Ten, komu weksel zaginął, może żądać od sądu rejonowego miejsca płatności wekslu uznania go za umorzony.
We wniosku należy podać istotną treść wekslu oraz uprawdopodobnić jego utratę, jak również interes prawny, który uzasadnia żądanie umorzenia.
Sąd przez ogłoszenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym wezwie posiadacza zaginionego wekslu do zgłoszenia się w ciągu sześćdziesięciu dni i do okazania wekslu sądowi.
Termin ten biegnie od dnia płatności wekslu, a gdyby wniosek zgłoszono po terminie płatności lub gdyby termin płatności wekslu nie był oznaczony - od dnia ogłoszenia. Końcowy dzień terminu powinien być oznaczony w ogłoszeniu według daty kalendarza.
Jeżeli w ciągu terminu, oznaczonego w wezwaniu, nikt nie zgłosi się z wekslem, sąd wyda orzeczenie, uznające weksel za umorzony.
Jeżeli natomiast posiadacz wekslu zgłosi się przed wydaniem orzeczenia, sąd umorzy dalsze postępowanie po przesłuchaniu interesowanych i po okazaniu wekslu żądającemu umorzenia.
Zarówno o wszczęciu postępowania, jako też o jego wyniku sąd zawiadomi trasata i wszystkich dłużników wekslowych, wskazanych przez żądającego umorzenia wekslu.
Dłużnik wekslowy i trasat, który po otrzymaniu zawiadomienia o wszczęciu postępowania płaci weksel, czyni to na własne niebezpieczeństwo; wolno mu jednak sumę wekslową złożyć do depozytu sądowego miejsca płatności i zwolnić się przez to z zobowiązania.
Po ogłoszeniu wezwania o okazanie wekslu i po terminie jego płatności, żądający umorzenia może domagać się od akceptanta złożenia sumy wekslowej do depozytu sądowego albo zapłaty za zabezpieczeniem; prawo wyboru służy dłużnikowi. Złożenie do depozytu zwalnia i w tym przypadku z zobowiązania.
W toku postępowania o umorzenie wekslu można wykonywać zwrotne poszukiwanie przeciw wystawcy oraz indosantom, jeżeli akceptant, a w braku przyjęcia trasat, pomimo wezwania nie złoży sumy wekslowej do depozytu sądowego, ani nie dokona zapłaty za zabezpieczeniem. Odmowę należy stwierdzić protestem na podstawie odpisu wekslu. Do zwrotnego poszukiwania stosuje się przepisy artykułu poprzedzającego.
Na podstawie orzeczenia, uznającego weksel za umorzony, można wykonywać wszystkie prawa z wekslu.
Weksel własny zawiera:
1) nazwę "weksel", w samym tekście dokumentu, w języku, w jakim go wystawiono;
2) przyrzeczenie bezwarunkowe zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej;
3) oznaczenie terminu płatności;
4) oznaczenie miejsca płatności;
5) nazwisko osoby, na której rzecz lub na której zlecenie zapłata ma być dokonana;
6) oznaczenie daty i miejsca wystawienia wekslu;
7) podpis wystawcy wekslu.
Nie będzie uważany za weksel własny dokument, któremu brak jednej z cech, wskazanych w artykule poprzedzającym, wyjąwszy przypadki, określone w ustępach następujących.
Weksel własny bez oznaczenia terminu płatności uważa się za płatny za okazaniem.
W braku osobnego oznaczenia, miejsce wystawienia wekslu uważa się za miejsce płatności, a także za miejsce zamieszkania wystawcy.
Weksel własny, w którym nie oznaczono miejsca wystawienia, uważa się za wystawiony w miejscu, podanem obok nazwiska wystawcy.
