Ustawa o podatku od towarów i usług

Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:
1) akceptancie – rozumie się przez to akceptanta, o którym mowa w art. 2 katalog pojęć ustawowych pkt 1b ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych;
2) BIC – rozumie się przez to BIC, o którym mowa w art. 2 pkt 16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r. ustanawiającego wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 924/2009 (Dz. Urz. UE L 94 z 30.03.2012, str. 22);
3) dostawcy usług płatniczych – rozumie się przez to dostawcę, o którym mowa w art. 4 dostawca usług płatniczych ust. 2 pkt 1–6 i 9 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych;
4) IBAN – rozumie się przez to IBAN, o którym mowa w art. 2 pkt 15 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r. ustanawiającego wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 924/2009;
5) odbiorcy płatności – rozumie się przez to odbiorcę, o którym mowa w art. 2 katalog pojęć ustawowych pkt 18 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych;
6) państwie członkowskim pochodzenia – rozumie się przez to macierzyste państwo członkowskie, o którym mowa w art. 2 katalog pojęć ustawowych pkt 17 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych;
7) płatniku – rozumie się przez to płatnika, o którym mowa w art. 2 katalog pojęć ustawowych pkt 22 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych;
8) płatności – rozumie się przez to transakcję płatniczą, o której mowa w art. 2 katalog pojęć ustawowych pkt 29 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, lub usługę przekazu pieniężnego, o której mowa w art. 3 pojęcie usług płatniczych ust. 3 tej ustawy, z wyłączeniem czynności wymienionych w art. 6 wyłączenie stosowania przepisów ustawy tej ustawy;
9) przyjmującym państwie członkowskim – rozumie się przez to goszczące państwo członkowskie, o którym mowa w art. 2 katalog pojęć ustawowych pkt 6 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych;
10) rachunku płatniczym – rozumie się przez to rachunek płatniczy, o którym mowa w art. 2 katalog pojęć ustawowych pkt 25 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych;
11) usłudze płatniczej – rozumie się przez to działalność, o której mowa w art. 3 pojęcie usług płatniczych ust. 1 pkt 2–6 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych.

1. Dostawca usług płatniczych jest obowiązany prowadzić ewidencję odbiorców płatności i płatności transgranicznych w odniesieniu do świadczonych usług płatniczych, w postaci elektronicznej, za każdy kwartał, jeżeli w ciągu kwartału świadczy usługi płatnicze odpowiadające ponad 25 płatnościom transgranicznym na rzecz tego samego odbiorcy płatności.
2. Płatność uznaje się za płatność transgraniczną w przypadku, gdy płatnik znajduje się na terytorium jednego państwa członkowskiego, a odbiorca płatności znajduje się na terytorium innego państwa członkowskiego albo na terytorium państwa trzeciego.
3. Uznaje się, że:
1) płatnik znajduje się na terytorium państwa członkowskiego, któremu odpowiada:
a) IBAN rachunku płatniczego płatnika lub inny identyfikator, który jednoznacznie identyfikuje płatnika oraz podaje jego lokalizację,
b) BIC lub inny kod identyfikacyjny, który jednoznacznie identyfikuje dostawcę usług płatniczych działającego w imieniu płatnika oraz podaje jego lokalizację – w przypadku braku identyfikatorów, o których mowa w lit. a;
2) odbiorca płatności znajduje się na terytorium państwa członkowskiego albo na terytorium państwa trzeciego, któremu odpowiada:
a) IBAN rachunku płatniczego odbiorcy płatności lub inny identyfikator, który jednoznacznie identyfikuje odbiorcę płatności oraz podaje jego lokalizację,
b) BIC lub inny kod identyfikacyjny, który jednoznacznie identyfikuje dostawcę usług płatniczych działającego w imieniu odbiorcy płatności oraz podaje jego lokalizację – w przypadku braku identyfikatorów, o których mowa w lit. a.
4. Liczbę płatności transgranicznych, o których mowa w ust. 1, oblicza się w podziale na poszczególne państwa członkowskie i poszczególne identyfikatory lub kody identyfikacyjne, o których mowa w ust. 3 pkt 2. W przypadku gdy dostawca usług płatniczych posiada informację, że odbiorca płatności posiada więcej niż jeden identyfikator lub kod identyfikacyjny, o których mowa w ust. 3 pkt 2, liczbę płatności transgranicznych, o których mowa w ust. 1, oblicza się dla poszczególnych odbiorców płatności.
5. Obowiązek prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie dotyczy usług płatniczych świadczonych przez dostawców usług płatniczych płatnika w odniesieniu do płatności transgranicznej, w przypadku której co najmniej jeden z dostawców usług płatniczych odbiorcy płatności znajduje się na terytorium państwa członkowskiego. Dostawca usług płatniczych płatnika uwzględnia jednak te usługi płatnicze w obliczeniach, o których mowa w ust. 4.
6. Lokalizację dostawcy usług płatniczych odbiorcy płatności, o którym mowa w ust. 5, stwierdza się na podstawie BIC tego dostawcy usług płatniczych lub innego kodu identyfikacyjnego, który jednoznacznie identyfikuje dostawcę usług płatniczych i podaje jego lokalizację.

