za spełniające wymagania określone ustawą.

Art. 146. Przepis przejściowy

1. Wojewoda utworzy wojewódzki ośrodek ruchu drogowego w okresie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
2. Z chwilą utworzenia ośrodka, o którym mowa w ust. 1, opłaty za egzaminy państwowe na prawo jazdy i pozwolenia do kierowania tramwajem wpływają na jego rachunek.
3. Do czasu rozpoczęcia przez ośrodek samodzielnego przeprowadzania egzaminów państwowych sprawdzających kwalifikacje osób ubiegających się o uprawnienie do kierowania pojazdami oraz kierujących pojazdami, z wpływów z opłat, o których mowa w ust. 2, są finansowane koszty przeprowadzania egzaminów w ośrodkach, o których mowa w art. 145 przepis przejściowy ust. 3.
4. Upoważnia się wojewodę do udzielenia wojewódzkiemu ośrodkowi ruchu drogowego jednorazowej pożyczki na cele inwestycyjne na okres nieprzekraczający 2 lat.

Art. 147. Przepis przejściowy

1. Osoby w wieku od 17 do 18 lat, ubiegające się o prawo jazdy kategorii B+E, które ukończyły wymagane szkolenie lub w nim uczestniczą w dniu 1 lipca 1999 r., uważa się za spełniające wymagania określone w art. 90 uchylony ust. 2 pkt 3.
2. Osoby ubiegające się o prawo jazdy kategorii C lub D, które ukończyły wymagane szkolenie lub uczestniczą w nim w dniu 1 lipca 1999 r., uważa się za spełniające wymagania, o których mowa w art. 88 uchylony ust. 4.

Art. 148. Przepis przejściowy

1. Zezwolenia na wykorzystanie pojazdów jako uprzywilejowanych, wydane przed dniem wejścia w życie ustawy, zachowują ważność do dnia 15 stycznia 1998 r.
2. Zezwolenia na wykonanie badań instalacji przystosowującej pojazdy do zasilania gazem i sposób jej montażu, wydane przed dniem wejścia w życie ustawy, zachowują ważność do dnia 31 marca 1998 r.
3. Zezwolenia na odstępstwo od stosowania się do niektórych znaków drogowych, wydane przed dniem wejścia w życie ustawy, zachowują ważność do dnia 31 marca 1998 r.

Art. 148a. Przepis przejściowy

1. Do dnia 1 stycznia 2026 r. dopuszcza się poruszanie się pojazdów elektrycznych, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych, oraz pojazdów napędzanych wodorem, o których mowa w art. 2 pkt 15 tej ustawy, po wyznaczonych przez zarządcę drogi pasach ruchu dla autobusów.
2. Zarządca drogi może uzależnić poruszanie się pojazdów elektrycznych po wyznaczonych pasach ruchu dla autobusów od liczby osób poruszających się tymi pojazdami.

Art. 148b. Przepis przejściowy

1. Od dnia 1 lipca 2018 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. pojazdy elektryczne i pojazdy napędzane wodorem oznacza się nalepką wskazującą na rodzaj paliwa wykorzystywanego do ich napędu umieszczaną na przedniej szybie pojazdu według wzoru określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 76 rozporządzenia w sprawie warunków i trybu rejestracji pojazdów oraz dystrybucji blankietów ust. 1 pkt 1.
2. Nalepkę, o której mowa w ust. 1, wydaje wójt, burmistrz albo prezydent miasta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania albo siedziby właściciela pojazdu.

Art. 149. Przepis przejściowy

Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz Ministrem Sprawiedliwości, kierując się potrzebą zapewnienia stabilnego obrotu pojazdami samochodowymi, może określić, w drodze rozporządzenia:
1) obowiązek uzyskania karty pojazdu przez właścicieli pojazdów zarejestrowanych przed dniem, o którym mowa w art. 152 wejście ustawy w życie pkt 3;
2) warunki, terminy i tryb uzyskiwania karty pojazdu przez osoby, o których mowa w pkt 1, organy właściwe do ich wydania, dokumenty stosowane w tych sprawach oraz wysokość opłaty za wydanie karty pojazdu.

Art. 150. Przepis przejściowy

1. Prawa jazdy i inne dokumenty uprawniające do kierowania pojazdami lub potwierdzające dodatkowe kwalifikacje i wymagania w stosunku do kierujących pojazdami, wydane na podstawie dotychczasowych przepisów, zachowują ważność do czasu ich wymiany dokonywanej na koszt osoby uprawnionej w zakresie, na jaki zostały wydane.
2. Minister właściwy do spraw transportu, uwzględniając wszystkie wydawane przed dniem wejścia w życie ustawy dokumenty uprawniające do kierowania pojazdem oraz koszty związane z ich wymianą, określi, w drodze rozporządzenia, warunki i terminy wymiany praw jazdy i innych dokumentów uprawniających do kierowania pojazdami lub potwierdzających dodatkowe kwalifikacje kierujących pojazdami oraz wysokość opłat za ich wymianę.

Art. 151. Utrata mocy ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. – Prawo o ruchu drogowym

1. Traci moc ustawa z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 1992 r. poz. 41 i poz. 114 oraz z 1995 r. poz. 515), z wyjątkiem art. 60 zakazy związane z oznakowaniem i użytkowaniem pojazdu, art 69-70 i art 72-82, które tracą moc z dniem 30 czerwca 1999 r.
2. Do czasu wydania przepisów wykonawczych przewidzianych w ustawie, nie dłużej jednak niż przez okres 18 miesięcy od dnia wejścia jej w życie, zachowują moc przepisy wydane na podstawie ustawy, o której mowa w ust. 1, jeżeli nie są sprzeczne z niniejszą ustawą.

Art. 152. Wejście ustawy w życie

Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1998 r., z wyjątkiem:
1) art. 49 zakazy dotyczące zatrzymywania i postoju pojazdu ust. 2 pkt 5, art. 80 zakaz powierzania niektórych zadań i kompetencji gminom w drodze porozumienia, art. 99 uchylony i art. 109 uchylony ust. 4, które wchodzą w życie z dniem 1 lipca 1998 r.;
2) art. 39 obowiązek korzystania z pasów bezpieczeństwa ust. 3 i art. 85 badania techniczne tramwajów i trolejbusów, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 1999 r.;
3) art. 74 czasowa rejestracja pojazdu ust. 2 pkt 2 lit. a, art. 77 uchylony, art. 87 uchylony, art. 88 uchylony, art 90-98 i art 100-108, które wchodzą w życie z dniem 1 lipca 1999 r.


----------
[Ustawa została ogłoszona 19.08.1997 r. - Dz.U. z 1997 r. poz. 602 ]
Wykrzyknik

Kliknij "Lubię to!", aby otrzymywać informacje o promocjach, rabatach, aktualnościach.