Do wekslu własnego stosuje się przepisy o wekslu trasowanym, o ile z istotą wekslu własnego nie zostają w sprzeczności i dotyczą:
indosu (art 11-20);
płatności (art 33-37);
zapłaty (art 38-42);
zwrotnego poszukiwania spowodu niezapłacenia (art 43-50, art 52-54);
zapłaty przez wyręczenie (art. 55 zapłata weksla lub przyjęcie przez wyręczenie, art 59-63);
odpisów (art. 67 odpisy z weksla i art. 68 obowiązek wydania oryginału weksla posiadaczowi odpisu);
zmian (art. 69 zmiana tekstu weksla);
przedawnienia (art. 70 przedawnienie roszczeń wekslowych i art. 71 przerwanie i zawieszenie biegu przedawnienia roszczeń wekslowych);
dni świątecznych, obliczania terminów i zakazu dni ulgowych (art. 72 termin płatności weksla przypadający w dzień świąteczny, art. 73 obliczanie terminów i art. 74 niedopuszczalność dni ulgowych);
sposobu uwierzytelniania podpisów osób niepiśmiennych lub niemogących pisać (art. 75 podpis na wekslu za osobę niepiśmienną lub niemogącą pisać);
roszczenia z tytułu niesłusznego zbogacenia (art. 76 roszczenie wobec wystawcy i akceptanta z tytułu niesłusznego wzbogacenia);
kolizji ustaw (art 77-80 i 82-84);
weksli zaginionych (art 96-100).
Również stosuje się do wekslu własnego przepisy o wekslu płatnym u trzeciego lub w innej miejscowości, niż miejsce zamieszkania trasata (art. 4 miejsce płatności weksla i art. 27 oznaczenie domicylianta), o zastrzeżeniu odsetek (art. 5 zastrzeżenie oprocentowania sumy wekslowej), o różnicach w oznaczeniu sumy wekslowej (art. 6 oznaczenie sumy na wekslu), o skutkach podpisu, złożonego w warunkach, przewidzianych w art. 7 ważność podpisów na wekslu, o skutkach podpisu osoby, działającej bez pełnomocnictwa albo przekraczającej jego granice (art. 8 podpis przedstawiciela na wekslu), o wekslu in blanco (art. 10 uzupełnienie weksla niezgodnie z porozumieniem) oraz o protestach (art 85-94) z tą różnicą, że protest ma być dokonany przeciw wystawcy.
Do wekslu własnego stosuje się również przepisy o poręczeniu wekslowem (art 30–32); w przypadku, przewidzianym w ustępie ostatnim art. 31 forma poręczenia wekslowego, jeżeli poręczyciel nie wskazał, za kogo poręcza, uważa się, że poręczenie dał za wystawcę.
Odpowiedzialność wystawcy wekslu własnego jest taka sama, jak akceptanta wekslu trasowanego.
Weksle własne, płatne w pewien czas po okazaniu, powinny być w terminach, oznaczonych w art. 23 termin przedstawienia weksla do przyjęcia po jego okazaniu, przedstawione celem zaznaczenia wizy przez wystawcę. Termin po okazaniu biegnie od daty wizy, podpisanej przez wystawcę na wekslu. Jeżeli wystawca wzbrania się umieścić wizę lub zaopatrzyć ją datą, odmowę należy stwierdzić protestem( art. 25 forma przyjęcia na wekslu); od daty protestu biegnie termin, w jaki po okazaniu weksel był płatny.
Z dniem wejścia w życie prawa niniejszego traci moc rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 listopada 1924 r. o prawie wekslowem (Dz. U. R. P. Nr 100, poz. 926) wraz z wydanemi na jego podstawie rozporządzeniami.
Ilekroć przepisy prawne powołują się na dotychczasowe prawo wekslowe, stosuje się odpowiednio przepisy prawa niniejszego.
Rozporządzenie Ministra Skarbu, wydane w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, ustali, które instytucje są izbami rozrachunkowemi.
Pozostają w mocy przepisy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 12 czerwca 1934 r. o wierzytelnościach w walutach zagranicznych (Dz.U.R.P. Nr 59, poz. 509), z wyjątkiem przepisów art 2 ust. (3) i art 7 pkt 2), które tracą moc w stosunku do weksli, wystawionych po wejściu w życie prawa niniejszego.
Przepisów prawa niniejszego nie stosuje się do weksli, wystawionych przed jego wejściem w życie.
Wykonanie prawa niniejszego porucza się Ministrowi Sprawiedliwości.
Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1936 r.
----------
[Ustawa została ogłoszona 11 maja 1936 r. - Dz. U. z 1936 r. poz. 282]