Ewidencja, o której mowa w art. 110b ewidencja odbiorców płatności i płatności transgranicznych ust. 1, zawiera:
1) BIC lub inny kod identyfikacyjny, który jednoznacznie identyfikuje dostawcę usług płatniczych;
2) imię i nazwisko lub nazwę odbiorcy płatności zgodnie z danymi posiadanymi przez dostawcę usług płatniczych;
3) numer, za pomocą którego odbiorca płatności jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej lub inny numer, za pomocą którego odbiorca płatności jest zidentyfikowany dla celów podatkowych, jeżeli jest dostępny;
4) IBAN, a jeżeli IBAN nie jest dostępny – inny identyfikator, który jednoznacznie identyfikuje odbiorcę płatności oraz podaje jego lokalizację;
5) w przypadku gdy odbiorca płatności otrzymuje środki pieniężne nie mając rachunku płatniczego – BIC lub inny kod identyfikacyjny, który jednoznacznie identyfikuje dostawcę usług płatniczych działającego w imieniu odbiorcy płatności oraz podaje jego lokalizację;
6) adres odbiorcy płatności, jeżeli jest dostępny, zgodnie z danymi posiadanymi przez dostawcę usług płatniczych;
7) następujące dane dotyczące płatności transgranicznych oraz zwrotów płatności zidentyfikowanych jako odnoszące się do płatności transgranicznych:
a) datę i godzinę dokonania płatności lub zwrotu płatności,
b) kwotę i walutę płatności lub zwrotu płatności,
c) odpowiednio państwo członkowskie pochodzenia płatności otrzymanej przez odbiorcę płatności albo otrzymanej w imieniu odbiorcy płatności albo państwo członkowskie przeznaczenia zwrotu płatności oraz informacje wykorzystane odpowiednio do określenia miejsca pochodzenia, przeznaczenia albo zwrotu płatności, zgodnie z art. 110b ewidencja odbiorców płatności i płatności transgranicznych ust. 3,
d) informacje inne niż wymienione w lit. a–c, które jednoznacznie identyfikują płatność,
e) w przypadku gdy płatność jest inicjowana w punkcie handlowo-usługowym akceptanta – informację o fizycznej obecności płatnika przy inicjowaniu tej płatności.

Dostawcy usług płatniczych przechowują ewidencję, o której mowa w art. 110b ewidencja odbiorców płatności i płatności transgranicznych ust. 1, w postaci elektronicznej, przez okres 3 lat od zakończenia roku podatkowego, w którym nastąpiła płatność.

Ewidencja, o której mowa w art. 110b ewidencja odbiorców płatności i płatności transgranicznych ust. 1, jest udostępniana przez dostawcę usług płatniczych na zasadach określonych w art. 24b ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 268 z 12.10.2010, str. 1, z późn. zm.):
1) państwu członkowskiemu pochodzenia dostawcy usług płatniczych, a w przypadku gdy dostawca usług płatniczych świadczy usługi płatnicze w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie pochodzenia – przyjmującemu państwu członkowskiemu;
2) Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej – w przypadku dostawców usług płatniczych, dla których państwem członkowskim pochodzenia lub przyjmującym państwem członkowskim jest Rzeczpospolita Polska.